Życie trudne jest cz. 24

– Masz wspaniałych znajomych.
– Wiem o tym, dlatego zaproponowałem ten wieczór u nich.
– Zazdroszczę im tego wszystkiego.
– Nie zazdroszczę im kredytu.
– To fakt. Kilka nieprzewidzianych zdarzeń i sytuacja może ulec diametralnej zmianie.
– Dokładnie. Najgorsze, że los potrafi zabrać kogoś w najbardziej niespodziewanym momencie.  
– Widziałeś, z jakim natchnieniem opowiadała o dziecku?
Nastała chwila ciszy, podczas której oboje chcieli przewidzieć dalszy przebieg tej rozmowy.
– Krystian?
– Tak?
– Odpowiesz mi?
– Tak. Gosia to świetna kobieta. Uważam, że dziecko to nagroda dla nich obojga za to, jaki świat i atmosferę tworzą wokół siebie. Są tak mili, uczynni i jak widziałaś wcale nie szpanowali tym, co mają.
– Skromność to cecha ludzi mądrych i rozważnych.
– Piękne słowa.  
– A ty, co myślisz o swojej przyszłości?
– Najbliższej czy tej trochę bardziej odległej?
– A jaka to różnica?
– Najbliższa to pobiegać i spalić cały ten weekend, bo dość mocno zgrzeszyłem wobec swojego prawidłowego odżywiania.
– Bardzo śmieszne. A ta odległa?
– Kupić dom, założyć rodzinę i ożenić się z najwspanialszą kobietą.
– A znalazłeś taką?
– Trudne pytanie. Nie wiem czy jeszcze szukam czy mam kogoś takiego obok siebie…
Zatrzymała go na chwilę obdarowując dość miłym pocałunkiem.
– I jak?
– Jeszcze trochę się waham…
Znów go pocałowała, tym razem przedłużając ten moment.
– Ej, bo jeszcze się zakocham – żartował sobie z niej.
– W kim?
– No w tobie…
– A nie kochasz mnie?
– Sam nie wiem.
Grymas, jaki pojawił się na jej twarzy mówił wszystko. Była zaskoczona tym wyznaniem, ale lekko kpiący uśmieszek oznajmiał, że domyśla się, że to zabawa.
– Teraz na poważnie.
– A to nie było na poważnie? – zaśmiał się.
– Nie kpij sobie, bo jak zacznę brać na poważnie to, co mówisz…
– To? – czuł, że to ta jedyna i nie ma podstaw do rozstania w obecnej sytuacji.
– Poszukam sobie innego…
– A ja wrócę do Kingi – dodał w swojej głowie na złość.
– Jak mnie zostawisz to…
– To, co?
– Nie będziesz mieć partnera na studniówkę…
– A skąd wiesz, że nie mam już kogoś zaklepanego?
– Bo jesteś tutaj ze mną, spotykamy się od jakiegoś czasu i nie mogłabyś mi tego zrobić?
– Sporo jeszcze o mnie nie wiesz, ale masz rację.
– W czym?
– Nie jestem dwulicowa. Nie mogłabym działać na dwa fronty.
– Wiem o tym. Twój bój o mnie z rodzicami uświadomił mnie w jednym.
– W czym?
– Kocham tylko ciebie i wiem, że to nie może się nie udać.
– Proszę, jaka deklaracja. Gdzie pierścionek?
Znów zbiła go z tropu, ale był przygotowany na zaskakujące pytanie.
– Będzie.
Teraz to ona była zaskoczona jego deklaracją.
– Zaskoczona?
– Troszeczkę…
– Wiedziałem, że zawahasz się, ale gdzieś twoje ja już podjęło decyzję.
– Skąd wiesz?
– Widzę to w twoich oczach. Poza tym rozmawiałem z Karolem. Obserwował cię przez te dwa dni i powiedział, że nie spuszczałaś ze mnie wzroku.
– Aż tak było to widoczne?
– To jego ocena. Gosia też stwierdziła, że pasujemy do siebie.
– Tylko o jedno cię proszę…
– O co?
– Nie zamykaj mnie w złotej klatce.
