Ukojenie 2 – Młody cz. 22

Zadzwonił telefon chłopaka i Emma nakazała przychodzić im na kolację.
      – Idziemy? Głodna? Ja bym zeżarł w tej chwili wszystko – oznajmił Trevor.
      – Tak, chodźmy.
     Nastolatek cisnął w krzaki pustą butelkę i zaraz otrzymał nieoczekiwany kuksaniec.
      – No i co robisz? Podnieś to – nakazała Julie.
      – Że co? – roześmiał się.
      – To, co słyszysz. Podnieś tą butelkę – naciskała twardo.
      Trevor, chcąc nie chcąc, przewrócił tylko oczami i podniósł opakowanie.
      – Zatrudniłaś się w Green Peace? – zadrwił.
      – Nie, ale nie lubię, jak ktoś robi syf, zwłaszcza, że niedaleko jest kosz.
      – Dobra, maleńka, nie napinaj, wyrzucę do kosza – zaśmiał się chłopak, choć Julie teraz już kompletnie zwiesiła nos.
      Trevor był coraz bardziej zdziwiony. Znał już dość dobrze dziewczynę i wiedział, że jest ciepłą osobą, ale szczerze nie spodziewał się, że aż tak przejmie się Susan. To jeszcze bardziej go zdołowało, bo jeśli Julie zachowywała się w tej chwili tak, jak się zachowywała, to jak tak naprawdę musiała wyglądać ta cała sytuacji w domu przyjaciółki i jak sama Susan?
      – Julie, czy ty mi o czymś nie mówisz? – zapytał w końcu.
      – To znaczy?
      – No nie wiem, dziwnie się zachowujesz. Czy powiedziałaś mi wszystko o wydarzeniach u Sue?
      – Tak.
      – Na pewno? Nie bardzo ci wierzę, nigdy nie byłaś taka zdenerwowana.
      – Trevor, powiedziałam ci wszystko, a zdenerwowana jestem, bo nie wiem, co się teraz u niej dzieje. Czuję, że źle się dzieje i to mi nie daje spokoju. To może wydać się dziwne, bo w sumie jej nie znam, ale bardzo ją polubiłam. Kochasz ją? – wyskoczyła.
       – A bo ja wiem? Nie wiem, ale na pewno nie jest mi obojętna... to znaczy ostro mi się podoba.
       – Ona o tym wie?
       – Nie mam pojęcia, ale chyba nie, nie domyśla się nawet. Pewnie myśli, że to po przyjacielsku, chociaż… Sam nie wiem.
      – Nie wiesz? Przecież to widać. Dziewczyna jak wyłapie, że facet ma na nią ciśnienie, od razu zaczyna zachowywać się inaczej. Niczego nie zauważyłeś?
      – Nie.
      – Oj, a ja myślę, że ona wie. A wiesz, dlaczego?
      – Mmmm?
      – Jak ją znaleźliśmy, strasznie się zestresowała. Wiesz, czemu ona nie chce z tobą pogadać? Bo domyśla się, że coś do niej masz i pomijając, że się wstydzi, to boi się, żebyś nie zrobił czegoś głupiego, nawet wbrew jej woli. To widać.
      – Gówno tam wiesz.
      – Trevor, wiem. Studiuję psychologię, tak? Uczę się i widzę coraz więcej.
      – Dobra, skończ już, ok? Może tak, może nie, mam dość tej nawijki. – Wkurzył się chłopak.
      – Ale dlaczego się denerwujesz? Przecież mówię, jak jest.
      – Koniec tematu!
      Dziewczyna widząc, że to nie czas na rozmowę, wyciszyła się, poza tym właśnie doszli do domu.
      – Julie, pomożesz mi? – zapytała Emma i blondynka schowała się w kuchni.
      – Młody, co jest z Jul? – Zapytał Billy, który pojawił się obok.
      – Chodzi o Sue. Odwiozła ją do domu i była u niej. Mówi, że cała otoczka w jej chacie jest mocno podejrzana, braciszek i takie tam. Martwi się.
      – Braciszek?
      – Jakiś chuj, co mu krzywo z ryja patrzy. Nagadała mi i sam się teraz wkur…
      – A może to nic takiego? – uspokajał Billy.
