Strażnicy cienia IV część 25

Po jakimś czasie zaczęło kropić. Gdy zatrzymali się przy kolejnej studni, nie byli w stanie określić godziny. Nie wiedzieli też, jak daleko było do miasta.
     Veronika od razu odeszła od reszty. Chciała sprawdzić, czy uda jej się zapanować nad wiatrami magii w Sylvanii i czy zaklęcie, którego zamierzała użyć, by uczynić Viktora niewidzialnym, zadziała. W skupieniu wypowiedziała formułę, ale nie osiągnęła zamierzonego efektu.
     
     – Już? – zapytał Viktor, gdy do niego wróciła.
     – Tak, ale nie jest dobrze – powiedziała. – Panuję nad wszystkim, ale prawdopodobieństwo, że będę mogła użyć tego czaru, jest bardzo małe. Niby jest tu cień, jakiego wymaga to zaklęcie, a jednak nie wyszło – wyjaśniła zmartwiona. – Liczyłam na to…
     – Zostaje dywersja.
     – To wzbudzi niepokój. Będzie zamieszanie... Mam do dyspozycji jeszcze jedno zaklęcie, ale zadziała tylko na mnie. – Popatrzyła na niego.
     – Więc zrobimy to w nocy – stwierdził Viktor.
     – Wtedy w środku będzie nam trudniej. Wszyscy będą na nogach.
     – I dobrze – powiedział. – Myślisz, że wampir tak po prostu kładzie się spać i stawia sobie przed drzwiami strażnika? Mnie się to wydaje mało prawdopodobne. Mają sporo wrogów, całą ludzkość przeciwko sobie.
     Pokiwała głową i rozejrzała się.
     – Gdzie jest Gert? – zapytała, ponieważ nie widziała go już od jakiegoś czasu.
     Viktor skinął w stronę częściowo zabudowanej studni. Dochodziło stamtąd światło. Prawdopodobnie paliła się tam świeca.
     – Muszą mieć dodatkowe zabezpieczenia – kontynuował. – Może ukryte pomieszczenia albo magiczne zamknięcia gdzieś pod ziemią.
     – Masz rację – zgodziła się z nim.
     – Gdy nie będą spać, można się domyślić, gdzie są, na przykład w sypialni u tej dziewczyny, w salonie, bibliotece. W zasadzie mogą być w dowolnym miejscu, ale poruszają się korytarzami… Nie wiem, jakie rozrywki one preferują. Tak czy inaczej, zmniejsza się obszar poszukiwań. Przynajmniej tak mi się wydaje.
     – Może lepiej by było… – urwała i zamyśliła się na moment. – Oficjalne spotkanie? Sama nie wiem.
     – Oficjalne? Przychodzą mi do głowy dwie możliwości – powiedział. – Pierwsza, którą braliśmy już pod uwagę, z obrazami, druga… Można po prostu rzucić mu wyzwanie.
     – To już lepiej iść tam z obrazami – stwierdziła i zerknęła w stronę studni.
     Na zewnątrz pojawił się Gert z torbą w ręku. Veronika zauważyła, że przebrał się w strój odpowiedniejszy do roli, którą miał odegrać.
     – Masz teraz czas? – zapytała go, widząc, że nie zamierzał do nich podejść.
     – Dla ciebie zawsze – odparł i ruszył w jej stronę.
     – Trzeba omówić szczegóły – zaczęła, gdy się zbliżył.
     – Mam kilka pomysłów – powiedział.
     – Odejdźmy na bok – poprosiła i ruszyła w wybranym przez siebie kierunku.
     Nie chciała, by Marcus i jego kompani choćby przez przypadek usłyszeli ich rozmowę.

     – Jakież to masz pomysły? – zapytała, zatrzymując się.
     – Moglibyśmy spróbować sprzedać te obrazy w pałacu – zaproponował, na co Viktor parsknął.
     – Mało oryginalne. Już na to wpadliśmy – poinformowała go Veronika.
     – To dobry pomysł. Możemy też wejść tam po cichu.
     – To także bierzemy pod uwagę – powiedziała.
     – Uważasz, że Dietmund ma przechlapane u swoich po wywołaniu plagi wampiryzmu w Nuln. – Założył ręce na piersiach i popatrzył na nią.
     – Raczej tak – potwierdziła.
     – Moglibyśmy wspomnieć o tym wampirowi, u którego się zatrzymał – zasugerował.
     – Być może on o tym wie.
