Jest-Takie-Miejsce 199

Judyta po chwili milczenia wyswobadza się z mojego uścisku i cicho mówi:
- Dobra, Zuza, nie ma się co nad sobą użalać. Kuba jest twój i to się nigdy nie zmieni. Boli, ale mam tego świadomość. Jestem trochę egoistyczna, ale cieszę się, że nie przyjechał. Napisał mi kilka dni temu, że będzie tutaj i porozmawiamy na spokojnie, wszystko mi wyjaśni. Tylko, że ja wcale nie chcę słuchać wyjaśnień i tego, że nic między nami nie będzie. I tak to wiem. A już na pewno nie potrzebuję litości w jego oczach.
- Judyta, jest mi naprawdę bardzo przykro – mówię, kiedy ona bierze głęboki wdech.
- Wiem. Między nami ok?
- Ok. Jeśli o mnie chodzi, to… Nie mam do ciebie żalu. Przecież nie zrobiłaś nic złego.
- Ale czuję się źle. Chociaż teraz odrobinę lepiej, kiedy ci o tym wszystkim powiedziałam. Dziękuję. Idę spać. Do zobaczenia jutro.
- Trzymaj się – mówię cicho, kiedy ona oddala się ode mnie z każdym krokiem.
Idę w stronę swojego namiotu, odganiając komary, które atakują mnie coraz bardziej. Co za popieprzona noc. Zupełnie nie tak miała wyglądać. Miałam rozmawiać z Kubą, a nie z zakochaną w nim dziewczyną, którą ogólnie rzecz biorąc, lubię. Wchodzę do namiotu i oczami wyobraźni widzę Kubę siadającego obok mnie. Biorę do ręki telefon i wystukuję wiadomość.
-, , Bardzo za Tobą tęsknie Powinieneś tutaj być.”
-, , Zuza…Obiecuję, że się spotkamy. Jeśli nie w ten weekend, to w następny, ale na pewno już niedługo się zobaczymy. Tęsknie tak samo mocno, albo bardziej… Jak Ci tam jest?”
- Zimno, nudno, ciemno, pusto. Ciebie nie ma. Jest za to stado komarów i Judyta, która opowiada historie, których wcale nie chcę słuchać.”
-, , Chciałem Ci powiedzieć o Judycie, ale uznałem, że to niewarte wzmianki. Eeeejjjj, Barbie??? Czy Ty jesteś zazdrosna??? ;D”
-, , NIE!”
-, , Hahahahaahhahaha xD”
Wymieniamy jeszcze kilka wiadomości i humor od razu mi się poprawia. W końcu poddaję się zmęczeniu i zasypiam.
Budzą mnie dziewczyny, które właśnie wchodzą do namiotu. Przepraszają za hałas i zajmują miejsca po obu moich stronach. Leżąc pomiędzy nimi, czuję, że nie jestem sama. Nigdy nie byłam. Mimo tego, że Kuba jest teraz w domu, czuję go obok. Będę silna. Dam radę.
***
Następny dzień mija bardzo szybko. Biorę udział w konferencjach, mszy, tańcach, zabawach, rozmowach, spotkaniach. Wszyscy twierdzą, że tryskam energią. Jolka i Anka wiedzą, że to mój sposób na przetrwanie i obie robią wszystko, żebym się nie rozkleiła. Starają się jak mogą, żebym za dużo nie myślała o Kubie, ale i tak jest w mojej głowie w każdej minucie. Przestałam się na niego złościć. Wiem, że nie zrobił tego specjalnie i gdyby tylko mógł, byłby tutaj. Osobą, która przypomina mi o nim najczęściej jest Olga. Uśmiecha się do mnie i nadal zgrywa moją dobrą koleżankę. Dzisiaj zapytała o Kubę minimum dziesięć razy. Może zwariowałam, ale naprawdę wierzę, że nie robi tego po to, żeby mnie wkurzyć. Dzwoniła do niego jeszcze raz, zapytać, czy przypadkiem nie zmienił planów. Wiem to od niej. Myślę, że Kuba mi o tym nie mówi, bo nie chce mi przypominać, że mieliśmy być tutaj razem. Paradoksalne, bo przecież i tak nie myślę o niczym innym.
