Jest-Takie-Miejsce 103

Całkowicie odebrało mi mowę. Chociaż chciałabym coś powiedzieć, nie wiem, czy będę w stanie. Jestem zaskoczona swoim miejscem położenia, moim towarzystwem i moim wewnętrznym spokojem. Damian nie przestaje mnie dotykać, a ja wcale o to nie proszę. Nie czuję się winna i nie obwiniam się już, że robimy coś złego. Gładzi mnie delikatnie po prawej ręce, a chwilę później przesuwa ją w stronę pleców. Bardzo podoba mi się to uczucie. Nie dzieje się nic niestosownego. Jesteśmy przyjaciółmi i mamy przecież prawo do bliskości. Nie całujemy się, nie dotykamy w zakazanych miejscach. Jest bezpiecznie. Nie przekroczymy żadnej granicy. Nie chcemy tego. Mówię za nas dwoje, a przecież znam tylko swoje myśli i uczucia.  
Uspokoiłam się. Jego dotyk sprawił, że nie myślę już o ucieczce. Przypomniał mi kim jest i ile dla mnie znaczy. Z nikim innym nie wyobrażam sobie podobnej sytuacji, ale Damian… Damian mnie lubi, szanuje i absolutnie nie w głowie mu głupoty. Nie posunie się za daleko. Jestem tego pewna. Mam zamknięte oczy i nie chcę ich otwierać. Chcę napawać się tą chwilą. Jest mi błogo i beztrosko. Gdyby zamiast Damiana, leżał teraz obok mnie Kuba, serce waliłoby mi pewnie, jak oszalałe. Z Kubą nie byłoby spokojnie, bo jego traktuję w zupełnie inny sposób. Nie mogę porównywać tej dwójki, bo Damian zawsze będzie na przegranej pozycji. Kuba jest i będzie numerem jeden.  
Jeeej. Jakoś nie mogę przestać o nim myśleć. Wyobrażam sobie, jak fajnie byłoby być teraz obok niego. Wszystko bym oddała, żeby znaleźć się teraz przy jego boku. Damiana uwielbiam, ale nie czuję tego, co czuję do Kuby. Mam świadomość jego doskonałości i wyjątkowości, ale… Nie jest nim.  
Nagle ogarnia mnie smutek. Nie dlatego, że nie ma tu Kuby. Dlatego, że jest tu Damian. Wszystko przecież powinno wyglądać zupełnie inaczej. Ja powinnam być z Kubą, Damian z Jolką, a Rafał na swoim materacu, w swoim pokoju, daleki od tego wszystkiego. Czy mamy coś do stracenia?
- Damian… - zaczynam powoli i jeszcze się zastanawiam, czy się nie wygłupię swoją propozycją.
- Słucham cię – odpowiada i nie przestaje gładzić mojej ręki.
- Kuba śpi? – Nie przechodzę jeszcze do sedna.  
- Pewnie tak. Myślisz o nim?
- Mhm – mruczę pod nosem i dopiero do mnie dociera, że nie chcę tu dłużej być. Przynajmniej nie bez Kuby. Byłby mega wkurzony, gdyby zobaczył mnie i Damiana w takiej pozycji. Mimo tego, że nie ma powodów do niepokoju. Nie chcę Damiana. Może chciałam na początku, ale dużo się zmieniło. To, co się teraz dzieje może wkurzyć wiele osób. Po co? Ja nie mam sobie nic do zarzucenia, ale Kubę już trochę znam.  
- Mam pomysł, jak obojgu nam poprawić humor – mówię do przyjaciela i siadam wygodnie na kanapie.
- Kto powiedział, że mam zły humor?
