Jest-Takie-Miejsce 180

Jak mogli tak po prostu sobie pójść? Beze mnie…
Mówiła, że go nie kocha, a teraz zostawia mnie dla niego. Mam ochotę się rozbeczeć i wrócić do swojego pokoju. Targają mną przeróżne emocje. Oczy momentalnie robią się wilgotne, dlatego szybko wychodzę do łazienki.
, , Gdzie jesteście??” – piszę do Jolki, ale nie dostaję smsa z odpowiedzią.  
To już chyba desperacja… Nie wiem, co robić. Po jaką cholerę w ogóle się staram wzbudzić w Kubie zazdrość? Przecież on nawet na mnie nie patrzy. Jest szczęśliwy i dobrze się bawi z Judytą. Chyba czas najwyższy przestać oszukiwać siebie samą. Kuba chce tańczyć z Judytą, Damian chce być z Jolką, a ja zostałam sama ze swoimi egoistycznymi i niespełnionymi planami w głowie.
Decyduję się na powrót. To ostatni wieczór. Muszę się z nim zmierzyć, choćby miało boleć jeszcze bardziej. Zerkam w lustro i wyglądam prawie tak samo, jak godzinę temu. Nie ma tylko uśmiechu i pewność siebie zniknęła na dobre.
Otwieram drzwi i już jestem na sali. Słychać głośną muzykę, a dookoła widać uśmiechnięte twarze.
- O, dobrze, że jesteś. Właśnie cię szukałem. Zatańcz ze mną. Jesteś najlepsza. – Franek nie czeka na odpowiedź, tylko ciągnie mnie za sobą.  
Jestem mu za to wdzięczna, bo nie wyglądałoby to za dobrze, gdybym stała pod ścianą i mierzyła wzrokiem Judytę. Przecież to nie jej wina. To ja ubzdurałam sobie, że ja i Kuba to coś więcej niż on i Judyta, niż on i Olga, niż on i ktokolwiek. Ostatecznie okazuje się, że nasza relacja w niczym nie była lepsza, bo nie dotrwała nawet do końca rekolekcji.  
Wszystko we mnie krzyczy!
Piosenka się kończy, Franek idzie po coś do picia, a do mnie podbiegają Ania i Ola.
- Chodź! Tańcz z nami! – krzyczą i wyciągają mnie na środek. Daję się porwać i ponieść muzyce. Rozbrzmiewają dźwięki samych najlepszych hitów. Zamykam oczy i poruszam się w rytm, kiedy w tle słychać głos Shakiry. Muzyką zajmuje się jedna z animatorek i muszę przyznać, że ma niezły gust.
- Zuza, Zuza! Słyszysz?! – Otwieram oczy i widzę Jolkę. – Chodź. – Ciągnie mnie na bok. – Nie odpisałam, bo byłam z Damianem, a on tak jakby troszkę się upił. Chyba muszę się nim zająć. Jakby ktoś pytał o niego, musisz go kryć. Słyszysz? Zuza? Będziemy na tych dużych schodach. Wiesz gdzie?
- Na tych tutaj, czy tych tam?
- Co??? Jakich tam? Tutaj obok.
- Ok.
- Dasz sobie radę?
- Tak.
- Jakby coś się działo, dzwoń. On się trochę przewietrzy i przyjdziemy. W porządku?
- Jasne. Idź do niego. Będę czujna.
Jolka wychodzi, a ja już rozumiem, czemu tak dziwnie ze mną rozmawiał.
Kolejne dwie piosenki szaleję z dziewczynami, aż w końcu przechodzi mnie dreszcz na dźwięk znajomej melodii.  
, , Say something, I'm giving up on you…”
Niesamowite, jak bardzo ta piosenka pasuje do mnie i tego, co teraz dzieje się w moim sercu.
, , Powiedz coś, bo rezygnuję z ciebie…”
Nogi niosą mnie w kierunku wyjścia, bo nie jestem w stanie tego znieść. Jestem już przy drzwiach, kiedy ktoś mocno obejmuje mnie od tyłu i nie pozwala zrobić kolejnego kroku.
Wszystkie zmysły mówią mi, że to on. Czuję jego silne ramiona i wdycham zapach jego perfum…
Mało.
Słyszę cichy szept:
- Barbie…
Odwracam się i widzę jego twarz. Odciąga mnie od drzwi i nagle zaczyna ze mną tańczyć. Nie, to nie jest taniec. On po prostu mnie przytula i trzyma z taką stanowczością, jakby się bał, że za moment sobie pójdę. A ja przecież nie chcę nigdzie iść. Jestem w szoku. Co on właściwie wyprawia? Przez pierwsze sekundy kołysał się ze mną na boki, ale teraz nawet nie stwarza pozorów tańca. Kładzie ręce na moich policzkach i patrzy mi głęboko w oczy. Tracę kontrolę nad sobą. Należę do niego, choćbym wmawiała całemu światu, że jest inaczej.
- Kuba… - szepczę mu do ucha, nie protestując i pozwalając się dotykać.
- Csiii – słyszę i czuję jego dłonie na moich nagich plecach.  
To uczucie jest nie do opisania. To zdecydowanie najlepszy moment tego wieczoru.