      – Nic? Kurwa, Billy, przecież ją tam jawnie tłuką – Trevor się zdenerwował.
      – Mały, chodź tu! – krzyknęła Emma.
      – Zaraz!
      – Tłuką? Skąd wiesz? – kontynuował Billy.
      – Kumpela mówiła, że widziała ślady, poza tym jej ubiór. No i ta noga, sądzisz, że zrobiła to sobie w domu?
      – Wątpię.
      – No właśnie.
      – Gadałeś z nią?
      – Tak, ale nabrała wody w usta.
      – Spróbuj jeszcze raz, ale jak znowu nie wyjdzie, odpuść i nie naciskaj, bo tylko ją spłoszysz. Ona sama ci powie, tak myślę, jak już oswoi się z tym, że wiesz.
      – Emily mówi to samo.
      –  No widzisz? Czyli coś w tym jest.
      – Trevor, Emma cię woła – napomniała Julie, przechodząc przez salon z talerzami.
      – Kur… słyszę, tak? – warknął chłopak i ruszył do matki. – No co tam? Minuta cię zbawi? – syknął, starając się, jak może, hamować swój język.
      – Weź sztućce i chleb, szklanki. A ty nie plotkuj, tylko otwórz wino – nakazała z żartobliwą szorstkością Billy’emu.
      – Ty – zaśmiał się Trevor, szturchając mężczyzną. – Ty się może zastanów? Jak dopiero po niecałych pięciu miesiącach już cię tak ustawia, to co będzie potem? – dowcipkował.
       Billy się roześmiał, podczas gdy Emma spod byka spojrzała na syna. Chłopak już nie pyskował, tylko wykonał polecenie i zaraz zajrzał do piekarnika.
      – Kurde, jak to ładnie pachnie. Długo jeszcze?
      – Kilka minut – odparł Billy.
      Nicole pojawiła się w kuchni i natychmiast zbadała wzrokiem brata, definitywnie bała się, aby nie powiedział o wszystkim matce. Trevor jednak nie zamierzał niczego robić, aczkolwiek miał już plany na chwycenie małolata w szkole.
      – Bez frytek? – zapytała małolata.
      – Nicki, nie wymyślaj, dobrze? Raz możesz zjeść z chlebem – odrzekła Emma.
      – Nie chcę.
      – To sobie rób, ja nie mam czasu – fuknęła Kobieta, mieszając zieleninę.
      Nicole, niezbyt chyba chętna na kucharzenie, już nie dyskutowała, tylko wielce rozczarowana wyszła z kuchni.
      – Też bym zjadł z frytkami – podburzał sytuację Trevor, widząc zabawną minę matki.
        – Proszę bardzo – Emma rozłożyła ręce w kierunku stojącej za zlewem, olbrzymiej frytkownicy.
      – Nie chce mi się. – Wyszczerzył się pod nosem.
      – Trudno.
      – No jak tam? Umieram z głodu. – Do kuchni wtargnęła Lisa. – Znów zaczepiasz matkę? –Poczochrała Trevora po głowie.
      – Skąd – zaśmiał się.
      – Em, to nie był dobry pomysł, żeby nieść tam te talerze – rzekł znienacka Billy, stawiając naczynia na kuchennym blacie. – Będziesz targać do salonu całą blachę? Nałożymy tu. Skończyłaś już? Bo muszę wyciągać.
      – Tak – odparła kobieta, chwyciła michę sałatki i zeszła ukochanemu z drogi.
      Billy w asyście zaglądających z olbrzymim zainteresowaniem z obu stron Lisy i Trevora, z gracją wyjął z piekarnika pstrągi, które natychmiast roztoczyły ziołowo-maślany zapach po całej kuchni.
       – Przepiękne, cudowne! – zapiała Lisa.
      Billy się uśmiechnął i poprosił o talerze.
      – Ja chcę największego – zażądała brunetka.
      – Wszystkie są podobne.
      – Nie, ten jest większy – wykłócała się, pokazując paluchem jedną z ryb.
      – O kurczę, rzeczywiście – roześmiał się mężczyzna, gdyż wskazana ryba była niemal identyczna.
      Lisa dała mu już spokój, chwyciła dwa talerze i poniosła do pokoju. Dwie minuty później wszyscy już siedzieli przy stole.