- Proszę cię, nie świruj. Znam cię krótko, ale… Intensywnie. – Uśmiecham się i liczę na to, że się zgodzi.
- Co wymyśliłaś? – Zakłada ręce za głowę i patrzy na mnie, czekając aż wyjaśnię.
- Jesteśmy tutaj sami. Ty i ja. Nie mówię, że jest mi z tym źle. Wiesz, że baaardzo cię lubię.
- Z wzajemnością. Ale? Co jest nie tak?
- Wszystko jest tak, tylko mogłoby być jeszcze lepiej. Wiem, że wolałbyś być teraz z Jolką i proszę cię nie udawaj, że nie mam racji.  
- Zuza, proszę cię. Nie pomagaj nam na siłę.
- Ale posłuchaj.  
- No słucham przecież.
- Plan jest taki. Ty idziesz po Kubę…
- Aaaaa, to o niego chodzi – przerywa mi.
- Nie tylko o niego.
- Rozumiem. Już sobie idę. Zawołam go.
- Pogięło cię??! – Wkurza mnie tą głupią gadką. Nie chcę żadnej wymiany. Chyba do końca oszalał.
- To o co chodzi?
- Jak nie będziesz przerywał to się dowiesz. Ty pójdziesz po Kubę, a ja po Jolkę. No??? Nie mów, że to zły plan.
- Jolka nie przyjdzie.
- Skąd wiesz?
- Nie wiem.
- No właśnie. A jak nie przyjdzie, to my pójdziemy do niej. Musicie się pogodzić, bo zaczynacie mnie wkurzać. Jeszcze na wycieczce wszystko grało, a po kolacji buuum. Nie chcecie gadać, o co chodzi, trudno. Ja swoje wiem. Pogodzę was, czy tego chcecie, czy nie.
- Zawsze o tej godzinie bredzisz, czy dziś jest jakaś kryzysowa sytuacja?
- Kryzysową sytuację to będziemy mieli my, jak nas ktoś tu zobaczy.
- Boisz się?
- Nie o to chodzi. Chodzi o to, że z boku może wyglądać to trochę dziwnie. Ktoś kto nas nie zna, jeszcze mógłby pomyśleć, że robimy tu Bóg wie co.
- Co na przykład? – Śmieje się i czeka na moją odpowiedź.
- No, że ja i ty, że my, razem i w ogóle. Że się sobie podobamy.
- A nie podobamy? – O masz… Zaraz go walnę.
- Co chcesz usłyszeć? Że mi się podobasz? Tak, podobasz mi się. Od samego początku. Przecież o tym wiesz. Wybrałeś Jolkę i tego się trzymajmy. Poza tym…
- Poza tym wiem, nie musisz kończyć.
- Właśnie, że muszę, bo chcę, żeby wszystko było jasne. Jesteś… I tu bym mogła wymieniać masę epitetów, samych pozytywnych oczywiście. Ty to wszystko wiesz. Wiesz jak cię lubię, wiesz jak lubię być z tobą. Teraz też mi jest świetnie, ale…
- Poczekaj. Daj mi coś powiedzieć.
- Nie. Daj mi dokończyć.
- Chcesz być z Kubą, tak? – Biorę głęboki oddech. Tak czy nie?
- Nie wiem, czy chcę. Nie wiem, czy on chce.
- On? Żartujesz?
- Wyglądam jakbym żartowała? – Dokąd zmierza ta rozmowa?
- Kuba jest w tobie zakochany.  
- Łał. Co powinnam powiedzieć? Fajnie? Zaskoczyłeś mnie?
- Nic nie musisz mówić. Chodź. – Wstaje z łóżka i ciągnie mnie za sobą.
- Dokąd?
- No jak to dokąd? Obudzę go.
- Ale tylko pod warunkiem, że nie dowie się, że o tym wiem i jak Jolka też będzie w tym uczestniczyć.
- To dwa warunki.
- Ale zgadzasz się? – Uśmiecham się.
