Życie to ciągły trening cz.26

Zajął stolik w ogródku jednej z kawiarni. Z menu wybrał mrożone frappe i ciastko z kremem. W ten upalny dzień, kiedy każdy chłodził się lodem on zamówił tylko to. Bez problemu rozpoznał Jerzego Adamskiego po dość sztywnym kroku i zgarbionej postawie. Kiwnął ręką w jego kierunku.
– Cześć – przywitał się facet z łysiną na głowie.
– Dzień dobry – uścisnął jego dłoń.
– Jezu. Olek, ale się zmieniłeś – zdziwił się Artur, syn znajomego jego ojca.
– Hej.
– W czym możemy ci pomóc?
– Kawa, ciastko?
Spojrzeli po sobie i zdecydowali się na to samo. Poszedł i przyniósł dwie szklanki i dwa ciastka.
– Ładny pomnik wybrałeś. Rodzice byliby dumni z twojego gustu.
– Dziękuję – chłodno spojrzał w ich kierunku.
– Często tu bywasz?
– Jestem pierwszy raz. Potrzebuję pomocy w jednej sprawie.
– Słucham – spojrzał badawczo na niego młody.
– Moja dziewczyna – zawahał się chwilę czy tak powinien ją nazywać – Potrzebuje schody do swojego domku. Obecne wykonane są z drewna, ale zaczęły skrzypieć.  
– I hałasują…
– Dokładnie.
– Artur?
– Ogólnie nie zajmowaliśmy się schodami seryjnie. Wykonaliśmy kilka projektów na specjalne zamówienie, ale to nic specjalnego.
– Teraz to on przejął firmę – dodał od siebie ojciec.
– Rozumiem. Oczywiście pieniądze nie są najważniejsze. Chcę, aby ona była zadowolona.
– Obiecałem ci wtedy, że możesz na nas liczyć.
– Dziękuję i jestem bardzo wdzięczny, że mogliśmy się spotkać.
– Jeżeli byś chciał możesz do nas wpaść i zobaczyć nasze schody.
– Z miłą chęcią. Zabiorę ją ze sobą.
– Jasne. Przedzwoń, kiedy będziecie mogli przyjechać.
– Ile?
– Za co?
– Za kawę i ciastko Olku.
– Przecież to ja was zaprosiłem.
Ojciec położył pięćdziesiąt złotych na stoliku.  
– Proszę to zabrać – wskazał banknot.
– Olek? Co porabiasz teraz?
– Jestem trenerem personalnym.
– Naprawdę?
– Tak i lubię swoją pracę.
– Mogłem się tego domyślić po twojej budowie – pochwalił jego wygląd Artur.
– Trochę czasu poświęciłem na to, ale jestem szczęśliwy z tego powodu. Wpadnij to potrenujemy.
– Ja się do tego nie nadaję.
– Czemu?
– Podnoszenie ciężarów sprawia mi trudność. Plecy nie dają rady.
– Mamy inne ciekawe sekcje, ale chętnie ci pomogę.
– Gdzie pracujesz?
– Agata Gym.
– Nie słyszałem, ale skoro nalegasz.
– Świetnie.
Zauważył, że ktoś mu się przygląda z daleka. Patrzył pod słońce i nie mógł jej rozpoznać. Pomachała mu dwa razy, ale nie zareagował.
– To, kiedy możemy się was spodziewać?
– Może być w piątek?
– Wieczorem?
– Jesteśmy dogadani.
Uścisnęli sobie dłonie a on uregulował rachunek, który był bardzo niski w porównaniu z tym, co mógł zyskać w oczach ukochanej.

Zadzwonił jego prawnik, że spóźni się jakieś pół godziny ze względu na stłuczkę na jednej z głównych ulic.  
– Cześć – zagadała dziewczyna.
– Aleksandra?
– Wolę Olka jakby, co Aleksandrze.
– Jak chcesz.
– Nie zadzwoniłeś.
– Zgubiłem kartkę. Pewnie w autobusie.
– Niedobrze.
– Co niedobrze?
– Liczyłam, że się odezwiesz.
Postawiła go w niezręcznej sytuacji, bo nic jej nie obiecywał.
– Przejdziemy się?
– Gdzie?
– Na lody włoskie – zaproponował.
Olka skinęła tylko głową i podążyła za nim. Przeszli przez rynek do jednej z budek.
– Wybacz, że pytam, ale czym przyciągnąłem twoją uwagę?
– Masz fajny uśmiech i twoja sylwetka jest niczego sobie.
Spocił się, niemal natychmiast szukając jakiegoś rozwiązania.