      – Gdzie Tommy? – zapytała Emma.
      – Pojechał do miasta.
      – Po co?
      – Nie wiem, do jakiegoś tam kumpla.
       Billy chciał nalać Lisie wina, lecz dziewczyna zasłoniła kieliszek. Emma spojrzała na nią zdziwiona, wiedząc, jak szwagierka uwielbia wino.
      – A ty co?
      – Ja nie mogę.
      – Co? – Blondynka uniosła, podobnie Trevor, tylko biedna Nicki chyba nie załapała.
       – Naprawdę? To super, czas najwyższy – rozradowała się Emma, wyciskając z policzków Lisy żywe kolorki.
      – Piąty tydzień. – Brunetka szybko uprzedziła pytania kobiety.
      – Gratuluję – rzekła blondynka i dopiero teraz zabrała się za kolację.
      Trevor był w szoku, aczkolwiek cieszył się, że w domu pojawi się małolat lub małolatka. No i wiedział, że teraz Tommy skupi się na dziecku i być może nie będzie się już do niego notorycznie przypierdalał.
        Zjedli w spokoju, Nicki oczywiście kręcąc nosem i i co chwila dając do zrozumienia, że jest bardzo rozczarowana brakiem ziemniaków. Pogadali jeszcze jakiś czas, w końcu Billy spojrzał na zegarek
      – To co, piękna? Dochodzi ósma, chyba będziemy się zbierać – spojrzał na córkę.
      – Yhym.
      – Nie chcecie zostać? – wtrąciła Emma.
      Billy nie odpowiedział, czekał na reakcję Julie.  
      – No co? Przecież do pracy masz dopiero na ósmą, a Julie? Julie, o której masz zajęcia? – Emma nie odpuszczała.
      – O jedenastej, ale nie idę na pierwsze.
      – Dlaczego? – Billy natychmiast się zainteresował.
      – Bo nie.
      Mężczyzna widząc, że nie ma sensu walczyć z podminowaną dziewczyną, odpuścił.
      – Jak chcesz, możemy zostać – rzuciła nastolatka widząc, że ojcu zależy.
      – Na pewno?
      – Ok. – Billy’emu uśmiech wypłynął na całą twarz.
       – Mały, posprzątacie? – zapytała Emma, wstając.
      – Mamo, możemy pogadać? – Chłopak spojrzał na nią z dołu.
      – Coś się stało?
      – Chodź. – Trevor się podniósł i zniknął w sypialni.
      – Słucham. – Emma zaraz usiadła obok.
      – Mamo, Julie była dziś u Susan i mówi, że coś złego się tam dzieje. Wiesz, co? Zastanawiałem się, czy może nie powiedzieć o tym w szkole. Wiem, że Sue będzie wściekła, ale ja nie mogę, nie chcę, żeby ją tłukli – wywalił.
       – Trevor, ale czy jesteś pewien, że ja biją? A może nie, może po prostu się pomyliłeś? – odparła łagodnie Emma.
      – Tak? A sznyty na plecach i rękach to od solarium, tak? Albo uczulenie na debili – syknął.
      – Sznyty? – Emma zrobiła dziwna minę.
      – Emily widziała w szatni, poza tym mamo, przecież widzisz, jak się ubiera.
      – Mały, ja nie wiem, naprawdę… nie wiem. Może to nie najgorszy pomysł, jeśli ma to zakończyć jej cierpienie, lecz z drugiej strony jeśli ona nie chce, chyba nie powinieneś. Oczywiście powinno się zgłaszać takie rzeczy, ale Sue ma już szesnaście lat i jest na tyle dorosła, że sama może o tym decydować. Inaczej byłoby, gdyby była młodsza i nie umiała jeszcze sama reagować na tą sytuację. Ja myślę, że po prostu spróbuj z nią jeszcze raz porozmawiać. A może niech Julie z nią pogada? Wiesz, czego się uczy i na pewno będzie wiedziała, jak się za to zabrać. No i jest dziewczyną.
      – Dzisiaj mogła, ale nie zrobiła tego. Nie rozumiem, dlaczego, przecież miała świetną okazję.
