Jest-Takie-Miejsce 80

Ross Copperman - Hunger Lyrics (The Vampire Diaries)  

Gdybym tylko mogła zatrzymać czas, zrobiłabym to w tej chwili bez wahania. Jest wiele sytuacji, momentów, słów, gestów, wydarzeń pomiędzy mną, a nim. Każda chwila w jego obecności jest dla mnie niezwykle cenna. Jednak to, co dzieje się teraz niewątpliwie pobija wszystko. Ten dzień, ta godzina, ta minuta wskakuje właśnie na sam szczyt mojej listy zatytułowanej: ,,Najwspanialsze momenty mojego życia”. Jest tak cudownie, jak jeszcze nigdy nie było. To jeszcze nie pocałunek, na jaki od dawna czekam, ale jest to boski wstęp.  
Dlaczego powiedział, że nie jestem jeszcze gotowa? Co on miał na myśli? Co każe mu tak twierdzić? Czy ma rację? Sama nie wiem. To znaczy jestem pewna, że cholernie mocno chcę go pocałować. To niepodważalny fakt. Ale wydaje mi się, że on o tym wie. A może właśnie w tym rzecz. Może on od początku ma wszystko zaplanowane. Może nie jest wariatem, za którego miałam go od pierwszej rozmowy. Może właśnie on dokładnie wie, co robi. Chce wzbudzić we mnie emocje. Jak na razie udaje mu się to idealnie.
Matko. On jest niesamowity. W tak krótkim czasie wywołał we mnie więcej emocji, niż wszyscy chłopacy razem wzięci przez te wszystkie lata. Gdyby od razu postawił sprawę jasno i powiedział: ,,Zuza, podobasz mi się”, pewnie bym się uśmiechnęła zadowolona, ale nie traktowałabym go poważnie. Już tak było wiele razy w moim życiu. Kiedy chłopak od razu na wejściu wykłada karty, jest skreślony. To wszystko psuje i zabiera najlepsze chwile niepewności, zastanawiania się ,,co on o mnie myśli?”, zabiera moment zakochiwania się w sobie nawzajem. Właśnie dlatego Patryk nie miał szans. Nie znając mnie, napisał, że się zakochał. Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Zauroczenie, fascynacja, pożądanie, jasne. Ale nie miłość. Skoro od razu mówi się komuś, że się w nim zakochało, to co zostanie na później? Kuba jest zajebisty…On doskonale to rozumie. Oboje przeciągamy wszystko, bo mamy świadomość, jak wyjątkowe jest to, co dzieje się teraz. Relacja zaczyna się od pierwszego spotkania, pierwszej rozmowy, pierwszego wrażenia i pierwszego spojrzenia na kogoś. Nasza znajomość rozwija się w takim tempie, w jakim powinna. Mógłby mnie pocałować już wcześniej, pewnie. Ale to by zabrało nam wiele cudownych momentów. Jestem zdania, że wszystko przyjdzie z czasem. Teraz wiem jedno. Jestem zakochana. Czułam to już od dawna, ale teraz…Jeeeeej, no po prostu zwariowałam! Zwariowałam na punkcie chłopaka, który właśnie jest tak blisko mnie, jak jeszcze nigdy nie był. I fizycznie i mentalnie.
Kuba. Najpiękniejsze imię świata. Kuba stoi wtulony we mnie i ustami błądzi po mojej szyi. Ciągle mam zamknięte oczy. Muszę je otworzyć. Chcę go zobaczyć. Muszę na niego spojrzeć. Teraz. Otwieram oczy i dostrzegam, że jego są zamknięte. Celebruje tą chwilę, podobnie, jak ja. Nie całuje. Dotyka. Jest najlepszy! Moje serce wali, jak oszalałe.  
- A teraz serio mamy pięć sekund – mówi nie odsuwając się ode mnie choćby o milimetr. – Jolka zaraz tu będzie.
- Wiem – odpowiadam, a moje ręce przesuwają się po jego plecach. – Powinniśmy iść.
- Powinniśmy. – Zgadza się ze mną, ale nie zmienia pozycji.
- Kuba.
- Zuza – wypowiada moje imię w inny sposób niż dotychczas.
- Jeśli zostało nam pięć sekund, to właśnie minęło – żartuję i wcale nie chcę nigdzie iść.
Niechętnie wykonuje maleńki krok w tył i już mnie nie obejmuje. Kładzie ręce na moich policzkach i składa pocałunek na moim czole. Jeeeeeeeej! Czuję się tak wyjątkowo. Już kolejny raz wydaje mi się, że lepiej być nie może, a potem on robi coś, co zachwyca mnie jeszcze bardziej. Buziak w czoło. Kuba…Biorę głęboki oddech.
- A co wy tu robicie??? – Zza rogu wychodzi Jola.
- Normalna akcja, że na ciebie czekamy – śmieje się Kuba.
- Na mnie? – pyta zdziwiona.
- Tak, tak. Serio czekaliśmy. Nawet odliczaliśmy czas – żartuję i patrzę na niego.
- Taaaak. I spóźniłaś się.  
- Ale tylko kilka sekund.
- Zuza, o czym wy mówicie? – Przyjaciółka nie kryje rozbawienia.
- Nic, nic. Nieważne. Gdzie reszta?
- Palą papierosy.
- Beze mnie? – Kuba się ożywia. Nieee. On był już bardzo ożywiony. On udaje ożywienie przed Jolką.
- Jak widać ty wolisz stać pod sklepem.
- Ej. To jest bardzo fajny sklep – śmieje się.
- Potwierdzam. Całkiem fajny…Sklep – mówię i uśmiecham się do niego znacząco.
- Z zabawkami. Co w nim takiego fajnego?  
- Myślę, że zmienisz zdanie, jak zobaczysz go w środku.
- Co? Kto? – pyta Damian, który z Matim i Anką dołącza do nas.
- Sklep. Zuza i Kuba właśnie się fascynują tym oto sklepem – tłumaczy mu Jolka, a my się śmiejemy.
- No to co? Wchodzimy do środka? – Damian jak zwykle jest pełen entuzjazmu i pozytywnej energii.
- Pewnie, że wchodzimy. – Od razu popieram jego pomysł.
- Co wy chcecie robić w sklepie z zabawkami? – pyta Kuba.
- To przecież taki fajny sklep. Już ci się nie podoba? – mówi Jolka i patrzy na niego podejrzliwie.
- Jola, nie powinnaś brać wszystkiego dosłownie. Kiedy mówiłem, że ten sklep jest fajny, miałem na myśli…Ściany jego miałem na myśli –wygłupia się i puszcza mi oczko.
- Nie ogarniam cię – odpowiada moja przyjaciółka, a ja i Damian już wchodzimy do środka.
Odwracam się, żeby zerknąć na Kubę. Patrzy mi prosto w oczy i cmoka powietrze, przypominając mi o tym, jak wielką oboje mamy ochotę na pocałunek.