Życie trudne jest cz.66

Kiedy wychodził z budynku zagadnął go ochroniarz.
– Słyszałem, że zbiera pan drużynę na turniej.
– To prawda – spojrzał na niego domyślając się, że chciałby zagrać – Mam dwa nazwiska ze znakiem zapytania.  
– No tak. Kto pierwszy ten lepszy.
– Wymogiem jest bycie pracownikiem TPT. A pan jest chyba spoza firmy?
– Niestety tego już nie przeskoczę.
– Ja też. Nie jestem kadrową. Zapraszam na trybuny.
– Nie obiecuję, bo może będę w pracy.
– I tak zapraszam – odbił swoją kartę i poszedł do samochodu.
Komputer wrzucił na tylne siedzenie, a notes wsadził do schowka. Chciał zadzwonić do Agaty, że wraca, ale właśnie sobie przypomniał widok karty SIM.  

Skręcając w Strzałową zawsze wciskał pilot na przód, dzisiaj zrobił to przedwcześnie i brama była zamknięta. Zostawił auto przed domem i wszedł na posesję. Przekręcił klamkę, a drzwi stawiły opór.
– Co jest? Nikogo nie ma?
Odruchowo wybrał numer Agaty, ale usłyszał komunikat o możliwości nagrania się na pocztę. Zerknął na zegarek, była piętnasta pięćdziesiąt. Marta wracała o szesnastej trzydzieści. Przeszukał auto, ale widocznie nie zabrał kluczy od domu. Mógłby pojechać na drugą stronę miasta, ale chciał uniknąć spotkania z Kingą oraz stania w długich korkach o tej porze. Usiadł na schodach w oczekiwaniu na jedną ze współlokatorek. Przed swój dom wyszła Ewelina machając mu na powitanie. Pokiwał dwa razy, ale zdecydował się wstać i podejść.
– Cześć.
– Cześć. Nie masz kluczy?
– Jak widać.
– Chodź. Napijemy się kawy u mnie.
Zerknął na zegarek, wskazywał 16:00.
– Za kilkanaście minut będzie Marta.
– Będziesz widział przez okno jak się zjawi – objęła go – Nie daj się prosić.  
– Chyba nie mam wyjścia.
W środku pachniało obiadem i jego zmysły dobitnie się o tym przekonały. Wróciły wspomnienia, kiedy wracał ze szkoły i babcia czekała z obiadem. Zawsze powtarzała, aby umyli ręce i się przebrali zanim zaczną jeść. Pierwsza porcja była dla niego, druga dla siostry i ostatni talerz stawiała dla siebie. Nigdy nie pytał, dlaczego taka kolejność, ale jakie to miało wtedy znaczenie dla nastolatka?  
– Opowiadaj jak było na wycieczce.
– Nudno i pogoda kiepska.  
– Jak to w Londynie.
– Pokazy taneczne i poetyckie. Graliśmy w piłkę, kręgle i squasha.
– A o treningach z nami zapomniałeś.
– Przepraszam – wyjrzał przez okno – Tyle się działo ostatnio, że nawet o relaksie zapomniałem.
– Relaksie?
– Ja odpoczywam podczas biegania, a wasza obecność pozwala mi się wygadać. W pewien sposób oczyszczam umysł ze śmieci dnia codziennego.
– Miło mi, że możemy być sportowymi terapeutami – uśmiechnęła się bardzo uroczo.
– Zawsze to jakaś odskocznia od tych wszystkich spraw. Oczywiście ludzie mają znacznie większe problemy niż ja, ale tak już jest.
Do przedsionka wszedł Dawid.
– Cześć kochanie.
– Witaj mój miły – Krystian odezwał się poważnym głosem.
– O ile wiem, nie żeniłem się z facetem – zawołał z łazienki.
– Ja za to tak – uśmiechnął się i położył palec na ustach zerkając na Ewelinę.
– Czy ty się dobrze czujesz kochanie – wszedł do kuchni i zaraz umilkł.
– Tak. Wszystko w porządku – pocałowała swojego męża.
– O Krystian – podrapał się po głowie, a potem uścisnął mu rękę.
– Cześć.
– Mogłaś zadzwonić, że mamy gościa. Kupiłbym coś mocniejszego.
– Nie wziął kluczy, a jego dziewczyny poza domem.
– Ewelina zlitowała się nad chwilowo bezdomnym.
– Bardzo dobrze. Opowiesz nam o twoim wyjeździe.
– Same nudy. Słaba pogoda. Pograłem trochę w piłkę, trochę w kosza. Jakieś kręgle i squash. Wszystko oczywiście z dzieciakami.
– Dałeś radę?
– Kondycyjnie byłem nawet lepszy.
– Nie zdziwiłabym się jakby ich lekcje wychowania fizycznego polegały na pisaniu wiadomości na czas, albo wstawianiu postów na Instagram.
– Kto wie? – Krystian dopił kawę.
– Zostaniesz na obiedzie? – zaproponowała Ewelina stawiając przed nim talerz.
– To małżeński obiad.
– Kiedyś ty nam pokażesz jak gotujesz.
– Coś tam sobie radzę, ale może nie być jak z twojej ręki.
– A skąd wiesz, że ja dobrze gotuję?
– Nigdy nie widziałem, abyś rzucała kotletami przez okno w bezdomne psy.
– Masz rację. Jeszcze mi się nie zdarzyło.
– Zostań – naciskał Dawid.
– Chyba mnie przegłosowaliście.
– Zaraz przyniosę półmisek do ziemniaków, aby każdy dostosował sobie porcję.
– Będziesz brudzić tyle naczyń? Ja u siebie stawiam garnek na stole i każdy sobie ładuje ile zechce.
– My też tak robimy od czasu do czasu. Jak mamy gości to nie.
– Przecież jestem waszym sąsiadem, a nie królową Elżbietą.
– Trochę ci brakuje siwych włosów i błyskotek.
– I korony – dorzucił Dawid.
Ewelina zdjęła srebrną folię z miski wypełnionej kotletami.
– Jeszcze gorące.
Czuł na sobie wzrok sąsiadki. Próbowała wybadać czy mu smakuje. Jadł pewnie nie dając jej jakichkolwiek powodów do twierdzenia, że mu nie smakuje.
– Wyborne. Moja babcia miałaby trudno w starciu z tobą.
– Miło mi – zarumieniła się i zaczęła zbierać brudne talerze.
– To ja dziękuję, że mogłem tak rodzinnie spędzić czas.
– Jak zrobisz coś dobrego to wystarczy zawołać.
– Jasne. Zaproszę was jak tylko wymyślę coś niesamowitego.
– Trzymam za słowo.
Jego telefon zawibrował. Przyszła wiadomość od Marty:
„Pojechaliście gdzieś?”
Wyjrzał przez okno, ale nie paliło się żadne światło u niego.
– Coś się stało?
– Marta chyba wróciła – zerknął na zegarek, była siedemnasta – Ale się zasiedziałem. A wy byście chcieli odpocząć.
– Spokojnie. Mamy cały wieczór.
– Jeszcze raz dziękuję za pyszny obiad.
– Nie ma, za co.

