Szare istnienie #108

– Sorry, śliczna, ale się uparła i nic nie mogłem poradzić – rzekł uśmiechnięty Jimmy, wskazując głową stojącą obok, jego wzrostu blondynkę.
Ubrana dziś w krótkie, bawełniane spodenki, koszulkę na ramiączkach i tradycyjnie, tym razem błękitną czapeczkę dziewczyna nie prezentowała się zbyt bojowo, aczkolwiek zimny, surowy wzrok, jakim przecięła Laurę spowodował, iż nastolatkę natychmiast ogarnął lęk.  
Susan był dość ładną młodą kobietą i bynajmniej nie wyglądała na przestępczynię, niemniej jednak specyficzne rysy jej twarzy definitywnie charakteryzowały ją jako osobę, do której nie warto podskakiwać. Prezencja nieznajomej spowodowała, że nastolatka wpadła w niemały popłoch zwłaszcza, że czuła, co się szykuje. Od razu domyśliła się, kim jest dziewczyna, do tego widząc, że jest zła przewidywała, że nie będzie zbyt ciekawie.
– Gdzie ona jest?! – warknęła Susan głosem seryjnego mordercy.
– Eeeemmm! – krzyknęła odruchowo Laura, stojąc jak posąg w bezruchu i próbując utrzymać wyrywającego się jej psa.
Po chwili Emma pojawiła się w polu widzenia, stając vis-a-vis drzwi i gdy zobaczyła Sue, momentalnie zamarła. Ta natychmiast weszła po kilku schodkach prowadzących do korytarza, zawisła nad nastolatką i bez ceregieli huknęła ją z liścia w twarz, robiąc to tak mocno, że Emmie aż odrzuciło głowę.
– KURWA, SMARKULO, CO TY SOBIE WYOBRAŻASZ?!!! – zagrzmiała na całe gardło.
Wystraszona nastolatka stała ze spuszczoną głową, bojąc się spojrzeć w oczy starszej koleżance. Laura wyglądała podobnie, zamurowało ją totalnie.
– Pytam, co ty sobie myślisz?! Odpowiadaj! – ryczała Susan, łapiąc dziewczynę za fraki i potrząsając nią, jak lalką.
– Jimmy… – mruknęła Laura.
– Spokojnie, ona nic jej nie zrobi – odparł z pełnym opanowaniem chłopak.
– Kurwa, no co, straciłaś mowę?! – wrzeszczała Sue, ponownie zamachnąwszy się na Emmę.
Ta natychmiast się skuliła, zasłaniając głowę.
– Zajebię cię, rozumiesz?! Wiesz, ile nerwów przez ciebie zjadłam?! Dlaczego spierdoliłaś, gdzie polazłaś?!
– Przepraszam – wydusiła Emma, nadal nie patrząc na rozjuszoną blondynkę.
– Kurwa, przepraszam?! – wyła dziewczyna, kolejny raz potrząsając nastolatką. – Tylko tyle masz do powiedzenia?! Kurwa, kretynko, powiedz mi, czy ty jesteś normalna, masz wszystko po kolei pod tą kopułą?! – popukała Emmę pięścią w głowę. – Bo szczerze śmiem wątpić! Kurwa, debilu pojebany, byłaś nadmuchana, napita, a żeby komuś przyszło do łba, żeby cię wyruchać, to co?! – znów nią wstrząsnęła.
Bez odzewu.
– Kurwa, spójrz na mnie!
Emma strachliwie uniosła twarz.
– Gdzie byłaś, pytam? – kontynuowała Susan, lecz widząc, że nastolatka już o mało nie robi pod siebie, uspokoiła nieco furiacki ton.
– Spotkałam znajomych ze szkoły. Przepraszam – bąknęła Emma.
– Masz przejebane u Chrisa, wiesz o tym?
Emma znów zamilkła i Sue zamierzała już wznawiać atak, nie zdążyła jednak, bo zadzwonił domowy telefon. Laura od razu się wystraszyła, bardzo nie lubiła, gdy urządzenie się odzywało.
– Nie odbierzesz? – zapytał Jimmy.
– Potrzymaj go – brunetka wcisnęła obrożę w dłoń chłopaka, po czym bojaźliwie ruszyła w stronę dźwięku i niepewnie podniosła słuchawkę.
– Halo – wypaplała cicho.
– Laura? Dlaczego nie odbierasz komórki? – usłyszała głos Jenny i ciężki głaz spadł jej z serca.
– Skąd masz mój numer?
– Frank nam dał.
"Nam…” – pomyślała brunetka, lecz starała się zachować spokój.