***
Sobota jest naszym przedostatnim dniem tutaj i nie skłamię, jeśli powiem, że się z tego cieszę. Budzę się z dziwnym uciskiem w żołądku. Chyba coś mi się śniło. Obudziłam się godzinę przed pobudką, choć poprzedniego wieczoru położyłam się późno wykończona. Skoro już nie śpię, wykorzystam okazję i pójdę pod prysznic. Cichutko wychodzę z namiotu i widzę, że nic z tego. Kolejka do prysznica jest jeszcze dłuższa niż wczoraj. Powód jest taki, że prysznice są trzy, a dziewczyn jest trzysta. Wracam do namiotu, żeby obudzić dziewczyny, bo właśnie wpadałam na genialny pomysł. Obie wstają bez narzekania i uważnie słuchają, co mówię.  
Za polem namiotowym jest droga, która prowadzi do klasztoru. Wiem, że w klasztorze zawsze jest dużo gości, dla których księża mają specjalne pokoje. A skoro są pokoje, muszą być też łazienki.  
Bez problemu znajdujemy jedną z nich, na paterze. Nie idziemy na górę, bo wolimy pozostać niezauważone. Okazuje się, że łazienka jest bardzo zadbana i co najważniejsze, zupełnie pusta. Nie ma prysznica, ale są umywalki i normalna toaleta. To nam zdecydowanie wystarcza. Spędzamy tu ponad godzinę i jesteśmy bardzo zadowolone na widok kontaktu. Decydujemy, że na pierwszej przerwie wrócimy tu podładować telefony. W drodze powrotnej uśmiechamy się na widok kolejki, które zwiększyła się, co najmniej dwukrotnie.
Szczęśliwe i pachnące udajemy się na modlitwę poranną. Tuż po niej Fibi ogłasza, że dzisiejszego wieczoru odbędzie się koncert.
- Możecie zaprosić znajomych, to będzie wieczór otwarty. Wejście będzie kosztowało 20 zł i takie osoby zaraz po koncercie będą musiały się zmyć. Jeśli znacie kogoś, kto byłby zainteresowany, przekażcie wiadomość dalej…
Wyłączam się i nie słucham, bo to, co najważniejsze już usłyszałam. Dzisiejszy wieczór będzie otwarty i jeśli tylko Kuba miałby jak dojechać, bez problemu mógłby wejść. Uśmiecham się i patrzę na Jolkę.
- No pisz do niego! – krzyczy podekscytowana.
- Jolaaaaa? – Patrzę na nią błaganym wzrokiem. – Tak sobie myślę, że może lepiej byłoby, gdybyś to ty do niego napisała?
- Jak ja? Oszalałaś?  
- No słuchaj. Nie chcę, żeby wziął mnie za jakąś zdesperowaną wariatkę, która ciągle go prosi, żeby przyjechał. Zrobimy tak. Ty napiszesz, niby po kryjomu, ja nic o tym nie wiem. Powiedz mu, że dziś jest taki wieczór, że mógłby przyjechać i żeby tylko mi nie mówił, że do niego napisałaś…
- Dobra, dobra, ogarniam. Zrobię to! – śmieje się i od razu wyciąga telefon.
- Ale to już? Tak od razu??
- A na co mam czekać? Chyba musi sobie chłopak zorganizować transport.
- Racja. Jesteś najlepsza, wiesz?
- Wieeeeem. Będziesz dziękować, jak przyjedzie.
Jolka coś klika i tajemniczo zerka w wyświetlacz. Chyba myśli. Stara się napisać tak, żeby wyszło zupełnie naturalnie. Zawsze kiedy ma napisać jakąś ważną wiadomość, czyta ją kilka razy przed wysłaniem i najczęściej dokonuje jakichś zmian, które w gruncie rzeczy nie robią różnicy. Właśnie teraz zachowuje się podobnie.
- Co napisałaś?
- Zuza, czekaj. Daj mi się skupić. Czytam, czy dobrze brzmi.
- Na pewno brzmi dobrze. Pokaż.
- Nieeee, to moja wiadomość. – Uśmiecha się i w końcu klika, , wyślij”.
- Wszystko tak, jak ustaliłyśmy? – upewniam się.
- Taaaak. Dodałam tylko, że robię to po to, bo nie mogę patrzeć, jak umierasz z tęsknoty.
- Żartujesz???
- Nie – śmieje się, a ja udaję obrażoną.