- Tak. Wywal Rafała z łóżka. Będziemy za piętnaście minut.
- Rafała?? Ale? – Jezu, skąd on wie, że w moim łóżku jest Rafał?
- Zdziwiona?
- Bardzo. Skąd wiesz, że Rafał teraz jest w naszym pokoju?
- Sam go tam wysłałem.
Myślałam, że już nic mnie dzisiaj bardziej nie zaskoczy, a tu kolejny szok. Zaczynam się gubić. O co tu chodzi? Dlaczego Damian miałby wysyłać Rafała do Jolki?
- Mów mi szybko, co się dzieje.
- Nic się nie dzieje. Idziemy? Gotowa?
- Nieee. Nie jestem, gotowa. Co Rafał robi z Jolką?
- Poprosiłem go, żeby z nią porozmawiał. Była smutna i chyba coś źle zrobiłem. Chciałem, żeby wybadał sytuację.
- Dlaczego nie poprosiłeś mnie?
- Bo chciałem mieć cię przy sobie. Nie patrz tak na mnie. Chodź tu. – Obejmuje mnie, a ja znowu jestem zmieszana. – Będzie dobrze. Damy radę. Dziękuję ci za dzisiaj. Fajnie, że się o mnie martwisz.
- Coraz bardziej. Nie masz gorączki? – żartuję i przykładam dłoń do jego czoła.
- Nie mam, ale zaraz mogę mieć. – Bierze mnie na ręce i wbiega po schodach. Odstawia mnie, kiedy jesteśmy już na górze.
- Wiesz, że jesteś wariatem?
- Wiem. A ty jesteś wariatką.
- Wiem. – Zaczynamy się śmiać.
- Dasz radę z Rafałem?
- Tak jest! – Salutuję i macham mu na pożegnanie.
- Zostało trzynaście minut.
- Czekam! – krzyczę i znikam za drzwiami pokoju.
Na palcach podchodzę do mojego materaca. Jestem bojowo nastawiona i układam w głowie słowa, którymi obudzę Rafała i te, którymi opieprzę Jolkę. Pozostaje mi tylko opcja numer dwa, bo pierwszą mam już z głowy. Materac jest pusty. Jolka mnie zauważa i wygrzebuje się spod śpiwora.
- Zuza, dobrze, że jesteś. Gdzie byłaś?  
- Z Damianem – odpowiadam, jak zawsze szczerze.
- Chodź – prosi i ciągnie mnie na korytarz. Siadamy wygodnie pod ścianą.
- Co się dzieje? - pytam i liczę na to, że w końcu się dowiem.
- Po wycieczce gadałam z Damianem. Tak ogólnie, o wszystkim i niczym. I jakoś tak zeszliśmy na temat powrotu do domu. Żadne z nas nie obiecywało, że będziemy żyli długo i szczęśliwie. Zrobiło się trochę niezręcznie i sobie poszłam. Później, jak wyszłaś z pokoju, pojawił się Rafał. Gadaliśmy, było bardzo miło i w końcu zasnęłam. Nawet nie pamiętam, kiedy wyszedł.
- Nie wyszedł.
- Jak to nie wyszedł?
- Normalnie. Pożegnałam się z Damianem, wróciłam na górę, a on spał obok ciebie.
- Serio?? – Jest naprawdę zdziwiona. – To gdzie ty poszłaś?
- Do kawiarenki. – Uuuu, muszę powiedzieć wszystko.
- Spałaś tam?
- Nie. Spotkałam tam Damiana.
- Oooo i co?
- I wymyśliliśmy, że możemy tam spać. Wszyscy. To znaczy, ja, ty, on i Kuba. Co ty na to?
- Czyj to pomysł?
- Nasz.
- Wspólny?
- Mhm. Wspólny. Zgadzasz się?
- A jak myślisz? – Uśmiecha się i mocno mnie przytula.
- Kocham cię – mówię jej do ucha i całuję w policzek.

