Ukojenie 2 – Młody cz. 23

Darren przywitał się z dziewczyną i grzecznie zajął miejsce z tyłu.
      – Zadzwonię, co i jak z Sue, jak skończę lekcje. Albo wcześniej. Zobaczę – rzekł Trevor, gdy już dojeżdżali do szkoły.
      – Nie, zadzwoń po lekcjach. Nie wiem, jakie będą dziś zajęcia, być może nie będę mogła odebrać – odparła Julie.
      Trevor przystał na jej prośbę i po chwili schowali się z przyjacielem w szkole. Od razu skierowali się do sali matematycznej, lecz Trevor Susan nie wypatrzył… w sumie nikogo nie wypatrzył.
      – Co, nikt nie przyjdzie? – Zaśmiał się i wypowiedział to w porę, bo zza ściany właśnie wyłoniła się jego najlepsza, roześmiana koleżanka Denise w towarzystwie równie lubianej przez niego Cindy.
Już chciał otwierać usta, lecz za nimi jak burza wypadła Emily, doskoczyła do Denise i wyskakując przed jej nosem, agresywnie pchnęła dziewczynę do tyłu.
      – Co jej powiedziałaś?! – zagrzmiała wściekle.
      Zainteresowani tym niecodziennym zjawiskiem kumple zaraz znaleźli się obok.
      – Nic, o co ci chodzi? Byłam w szatni – wystękała prawie o głowę niższa od blondynki Denise.
      – Kurwa, to ja cię zawsze bronię, jak się do ciebie czepiają, zwłaszcza on – Emily spojrzała na Trevora – a ty odwalasz takie numery?!
      – O co chodzi? – zapytał szatyn.
      – Kurde, kobieto, o co się ciskasz, co ja niby zrobiłam? Byłam w szatni, zmieniłam buty i idę na lekcję. Odwal się! – warknęła Denise.
      – No właśnie wiem, że byłaś w szatni, tylko czemu ona tak szybko z niej uciekła? – Emily nie odpuszczała.
      – Że co? – Trevor już załapał i też chciał ruszać na dziewczynę, lecz przyjaciółka, znając jego porywczość, szybko go zatrzymała.
      – Gadaj, co jej powiedziałaś, bo jak cię chwycę po lekcjach, popamiętasz! – kontynuowała, wystawiając palec przed nosem Denise.
      – Co tu się dzieje? – Awanturę przerwała pani Wills, zastępca dyrektora. – Emily, co to za przepychanki?
      – Nic takiego, krótka wymiana zdań – odparła grzecznie nastolatka.
      – Proszę o spokój, dobrze?
      Dziewczyna przytaknęła głową, natomiast Denise, korzystając z okazji, jak cień ruszyła za kobietą.
      – Em, co jest? – dociekał zdenerwowany Trevor.
      – Ta suka chyba znowu uczepiła się Sue, bo gdy tylko weszłam do szatni, minęła mnie i szybko wyszła, a raczej prawie wybiegła, a te dwie stały i rżały jak pojebane – fuknęła wkurzona dziewczyna. – Zaraz wyszłam za nią, ale już jej nie było. I patrz, jak odważna. Jak jej wtedy Susan nakopała do dupy, to od tamtej pory sam na sam do niej nie podjeżdża, ale jak już jest z koleżaneczką, to taka bohaterka.
      – To więcej jej broń! – huknął Trevor.
      – Chodź, poszukamy jej, pewnie jest w toalecie.
        Chłopak prawie biegiem ruszył przez korytarz i zaraz był w damskiej łazience, lecz szatynki w niej nie było.
      – Sue! – zawołał, ale odpowiedziało mu tylko echo. – Nie ma jej. Gdzie mogła pójść? – Spojrzał na przyjaciół.
      – Dobra, zobaczymy po korytarzach. Ja w lewo, wy w prawo – zaproponował Dario i ekipa rozeszła się w obie strony.
      Przeszli całą szkołę, lecz nie znaleźli dziewczyny. Zadzwonił dzwonek i Trevor się pogubił. Miał słabe oceny z matematyki i nie wiedział, co robić – dalej szukać Sue, czy iść na lekcję i nie robić sobie dodatkowych kłopotów.
      – Chodź, poszukamy jej na następnej przerwie. Lepiej, żebyś nie fikał na koniec roku. – Emily pociągnęła go za rękę.
      – Ale…
      – Przestań, nic jej nie będzie, to mądra, rezolutna dziewczyna – przekonywała blondynka. – Chodź, ochłonie i wróci, obiecuję.