     – Owszem, to ryzykowne jak każdy inny plan – stwierdził Gert.
     – Ten jest najgorszy z możliwych – podsumowała. – Niewykluczone, że Theodorus gości go właśnie dlatego, że tamten zdradził mu swoje plany.
     – Mam jeszcze jeden pomysł. Pojedziemy do miasta… Wiem, to mało oryginalne.
     – Do rzeczy – ponagliła go.
     – Spokojnie. – Uniósł lekko rękę. – Pojeździcie z obrazami po sklepach, straganach. Może ktoś je kupi.
     – A ty? – zapytała, przyglądając mu się w skupieniu.
     – Ja pójdę do pałacu i pozabijam wampiry. Są dwa, tak?
     – Tak – potwierdziła, po czym zwróciła się do Viktora: – To genialne… W zasadzie my nie musimy tam jechać z tymi obrazami. – Przeniosła wzrok na Gerta.
     – Teraz już wszystko rozumiem – przyznał Viktor, z rozbawieniem kiwając głową.
     – Dobrze. – Schmidt tylko na niego zerknął. – Macie lepszy plan?
     – Najbardziej podoba mi się ten, który zakłada, że pójdziesz tam i załatwisz sprawę – rzuciła z ironią. – Czy gdzieś po drodze uderzyłeś się w głowę?
     – Nie przypominam sobie, ale być może to wynika właśnie z uderzenia w głowę – odparł Gert i uśmiechnął się krzywo.
     – Mówiłem ci, że to kiepski pomysł – powiedział do Veroniki Viktor.
     – Albo wejdziemy tam po cichu, albo by sprzedać obrazy – oznajmiła.
     – Bardzo oryginalne – skwitował Schmidt.
     – Zamknij się i słuchaj – uciszył go Viktor. – Pokazałeś już, co potrafisz. Podobno masz jeszcze jakieś umiejętności, które mogą być przydatne i dla własnego dobra ogranicz się do ich zaprezentowania. Albo się podporządkujesz, albo precz. Nie pozwolę, by przez ciebie ktoś zginął.
     – I to mówi truciciel i porywacz – mruknął Gert.
     – Możecie przestać? – poprosiła czarodziejka, czując zbliżające się kłopoty.
     – Powiedziałem ci, albo się podporządkujesz, albo wynocha – powtórzył Viktor, ignorując ją. – Jest jeszcze jedno rozwiązanie, ale mogłoby ci się nie spodobać.
     – Zawsze warto rozpatrzyć wszelkie… – zaczął Schmidt.
     – Czy możemy już przejść do sprawy?! – Veronika przerwała mu, podnosząc głos.
     – Słucham – powiedział Gert, nie spuszczając Viktora z oczu.
     Najemnik tylko skinął głową, mierząc rywala wzrokiem.
     – Tak jak już mówiłam, albo wejdziemy tam po ciemku, po cichu, albo z obrazami – zaczęła. – Jest jeszcze jedna ewentualność – zwróciła się bardziej do byłego narzeczonego. – Możemy tam wejść niepostrzeżenie w dzień, ale pod warunkiem, że będzie świeciło słońce i znajdziemy cień. Wtedy będę mogła użyć swojej magii. Przy takiej aurze nie jestem w stanie nic zrobić.
     – A jak długo zamierzasz tam zostać? Ile czasu mamy na przeprowadzenie tej operacji? – zapytał.
     – Tyle, ile będzie potrzeba – odparła.
     – Więc można zrobić rekonesans – stwierdził Gert. – Mogę tam wejść z obrazami i się rozejrzeć.
     – On cię zna – przypomniała. – Mógłby cię rozpoznać.
     – Więc ktoś inny mógłby to zrobić.
     – Na przykład kto? – Popatrzyła na mężczyzn, którzy im towarzyszyli. – Któryś z twoich ludzi? – zwróciła się do Viktora.
     – To znaczy, któryś z nich miałby tam wejść, zrobić z siebie błazna i przy okazji się rozejrzeć? – upewnił się.
     – Tak – potwierdziła.
     Viktor lekko się uśmiechnął i pokręcił głową.
     – Chyba tylko ty się do tego nadajesz – powiedziała do Gerta. – Przykro mi, wygląda na to, że ten pomysł nie zostanie zrealizowany, bo ty tym razem nie możesz… Trzeba to zrobić szybko. Będziemy musieli improwizować. Jose jest przetrzymywany w lochach, w klatce. Pilnuje go czterech strażników. Prawdopodobnie ma na szyi obrożę uniemożliwiającą mu użycie magii.