Po chwili decyduję się, żeby wyrwać jej telefon i upewnić się, co dokładnie napisała. Powinnam to zaakceptować przed wysłaniem. Teraz się boję, że naprawdę popłynęła. Ona ucieka i kasuje wiadomość. Podaje mi telefon dumna z siebie.
Chce, żebym się przekonała, że wiadomość jest skasowana i dała jej spokój. Wtedy przychodzi sms... od Kuby. Jest krótki i automatycznie rzuca mi się w oczy.
, , NIE DAM RADY”
Oddaję jej telefon i żałuję, że w ogóle poprosiłam ją o coś tak głupiego.
Jolka staje na wysokości zadania i wcale mnie nie pociesza. Kasuje wiadomość i zostawia telefon w namiocie. Robię dokładnie to samo i razem z przyjaciółką idę na pierwszą konferencję. Trwa ponad dwie godziny i strasznie mocno chce mi się pić. Siedzimy na placu, który ogrzewają promienie słońca. Marzę o prawdziwym prysznicu, cieniu, wodzie i Kubie.
Mamy dwadzieścia minut przerwy do następnej konferencji. Korzystam z okazji i idę do namiotu, żeby chwilę odpocząć. Wypijamy z dziewczynami całą butelkę wody i siadamy na moment w namiocie. Chcę sprawdzić, czy Kuba się odzywał, ale okazuje się, że mój telefon do końca się rozładował. Jolka ma jeszcze połowę baterii, więc proszę ją, żeby dała mi swój.
Wybieram Kuby numer.  
- No co tam Jolanta? – mówi radośnie.
- Hej.
- Barbie?? Hej. Nie mogę się do ciebie dodzwonić.
- Tak myślałam właśnie. Padł mi telefon. Za dwie godziny będę miała przerwę to pójdę go podłączyć.
- Wszystko w porządku?
- Tak, tak, wszystko w porządku. Wieczorem mamy mieć jakiś koncert.
- Słyszałem. Jolka się wygadała.
- Ach ta Jolka. – Uśmiecham się do niej i udaję, że nie mam o niczym pojęcia. – Odezwę się niedługo.  
- Eeeeej, czekaj. Tęsknię.
- Ja też. Pa.
Rozłączam się i oddaję jej komórkę. Powoli idziemy w stronę placu. Już na samą myśl o kolejnych dwóch godzinach na słońcu, boli mnie głowa.
Czas jednak mija szybko, bo omawiane treści są niezwykle ciekawe. Miłość kobiety i mężczyzny. Słucham z zainteresowaniem. Kiedy prowadzący kończy, podchodzi do nas Franek i w końcu mamy czas żeby pogadać. Pół godziny później zaczyna się msza. Też na słońcu, choć teraz nie parzy tak mocno. Około godziny 16 się kończy i w końcu mamy czas dla siebie. Idziemy z Rafałem w stronę namiotów i wspominamy, jak dobre było ciasto Krzysia. Śmieję się i naprawdę dobrze bawię. Naszą rozmowę przerywa Olga, która chwyta mnie za rękę i odciąga na bok.
- Co się stało??? – pytam zaskoczona jej zachowaniem.
- Zuza! Miałaś naładować telefon!
- Faktycznie! – Całkiem o tym zapomniałam. Ale skąd ona o tym wie? Robię zdziwioną minę, więc mi odpowiada.
- Kuba nie może się do ciebie dodzwonić.
- Dzięki.
- Próbował do Jolki, ale nie odbierała. Martwił się i pytał, czy wszystko u ciebie gra. Powiedziałam, że nie i żeby ruszył dupsko i przyjechał – śmieje się i chyba naprawdę się stara być dla mnie miła. – Naładuj ten telefon. Powiedziałam mu, że oddzwonisz.
- Tak zrobię. Olga, dzięki.
- Spoko – mówi i idzie do swojego chłopaka, który czeka na nią przy namiocie.
- Jolka, gdzie masz telefon? – pytam, przerywając jej rozmowę z Rafałem.
- No przecież zostawiłam w namiocie.  
- Kuba do ciebie dzwonił.
- Tak?? Już sprawdzam. – Wchodzi do środka i wychodzi z komórką w dłoni.
Widzę, jak odczytuje wiadomości i dziwnie się uśmiecha.
- Co jest? – pytam, ale szybko chowa telefon do kieszeni.
- Nic, nic. Kuba… - Uśmiecha się jeszcze raz. – Kuba prosi, żebyś naładowała telefon.