– A jakbym się okazał sepleniącym i głupim, napakowanym chłopcem?
– Ale nie jesteś, więc…
– Bo ja…
– Co?
– Nic – z grzeczności postanowił, że zjedzą razem lody i powie jej o Agacie.
– Mieszkasz tutaj?
– Dojeżdżam do szkoły. Ale teraz spotkałam się z koleżankami, aby iść na zakupy.
– Nie masz żadnych reklamówek.  
– Bo jeszcze nic nie kupiłam.
– Dlaczego?
– Czemu pytasz? Chcesz się przyłączyć?
– Nie mogę. Mam umówione spotkanie.
– Szkoda. Poznałbyś moje koleżanki – posmutniała, ale zaproszenie na lody było dobrym znakiem dla niej.
– Dałyśmy sobie pięć minut na prywatne sprawy. Skoro cię zauważyłam to chciałam pogadać.
– Miło z twojej strony.
– Czemu mi nie pomachałeś?
– Słońce mnie oślepiało i nie wiedziałem czy to do mnie ktoś machał.
– Rozumiem. Masz wolną sobotę?
– Muszę odwiedzić kogoś. Może, kiedy indziej…
– Ale zadzwonisz?
– Nie mam numeru.
Wyciągnęła karteczkę i wcisnęła mu w dłoń.
– Już masz.
Zdążył tylko powiedzieć Ej a ona pobiegła do koleżanek, które od kilku chwil im się przyglądały.
– Pięknie. Kiedyś nie miałem powodzenia a szczególnie, kiedy z kimś byłem – powiedział na głos.

Zadzwonił do Michała, który czekał już na niego w kawiarni, w której był kilkanaście minut wcześniej.
– Cześć. Zmieniłeś się trochę od ostatniego razu.
– Witaj. Troszeczkę przybrałem na wadze.
– Ja biorę herbatę, bo jestem już po deserze i lodach. A ty?
– Może być espresso i koniecznie jakiś pączek do tego.
Gość zdjął marynarkę i podwinął rękawy koszuli rozsiadając się w wiklinowym krześle.
– Proszę – postawił jego zamówienie.
– Mam dobre wiadomości.  
– Jakie?
– Znalazły się trzy osoby. Klienci tego komisu, którzy również stracili swoich bliskich w podobnym wypadku, co ty.
– Nie jestem hieną.
– Olek daj spokój. Chcemy uniknąć takich nieczystych gierek w przyszłości nie?
– Nie mogę zaprzeczyć, bo trzeba coś z tym zrobić.
– Odszkodowania i konsekwencje mogą wstrząsnąć branżą.
– Nie chcę się nad nimi pastwić.
– Rozmawiałem w twoim imieniu z ich adwokatem. Nie gniewasz się?
– Przecież wiesz, że bez ciebie nic bym nie zrobił. Coś miałem podpisać?
– Tak. Proszę. Data jest z ubiegłego tygodnia, bo musiałem mieć twoją zgodę na wtedy.
– Jasne – postawił parafkę.
– Proponowali nam ugodę. Wszystkim w zamian za zakończenie sprawy. Powiedziałem, że skonsultuję to z innymi.  
– I?
– Mogę zapalić?
– Ja nie mam nic, przeciwko ale tutaj jest zakaz – wskazał mu tabliczkę z przekreślonym papierosem.
– Cholera. W aucie nie paliłem a muszę.
– Wypij kawę i pójdziemy nad Wisłę. Co ty na to?
– Dobry pomysł – zostawił ostatni kęs pączka i pustą szklankę.
– Dziękuję – uśmiechnął się w kierunku właścicielki pozostawiając dla niej pięćdziesiąt złotych z solidnym napiwkiem.
– Co z tą ugodą?
Michał odpalił papierosa i zaciągnął się nerwowo trzy razy pod rząd.
– Te szuje chcą dać po pół miliona w zamian za koniec sprawy. Tamte rodziny się nie zgodziły.
– A my?
– Twoja decyzja. Raczej powinieneś odmówić.
– Dlaczego?
– Oni będą walczyć i ugrają coś a ty zostaniesz z tak małą kwotą.
– Co robimy?
– Tak jak mówiłem. Przeliczyłem kwoty po najniższej linii oporu i zgarniesz dziesięć razy tyle.
Perspektywa szybkiej kasy była całkiem miła dla niego.
– Skąd taka pewność?
– Przez wiele lat handlowali trupami po mocno zawyżonej cenie. Sprzedawali też luksusowe auta mając niezłą przebitkę.
