Jest-Takie-Miejsce 57

Od razu podchodzę do niego, siadam obok i mówię:
- No to słucham Pana, Panie Poważny.
- Cześć Barbie. – posyła mi promienny uśmiech.
- Cześć Kłamco.  
- Co Cię do mnie sprowadza? – Nadal udaje, że nie wie, o co mi chodzi.
- Kuba, to nie jest śmieszne.
- Trochę jest. Serio.
- Pobiliście Patryka?? – pytam wprost.
- Kto???
- Ty z Igorem – mówię, a on kładzie rękę na moim czole.
- Masz gorączkę? Nieeee. To co jest z tobą??
- Ze mną?
- Mówiłem ci już, że nic nie zrobiłem temu twojemu kochasiowi.
- Nie nazywaj go tak.
- Nic nie zrobiłem temu poecie za trzy grosze.
- Tak też go nie nazywaj.
- A jak? Ken?
- Przeginasz.
- Ty też przeginasz. Mówiłem już tyle razy, a ty ciągle mi nie wierzysz i o coś oskarżasz.  
- A co mam myśleć, jak czytam taki list, a potem słyszę, że Igor go pobił.
- Fibi nie powiedział, że Igor go pobił.
- Nie wierzę w takie zbiegi okoliczności.
- Mi też nie wierzysz.  
- A powinnam?
- Normalna akcja, że tak. Zuza, nie mam z tym nic wspólnego. Jeśli chcesz znać moje zdanie…
- No przecież po to tu jestem. Chcę poznać twoje zdanie, więc powiedz mi wszystko, co wiesz.
- Myślę, ze Igor go troszeczkę postraszył.
- Ale skąd on o nim wie?
- Z księżyca. No jak skąd?
- Co mu nagadałeś?
- Że mnie wkurwia ten koleś. A Igor nie miał nic do stracenia, bo i tak za chwilę miał jechać do domu. Myślę, że jak poszliśmy na obiad, to się z nim spotkał na minutkę, czy dwie. I uprzedzając twoje kolejne pytanie. NIE.
- Co nie?
- Nie prosiłem go o to. Wiesz, że ja takie sprawy załatwiam sam. Jak chciałbym mu dowalić, to bym to zrobił. Na razie nie zasłużył. Teraz tylko go nie lubię. Po mordzie dostanie ode mnie dopiero, jak ty go polubisz. A chyba nic na to nie wskazuje, co?
- Ja go nawet nie znam.
- Normalna akcja, że tak właśnie powinno być. A to, że się w tobie zakochał, to akurat czyni go normalnym. – Naglę przestaje mówić i patrzy na mnie, jakoś tak inaczej. Tak ciepło. Ten wzrok sprawia, że wierzę w każde jego słowo.
- Jak mam to rozumieć? – pytam w nadziei, że powie coś więcej.
- Są jeszcze mokre. – Zmienia temat i prawą ręką dotyka moich rozpuszczonych, wilgotnych, blond włosów.
- Perfekcyjna zmiana tematu.
- Co mam jeszcze powiedzieć?  
- Coś.
- Coś. – Wygłupia się.
- Coś fajnego.
- A co byś chciała usłyszeć?
- A co byś chciał mi powiedzieć?
- Znowu będziemy rozmawiać pytaniami?
- Ciesz się, że w ogóle z tobą rozmawiam – żartuję i lekko trącam go prawym ramieniem. Kuba wykorzystuje okazję i łapie mnie za rękę. Odruchowo patrzę na nasze splecione dłonie.
- Normalna akcja, że się cieszę. Nawet bardzo – odpowiada i delikatnie kciukiem jeździ po mojej skórze. Muszę przyznać, że jest to niezwykle miłe uczucie.
Nie tak miało być. Miałam na niego nakrzyczeć, że kolejny raz się wygłupia i urządza dziwne akcje, a skończyło się na tym, że siedzimy uśmiechnięci, trzymając się za ręce i mając gdzieś konferencję, którą właśnie wygłasza Fibi. Zerkam na Jolę. Wiedziałam. Byłam pewna, że na jej twarzy będzie widoczne rozbawienie, wymieszane z satysfakcją. Przesyła mi buziaczka i trąca Damiana, aby spojrzał w naszą stronę. Myślałam, że też zacznie się śmiać i robić głupie miny, ale dostrzegam coś zupełnie innego. Jego kąciki ust nawet nie uniosły się choćby milimetr do góry. Wpatruje się w nas, a z jego twarzy trudno jest odczytać cokolwiek. Wygląda tak, jakby na moment gdzieś odpłynął. Odwraca wzrok i do końca konferencji wydaje mi się, że jest smutny. Z Kubą już nie rozmawiam. W ciszy słuchamy, co mówi Fibi. Co jakiś czas zerkam na niego, a on na mnie. Przez dobrą godzinę moja prawa dłoń jest obejmowana przez jego lewą.  
Zastanawiam się, o co chodzi Damianowi. Czy coś się stało? Zawsze jest pełen energii, radosny, skory do żartów, zwariowany, pewny siebie. Za każdym razem, kiedy patrzyłam mu w oczy widziałam w nich, taki wyjątkowy błysk. Teraz go nie dostrzegam i zaczynam się martwić. Muszę się dowiedzieć. Nie za godzinę. Nie za dziesięć minut, nie za pięć. Teraz. Zaraz. Już.
- Przesiądźmy się – mówię do Kuby i delikatnie zabieram rękę.
- Gdzie?
- Koło Jolki i Damiana.
- Przecież siedzą dwa metry dalej.  
- Ja idę. A ty?
- Nie możemy zostać? Konferencja się kończy za kilkanaście minut.
- Muszę zapytać o coś Damiana.
- Znowu Damian…
- A teraz, o co ci chodzi?
- O to, że Damian ciągle jest na pierwszym miejscu. – Nie wiem, co mam mu na to odpowiedzieć. Nie chcę się kłócić o Damiana. Przecież to niepoważne.  
- Chodź - proszę go.
- Zostań - odpowiada cicho, ale stanowczo.
- Chodź. – Łapię go za rękę, mając nadzieję, że to go przekona.
- Zostań – ściska mnie mocniej. Próbuję wstać, ale mnie nie puszcza.
Zostaję.