– Jenny, przepraszam, ale to nie jest odpowiednia chwila – rzekła.
– Chciałaś, żebym przyjechała – stwierdziła Jen, lecz słychać było, że wypycha to zdanie na siłę.
– Jenny, jednak nie dziś, może jutro. Mam tu trochę zamieszania. Chyba, że później.
– Później nie mogę, o drugiej muszę być w centrum.
– Ok, to jutro.
W tym momencie usłyszała cichy wydech, Jenny chyba wyraźnie ulżyło.
– Dobrze, to napiszesz, o której?
– Nie mam nic na koncie.
– W porządku, to zadzwonię o tej samej porze, chyba, że coś mi wypadnie.
– Wypadnie…? – warknęła Laura.
– Ok, to zadzwonię o jedenastej, dobrze? – Jenny znowu się spłoszyła.
– Ok.
– To pa – dzwoniąca nie czekała, tylko szybko się rozłączyła.
Laura tylko uśmiechnęła się kąśliwie, pomachawszy z dezaprobatą głową i odłożyła słuchawkę. Ruszyła z powrotem, ale nie zaszła daleko, bo dochodząc do schodów zderzyła się z Jimmym, który akurat wyszedł zza ściany.  
Podskoczyła, wystraszona i natychmiast się poddenerwowała widząc, iż nie dość, że chłopak zaczął spacerować sobie po jej domu, to jeszcze teraz znalazła się dokładnie obok Susan, która w tym momencie spojrzała na brunetkę, puściwszy ubranie Emmy.
– Kurde, Jimmy, chcesz mnie zabić?! – fuknęła, wkurzona, lecz bardzo delikatne było to upomnienie, stojąca obok dziewczyna od samego wejścia napędziła Laurze nie lada strachu.
– Ciebie? Śliczna, nigdy! – zaśmiał się Jimmy.
– I co masz mi jeszcze do powiedzenia? – wznowiła temat Sue, na powrót kierując wzrok w stronę Emmy.
– Nie wiem, przepraszam – mruknęła nastolatka.
– Wiesz co? Masz szczęście, że cię polubiłam, a jeszcze większe, że widzę cię dziś, a nie wczoraj, bo wczoraj zmiotłabym cię z powierzchni ziemi, rozumiesz?
Emma przytaknęła głową.
– Dobra, Sue, odpuść już, ona zrozumiała – wtrącił się w to wszystko Jimmy, odsuwając do tyłu koleżankę.
– Zrozumiała? Powinnam jej wpierdolić tak, żeby przez trzy dni nie usiadła na dupie, a przez dwa tygodnie nie musiała robić makijażu – warczała blondynka, lecz tym razem cień uśmiechu przemknął po jej obliczu. – Żeby mi to było ostatni raz, rozumiesz?! – tyknęła palcem nastolatkę.
Ponowne przytaknięcie.
– Więc pamiętaj! – syknęła i odwróciła się w stronę Laury.
Tą od stóp do głów przeszedł zimny prąd.
– Susan – dziewczyna wyciągnęła rękę.
Laura natychmiast wypowiedziała swoje imię, podając jej lekko drżącą dłoń.
– Młoda, no co ty, zestrachałaś się?! – zawyła radośnie Sue, widzą latającą rękę nieznajomej.
– Nie – Laura niemrawo wygięła usta.
– Nieee... – brechała Susan. – A więc to przez ciebie Jimbo ostatnio świruje i zachowuje się jak idiota? Bardzo mnie ciekawiło, jak wyglądasz, bo kopara mi opadła, co wyczynia, on nie ma tendencji do miłostek – dowcipkowała wesoło. – Teraz rozumiem – dodała ciepło.
Nastolatka nie odpowiedziała, uśmiechnęła się tylko, puszczając kolorki ale i nieco wyluzowała, głos Susan zrobił się nagle niesamowicie przyjazny i miły.
– Ty! – szturchnął kumpelę brunet. – Nie płosz ślicznej, ona jest delikatną kobietą, więc masz się zachowywać – ironizował.
Laura ponownie się uśmiechnęła, ale i na powrót odrobinę spięła, gdyż właśnie w tej chwil stanął jej w oczach Travis. Dziewczyna pomyślała nagle, czy aby nie przyjdzie mu do głowy wpaść znienacka do domu, jak to często miał w zwyczaju, i co wtedy? Obca, raczej charakterna Susan, nielubiany, obwiniany za wszystko Jimmy, który jeszcze, nie daj Boże, nakopie mu za wczorajszy wyskok i skradzione piwo.  
– Mała – chwycił jej ramię. – Co się stało?