– Obiecałem coś rodzicom.
– Co?
– Że sprawca wypadku zgnije w więzieniu.
– Wina handlarza też jest spora.
– On nie żyje i nie odpowie za to.
– Tu nie chodzi o zemstę. Oni zbili fortunę na ludziach jak twoi rodzice czy inni kupujący u nich auta.
– Wiem, że to twój zarobek.
– Jeżeli mi zaufasz będę reprezentował tylko ciebie bez kancelarii.
– Cała prowizja do ciebie.
– Tak. I jak dobrze wiesz im większa kwota tym moja prowizja większa.
– Jak długo to może potrwać?
– W ciągu roku wszystko powinno być zamknięte a kasa na twoim koncie.
– Mam kilka wydatków na głowie i grzechem byłoby nie skorzystać z takiej szansy.
– Olek posłuchaj uważnie.
Skupił wzrok na adwokacie czekając na to, co powie, ale i tak podjął już decyzję.
– Nie chcę się z tobą targować o kwotę. Zróbmy to dla twoich rodziców.  
– Jak bardzo stracą na procesie z nami?
– Nie mam pełnych danych, ale jeżeli do podziału będą tylko te cztery osoby to zostanie im drugie tyle na życie.
– To znaczy ile każdy dostanie?
– To są bezpośrednie więzy rodzinne. Szacuję, że półtora miliona za osobę z ich majątku. Do tego, co najmniej milion euro do pięciu z odszkodowania komunikacyjnego w przypadku zatajenia przez komis prawdy o stanie pojazdów.
– Marzyłem o aucie, jakie ma mój znajomy.
– Co to było?
– Zgaduj?
– Z taką kasą będziesz mógł kupić każde auto.
– Nie trafiłeś.
– I tak nie zgadnę.
– BMW X6 to moje marzenie.
– Marzenia są od tego, aby je spełniać.
– Ale nie cudzą krzywdą…
– To oni skrzywdzili ciebie świadomie sprzedając taki wrak.
– Muszę nad tym pomyśleć.
– Olek tu nie ma, co myśleć. Decyzja jest prosta tak albo nie.
Przypomniał sobie widok wraku i to, co zobaczył. Na jego policzkach pojawiły się łzy. Agent nie naciskał widząc jego smutną twarz. Poczekał aż sam się odezwie.
– Zgoda.  
– Jesteś pewien? Kiedy procedura ruszy będzie potrzebne twoje zaangażowanie.
– Dogadam się z szefową.
– Dobrze. Postaram się umówić terminy badań w szpitalu.  
– To konieczne?
– Pozostali mają już takie badania i tylko my pozostaliśmy w tyle.
– Rozumiem.
– Mogę cię gdzieś podrzucić?
– Chciałem jeszcze na chwilę wrócić do klubu.
– Nie ma sprawy.
Wrócili na parking podziemny przy Wałach Generała Sikorskiego. Rozmawiali pół zdaniami ustalając kolejne etapy tej walki. Kiedy dojechali odprowadził go pod drzwi klubu.
– Fajny ten klub. Może i ja bym poćwiczył kiedyś?
– Zapraszam. Co to za Mercedes? – spojrzał na czarnego sedana.
– Klasa E.
– Sporo kosztował, co?
– To tylko leasing.
– Czemu nie kupisz na własność?
– Nie opłaca się.
– A jak zgarniesz prowizję?
– Chciałem wybudować dom.
– Czy wszyscy wokół mają takie same marzenia?
– Dlaczego pytasz?
– Ja, ty, Agata i mój znajomy…
– To dziwne chcieć domu i prawdziwej rodziny?
– Chyba nie, ale nikt nie mówi o podróżowaniu czy inwestowaniu w biznesy.
– Jak wszystko sobie poukładasz to z nudów będziesz szukał zajęcia.  
– Z jednej strony chciałbym mieć tyle kasy, ale mam chyba więcej obaw.
– Wszystko pójdzie dobrze. Zaufaj mi.
– Ufam ci. Nie mam nikogo bliższego, kto tak walczy w mojej sprawie.
– Dzięki. Zadzwonię do ciebie jak ustalę konkrety – agent przytulił go jak brata i takie odczucia miał wobec niego Olek.
– Wpadnij kiedyś.
– Jasna sprawa.
Popatrzył jak odjeżdża swoją limuzyną, bo za taką uważał auto niemieckiego producenta. Wszedł do klubu, ale Agaty nie było w środku. Jasiek powiedział mu tylko, że pojechała do domu przygotować obiad. No to miał już plany na resztę dnia.