NIEjestemBARBIE

opublikowała opowiadanie w kategorii miłość, użyła 1640 słów i 8724 znaków, zaktualizowała 6 lip 2016.

14 komentarze

 
  • xd

    Będzie jeszcze dziś kolejna?

    26 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @xd Tak:)

    26 maj 2016

  • niziołek

    No, jest też coś takiego jak poliamoria, może tutaj?

    26 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @niziołek Nie popadajmy ze skrajności w skrajność :) Żadna poliamoria nie będzie miała miejsca:)

    26 maj 2016

  • niziołek

    @NIEjestemBARBIE czemu nie spróbujesz, taki wymyk fantazyjny któremu wszyscy nie jesteśmy obcy. Kiedyś koleżanka w rozmowie powiedziała, że i dwóch byłoby mało. Nie miałem ulgi z taką bezświadomocią, spotkałem się z jej rzeczywistością

    26 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @niziołek Rozumiem Twój pogląd, ale nie pasuje kompletnie do tego opowiadania. Wezmę to pod uwagę przy pisaniu kolejnych. Dla 15-17 latków tego nie zrobię :)

    26 maj 2016

  • niziołek

    @NIEjestemBARBIE Ok zamykam się

    26 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @niziołek Wcale o to nie proszę:) Przeciwnie.

    26 maj 2016

  • Natusik

    Pffy dlaczeeego? xd Ja tak bardzo chciałam żeby pomimo wszystko było między nimi, ale czuć, że Damian powoli pokazuje swe uczucia w stosunku do Zuzy. :)

    26 maj 2016

  • Misiaa14

    Cudoo *-*

    26 maj 2016

  • cukiereczek1

    Super czekam na kolejną część:) niech Zuzia będzie z Kubą  :)

    26 maj 2016

  • zielonooka

    Uwielbiam cie za to ♡♥♡!

    26 maj 2016

  • natallla7

    Dobrze że nic sie nie wydarzyło między Zuzą a Damianem. Fajny pomysł ze wspólnym nocowaniem <3

    26 maj 2016

  • nasiaaa

    Co tu dużo mówić? po prostu cudo  :kiss:

    25 maj 2016

  • Arailana

    Ajajajaj cudo ????

    25 maj 2016

  • Ff

    Zuza i Kuba ❤❤???? <3

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @Ff <3<3<3 xD :*

    25 maj 2016

  • Malineczka2208

    Świetne <3 Już nie wiem czy Zuza ma być z Kubusiem czy z Damianem. Obydwoje świetni, dwa charakterki  no alee :)

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @Malineczka2208 Dzięki ;* <3

    25 maj 2016

  • Jolcia223

    No po prostu zaskoczyłaś mnie. Miałam nadzieję, że zostaną tam sami a tu taki im plan przyszedł do głowy. ;( ale pomimo tego część jest cudowna :* czekam na kolejną :) <3

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @Jolcia223 ;*;*;* A jednak xD Ta Twoja słabość do Damiana :P

    25 maj 2016

  • Jolcia223

    @NIEjestemBARBIE Proszę nie czepiać się mnie o Damian. Może i mam słabość do niego. Hehe :D Nie moja wina. ;P Po prostu od samego początku go lubiłam, a Kuba potrzebował kilku części :)

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @Jolcia223 Kto się czepia? xD :):)

    25 maj 2016

  • Jolcia223

    @NIEjestemBARBIE Damiana** :) nie wiem, tak tylko to napisałam hehe  :P

    25 maj 2016

  • niezgodna

    Cudowne.

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @niezgodna Dziękuję !:)

    25 maj 2016

  • marTYNKA

    Cudo :rotfl:  A już myślałam że Zuzi i Damianowi przyjdzie do głowy się miziac. Dobrze jest jak jest.

    25 maj 2016

  • NIEjestemBARBIE

    @marTYNKA Czyli też należysz do tej grupy, która byłaby rozczarowana, gdyby coś się wydarzyło między Zuzą a Damianem?:)

    25 maj 2016