     – Synu nie jest tak łatwo rozmawiać z ofiarą przemocy na takie tematy, zwłaszcza, kiedy się widzi, że ona od tego ucieka i stara się jak może to ukryć. Dlatego pewnie nie naciskała, nie chciała jej wystraszyć.
      – Ale mamo, jeśli ja nic nie powiem, nic nie zrobię, oni nadal będą się nad nią znęcać.
      – Oni? – zdziwiła się Emma.
      – Jul mówi, że ten jej braciszek to jakiś ciemny typ. Podobno gapił się na nią z taką pogardą, że aż przykro. Być może leje ją z tatusiem do spółki. Kurwa! – Wściekł się chłopak.
      – Mały, nie bierz do głowy, a może nie – uspokajała go kobieta, darując mu bluzgi. – Nie wiem, co ci poradzić. Na razie zrób tak, jak mówię i spróbuj z nią porozmawiać. Spróbuj raz, drugi, a jeśli zauważysz, że dzieje się coraz gorzej, wtedy powiesz nauczycielowi. Zauważysz, kiedy będzie coś nie tak, bystry z ciebie dzieciak. Trevorowi też nic nie umykało, jesteście tacy sami – dodała, lecz bardzo niepewnie.
      Chłopak się skrzywił, ale darował sobie chamski komentarz.
      – Ok, spróbuję jeszcze raz, choć wiem, że to bez sensu. Mamo, dasz mi jakąś tabletkę? Głowa mnie już boli. I idę już w kimę, najwyżej wcześniej wstanę… choć i tak pewnie nie zasnę.
      Emma wyszła i po chwili wręczył chłopakowi tabletkę i butelkę wody.
      – Popij teraz. I jakbyś wstał wcześniej, zbudź mnie, ok?
      – Spoko, dzięki. Na razie.
      – Dobranoc. – Emma ucałowała syna w czoło i zaraz jej nie było.
       Sprawdziły się przewidywania, mimo bólu chłopak, targany myślami o ukochanej, zasnął dopiero około północy.


Obudził się około ósmej, zły. Rozmyślania dały efekt, Susan śniła mu się na przemian z Emily i Tommym, z czego, prócz płaczu przyjaciółki, żadnego ze snów nie pamiętał. Jej przerażenie i lejące się z oczu, wielkie jak grochy łzy, od samego ocknięcia stały mu w oczach i wywoływały okropny żal. Sen był bardzo realny. Miał jeszcze inne majaki, przez co budził się w nocy kilka raz i wstał kompletnie niewyspany. Wiedząc jednak, że jak się znowu zdrzemnie, będzie mu jeszcze gorzej się ruszyć, niechętnie, w półżywy zwlókł się z łóżka. Jak zawsze od razu sprawdził temperaturę na zewnątrz i gdy termometr poinformował, że jest czternaście stopni wiedział, że znowu będzie sporo ponad dwadzieścia. Od razu pomyślał o Sue, co dziś na siebie nałoży, choć w wyobraźni stała już bluza i jeansy, ewentualnie jakieś lżejsze, długie spodnie. Wściekł się jeszcze bardziej faktem, że nie dość, że dziewczyna cierpi przez bicie, a może nie tylko, to jeszcze musi męczyć się w takich ubraniach.
Otworzył szafę, wydobył  szare dresy, białą koszulkę polo i zniknął pod prysznicem. Już wytarty i ubrany stanął przed lustrem i zaczął ciągać się za włosy, dochodząc do wniosku, że przydałoby się odwiedzić fryzjera. Przeczesał je z grubsza, chwycił plecak, nie sprawdzając nawet, czy wszystko ma i zaraz wkraczał na terytorium kuchni. Julie przy kuchennej wyspie wisiała nad kawą z posępną miną.
      – Cześć. Już wstałaś? – zdziwił się chłopak, dochodziło przecież dopiero dwadzieścia po ósmej.
      – Nie spałam dobrze, więc nie widzę sensu dalszego okupowania łóżka – odarła dziewczyna ze znikomym uśmiechem. – Wolę popić kawki, ona mi pomoże.