      Rezolutna – burknął bezgłośnie Trevor, pomyślawszy o jej noclegu w pustostanie, aczkolwiek darował temat i ruszył za Emily do klasy.


Od razu po wejściu skierował gniewny wzrok na Denise.
      – Nawet o tym nie myśl – zaśmiała się blondynka, obejmując ramię chłopaka.
      – Nic nie myślę – warknął Trevor, który w tym momencie najchętniej rozszarpałby Denise na strzępy.
      – Nie? – zachichotała Emily.
      Chłopak przemilczał i ruszył do ławki. Nie dane mu było jednak usiąść, bo okazało się, że jego miejsce jest zajęte.
      – Co się tu wyprawia? – Teraz i on wygiął usta, widząc siedzącą obok Darrena, Penny.
      Dziewczyna tylko wzruszyła ramionami, operując przyjazną miną.
      – Dobra, kumam. Wisisz browar – oświadczył przyjacielowi i zaraz klapnął koło Emily.
      – Zrobili cię, co? – Ucieszyła się dziewczyna. – I czy ja powiedziałam, że możesz tu usiąść?
      – Bawi cię coś? – syknął Trevor, którego żarty przyjaciółki zaczynały powoli drażnić. Nie miał pojęcia, co dzieje się z Susan, czy w tej chwili nie robi jakiejś głupoty i to nie dawało mu spokoju. Poza tym wiedział, że dziś miałby okazję z nią usiąść, a tu taka porażka.
      – Magiku. – Emily trąciła go w bok. – Wyluzuj. Nie ma jeszcze grubasa, to może do niej zadzwoń? Dlaczego o tym nie pomyśleliśmy?
      Trevor szybko wydobył telefon i wybrał numer ukochanej, lecz stało się tak, jak przewidywał – nie odbierała.
      – Włączony, ale nie odbiera. – Spojrzał na koleżankę.
      Z boku dochodziły ich ciche, nieudolnie kamuflowane chichoty Denise i Cindy, podnosząc chłopakowi ciśnienie.  
      – Nie ma? Zawsze wcześniej, a teraz nie ma? – Zdziwił się szatyn, zahaczając o osobę nauczyciela. – Nie będzie matmy – zawyrokował, samemu w to nie wierząc.
       Mężczyzna wszedł do klasy po chwili i towarzystwo momentalnie ucichło. Dużej postury zimny, wredny facet od zawsze siał postrach wśród uczniów. Trevor wiedząc, jakie ma oceny, wgapił się w zeszyt w nadziei, że stanie się niewidzialny i chyba mu się udało, bo profesor nie zaczął przepytywania, tylko kazał otworzyć podręcznik i rozwiązać wszystkie znajdujące się na stronie dwudziestej zadania. Szesnastolatkowi skwasiła się mina, nie miał pojęcia, jak się za to zabrać.
      – Pisz ode mnie – szepnęła Emily, która mimo iście imprezowego stylu życia, nigdy nie miała problemu z nauką.
      Trevor spojrzał na nauczyciela – siedział z nosem w jakiejś książce. Emily nie czekała, tylko od razu wzięła się do pracy, zaglądał więc do niej, na chama spisując wszystko, jak leci. Dziewczyna skończyła dziesięć minut przed dzwonkiem i dyskretnie zajrzała w zeszyt przyjaciela.
      – Kurde, Magiku, aleś nabazgrał. Mógłbyś się przyłożyć i pisać trochę ładniej– stwierdziła wesoło. – Trzeba tylko chcieć – dodała.  
     – Będę lekarzem, więc ćwiczę już teraz – odparował Trevor.
     Ten przytyk spowodował, że Emily zaśmiała się zbyt głośno, otrzymując natychmiast surową przyganę w postaci zimnego spojrzenia ze strony profesora.
      – Przepraszam.


      Zadzwonił dzwonek, więc facet kazał zostawić zeszyty i pozwolił opuścić klasę.
      – Przejdźmy się jeszcze – poprosił Trevor, gdyż Susan dalej nie odbierała telefonu. – Dzięki za pomoc. – Mocno objął Emily, która z satysfakcją wyszczerzyła zęby.
      Ponownie sprawdzili wewnątrz i naokoło budynku, lecz Sue zapadła się jak kamień w wodę.
      – Nie mamy dziś anglika? – zapytał Trevor.
      – Nie.
      – To czemu ja nic o tym nie wiem?
      – Jak zawsze – zaśmiała się Emily. – Wracamy, nie ma sensu tak krążyć.