     – Czyli w niczym nam nie pomoże – stwierdził Schmidt.
     – Nie pomoże, ale trzeba go uwolnić. Dziewczyna jest gdzieś z wampirem, nie zamknął jej w lochach – kontynuowała.
     – Trzeba będzie się rozdzielić.
     – Geniusz – mruknął Viktor.
     – To już wcześniej ustaliliśmy – Veronika zwróciła się do Gerta. – Viktor zajmie się wampirami.
     – Świetnie, więc my zejdźmy do lochów.
     – Chyba pójdę z nim do góry, bo tam prawdopodobnie jest dziewczyna – powiedziała.
     – I wampiry. Gdy Viktor załatwi wampira, będzie ją miał – stwierdził Schmidt.
     – Może będzie, a może nie. A jeśli trzeba będzie jej szukać?
     – No to lepiej idź. – Gert pokiwał głową z powagą.
     Czarodziejka zauważyła, że Viktor zmrużył oczy i zacisnął szczęki.
     – Poradzisz sobie sam w lochach? – zapytała byłego narzeczonego. – Tam będzie ich czterech.
     – Co za różnica? – Wzruszył ramionami. – Nawet jeśli tam zginę, to chyba żadna strata.
     – Naturalnie, że to żadna strata. Chodzi tylko o to, że mógłbyś przy okazji kogoś zaalarmować – wyjaśniła. – Jeśli masz takie podejście, to ja nie chcę, żebyś tam z nami szedł – oznajmiła. – Nie powinien sam tam iść – zwróciła się do Viktora.
     – Omówimy to później – powiedział. – Zrobi, co mu każemy.
     – Masz rację – zgodziła się z nim. – Widzę, że ta dyskusja jest jednak zupełnie bez sensu. To był kiepski pomysł.
     – Proponuję, żebyście ustalili szczegóły między sobą – odezwał się Gert.
     – Czy my przed chwilą właśnie tego nie powiedzieliśmy? – zapytała go Veronika.
     – Wygląda na to, że jesteśmy jednomyślni. – Odwrócił się i odszedł.
     
     – Ostrzegałem – powiedział Viktor, gdy zostali sami. – Ruszajmy. Wymyślimy coś po drodze… Wszystko będzie dobrze – dodał, widząc jej zamyślenie.
     – To jest nieco bardziej złożone... – Spojrzała na niego.
     – Myślę, że nie powinniśmy się rozdzielać. Powinniśmy pójść razem.
     – Wszyscy? – zdziwiła się.
     – Nie, ja i ty. Wystarczy, że będziesz się trzymać blisko mnie i wszystko będzie dobrze.
     – Ochrona twojego naszyjnika nie działa na inne osoby – przypomniała.
     – Trzymaj się blisko i kryj się za mną.
     – Jedźmy – poprosiła, zerkając w stronę Gerta, który stał przy swoim wierzchowcu i sprawdzał mocowanie bagaży.
     – Nie ufam mu – powiedział Viktor, zmierzając w stronę konia. – Wywinie jakiś numer przy pierwszej okazji. Nie boję się go, ale… wydaje mi się, że w zaistniałej sytuacji może próbować pokrzyżować nam plany.
     – Tam chyba nie, bo sam miałby kłopoty – stwierdziła.
     – Może mu przyjść do głowy, że ja tam zostanę, a wy wyjdziecie stamtąd razem. Bez względu na koszty. – Popatrzył na nią wymownie. – Jeśli zrobi się gorąco, a sytuacja będzie beznadziejna, będziecie musieli uciec, prawda? Chyba nie będziecie walczyć do końca?
     – No nie, bohaterem to ja nie jestem – przyznała szczerze. – Nie bierzmy go, jeśli masz takie podejrzenia. Weźmy któregoś z twoich ludzi.
     – Nie – pokręcił głową, zatrzymując się przy jej rumaku – nie o to chodzi. Tak jak mówiłaś, jego umiejętności mogą być przydatne, a nie zrobi nic, jeśli ja będę cię pilnował. Jestem przekonany, że ciebie nie narazi.
     – Skąd wiesz, że mnie nie narazi? Myślę, że…
     – On nie przyjechał tutaj pomagać – przerwał jej. – Skupmy się na zadaniu. Moim zdaniem on powinien iść do lochów.
