Polityka cz. 92 - policyjna pałka

To była moja jedyna szansa na wykorzystanie możliwości, żeby uniknąć skandalu. Pan władza nadal był przychylny. Nie było mi wygodnie na masce samochodu… Ale nikt nie mówił, że będzie łatwo… Przeciwnie… za błędy trzeba płacić… Więc płaciłam… słono… I jeszcze dziękowałam panu policjantowi, że chce ode mnie przyjmować taką zapłatę… Słyszałam miarowe skrzypienie resorów, gdyż pan inspektor przyjmował zapłatę tak, by wyegzekwować ją maksymalnie. Jak na stróża prawa przystało, nie przewidywał taryfy ulgowej… jak na twardego i surowego stróża prawa przystało, nie mogłam liczyć na jakiekolwiek przejawy litości…
- Co pani kandydatka sądzi o policyjnej pałce?
Doskonale wiedziałam, że jedyna drogą jest docenienie trudów pracy funkcjonariusza.
- Panie władzo… służbowa pałka jest w jak najlepszej kondycji! Taki twardy oręż to gwarancja publicznego bezpieczeństwa… nadaje się niewątpliwie do młócenia przestępców… Jestem przekonana, jak mocno może wyłomotać co trzeba… I łomotała.