      – Chyba nawiała na dobre – mruknął zmartwiony chłopak, niechętnie kierując się do budynku.
      – Nic jej nie będzie – powtórzyła blondynka.
      Minęło dziesięć minut lekcji, kiedy rozległo się pukanie i w klasie pojawiła się Sue w towarzystwie wyraźnie niezadowolonego dyrektora.
      – Panie Sanders, znalazłem zgubę – oznajmił chłodno.
      Denise od razu się uruchomiła, chichocząc jak kretynka pod nosem, co nie umknęło uwadze Trevora.
      – Dziękuję. Sue, usiądź – rzekł nauczyciel historii, ciepły i przyjemny człowiek.
      – Kurwa, przysięgam, że jej dziś wpierdolę – syknął nastolatek, patrząc to na Denise, to na Susan.
      – Mówiłam, że nie zginie – odparła luźno Emily. – I nikogo nie najebiesz… sama to zrobię – dodała, operując wrednym uśmieszkiem.
      Sue usiadła w ostatniej ławce przy ścianie, w której siedziała Megan, jedna z sympatyczniejszych osób w klasie, i nerwowo otworzyła plecak. Ręce jej drżały.
      – Co jej jest? – zapytał Trevor, który w mig zauważył dziwne zachowanie ukochanej.
      – Zadajesz strasznie głupie pytania – warknęła Emily.
      Sue siedziała z nosem w zeszycie, ani razu nie spojrzała jeszcze na przyjaciół. Wyglądała dość licho, była smutna i jakby niewyspana. Na nic zdawało się jej aktorstwo, niewyraźna prezencja dziewczyny od razu rzucała się w oczy.
      – Może ty spróbuj z nią pogadać? Jest chyba gorzej niż wczoraj – poprosił Trevor.
      – To raczej nie jest dobry pomysł, ale ok, spróbuję na przerwie – odparła Emily i wzięła się za przepisywanie zagadnień z tablicy.
     Szatyn nadal bacznie obserwował to Sue, to Denise, napompowując się irytacją coraz bardziej. Gdyby mógł, najpewniej teraz by wstał i cisnął dowcipnisią o ścianę.
      – Denise, Cindy, proszę o ciszę! – zareagował w końcu nauczyciel.
      Dziewczyny się uspokoiły, nadal jednak szeptały coś do siebie. Spojrzał na Sue – wyraźnie słyszała drwiny, o czym świadczyła jej niecodzienna mina.
      – Magiku, nie odpalaj się – szepnęła Emily.
      Milczał nabuzowany i nie odezwał się aż do końca lekcji. Zadzwonił dzwonek i Sue szybciej niż błyskawica schowała zeszyt i zerwała się z miejsca, chcąc chyba uciec. Trevor był jednak szybszy i migiem znalazł się przy dziewczynie.
      – Sue – mruknął błagalnie, tarasując jej przejście.
      – Magiku, puść mnie, muszę do kibla – syknęła dziewczyna, próbując przejść.
      – Ja też. Możemy iść razem? – zapytała Emily.
      Susan natychmiast spotulniała, po chwili jednak skinęła głową i w towarzystwie blondynki ruszyła w stronę drzwi. Trevor od razu rozejrzał się za Denise, ale ta była cwana, bo już się gdzieś schowała. Po dwóch, może trzech minutach Emily wróciła… sama.
      – Gdzie Sue? – Natychmiast zapytał.
      – Zaraz przyjdzie, wyluzuj. A gdzie ta szmata?
      – Nie wiem, spierdoliła. Ale ją chwycę, dziś jej nie podaruję. Gadałaś?
      – Tak... nie... zresztą potem ci powiem.
       Chłopak nie pytał więcej.


Przerwa była krótka, więc dzwonek zadzwonił, zdawałoby się, bardzo szybko i dopiero teraz Sue wróciła z toalety, a chwilę później pojawiła się Denise i stanąwszy przy ścianie, bacznie obserwowała Emily i Trevora. Humor nadal jej nie opuszczał, w czym pomagał fakt, iż kolejna lekcja odbywała się w sali znajdującej się przy samym pokoju nauczycielskim, przez co dziewczyna czuła się bezpiecznie.
      – Magiku, zostaw, złapiemy ją po zajęciach – rzekła Emily, mocno trzymając ramię przyjaciela. Dobrze wiedziała, co mu chodzi po głowie.
