Strażnicy cienia część 11

Veronika nie ruszyła się z miejsca, tylko wzrokiem lustrowała ludzi. W spanikowanym tłumie zauważyła mężczyznę, który w zakrwawionej dłoni trzymał nóż. Jego ubranie także było zachlapane krwią. Zachowywał się inaczej niż wszyscy. Szedł powoli mniej więcej w jej stronę, co chwilę oglądając się za siebie. Czarodziejka nie spuszczała z niego wzroku.
Wszystko wskazywało na to, że tylko ona się nim zainteresowała. Akolici skupili się wokół Tolzena, a ochroniarze w kolczugach ruszyli za kilkoma uciekającymi osobami.
Stanęła w bramie, do której zmierzał podejrzany człowiek.  
- Nawet kapłani nie są bezpieczni – powiedział, przechodząc obok niej.
Bardzo ją to zaskoczyło, jednak gdy tylko ją minął, dotknęła go z zamiarem uśpienia. Zdążył się nieco odwrócić, zanim skończyła wypowiadać zaklęcie. W chwilę po tym jego bezwładne ciało upadło na ziemię.
Wyjrzała na rynek, by sprawdzić, co się dzieje. Dwóch akolitów właśnie niosło kapłana do powozu, pozostali krążyli po placu z mieczami w dłoniach. Machnęła na jednego, który akurat na nią spojrzał. Zawołał najbliżej stojącego ze swoich kompanów i obaj biegiem ruszyli w jej stronę.
Cofnęła się, by skryć się w bramie. Nie chciała zwracać na siebie uwagi tutejszych mieszkańców.
Akolici zwolnili, zachowując ostrożność. Byli czujni i gotowi do walki.
- Co tu się dzieje? – zapytał ostro jeden z nich.
- Ten facet szedł z zakrwawionym nożem – wyjaśniła Veronika.
Chłopak podszedł do leżącego i pochylił się nad nim.
- Widziałem go w tłumie – powiedział.
- Kapłan żyje? – zapytała.
- Żyje. Widziałaś coś?
- Nie, tylko jego. Był nienaturalnie spokojny i szedł z nożem w ręku. Mijając mnie powiedział, że nawet kapłani nie są bezpieczni.
- Znowu jakiś fanatyk – stwierdził akolita i kucnął przy zatrzymanym. – Żyje.
- Śpi – wyjaśniła.
- Jak to śpi?
- Uśpiłam go. Jestem magiem. Kapłan Tolzen poprosił mnie o pomoc w sprawie zamachu. Nie jestem tu przypadkiem. On w każdej chwili może się obudzić.
Popatrzyli na siebie porozumiewawczo i jeden skinął głową, po czym ściągnął sznur, którym przepasany był jego habit i skrępował nim leżącego.
- Rany kapłana są poważne? – dopytywała w międzyczasie.
- Ciężko powiedzieć. Został trafiony w brzuch. Jest nieprzytomny – odparł, po czym zwrócił się do swojego towarzysza. – Przyprowadź tych dwóch, niech go zabiorą.
Chłopak schował miecz i pobiegł w stronę ochroniarzy, którzy przesłuchiwali kilka zatrzymanych osób.

Veronika przez chwilę przyglądała się związanemu człowiekowi. To zwykły pijaczyna. Był brudny i śmierdział alkoholem. Na twarzy miał zaniedbany zarost, włosy półdługie i tłuste. Na szyi nie miał żadnych symboli. Co tu się dzieje? – zapytała sama siebie i stanęła u wylotu bramy. Zaczęła obserwować ludzi. Większość pouciekała, a zatrzymani krzyczeli, że nic nie widzieli. Część mieszkańców wyglądała z okien, bram i zaułków, śledząc zdarzenia na placu. Sprzedawcy powracali na swoje stragany, chyba po to, by pilnować towarów. Karocy już nie było.
- Nie spisałaś się – usłyszała za sobą głos akolity, który został przy skrępowanym mężczyźnie.
- Wy też, a byliście bliżej – odcięła się, choć miała poczucie porażki. – Ten tu też by wam uciekł.  
Chłopak więcej się nie odezwał.

W końcu zjawili się ochroniarze.
- Ty go zatrzymałaś? – zapytał ostro jeden z nich.
- Tak – potwierdziła spokojnie, choć przeszywał ją wrogim spojrzeniem.
- Widziałaś jak to zrobił?
- Nie.
- Na pewno? – Miała nieodparte wrażenie, że posądza ją o kłamstwo.
- Na pewno. – Nie dała się wyprowadzić z równowagi.
- To zamachowiec i prawdopodobnie kultysta – nieznacznie zmienił ton. – Za schwytanie kultysty możesz odebrać nagrodę w siedzibie łowców czarownic – oświadczył, po czym zabrali schwytanego mężczyznę i po chwili zniknęli jej z pola widzenia.

- Co teraz? – zapytał akolita, który został z nią w bramie. – Zamierzasz pójść do świątyni?
- Nie – odparła krótko.
- W świątyni jest bezpiecznie…
- Sądzę, że tam będzie teraz najbezpieczniej – powiedziała i ruszyła, zastanawiając się nad tym, co ma dalej robić.

Czym prędzej opuściła dzielnicę, przebrała się w ustronnym miejscu i skorzystała ze studni na jakimś podwórzu, by umyć twarz.
Martwiła się, że Tolzen może nie odzyskać przytomności i nawet nie będzie miała informacji, czy łowcy dowiedzieli się czegoś od przesłuchiwanych w tej sprawie. Ponadto była na siebie zła. Nie poradziła sobie z zadaniem, którego się podjęła. Nie przewidziała, że grupa akolitów nie zdoła ochronić kapłana w razie bezpośredniego ataku. Z drugiej strony zdawała sobie sprawę, że w tłumie można wyjąć nóż zupełnie niepostrzeżenie. Akolici powinni byli zadbać o to, by miał przed sobą pustą drogę. Ona też mogła o to zadbać. Dobrze, że chociaż udało jej się schwytać tego mężczyznę. Gdyby nie ona, po prostu by sobie poszedł. Nie mogła zrozumieć, dlaczego tamci z taką zawziętością rozganiali tłum zamiast szukać podejrzanych. Powinni zatrzymać tam obecnych, każdego przeszukać i przesłuchać. Wszyscy to schrzanili.