Wrócił do siebie. Wszedł do środka.
– Marta?
Nie odezwał się nikt. Poszedł na górę. Była w łazience, a szum prysznica zagłuszył jego wołanie. Wrócił na dół i czekał, aż zejdzie.
– Już wróciliście?  
– Skąd?
– Mieliście jechać na zakupy.
– Nie ma jeszcze Agaty. Nikogo nie było jak przyjechałem, a moje klucze wiszą. O tam – wskazał wieszak na klucze swojego autorstwa. Pomysł znalazł gdzieś w Internecie. Wykręcił ze starego routera płytkę z portami Ethernet. Na każdym z breloków zacisnął kawałek kabla UTP zamykając go złączką RJ–45. Zaraz po wejściu wystarczyło podpiąć wtyczkę jak kabel z Internetem do komputera.
– Dzwoniłeś do niej?
– Zostawiła przecież telefon w Londynie. Nie chciała go zabrać z wiadomych powodów.
– No tak. Nie zostawiła żadnej kartki, więc powinna zaraz wrócić.
– Zaczekaj.
Podszedł do kuchennej szuflady. Brakowało kluczy do jej mieszkania.
– Pewnie pojechała do siebie. Nie ma kluczy.
– Może chciała coś zabrać?
– Nic mi nie mówiła o tym pomyśle.
– Dziwne – Marta autentycznie zaskoczona jej zachowaniem poszła na górę i zawołała Krystiana – Braciszku?
Wszedł do niej do pokoju, ale się pomylił.
– Tutaj – uchyliła drzwi pokoju Agaty.
Widok pustych szaf przytłoczył go natychmiast. Spuścił ręce wzdłuż ciała w geście rezygnacji.  
– Nie rozumiem – zaczął nerwowo przeglądać szuflady – Dlaczego się wyniosła? Rozumiesz coś z tego?
Opadł na kolana i rozpłakał się, że los znów z niego zadrwił. Marta usiadła za nim i mocno go objęła. Kołysała go tak długo, aż się uspokoił
– Musisz spróbować do niej dotrzeć.
– Nie wiem czy to ma sens.
– Dlaczego tak uważasz?
– Wyszła bez słowa pożegnania. Sądzisz, że chce abym jej szukał?
– Spróbujesz?
Wstał i zszedł na dół. Chwycił kluczyki do auta w rękę.
– Pojechać z tobą?
Pokręcił przecząco głową i pojechał.