Szare istnienie - zmiany #18

Na wstępie chciałabym wyrazić swoją ogromną wdzięczność kochanej Madzi za przepiękny, cudowny rysunek. Kobieto – JESTEŚ WIELKA! Dziękuję!


***

– Hej – ktoś zaczął ją tarmosić. – Heeej, maleńkaa, wstań – wyłapała bełkotliwy głos Jimmy’ego.  
Przeszedł ją niemiły dreszcz, słysząc, w jakim stanie jest brunet, poczuła się bardzo nieswojo. Migiem otworzyła oczy – kucał obok łóżka, szczerząc zęby do nastolatki.
– Hej, kochanie, wyspałaś się? – zamiauczał, kiwając się na boki. – Wstań, nudzi mi się.
– Jimmy… – mruknęła, totalnie zaskoczona jego wyglądem.
– Wstawaj, kurwa – huknął, ni z tego ni z owego łapiąc dziewczynę za ramię i szarpiąc je agresywnie.
– Auu – syknęła. – Odbiło ci?
– Wstawaj!
Już się nie uśmiechał, jego mina zrobiła się nagle chłodna i nieprzyjemna. Zupełnie skołowana i wystraszona Laura szybko usiadła na łóżku. Nie miała pojęcia, co się dzieje i dlaczego chłopak tak dziwnie się zachowuje. Był bardzo pijany, co przerażało dziewczynę, nie znała go przecież dobrze i nie mogła przewidzieć, czy jeszcze bardziej mu nie odbije. Nigdy nie był wobec niej tak agresywny, widząc go więc w obecnym stanie, zaczęła obawiać się o swoje bezpieczeństwo. Nie miała pojęcia, co się stało, dlaczego taki jest, czy może ćpał coś mocnego?
– Miko! – zawołała spłoszona, lecz piesek się nie zjawił.
– Nie ma, pojechał z dziewczynami – wystękał Jimmy. – Czekam w salonie – warknął i wyszedł, a raczej wytoczył się przez drzwi.
Przerażona dziewczyna ciężko przełknęła ślinę, sprawa zaczynała wyglądać coraz poważniej. Bała się iść do chłopaka, bała się też tego nie zrobić, nadstawiła więc ucha i zaczęła nasłuchiwać, co robi.  
– Śliczna! – ponaglił, wstała więc i na miękkich nogach ruszyła do pokoju obok.
Chłopak właśnie wciągał do nosa biały proszek.
– Muszę otrzeźwieć – wytłumaczył się, kierując na dziewczynę zamglony wzrok.
Nie wiedziała, czy właśnie jej ulżyło, czy też nie, czy gdy brunet otrzeźwieje, to się uspokoi, czy też proszek spowoduje jeszcze większy chaos w jego głowie.
– No chodź tu, kurwa, i siadaj, nie zjem cię – syknął Jimmy, odpalając papierosa.  
– Jimmy, co się dzieje? – zebrała się na odwagę, aby delikatnie zapytać, choć już kombinowała, jak wymknąć się z domu. Chłopak ją przerażał.
– Co, kurwa? Jeszcze pytasz, co? Bujasz się z jakimiś pedałami i pytasz, co? Chlałaś w najlepsze i gówno cię obchodziło, że odchodziłem od zmysłów – odparł cierpko.
Laura zamilkła, nie chciała bardziej go rozdrażniać. Widząc, że wychodzi z niego psychopata, cały czas powolutku przesuwała się w stronę drzwi, modląc się, aby nie zauważył. Chłopak na nią nie patrzył, upatrywała więc jakąkolwiek szansę na ucieczkę. Nie myślała już o ciąży, o wyjazdach, o kłopotach w domu, teraz najważniejsze było, aby wybiec za bramkę i znaleźć się wśród ludzi.  
– Bierz piwo z lodówki – rzekł Jimmy, głos chłopaka powoli zaczął wracać do normy.
– Dobrze – odparła najmilej jak umiała, lecz zamiast skierować się do lodówki, zerwała się z miejsca i biegiem ruszyła w stronę drzwi.
W okamgnieniu ją złapał.
– Gdzie, kurwa?! – tak mocno pociągnął koszulkę dziewczyny, że ta przewróciła się na podłogę.
Wylądowała pod ścianą i przerażona, spojrzała na chłopka dużymi oczyma. Nie miała odwagi wstać, została więc w miejscu, przełykając stojącą w gardle panikę.
– Wstawaj – szarpnął ją do pionu. – Co, kurwa, odpierdalasz? – syknął, świdrując dziewczynę wzrokiem.
– Jimmy, przestań, boję się ciebie – wystękała w końcu, nie mając pojęcia, co innego powiedzieć.  
– Boisz się? – burknął ironicznie, popychając nastolatkę w stronę okna.
– Jimm…
– Stul ryj! – wrzasnął, mocno policzkując dziewczynę. – Koniec nadskakiwania słodkiej Laurze, rozumiesz? – grzmiał, machając rękami przed twarzą brunetki; zupełnie mu odwaliło.
Przerażona Laura nie wytrzymała i uderzyła w płacz, łapiąc się za piekący policzek; w tym momencie zrozumiała, że wszyscy, którzy ostrzegali ją przed chłopakiem, mieli rację.
– Przepraszam, nie chciałem, ale sama mnie sprowokowałaś – burknął pod nosem Jimmy i nachylił się, aby pocałować dziewczynę…