, , Say something, I'm giving up on you
I'm sorry that I couldn't get to you
Anywhere, I would've followed you
Say something, I'm giving up on you.”
Piosenka się kończy, a on ciągle mnie przytula. Jego dłonie nie zatrzymują się nawet na moment. Ciągle błądzą po moich plecach, rękach, włosach.
- Kuba, co ty robisz? – pytam, choć sama nie wiem, o co dokładnie. O to, co robi teraz, czy bardziej o to, co wyprawia od jakiegoś czasu.
Już dawno leci następna piosenka. Kuba otwiera oczy, a jego dłonie zaciskają się na moich.
- Chwila słabości. Przepraszam – odpowiada cicho i zostawia mnie samą.
Czy on zdaje sobie sprawę z tego, co ze mną zrobił???
Jeszcze przez kilka długich sekund stoję w bezruchu, analizując to, co właśnie miało miejsce. Zaczynam wątpić, czy to realne wydarzenie, czy fantazja utkana w mojej głowie. Odwracam się za siebie i widzę, że podchodzi do Judyty i wyciąga ją na parkiet. Zmęczona protestuje, ale przekonuje ją jednym ze swoich zabójczych uśmiechów.
Wychodzę. Nie dam rady dłużej tutaj być. Co on sobie wyobraża? Myśli, że może bawić się moimi uczuciami, tak jak tylko mu się podoba?? Co za pieprzony dupek!!!
Idę na schody i widzę Jolkę całującą się z Damianem. Ten widok dobija mnie jeszcze bardziej.
- Zuza? Coś się stało?? – pyta Jolka i odsuwa się od niego o krok.
- Nie – mówię i oczy zachodzą mi łzami. Damian tego nie zauważa, bo odwraca się dopiero, kiedy udaje mi się ich pozbyć.
- Dlaczego nie jesteś w środku? – pyta i patrzy na mnie nieobecnym wzrokiem. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, że jest pijany?
- Pójdziecie ze mną?
- Chciałbym jeszcze trochę tutaj zostać.
Podchodzę do niego i mówię:
- Ale się urządziłeś. – Zdobywam się na uśmiech. – Chodź, może poczujesz się trochę lepiej.
- Nie sądzę. Zostanę.
- Obiecałeś, że ze mną zatańczysz. Pamiętasz?
- Nie rozdwoję się.
Chyba nie lubię go, kiedy jest pijany…
Wracam do środka sama. Chcę powiedzieć Ance, żeby ogarniała sytuację, bo ja wracam do pokoju.
Nie mogę jej znaleźć od razu. Mija kilka minut, a jej nigdzie nie ma. Nie mogę tak po prostu sobie pójść, bo muszę czuwać, żeby nikt się nie zorientował w jakim Damian jest stanie. Po chwili wchodzi do środka w towarzystwie Jolki. Wygląda dobrze. Nikt nie powinien się zorientować.
Zaczyna się właśnie piosenka, , Zabiorę cię właśnie tam” …
Nienawidzę jej. Nienawidzę tej chwili. Nienawidzę, że Damian tuli się do Joli, a Kuba odpoczywa pod ścianą w towarzystwie Judyty.  
Nie chcę być nachalna, ale wiem, że mogę wzbudzić zazdrość w Kubie, tylko z pomocą Damiana. On jednak wcale nie ma ochoty ze mną tańczyć, rozmawiać, przebywać. Nic…
Czuję się beznadziejnie. Jeszcze niedawno obu z nich uważałam za przyjaciół, a teraz żaden nie jest zainteresowany takową funkcją…
Zamierzam spróbować ostatni raz. Jolka idzie się napić soku, więc podchodzę do niego i z uśmiechem pytam:
- To jak? W końcu moja kolej?
- Zuza, czego ty ode mnie chcesz??! – Robi mi się gorąco.
- Chciałam zatańczyć, ale…
- Zatańczyć? A mi się wydaje, że Kuba zajął się Judytą, a ty zostałaś sama i nagle…
- Przestań!
- Śmieszna jesteś.
- A ty? Co robisz z Jolką? Przecież nie jesteście razem…
- Miałem o tobie inne zdanie. Ale okazuje się, że jesteś taka sama, jak dziewczyny, które znam.
Łapie mnie za rękę, ale się wyrywam i mocno go popycham. Nie wiem, co mu powiedzieć. W ogóle nie chcę z nim rozmawiać. Potrzebowałam go, a on potraktował mnie, jak smarkulę… Zapłakana biegnę w stronę wyjścia.
Drogę zachodzi mi Kuba z bardzo poważną i zatroskaną miną.
- Co się stało??? – Chwyta mnie za ramiona. – Zuza, co się stało? – Chyba się o mnie martwi.
- Zapytaj Damiana – udaje mi się wydukać.
- Pytam ciebie. Zuza? Co ci zrobił?? – Spuszczam wzrok, bo jest ostatnią osobą, z którą chcę o tym rozmawiać. – Dlaczego taka jesteś? Dlaczego mnie do siebie nie dopuszczasz? Powiedz mi – mówi spokojnie.
- Kuba daj mi spokój – wyrywam się i chwytam za klamkę.
Przed wyjściem odwracam się za siebie i widzę, jak Kuba rzuca się Damianowi do gardła.