      – Też się nie wyspałem, plątały mi się po bani jakieś pojebane sny – poinformował Trevor. – Czy ta kawa naprawdę pomaga? – zapytał i zaraz miał w dłoni dzbanek. Nie był pewien, czy dobrze robi, gdyż kawę pił tylko raz w życiu, z ciekawości, jak smakuje. Średnio przypadła mu ona do gustu, w tej chwili jednak miał nadzieję, że może go trochę obudzi.
      – Pomaga, ale nie pij całego kubka. Wypij pół i z mlekiem. Jesteś nieprzyzwyczajony, zaraz skoczy ci ciśnienie – odrzekła byle jak Julie.
      Trevor usłuchał rady i wlał tylko pół kubka, dopełniając mlekiem.
      – Kurwa, teraz jest zimna – stwierdził z oburzeniem, upijając łyk.
      – Wsadź do mikrofalówki – zaśmiała się dziewczyna, czym tylko jeszcze bardziej podburzyła nastolatka. Zaraz się jednak roześmiał.
      – Nie bardzo dobra, ale wypiję – oświadczył, otwierając lodówkę. – Matka jeszcze w wyrze? Dziwne. Pewnie fikali całą noc… choć nic nie słyszałem – ironizował. – Głodna? Jemy tosty z szynką i serem, czy masz ochotę na coś innego?  
      – Nie chcę jeść.
      – Na pewno?
      – Tak.
Trevor widząc, że nie ma kompana do śniadania, nie robił sobie, tylko chwycił dwa pierwszą z brzegu wędlinę, plasterek sera, włożył to byle jak między dwie kromki chleba i zadowolony, usiadł obok przyjaciółki.
      – Szybko i bezboleśnie. – Wyszczerzył zęby, wgryzając się w kanapkę.
      – Z kim jedziesz do szkoły? – zapytała Julie.
      – Nie wiem, chyba z Dario. A co? – wymamlał z zapchaną gębą.
     – Mogę was podrzucić, jak chcesz.
      – Spoko, zaraz zadzwonię. Tylko uważaj, Dario zawiesił na tobie oko, potem nie będzie mógł skupić się na lekcjach – dowcipkował Trevor, lecz na marne szły jego wysiłki, dziewczyna nadal była jak nie do życia. – Jul, przestań już zawieszać. To i tak nic nie da, a tylko się zszargasz sobie nerwy. Dziś będę wiedział, czy wszystko ok, Sue nie umie udawać – rzekł w końcu stanowczo chłopak. – A poza tym to czemu nie jedziesz na zajęcia od początku?  
     – Bo nie. Jest tam taki jeden, co łazi za mną i nie daje mi żyć. Nie mam ochoty z nim walczyć, choć i tak pewnie spotkam go na korytarzu – wyjaśniła niemrawo dziewczyna.
      – I co, będziesz olewać zajęcia przez jakiegoś frajera? Wyrywa cię? – Rozradował się Trevor.
      – Wyrywa to za mało powiedziane. Mówiłam tysiące razy, że nic z tego, ale on nie odpuszcza. Nie chce mu dogadać, bo to spokojny, niegroźny chłopak, ale zaczyna przeginać i boję się, że w końcu pęknę. Potrafi być strasznie upierdliwy...
      – Cześć. – Do kuchni „wpłynęła” półprzytomna Nicole i zaraz włączyła wodę na herbatę.
      – Matka jeszcze śpi? – zapytał Trevor.
      – Nie wiem.
      – Na którą do szkoły?
      – Na jedenastą.
      – A czemu tak późno?
      – Nie mamy anglika.
      – Nieeee? – Trevor wywalił oczy. – Czyli my też nie. Ale czemu nam o tym nie powiedzieli?
      – Pewnie powiedzieli, ale ciebie oczywiście nie było – odpyskowała dziewczyna, chyba podobnie jak brat, wstała dziś lewą nogą.
      – Mało – rzekł Trevor i zaraz miał w dłoni drugą, taką samą kanapkę. – Na pewno nie chcesz czegoś przekąsić? – Spojrzał na Julie.
      Zaprzeczyła ruchem głowy. Trevor dał jej spokój i poszedł zadzwonić do kumpla. Gdy wrócił zauważył, że mina Julie całkowicie się zmieniła, a Nicki nie było już w kuchni.
      – Co jest?