– Jak sobie zasłużysz to będę zamykał cię w spiżarce…
– Bardzo śmieszne! Ja na poważnie a ty znów swoje kiepskie żarty.
– Ty też na poważnie z tą złotą klatką?
– Chodzi mi o to, że pragnę prowadzić zwykłe życie.
– To znaczy?
– Pełna swoboda. Traktowanie siebie na równi. Wiem, że życie nie jest bajką i nie chciałabym budować swojej przyszłości na fundamencie bajki.
– Będziemy musieli o tym porozmawiać w domu. Włączę komputer i narysujesz mi to na schemacie.
– Ty tak naprawdę?
– Serio. Domyślam się pewnych rzeczy, ale zbyt wiele jeszcze nie rozumiem, aby pojąć to, jako całość.
– Możemy kreować swoje życie według własnych upodobań, ale chcę mieć w tym równy udział. Chcę zawsze mówić my a nie ja czy ty. Rozumiesz?
– To są szczegóły.
– Dla mnie nie.
– Ale musisz mi coś obiecać?
– Co?
I teraz to on pocałował ją dając do zrozumienia, że akceptuje warunki.
– Każdy poranek zaczniesz od podobnego przywitania…
– Na razie musisz pozwolić mi zamieszkać ze sobą.
– Już od dawna masz takie pozwolenie.
– Ale z pewnymi warunkami.
– No tak, przecież trzeba domknąć pewne sprawy.
Weszli na górę, aby zabrać jej rzeczy.
Po drodze do garażu zaczęła szukać wymówek.
– Czy ja muszę wracać do domu?
– A szkoła?
– Mogę dojeżdżać autobusem albo pociągiem.
– Twoi rodzice są bardzo wyrozumiali i cieszę się, że ten tydzień spędziliśmy razem. Przynajmniej teraz nie nadużywajmy ich cierpliwości.
– Ale ja nie wytrzymam do następnego weekendu…
– Ja też.
– Zadzwonię do nich, że zostaję jeszcze.

Wystawił auto z garażu i otworzył jej drzwi. Przez chwilę patrzyła na niego jak na swojego kata.
– Zapraszam do środka.
– Musimy?
– Agata chcesz jeszcze tu wrócić?
– Dobra, dobra już nie naciskam.

Z powodu dość sporego ruchu do Torunia dojechali kilkanaście minut po dziewiątej. Na parkingu przed blokiem sporo wolnych miejsc, bo jeszcze nie wszyscy wrócili.
– Odprowadzę cię na górę. Ok?
Skinęła tylko głową. Otworzyła drzwi swoim kluczem i w ciszy dotarli na górę. Zamki przekręciła mama, która otworzyła drzwi.
– Witajcie.
– Cześć mamo – wydusiła z siebie dość ponuro.
– Dobry wieczór – dodał od siebie.
– Wchodźcie.
– Późno już. Będę wracał.
– Chodź. Napijemy się herbaty – wciągnął go do środka Roman.
– No cóż teraz nie mogę odmówić.
Mama wyłączyła telewizor i nastawiła czajnik z wodą.
– Opowiadajcie jak spędziliście wczorajszy dzień.
– Byliśmy u znajomych Krystiana. Mają fajny dom no i są bardzo mili.
– My w domu. Kiedy ostatnio byliśmy na takiej zabawie to jeszcze cię na świecie nie było.
– Czujesz się lepiej? – dołączył do rozmowy ojciec.
– Jestem już zdrowa.
– Wspaniale.  
– A ty? – spojrzał w kierunku chłopaka.
– Ja zahartowany na zimę. Jak młody bóg.
– Też tak kiedyś gadałem, kiedy trzymałem formę.
– Trenował pan coś?
– Tak. Byłem piłkarzem.
– Nic nie mówiłaś…
– Bo to już dawno było.
– Miałem nawet szansę być na zgrupowaniu kadry.
– Naprawdę?
– Ale życie przyniosło inne rozwiązanie i moja kariera nie przebiegała dalej jak sobie wymarzyłem.
– Co się stało?
