Jest-Takie-Miejsce 67

To pierwsza taka sytuacja i absolutna nowość dla naszej dwójki. Idziemy sobie za rękę. Ani trochę nie obchodzi mnie, czy ktoś nas zobaczy. Czuję się przy nim tak, jak nigdy przy nikim się nie czułam. Dotyk jego skóry bardzo pozytywnie na mnie działa. Zerkam na niego i uśmiecham się do swoich myśli. To wszystko dzieje się naprawdę. Ja i on. Dwie zakręcone i skomplikowane osobowości, które nie potrafią wytrzymać ze sobą kilku minut bez kłótni, sprzeczki, zaczepki, docinków czy wygłupów. My. Idziemy sobie za rękę i dzieje się to zupełnie naturalnie. Świat oszalał.
Wchodzimy do budynku i tutaj chyba czas się rozejść. Kuba nie puszcza od razu mojej dłoni. Zbliża się i do ucha mówi mi:
- Pamiętasz, że dziś do ciebie przychodzę? – Jego głos działa na mnie za każdym razem tak samo.
- Nie pamiętam. – Dawno nie było między nami rozmowy w naszym stylu, więc zaczynam się z nim droczyć. Widzę, że jemu podoba się to równie mocno, jak mi.
- No to właśnie ci przypominam.
- A co jeśli się nie zgadzam?
- A nie zgadzasz się? – pyta w taki sposób, że mam ochotę zgodzić się na wszystko.
- Jak przyjdziesz, to się dowiesz. Jeszcze się zastanawiam, czy cię w ogóle wpuszczę. – Uśmiecham się zalotnie.
- Barbie, proszę cię. Myślisz, że w to uwierzę?
- Normalna akcja, że tak właśnie myślę.
- Ej! Nie przyzwyczajaj się do mojego powiedzenia.
- A kto powiedział, że ono jest twoje?
- Jak to kto? Ja, ty, każdy. Tego wcale nie trzeba mówić. Normalna akcja, że jest moje i tylko moje – śmieje się.
- I nie podzielisz się nim ze mną?
- Nieee. – Uśmiecha się tak, że już nawet nie pamiętam, o czym rozmawiamy. – Wiem, że ci się podoba. Jasna sprawa. Jest zajebiste…Jak ja. – Puszcza mi oczko.
- Tylko nie popadnij w samozachwyt – odpowiadam.
- Ooo, nie zaprzeczasz? – pyta zdziwiony.
- Oczywiście, że zaprzeczam. Ja zawsze zaprzeczam.
- Faktycznie. Bardzo często. Ale wracając do tematu…Przyjdę, jak Alek zaśnie.
- Zaprzeczam! – Wygłupiam się, a on idzie już w stronę swojego pokoju.
- Nie słyszę!! Co mówiłaś??!!
- Zaprzeczam! – krzyczę w jego kierunku.
- Nie słyszę!! Chyba nie masz zasięgu na tych schodach! – Oboje zaczynamy się śmiać. Lubię jego poczucie humoru. Bywa irytujące, ale niewątpliwie jest wyjątkowe.
- Aaaa i jeszcze jedno – mówi dalej. – Nie zgub się!
- Postaram się! – mówię i wchodzę na górę.
W pokoju zastaję Ankę i Jolkę. W końcu się znalazła.
- Gdzie ty się podziewałaś? Szukałyśmy cię wszędzie. Gdzie byłaś? – Witam przyjaciółkę.
- Jak to gdzie była? No gdzie ona mogła być? Z Damiankiem. – Żartuje z niej siostra.
- Tak myślałam. Wiecie co zrobiłam? – Zmieniam temat. – Poszłam z Olką i Judytą się wykąpać i … Troszeczkę się pogubiłyśmy i weszłyśmy do łazienki chłopaków.
- Cooo? – Jolka wybucha śmiechem.
- Zuza, ty mnie nigdy nie przestaniesz zaskakiwać – mówi Ania.