      – Nic, młoda panikuje. Trevor, ty nie szalej, dobrze?
      – Nic mu nie zrobię, pogadam tylko.
      – Nie jestem pewna. Trevor, ja mówię poważnie, i tak podobno masz już kłopoty w szkole.
      – Dupa tam, kłopoty, raz przykopałem typka i tyle. A że strzelił z ucha, to poczłapałem na dywan. Powinienem drugi raz go chwycić, ale olałem.
      – No właśnie, i teraz też się zapędzisz. – Julie nie odpuszczała.
      – Nie, i przestań już. Poza tym koleś zasłużył, nie lubię, jak ktoś traktuje laski jak szmaty – wyjaśnił oschle chłopak. – Tyle razy prosiłem, groziłem nawet, i nic, więc podszedłem do sprawy inaczej – dodał z dumą.
      Julie tylko westchnęła, wstała i napełniła pusty kubek.
      – Ty wiesz, że ta kawa naprawdę budzi. Chyba zacznę pić… czasami. Szkoda tylko, że nie smakuje, jak piwo. – Trevor wyszczerzył zęby i już chciał coś dorzucić, ale przerwała mu Emma, która wtargnęła do kuchni.
      – Mały, miałeś mnie obudzić. – Od razu wyjechała z pretensjami. – Już dziewiąta, o której wstałeś?
      – O ósmej. Sorry, zapomniałem.
      – Trevor, kurde, nie obudziłeś mnie, zaspałam i teraz nie zdążę wyszykować się do pracy, więc pojedziesz do szkoły autobusem – stwierdziła Emma.
      Wiedziała, jak chłopak nie lubi nim jeździć, dlatego ton jej głosu był nieco złośliwy.
      – Jul mnie podrzuci – odparował zadowolony chłopak.
      – Tak? – Kobieta spojrzała na nastolatkę.
      – Jasne.
      – Mały, pamiętasz o kursie? – zapytała Emma.
      – Mamo, mam szesnaście lat, w tym wieku nie ma się jeszcze raczej sklerozy – odparł nieuprzejmie.
      – Do której masz lekcje?
      – Do trzeciej. Mamo, dasz mi dychę na fryzjera?
      – Fryzjera? A co ty chcesz tam obcinać? – Zaśmiała się blondynka.
      – Mamo!
      – Nie rozumiem, ścinał włosy niecałe dwa miesiące temu – oświadczyła Emma, patrząc na Julie..
          – Może lubi krótkie. I dobrze, ładnie mu w takich – odparła dziewczyna.
Billy pojawił się w kuchni. Także wyglądał nie niewyspanego, aczkolwiek dziwnie zadowolonego. Nastolatkowie spojrzeli na siebie wymownie, ale darowali sobie komentarze.
      – Tato, zabieram samochód, o za półtorej godziny muszę być na uczelni – poinformowała z miejsca Julie.
      – Ale jak to? A czym ja pojadę do pracy?
      – Poradzisz sobie – rzuciła zaczepnie Julie.
      – Dobra, podrzucę cię. Czemu nie kupisz jej samochodu? – wtrąciła Emma.
      – Chciałem, wierz mi, ale wymyśla. Żaden jej się nie podoba, więc lepiej zabierać mój.
      – To oddaj mi, a sobie kupisz inny, skoro tobie podobają się wszystkie – odparowała z uśmieszkiem Julie, której chyba radość sprawiało podburzanie ojca.
      Wszyscy wybuchnęli sympatycznym śmiechem. Billy już nie dyskutował, tylko usiadł obok Emmy, obejmując ją w pasie. Kobieta wypiła kawę i zabrała się za robienie śniadania. Trevor miał dziś wilczy apetyt, bo prócz obu kanapek wtrąbił także pół talerza jajek.
      – Jesteś w ciąży? – wyskoczyła wesoło Julie, której humor nieco się poprawił.
      Emma spojrzała na nią, zdezorientowana.
      – Zjadł już dwie składane kanapki i teraz jajecznicę, gdzie on to wpycha? – wyjaśniła.
      – Idę po plecak i jedziemy, dochodzi wpół do – rzekł Trevor, ignorując zaczepkę i gdy Emma dała mu na wyproszonego fryzjera, zniknął z Julie z domu.