      Szepty trwały w najlepsze, wystawiając cierpliwość chłopaka na coraz większą próbę, w końcu nie wytrzymał, wyrwał się Emily i ruszył w stronę Denise. Ubiegła go jednak Sue, która nagle rzuciła plecak, doskoczyła do dziewczyny i z całej siły zdzieliła ją w twarz, po czym chwyciła nastolatkę za włosy i agresywnie nachyliła jej głowę niemal do samej ziemi
      – Ty pojebana szmato, odpierdolisz się w końcu ode mnie, czy nie?! – zagrzmiała.
      – Puszczaj – jęknęła Denise.
      – Odpierdolisz się, pytam? – powtórzyła szatynka, coraz mocniej wyginając ciało koleżanki.
      Trevor i Emily aż otworzyli usta.
       – WRIGHT! – ryknął złowrogo dyrektor, który nagle wyłonił się zza ściany.
      Susan zbladła.
      – Wright, co tu się dzieje? – zapytał facet, gromiąc nastolatkę lodowatym spojrzeniem. – Denise? – Spojrzał na blondynkę.
      – To ona mnie zaczepiła. – Denise natychmiast się poskarżyła.
      – Niep… – Chciała wtrącić Emily, szybko jednak ugryzła się w język.
      – Słucham? – dyrektor zwrócił twarz w jej stronę.
      – Nic takiego.
      – Wright, Bellow, idziemy. A wy proszę iść do klasy i spokojnie na mnie czekać. W ciszy! – nakazał surowo mężczyzna.
        Trevor nie odrywał wzroku od ukochanej, która zrobiła się już cała blada.
      – Wright, idziemy! – powtórzył dyrektor, więc dziewczyna chwyciła plecak i ruszyła za nim, obejrzawszy się jeszcze po drodze na stojących jak kołki przyjaciół.
      – No kurwa, zadzwonią po starych – warknął zdenerwowany Trevor, po czym odwrócił się na pięcie, doskoczył do Cindy i mocno szarpnął ją za fraki.
      Emily nie zdążyła zareagować.
      – Co jej nagadałyście?! I czemu w ogóle się do niej przypierdalacie, co?! – huknął jej w twarz.  
      Dziewczyna w moment straciła pewność siebie.
      – Co? – zaszczebiotała niewinnie.
      – Jajco, kurwa! – wrzasnął Trevor, uderzając koleżanką o ścianę.
      – Magiku, wyluzuj – wtrąciła Emily, łapiąc rękę przyjaciela. Trevor jednak miał ją gdzieś, bo chwycił Cindy za włosy i przycisnął jej głowę do ściany.
      – Powyrywam ci te jebane kudły, rozumiesz? I twojej koleżaneczce też. Gadaj, suko, bo zaraz cię połamię! – warczał.
      – Odwal się, puszczaj – zapiszczała dziewczyna i w tym momencie targany emocjami, podirytowany nastolatek nie wytrzymał i agresywnie uderzył dziewczynę kolanem.
      Jęknęła cicho, zgiąwszy się w pół.
      – TREVOR! – wrzasnęła Emily i natychmiast zaczęła odciągać chłopaka.
      – Puszczaj, zatłukę tą kukłę – miotał się szatyn, napompowany złością do granic.
      – Magiku, zostaw – nalegała Emily, ciągnąc kumpla za rękę, w końcu z niemałymi problemami udało jej się oderwać go od nastolatki.  
      – Stary, co ty odpierdalasz, chcesz sobie narobić? – Wtrącił się w to wszystko, widząc odchyły przyjaciela. – Przecież ona zaraz się poskarży.
      – Niech tylko spróbuje! – Odgrażał się Trevor, wystawiając palec w kierunku Cindy.
      – Chodź, zaraz wpadnie dyro – nalegał Dario, widząc, że chłopak nadal obserwuje dziewczynę, jakby znów chciał ją zaatakować.
      – Dorwę was, pamiętaj – rzucił do Cindy poirytowany szatyn, lecz usłuchał kumpla i bardzo niezadowolony, wszedł do klasy i towarzystwie Emily zasiadł w ostatniej ławce. Był wściekły.


Weszła do szatni i od razu skryła się za rogiem. Nie chciała siedzieć na widoku, gdzie byłaby łatwym celem i obiektem głupich żartów. Spojrzała na drewnianą ławeczkę. Zobaczymy – pomyślała i uśmiechnąwszy się głupio w duchu, postanowiła zrobić test „bolącego tyłka”. Usiadła powoli i było tak, jak przewidywała – piekło jak cholera, akompaniując bólowi okolic intymnych. Skrzywiła usta w gorzkim grymasie. Dobra, jakoś to będzie. Dupa płonie, ale w sumie nie było tak strasznie – drwiła. Wiedziała, że Trevor ma sokoli wzrok i że nic mu nie umyka, miała tylko nadzieję, że odpuści i nie będzie pytał. W to jednak też nie wierzyła… ani trochę.