- Ja sama siebie ciągle zaskakuje, ale to akurat Jolki wina! – Żartuję.
- Dlaczego moja? Mi się zachciało oglądać gołych chłopaków??  
- Jakbyś nie zaginęła, to poszłybyśmy razem, jak zawsze, a tak musiałam się zgubić. Ale wstyd. Mówię wam. Schowałyśmy się w rogu i Judyta chciała poczekać, aż wszyscy wyjdą.
- Zobaczył was ktoś? – Przerywa mi niecierpliwa Jolanta.
- Ale w końcu doszłyśmy do wniosku, że trzeba wyjść najszybciej, jak się da. – Kontynuuję, pomijając jej pytanie.
- A był tam ktoś? – Zadaje kolejne.
- Był. Słuchajcie. Mateusz zapomniał wziąć szamponu, więc musiał po niego wrócić. Nie, uprzedzam twoje pytanie, nie zauważył nas.
- Szkoda, że nie było z wami Marty – śmieje się Anka, żartując z dziewczyny, której Mati bardzo się podoba i która wszędzie za nim biega.
- Może też pomyliła łazienki, tylko w innym czasie, bo jak się okazało, nie byłyśmy jedyne.
- I co dalej?
- Zaczęłyśmy już wychodzić. Doszłyśmy do połowy i nagle jedna z zasłon się zaczęła odsuwać. To my biegiem z powrotem się schować – śmieję się. – Dziewczyny zdążyła, a ja zostałam zauważona…
- Kto?? – dopytują dziewczyny.
- No zgadnijcie.
- Patryk! – krzyczy Jolka.
- Co? Jaki Patryk? Nieeee. Co ty masz z tym Patrykiem?
- Kuba! – Odgaduje Ania.
- Bingo! Kuba!
- Ale akcja. I co ty na to? Co powiedziałaś? – dopytują, a ja im opowiadam, co było później. Drzwi pokoju się otwierają i do środka wchodzi Ola.
- Słyszałam, że z Zuzką podglądałyście dzisiaj chłopaków – zagaduje ją Jola i wszystkie zaczynamy znowu żartować. – I nie wzięłyście mnie ze sobą? – udaje smutną. Bardzo lubi, kiedy coś się dzieje i kocha takie sytuacje.
- Następnym razem możemy się wybrać całą grupą – żartuje Ola, a ja patrzę na zegarek, który wskazuje 23:48. Powinnyśmy już spać. Jutro jedziemy na tą całą wycieczkę, nie wiadomo dokąd i trzeba wstać jeszcze wcześniej niż zwykle. Układam swoje rzeczy i wskakuję pod śpiwór. Dziewczyny też już szykują się do snu.
Ciekawe, czy Kuba mówił poważnie. Przyjdzie? I co? Tak po prostu położy się obok mnie? Jejku…Na samą myśl serce mi przyspiesza. Słyszę sygnał wiadomości w Jolki telefonie. Przyjaciółka odczytuje smsa i podaje mi swoją komórkę. Pierwsze, co rzuca mi się w oczy to imię nadawcy. Rafał. Zaczynam czytać:
, , Joluś, Kochanie ;* powiedz dla Zuzki, że wszystko gotowe do akcji super-ciasto ;P Też jesteś zaproszona "
Zaczynam się śmiać. Jola wie, o co chodzi, ale Ania jeszcze nie zna tej historii.
- Jesteście głodne? – pytam.
- Bardzo. Ale mamy tylko chipsy i słodycze – mówi Anka.
- No to mam na to rozwiązanie. Idziemy.  
- Dokąd? – pyta zdziwiona, kiedy jej siostra jest już gotowa do wyjścia.
- Na kolacjo-śniadanie – odpowiadam wesoło.
- Zuza, wiesz, że chwilami jesteś bardziej pokręcona od Jolki? – Zerkam na przyjaciółkę i obie zaczynamy się śmiać.
- Wiem – mówię i już wszystkie jesteśmy na korytarzu.