Agresywnie otworzyła oczy – były całe mokre, a płacz już wisiał na włosku. Nie utrzymała żalu i natychmiast się rozpłakała, koszmar zupełnie rozbił nastolatkę. Nie rozumiała, dlaczego przed snem myślała o czymś zupełnie innym, a śnią jej się jakieś głupoty. „A może to nie głupoty, a może to sen proroczy? – pomyślała irracjonalnie. Była tak roztrzęsiona, że ta interpretacja wydawała jej się jak najbardziej słuszna.
Nie płakała długo, po kilku minutach ochłonęła i postanowiła wstać, aby sprawdzić, dlaczego w domu jest tak cicho. Od samego przebudzenia nie usłyszała żadnego dźwięku, co zaczęło bardzo ją zastanawiać. „Jestem sama? – pomyślała wystraszona i szybko opuściła łóżko. Przewidywania okazały się słuszne – salon był pusty.
– Jimmy – wystękała, po sennym majaku chłopak napawał ją strachem.
Nikt jej nie odpowiedział, gdy jednak po chwili usłyszała zza prowadzących do ogródka drzwi śmiech Susan, odetchnęła z ulgą. Wrażenia po koszmarze zaczęły słabnąć i myślami nastolatki znów zawładnęła potencjalna ciąża. Widziała już, że ten temat nie da jej spokoju, dopóki sprawa się nie wyjaśni, w duchu miała więc nadzieję, że szybko dostanie okresu i przestanie się zadręczać.
Polazła do kuchni, napiła się stojącego w lodówce stole soku i ruszyła do drzwi. Ręce nadal jej się trzęsły. Doszedł ją zapach grillowanego mięsa i od razu poczuła głód, nie wychodziła jednak, tylko nadstawiła ucha, chcąc podsłuchać, co się dzieje na zewnątrz i kto tam jest. Za moment usłyszała Jimmy’ego i ponownie Sue, lecz nikogo więcej. Pomyślała o Emmie, że chyba jej nie ma, zaraz jednak doszła do wniosku, że pewnie poszła gdzieś z Billym.
Nie postała długo, po chwili do pomieszczenia wpadł Miko i rzucił się na dziewczynę.
– Miko – mruknęła, usiłując odepchnąć natarczywego pupila. Piesek nie usłuchał, nadal skakał, szczekając na całą kuchnię.  
– Wyspałaś się? – zapytał nagle Jimmy, stając w progu z uśmiechem na twarzy.
Dziewczyna struchlała.
– Laura – od razu się zaniepokoił, przecinając ukochaną pytającym wzrokiem. – Miko! Wypad stąd! – krzyknął, odciągając psa od dziewczyny i gdy już udało mu się wypchnąć zwierzaka na zewnątrz, zbliżył się do nastolatki.
Poczuła się bardzo dziwnie.
– Śliczna, co się stało? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha – zaśmiał się, łapiąc jej dłoń.
– Nic, miałam durny sen – przyznała się.
– Sen? Chyba niezły był, skoro wyglądasz jak zombi – rechotał Jimmy.
– Spieprzaj.
– Co ci się śniło?
– Nic – nadąsała się.
– Piękna, gadaj, jestem bardzo ciekawy. No weź – rozbawiony chłopak zaczepiał nastolatkę, obejmując ją w talii.
– Że ci odbiło – syknęła.
– Odbiło? – zarżał chłopak. – Więc to raczej nie sen, mi zawsze odbija. A w jakim sensie? – rechotał.  
Dziewczyna się wyciszyła, jego dowcipkowanie zaczęło się robić denerwujące.
– Jak głowa? – zapytał.
– Dobrze.
– Romeo, ruchy tam! – wydarła się nagle Susan.
– Chodź na zewnątrz, zjesz coś. Jest już chłodniej i jest czym pooddychać – rzekł Jimmy i pociągnął ukochaną za rękę.
– Ooo, witamy śpiącą królewnę! – zapiała Sue. – Jak tam dyńka? Nie pękła? Nie rzygałaś, nie świeciłaś? – dowcipkowała, mocno zakręcona.
Laura niemrawo się uśmiechnęła.
– Fajnie gadasz przez sen, mogliśmy uwiecznić to na filmie – ciągnęła rozbawiona dziewczyna.
– Co zjesz? Mamy skrzydełka i rybę – wtrącił Jimmy, wskazując głową dymiący grill.
– Nie wiem, obojętnie. Gdzie Emma?
– Zaraz przyjdą. Siadaj i nie zwracaj uwagi na ćpuna. A ty jej nie zaczepiaj i daj spokojnie zjeść – rzekł brunet, gromiąc Susan wzrokiem i ruszył w kierunku rusztu.
– Pierdolisz – Sue mocno przytuliła nastolatkę i nie pytając jej o zdanie, wcisnęła w dłoń brunetki butelkę piwa. – Na zdrowie!