      Znów przypomniała sobie Kevina, co wprowadziło jeszcze większą nerwówkę. Nie miała ani grosza, a znając chłopaka i jego podejście do pieniędzy, przeczuwała spore nieprzyjemności.
Siedziała i główkowała, nakręcając się coraz bardziej, w końcu przeszło jej przez myśl, żeby w ogóle uciec z lekcji, że może do jutra coś wymyśli, pożyczy od kogoś... Tylko jest jeden problem – od kogo?
      Kombinowanie nie przynosiło rezultatów i dziewczyna była już tak zdesperowana, że chwilowo pomyślała, żeby podprowadzić Darii ze skarbonki. Wiedziała, że małolatka skrupulatnie odkłada otrzymane od rodziców pieniądze i że na pewno ma już tak dużo oszczędności, że pewnie nie zauważyłby braku kilku dolarów. To przez chwilę wydawało jej się najlepszym rozwiązaniem, szybko się jednak obudziła, przecież ojciec. A co będzie, jak się dowie? A jak Daria się kapnie i wygada? Przecież ma dopiero osiem lat, więc może się poskarżyć. I co wtedy? Jeszcze gorsze w pierdol, albo jeszcze lepiej – jakaś durna, wymyślna kara. Naszły ją tak duże wątpliwości i obawy, że plan spalił na panewce szybciej, niż się pojawił i nastolatka znów był w punkcie wyjścia. Trudno, co będzie, to będzie. – Zrezygnowała w końcu, wiedząc, że dołowanie się nic nie da.
      Otworzyła plecak i książkę z chemii – pieniądze były na miejscu. Od czasu, kiedy ojcu odbiło, dziewczyna coraz częściej zaczęła sprawdzać różne rzeczy, nawet, jeśli wiedziała, że wszystko w porządku. Zrobiła się strasznie przewrażliwiona.
      – Patrz, znowu jej zimno – usłyszała nagle i wzdrygnęła się, zaskoczona.
      Ból znów dał o sobie znać, lecz to nie on był w tej chwili jej problemem, lecz stojące nieopodal Denise i Cindy, i co gorsza – jakiś wysoki, znany jej tylko z widzenia koleś. Ponownie otworzyła podręcznik, udając, że czyta, lecz to nie przeszkadzało dowcipnisiom w kontynuowaniu zabawy.
      – Ona tak zawsze? – zapytał chłopak.
      – Tak, ma chyba jakieś braki – zachichotała Denise.
      W Sue narastała irytacja, lecz ilość prześladowców nie pozwalała jej działać, wiedziała, że nie ma szans.
      – Może ma jakieś defekty? – zaśmiał się nastolatek. – Szkoda, ładna laska.
      Cindy z Denise natychmiast parsknęły śmiechem, złośliwie podsumowując słowa kolegi.
      – Cicho, bo zaraz poskarży się narzeczonemu i będziemy miały kłopoty – drwiła Denise, twardo strugając bohaterkę.
      Dobrze wiedziała, że Sue nic nie powie, co pozwalało jej na durne zagrywki.
      – Dobra, spadam. Na razie – rzekł chłopak i wyszedł, lecz Susan wcale nie zrobiło się przez to lżej
      – Co tam ciekawego czytasz? – Nad głową szatynki zawisy obie panie.
      – Spierdalaj.
      – No nie mogę, uczy się chemii – ciągnęła wrednie Cindy, chichocząc niezdrowo. – Sue, zostaw to, pogadaj z nami. Może doradzimy ci coś w kwestii ubioru. – Tyknęła dziewczynę nogą.
      Ta była już na skraju wytrzymałości, ale blokujący jej wszystkie reakcje stres sprawiał, że zacisnęła tylko zęby.
      – Pokaż, bieliznę też masz wełnianą? – zaśmiała się Denise i już chciała odchylać koszulkę dziewczyny, lecz Susan w tym momencie zerwała się z miejsca i wybiegła z szatni, zderzając się w przejściu z koleżanką.
      – Sue! – krzyknęła Emily, lecz dziewczyna szybko wypadła na zewnątrz, a następnie za teren szkoły.
      Minutę później była już w znajdującym się po drugiej stronie ulicy parku, usiadła na schowanej za krzakiem ławeczce i tu w końcu pozwoliła dać ujścia emocjom. Czuła się paskudnie.