– Nic… Jimmy, idźcie już, boję się, że Travis tu wpadnie – wywaliła wprost uznając, że to najlepsze wyjście.
– Kto to jest Travis? – zapytała Sue.
– Jej braciszek. To dobrze, mam z nim do pogadania – Jimmy wyszczerzył zęby.
– Jimmy…
– No co "Jimmy”? Co się wczoraj stało? – chłopak w okamgnieniu spoważniał.
– Nic – Laura uciekła wzrokiem.
– Co się stało? – wtrąciła Sue, patrząc na przyjaciela.
– Nie wiem, uderzył ją chyba – odparł Jimmy. – Połamię mu ręce.
– Jimmy, przestań – Laura się zdenerwowała i w tym momencie telefon odezwał się ponownie, wywołując kolejny, tym razem jednak mniejszy lęk.
Bez zastanowienia podeszła i odebrała.
– Już nie żyjesz, pierdolona suko, rozumiesz?! NIE ŻYJESZ!!! – usłyszała, po czym połączenie się urwało.  
Od razu poznała rozmówczynię i mig ją sparaliżowało, myślała… była pewna, że to już koniec, do tego ton, jakim powiedziała to Amber uderzył w nią jak grom z jasnego nieba, w mig łamiąc psychikę nastolatki na drobne kawałeczki.
W okamgnieniu zamarła, zdławiona zaskoczeniem i strachem. W życiu nie spodziewałaby się, że po tym, co zrobił Jimmy z kolegami znowu zacznie się ten koszmar, że jeszcze będą mieli jakikolwiek cień odwagi.  
Momentalnie rozedrgała się cała, gdyż telefon automatycznie wywołał wizję rzeczy po stokroć gorszych od gwałtu i pobicia. Widziała już siebie zamkniętą gdzieś i torturowaną; porzuconą nago na środku miasta; leżącą w jakimś w lesie, w szpitalu; na wózku inwalidzkim, przykutą do łóżka i nieruchomą, jak warzywo; albo po prostu w trumnie. Do tego dochodziła podobna wizja przyszłości matki i brata, splądrowany a potem zniszczony… nie – spalony dom, samochód; znęcających się nad jej rodziną oprawców, gwałt na matce na oczach Travisa, pobicie brata na oczach matki, szyderstwa, śmiech, zadowol…
– Laura!!! – szarpnął nią potężnie.
Przerażona przełknęła suchość w gardle, a nogi nagle zmiękły.
– Laura! – złapał dziewczynę, która nagle osunęła się jak pijana.
Szybko chwycił ją na ręce i zaniósł do salonu, gdzie posadził na kanapie. Blada jak ściana opadła półprzytomnie na mebel, ciężko łapiąc powietrze.
– Przynieś wody! – nakazał Emmie, która ekspresowo znalazła się w kuchni i jeszcze szybciej wróciła ze szklanką.  
– Mała – poklepał ją po policzku, lecz ona nadal nie reagowała, była kompletnie otumaniona.
– Poczekaj chwilę, zaraz jej przejdzie – rzekła Sue, pstrykając zapalniczką.
– Cicha, nie pal tu – poprosił grzecznie Jimmy i dziewczyna bez słowa wyszła z domu.
– Laura – brunet ponowił próbę, lecz dziewczyna wciąż tkwiła w bezruchu, mruknęła tylko cicho.
Słyszała niewyraźnie, rozbrzmiewające wkoło głosy, lecz słabo je rozumiała, do tego nie była w stanie się ruszyć, czuła kompletny bezwład.
– Co jej się stało? – zapytała zdenerwowana Emma.
– To ten telefon – odparł Jimmy.
– Ale przecie…  
– Kurwa, i widać jej mało! – przerwał Jimmy. – Ja jej, kurwie, pokażę, ale teraz już tak pokażę, że się szmata do końca życia nie pobiera. Dziś zakończę to już raz na zawsze, dziwka mnie popamięta!!! – chłopak już niemalże krzyczał.
Laura niemrawo się poruszyła i po chwili wyprostowała na kanapie.
– Co się stało? – zapytała, nie pamiętając momentu omdlenia.
– Napij się – nakazał Jimmy, przytrzymując jej szklankę.
– Co się stało? Zemdlałam? – dopytywała widząc, że siedzi na kanapie, a przecież przed chwilą stała przy telefonie.
Była już niemal w pełni świadoma i teraz doszedł jej kolejny powód do obaw – Jimmy i jego reakcja na jej reakcję.
– Mała, dobrze już? – ukucnął przed nią, cały czas trzymając jej dłonie.
– Tak.
– Kto dzwonił? – zapytał widząc, że dziewczynie się polepszyło.
