Strażnicy cienia część 55

Głos, który wcześniej słyszała, należał do człowieka, wyglądającego zarówno na kapłana jak i arystokratę. Na szyi miał łańcuch z jakimś symbolem, a jego szaty były bardzo eleganckie. Właśnie zapraszał zgromadzonych do przejścia w lepszy byt, cokolwiek to miało znaczyć.
Zebrani zajmowali miejsca przy suto zastawionych stołach. Veronika dostrzegła też kilkanaście kobiet i nieco więcej mężczyzn w jasnych tunikach. Wyróżniali się spośród pozostałych swoją nieprzeciętną atrakcyjnością. Towarzyszyli oni ludziom, którzy przywieźli skrzynie.
Krąg wyglądał dokładnie tak, jak go sobie wyobrażała. Portal był otwarty. W jego pobliżu dostrzegła tylko jednego maga. Resztę prawdopodobnie zasłaniały potężne, kamienne filary. Czarnoksiężnik miał na sobie jasne szaty, ręce schowane w obszernych rękawach i kaptur na głowie. Zwrócony był twarzą do przejścia.
Droga pod górę, prowadząca do tego miejsca, była usypana jasnymi, błyszczącymi kamieniami.
Człowiek, który wcześniej agitował, zaczął podchodzić do siedzących przy stołach i kierować ich w stronę portalu. Kolejno powoli ruszali we wskazanym kierunku.  
Na uboczu stał ktoś w kapturze i z uwagą obserwował to, co się działo. Otaczała go eskorta złożona z rycerzy Khorne’a. Poza tym było z nim dwóch mężczyzn w czarnych szatach. Veronika domyślała się, że to Książę w towarzystwie czarnoksiężników.  
     
Gdy już zorientowała się w sytuacji, zachowując maksymalną ostrożność, wróciła do Franza.
– Wybrałaś cel? – zapytał zniecierpliwiony. – Tam chyba jest ten Książę.
– Owszem, a obok niego prawdopodobnie dwóch magów.
– Skup się na nim.
Kobieta aż wyjrzała na niego zza drzewa, przy którym stała.
– Zostawię go tobie – rzuciła z przekąsem. – Ja zajmę się pozostałymi.
– Nie czas na żarty – upomniał ją łowca.
– Więc co ty do mnie mówisz? Tam są wojownicy i magowie.
– A twoje czary?
– A ich czary? – przedrzeźniała go zirytowana. – Bardzo cię przepraszam, ale nie jestem arcymagiem, tylko wędrownym czarodziejem. Ich jest tu zbyt wielu…
– Co tam się dzieje? – Skinął głową w stronę wzgórza.
– Zasłużyliście na to, by odmienić swój los! – krzyczał mężczyzna, który wcześniej przemawiał, a echo jego słów niosło się po okolicy. – Po drugiej stronie czeka was szczęście! Dostatek! Przepych! Władza!
– Wybrali lepsze życie – skomentowała z ironią w głosie.
– Dokąd prowadzi to przejście? – zapytał Franz.
– Skąd niby mam to wiedzieć? Poślij jednego z krasnoludów, niech to sprawdzi… Tam są jacyś jeńcy. – Wskazała niewielkie ognisko przy lesie.
– Ten dalej to chyba Arthur…
– Więc trzeba się tym zająć – stwierdziła, od razu zastanawiając się jak się do tego zabrać. – Przykro mi, ale raczej nie uda nam się zrobić tego, co zamierzaliśmy.
– To znaczy zabić ich wszystkich?
Zdumiona Veronika znów wyjrzała na niego zza drzewa.
– Yhm – to była jedyna odpowiedź, jaką otrzymał. – Warto by było ich uratować. – Spojrzała w stronę więźniów.
– Skoro to jedyne, co możemy zrobić w tej sytuacji… Chyba że Arthur zdecyduje inaczej… Jak ich uwolnimy? Dasz radę do nich podejść? Krasnoludy mogłyby odwrócić uwagę.
– Chcesz ich poświęcić?
– Chcą walczyć – odparł z lekkością.
– Ja też mogłabym odwrócić ich uwagę i zrobić przy okazji trochę porządku na tym wzgórzu… Ukryję się tam – wskazała jeden z krzaków na polanie – rzucę zaklęcie i sprowadzę smoka, który zrobi tam rozgardiasz. Wy w tym czasie załatwicie strażników i zabierzecie jeńców do lasu. Musicie działać błyskawicznie, żeby nikt was nie zobaczył. Potem na konie i uciekajcie. Jeśli krasnoludy chcą, niech sobie zostają.
– Ruszysz za nami? – zapytał wyraźnie podekscytowany.
– Nie wiem.
– Mamy na ciebie czekać?
– Nie, w razie czego was dogonię. Kierujcie się w stronę traktu – zasugerowała.
– Tam zostawimy ci konia. – Wskazał kierunek w lesie i zaraz po tym się rozeszli.