     – Ale tam jest ich czterech – przypomniała. – Potrafi się podkraść. Jak widzieliśmy, potrafi też posłać komuś strzałę w plecy, ale niekoniecznie poradzi sobie z czterema naraz.
     – Faktycznie powinni zginąć niemal jednocześnie, żeby nie zdążyli podnieść alarmu.
     – I dlatego powinny tam pójść dwie osoby albo ty – stwierdziła. – Ale ty musisz się zająć wampirami.
     – Ja też nie zabiję czterech jednocześnie. – Uśmiechnął się. – Może pójdziemy tam we trójkę, a potem się rozdzielimy? – zaproponował. – Będą jeszcze dwa wampiry, niekoniecznie w jednym miejscu, do tego ta dziewczyna...
     – Yhm... – Zamyśliła się nad tym, co powiedział. – Tak będzie najlepiej – zgodziła się po chwili.
     – Albo jeszcze inaczej. Ktoś może tam zostać. Przecież nie wiadomo, w jakiej kondycji będzie Jose. Być może będzie potrzebował pomocy.
     – Wolny Jose na samym początku to kłopoty – stwierdziła. – On oszalał na punkcie tej dziewczyny. Bywa nieobliczalny, nie zachowuje się racjonalnie. Może na przykład zacząć biegać po tym zamku i się drzeć. Ja nie wiem, do czego on jest zdolny.
     – I dlatego pracuję tylko z moimi ludźmi – skwitował Viktor z westchnieniem.
     – Zazwyczaj, gdy to było wskazane, puszczałam go do przodu, a tam robił, co chciał… Mogłabym go uśpić – powiedziała. – Po wszystkim byśmy go obudzili... Chociaż nie wiem, czy moja magia na niego zadziała. Nie wiem, co za obrożę ma na szyi.
     – Z tą obrożą nie będzie mógł rzucać zaklęć? – upewniał się Viktor.
     – Podejrzewam, że nie.
     – Więc trzeba będzie mu ją zdjąć. Jeśli już ma robić zamieszanie, niech lepiej używa swojej magii. Jeśli ją zdejmiemy i ty będziesz mogła go uśpić w razie czego.
     – Wszystko pięknie, tylko że nie mam pojęcia, co to jest i nie wiem, jak działa. Nie każdy magiczny przedmiot można od tak zdjąć czy zniszczyć. To może mieć jakieś paskudne konsekwencje. Z takimi rzeczami należy postępować bardzo ostrożnie, tym bardziej jeśli należą do wampirów… – zamilkła na moment. – Poza tym nie podoba mi się zaczynanie wszystkiego od uwolnienia Jose. Z jednej strony mógłby się przydać, ale z drugiej… – Rozejrzała się. – Jedźmy już. Porozmawiamy po drodze.
     
     Gdy dosiedli koni, Viktor wydał odpowiednie polecenie podwładnym i ci ruszyli.  
     – Muszę tam zrobić coś, co mogłoby się wydać… kontrowersyjne – zaczęła, gdy wysunęli się naprzód i miała pewność, że nikt ich nie podsłucha.
     Viktor obejrzał się za siebie i nakazał najemnikom zwolnić. Domyślił się, że czeka ich poważna rozmowa wymagająca dyskrecji.
     – Obawiam się, że to może być trudne do zaakceptowania – kontynuowała. – Nawet dla ciebie.
     – Nie wyobrażam sobie, co to mogłoby być – powiedział po chwili. – Wiesz, że nie jestem wzorem cnót, a mimo to zaczęłaś w tak dramatyczny sposób.
     – To również dla mnie nie będzie łatwe, ale ja zdaję sobie sprawę z takiej konieczności.
     – Biorąc pod uwagę powyższe, mogę cię wysłuchać i nie będą z tego wynikać żadne konsekwencje… ale nie wiem, czy zrobię to, o co ewentualnie zechcesz mnie poprosić.
     – Ja to zrobię sama – zapewniła go. – Ciebie mogę poprosić, byś mi nie przeszkadzał. To ważne, by nikt mi nie przeszkodził.
     – Więc dlaczego chcesz mi o tym powiedzieć? – zapytał Viktor.
     – Bo możesz być tego świadkiem, a nieświadomy tego, co się dzieje i dlaczego, mógłbyś zechcieć mi przeszkodzić – wyjaśniła czarodziejka. – Chcę ci powiedzieć, jakie to ważne. Nie będę się wdawać w szczegóły.
     – Słucham…