– Amber – odparła wprost, mając już dość prześladowczyni, strachu i bezsennych nocy, do tego bojąc się tej groźby postanowiła powiedzieć prawdę, uznała, że szczerość będzie w tym momencie najlepszym rozwiązaniem.
Jimmy aż rozdziawił gębę, nie spodziewał się zapewne prawdy z jej ust, do tego tak szybko i bez wyciągania na siłę.
– Co mówiła? – pozbierał się po chwili.
– Że nie żyję. Walę to – mruknęła Laura, udając obojętną, choć w środku kotłował się lęk.  
– Ja jej, kurwie, dam! – chłopak znowu się odpalił i usiadł obok nastolatki. – Młoda, Mały był dziś u mnie, pytał o ciebie. Trzymaj – Jimmy podał jej kartkę. – Prosił, żebyś jak najszybciej zadzwoniła.
– Ok, dzięki – mruknęła Emma, popijając piwo. – Laura, mogę zadzwonić?
– Tak, tylko nie gadaj długo.
– Ok.
Emma ze słuchawkę w dłoni opuściła pokój, natomiast Laura też chwyciła swoją butelkę i zaczerpnęła z niej dość sporo. Słowa Amber demolowały ją od środka, nie dając jej chwili wytchnienia, jej furia… jej wściekły głos mogły sugerować wszystko. Jeszcze kilka minut temu wolałaby, aby Jimmy z koleżanką opuścili już jej dom, gdyż mogą być z tego kłopoty, teraz jednak mimo, iż mogą przecież zamknąć się od środka, bała się zostać z Emmą sama.
– Śliczna, co jest? – Jimmy wychylił przed nią twarz. – Laura, nie przejmuj się, nikt cię już nie skrzywdzi, rozumiesz? Nigdy! Zaufaj mi – rzekł spokojnie i mocno przytulił zdenerwowaną dziewczynę, która w tym momencie nawet nie próbowała uwolnić się z jego uścisku.
– Co jest? – zapytała Sue, pojawiwszy się w pokoju.
– Wiesz, kto przed chwilą dzwonił? – chłopak wstał. – I nadal się nie boi, wciąż fika i próbuje zapozować na bohaterkę?! Ty, ona naprawdę ma zapędy masochistyczne, czy jak? – zaśmiał się z zimną arogancją.
– Kto? – Sue nic nie zrozumiała, ale nic dziwnego, przecież skąd mogła wiedzieć.
– No jak to kto?
– No nie mów...! – teraz blondynka zapiała dziko, jakby pomieszały jej się klepki.
Dzwoniła tu? Do niej? – wskazała głową nastolatkę, siadając sobie wygodnie na regale. – A skąd ma numer?  
Jimmy wzruszył ramionami.
– Skąd ma numer? – spojrzała na Laurę.
– Nie wiem, chyba z pracy, ale nie mam pojęcia, kto jej dał – odparła cicho nastolatka.
– Kurwa, jak to kto? Daje dupy całemu miastu, to obciągnęła szefowi i dostała – zarżał Jimmy, lecz Laurze wcale nie było do śmiechu.
Emma wróciła, odłożyła słuchawkę i już chciała siadać obok przyjaciółki.
– Siadaj tu! – rozkazała Sue, poklepując miejsce obok siebie.
Emma posłusznie usiadła obok i Susan zaraz zarzuciła rękę na jej ramię, szczerząc się od ucha do ucha.  
– Mogę łyka? – zapytał rozweselony Jimmy, wciąż trzymając w objęciu zagubioną Laurę.
– Durne pytanie – burknęła, wywołując jeszcze większy napad radości u chłopaka.
– No! Wraca moja stara, dobra śliczna! – brechał i napił się piwa, po czym oddał dziewczynie butelkę.
– Twoja…? – wtrąciła Sue. – Nie sądzę. No zobacz, popatrz na nią, przecież ona w tej chwili myśli tylko o jednym – jak od ciebie spierdolić – zadrwiła i teraz już Laura zmuszona była głośniej wyrazić swoją radość, podobnie Emma, która już chyba wyluzowała.
– No dobra, laski – Susan wstała – wskakujcie w buty i wychodzimy.
Laura spojrzała na nią dużymi oczyma, nie mając pojęcia, o co jej chodzi, tak samo
Jimmy z Emmą, którzy również obserwowali dziewczynę, zupełnie zdezorientowani.
– No ubierajcie się, nie ma czasu! – ponaglała blondynka, która nagle zrobiła się zimna, jak głaz.
– Ale gdzie? – zapytała niepewnie Laura.
Susan perfidnie się uśmiechnęła.
– Dorwiemy tą sukę!