– Złamałem nogę na jednym z obozów przygotowawczych. Przez głupią zabawę na basenie straciłem życiową szansę.
– Przykre, ale nadal zazdroszczę.
– Że się nie udało?
– Z kadrą trenują tylko najlepsi.
– Dziękuję za miłe słowo. Nigdy nie myślałem, co by było jakbym wtedy powalczył na rehabilitacji.
– Było minęło. Czasu nie cofniesz kochanie.
– A chciałby pan się cofnąć w czasie? – zadał mu podchwytliwe pytanie.
Spojrzał na swoje kobiety uśmiechając się do nich.
– Jeżeli wyszłoby tak, że nie miałbym ich teraz a byłbym znanym piłkarzem to nie chciałbym się cofnąć w czasie.
– Zaimponował mi pan – przyznał całkiem szczerze wyrażając swój podziw dla niego.
– Miło usłyszeć takie słowa z twoich ust. Szczególnie po tym, co ci wtedy powiedziałem.
– Nie wracajmy do tego.
– Jeszcze raz przepraszam za tamte słowa. Zgoda? – wyciągnął dłoń w jego kierunku.
Chociaż te słowa dość mocno go dotknęły nie miał wyboru. Nie był mściwy z natury i raczej bez akceptacji jej rodziców nie miał, co liczyć na szczęśliwe życie z nią. Uścisnął jego dłoń na zgodę.
– Fajnie się rozmawia, ale muszę wcześnie wstać a już dziesiąta się zbliża.
– Może zostaniesz u nas. Będziesz miał bliżej do pracy i nie będziesz musiał się przedzierać przez las pełen dzikich zwierząt? – padła deklaracja Agnieszki.
Twarz Agaty rozpromieniła się natychmiast.
– Z miłą chęcią, ale…
– Co?
– Myślę, ze nie powinienem.
– Nie daj się prosić – dodała dziewczyna.
– Pójdziemy na chwilę do ciebie? – spojrzał na nią.
– Chodźmy.
– Przepraszam państwa na chwilę.
Spojrzeli na siebie ze zdziwieniem.  
– Czemu nie chcesz zostać?
– Uważam, że propozycja była grzecznościowa i moja odpowiedź powinna być odmowna zgodnie z ich oczekiwaniami.
– Dlaczego tak uważasz?  
– Twoi rodzice to wspaniali ludzie i wiem, że chcą dla ciebie jak najlepiej.  
– No i?
– Wyobrażasz sobie, że będę spał na kanapie w trzecim pokoju?
– A dlaczego nie ze mną?
– Mówiłem ci kiedyś o mojej kuzynce…
– Pamiętam.
– Więc wiesz, dlaczego nie chcę zostać. Chcę być w porządku wobec nich.
– Ale moje szczęście to się już nie liczy, co?
– Akurat ty jesteś tutaj najważniejsza.
– Więc?
– Robię to dla ciebie. Inaczej, robię to dla nas. Tak jak mówiłaś chcesz mówić o nas, nie ja albo ty.
– Kiedy się zobaczymy znowu?
– Kiedy zechcesz. Jeżeli nie masz mnie dość, oczywiście.
Zauważył, że się rozmazała trochę.
– Ej – otarł jej policzki z łez – Odprowadzisz mnie?
Skinęła tylko głową. Pożegnał się rodzicami życząc im pomyślności w nowym roku i wyszli na klatkę.
– Gniewasz się na mnie?
Zaprzeczyła kręcąc głową.
– Więc, co jest?
– Nie chcę się z tobą rozstawać.
– Przecież wracam tylko do siebie.
– Też bym chciała.
– Obiecuję ci, że niedługo nastanie taki dzień, w którym będę musiał zrobić miejsce w mojej szafie dla ciebie. Lepiej, jak będzie trzeba to kupię drugą szafę.
Jej twarz rozpromieniła się uwydatniając jej uśmiech.
– Kiedy?
– Wkrótce – przytulił ją do siebie i wymienili się pożegnalnym pocałunkiem.
Czekała aż usłyszy zamykające się drzwi klatki schodowej. Wróciła do siebie i zasnęła przepełniona marzeniami ostatnich dni.