Jest-Takie-Miejsce 150

Kuba niesie mnie na rękach, co bardzo mi się podoba. Oboje z Rafałem się śmiejemy, a Kuba udaje, że naprawdę jest romantyczny. To mnie rozbawia jeszcze bardziej. Rafał wyciąga z kieszeni telefon i robi nam zdjęcie. Do drzewa zostało może jakieś pięć metrów. Szkoda, że tak mało. Jego ręce są bardzo wygodnym miejscem.
Ze szkoły akurat wychodzi Agnieszka i od razu przewraca oczami. Podchodzi do nas i mówi:
- Mieliście się tak nie afiszować.
- Nie, mieliśmy się nie całować – odpowiada Kuba i stawia mnie na ziemi, obok drzewa.  
- Nie całowali się. Jestem świadkiem – mówi Rafał i znowu wszyscy zaczynamy się śmiać. Łącznie z naszą animatorką.
- A ty nie miałaś gadać z Olgą? – pyta Kuba, a dla mnie jest trochę podejrzany jej promienny uśmiech.
- Rozmawiałam – odpowiada tajemniczo.
- I co? Możemy już machać na pożegnanie? – żartuje Kuba.
- Nieee. – Aga ma dobry humor, a ja wiem, co to oznacza. Zaraz usłyszę, że będę musiała znosić Olgę jeszcze cały jutrzejszy dzień. – Olga zostaje. – Nieeeee.
- Ale, że całkiem? – pytam, mając nadzieję, że Aga zaprzeczy.
- Nie wiem. Na razie udało mi się ją przekonać do modlitwy. Później zobaczymy. – Słyszę i myślę, że moja mina mówi sama za siebie.  
Może powinnam odczuwać radość, ale wcale tak nie jest. Jedyne, co czuję w związku z zachowaniem Olgi to zniesmaczenie jej osobą. Teraz też dochodzi rozczarowanie, bo naprawdę miałam nadzieję, ze już nie będę musiała jej oglądać. Ale to nie jest koniec świata. Kuba też nie okazuje odrobiny radości, więc wszystko gra.
- Dacie radę jej nie wkurzać? – pyta Agnieszka.
- A ona da radę nie wkurzać nas? – pytam, bo nie mam zamiaru udawać, że nie gadam z Kubą, tylko dlatego, żeby Olga została. Jak dla mnie może jechać już teraz.  
- Mam nadzieję, że wytrzymacie ze sobą jeszcze jeden dzień.
A ja mam nadzieję, że ta rozmowa już się kończy, bo nie chcę psuć sobie humoru.
Wracam do klasy, gdzie czeka na mnie Jolka.
- Zuuuuzaaaaa! – piszczy od razu, kiedy mnie dostrzega.
- Co się stało?  
- No ty mi powiedz. Co z Olgą?? Jedzie do domu??
- Miała jechać. Już nie jedzie. Ona lubi robić wokół siebie zamieszanie.
- Aaaaa, myślałam, że teraz to już tak poważnie wyjeżdża. Chyba nikomu nie byłoby specjalnie przykro.
Szukam w torbie piżam. Planuję wcześniej się wykąpać, żeby później mieć już wolny wieczór.  
- Nie mówmy o niej. Niech robi, co chce. Idziemy teraz pod prysznic? – pytam i widzę, że Jolka już chwyta ręcznik.
- Pewnie, że idziemy. Może spotkamy Oooolgę. Zapytam czym wraca i powiem, że miło było ją poznać – żartuję, a ja patrzę na nią wymownie, bo wiem, że byłaby w stanie to zrobić. – No co?? – Śmieje się.
- Aga prosiła, żebyśmy jej nie wkurzali.
- A ja cię proszę, żebyś wyluzowała.
- Ja jestem wyluzowana. Pogodziłaaaam się z Kubą!!! – krzyczę i nie ukrywam radości.
- No wiem, nie da się nie zauważyć. Mów. Ze szczegółami.
Opowiadam jej po kolei jak to wszystko było. Jak spotkaliśmy się w kolejce do spowiedzi, jak nie szła rozmowa, jak upuściłam pierścionek, jak włożył mi go na palec, jak pogadaliśmy, jak się pokłóciliśmy i jak oboje zeszliśmy na dół. Jak poszłam do spowiedzi, co powiedział Fibi i najważniejsze… W jakim stylu Kuba wyszedł ze szkoły i mając wszystko w dupie mnie pocałował.
- Aaaaa! I ty mówisz mi o tym dopiero teraz??! Zuza!!
Jesteśmy na korytarzu. Z klasy naprzeciwko wychodzi maja ulubiona koleżanka. Uciekinierka i trzaskaczka drzwiami.  
- I jak było?? Jak Kuba całuje?? – Jolka mówi tak głośno, żeby Olga na pewno usłyszała.
- Świetnie! – krzyczę i obie się śmiejemy.
Olga patrzy na nas z wyższością, wytrzeszcza oczy, po czym zatrzymuje się obok nas.
- Potwierdzam, całuje zajebiście. – Cmoka powietrze i się odwraca.
Wkurza mnie, ale wiem, że próbuje mnie sprowokować.
- Tak zajebiście, że przez to, chcesz jechać do domu? – mówię i wcale tego nie żałuję.
- Ja? Ja się nigdzie nie wybieram. Najwyżej na dół. Może spotkam Kubę…
- To go pozdrów od nas – odpowiada radośnie Jolka. – I powiedz, że Zuza już na niego czeka.
- Nie jestem posłańcem Księżniczki.
- Nie? A kim?
- A ty myślisz, że jesteś taka cwana, bo masz obok siebie Damiana? – naskakuje na Jolkę.
- A ty chcesz wyjechać, bo nie masz obok siebie nikogo? – Przyjaciółka nie pozostaje jej dłużna.
- Obie jesteście pustymi idiotkami – mówi powoli i idzie w kierunku schodów.
Mam ochotę coś odpowiedzieć, ale Jolka mnie powstrzymuje.
- Starczy – mówi i chwyta mnie za rękę. – I tak ją wkurzyłyśmy. Pewnie się poskarży Agnieszce.
- Ale teraz to na bank nie wyjedzie. Choćby po to, żeby mi zrobić na złość.
- Olej ją. Jest nienormalna. Nikt nie traktuje jej poważnie.
- Myślisz, że mówiła poważnie o tym całowaniu? – pytam, bo ogarnia mnie zwątpienie.
- Że ona z Kubą??? Zwariowałaś? Wyobrażasz to sobie?
- Nieeee!  
Ciarki mnie przechodzą na samą myśl.  
Schodzimy na dół i przy wyjściu spotykamy Kubę.
- Heeej! Idziecie pod prysznic? – pyta i znacząco porusza brwiami.
- Tak – odpowiadam i cieszę się jego widokiem.
- Ej, Kuba, całowałeś się z Olgą? – wypala nagle Jolka i oboje przenosimy na nią wzrok.