Bronię się przed tobą cz.42

Nigdy nie sądziłam, że będę w takiej sytuacji. Może tak właśnie miało się stać? Ktoś na górze postanowił, że to właśnie ja będę przy nim, kiedy jego mama umrze?  
Nigdy się tego nie dowiem.
Przymknęłam oczy, czując lekkie zmęczenie. Jazda z Elyas'em była potworna. Widziałam, że cały się trząsł, zresztą nie dziwię mu się. Mama była jego jedyną rodziną, nie wliczając ojca, z którym nie miał dobrych kontaktów.
Chciałam mu pomóc, ale nie potrafiłam. Byłam bezradna, nie miałam mocy przywracania ludzi do życia.
Duchowo mu też nie mogłam pomóc, ponieważ on nie chciał.
-Elyas.- szepnęłam.
Był cholernie blady i milczący.
-Chcesz, żebym została z tobą w mieszkaniu dzisiejszej nocy?- przełknęłam ślinę. To pytanie było naprawdę sporą odwagą z mojej strony.
Zmarszczył brwi i spojrzał na mnie.
-Mam zasnąć po tym, co się wydarzyło?-wysyczał.
Brzmiał chłodno, ale nie zniechęciłam się.
-Nie powinieneś być dziś sam.
Zaśmiał się ironicznie.
-Zawsze byłem sam.
Delikatnie położyłam dłoń na jego ramieniu, ale wzdrygnął się i szybko ją odepchnął.
-Nie potrzebuję litości.
Burknęłam.
-Wcale ci jej nie daję, po prostu wiem, że samotność teraz może ci tylko zaszkodzić.
Na korytarzu pojawił się lekarz z nietęgą miną, w dłoniach trzymał białą teczkę.
-Rak płuc, niestety zbyt późno wykryty. Pana mama musiała o tym wiedzieć.- zwrócił się do Elyas'a. Przez chwilę słowa lekarza brzmiały dla mnie jak niekończące się echo.
Rak płuc?
-To niemożliwe, nic nie mówiła.- szepnął Elyas.
Lekarz otworzył białą teczkę.
-Często bywała w szpitalach?- zapytał retorycznie. -Z czego sama się wypisywała.
Elyas schował twarz w dłoniach.
-Powinni państwo wrócić do domu i odespać.- zaproponował.
Nie da się - pomyślałam, słysząc jego słowa.
Lekarz zostawił nas samych, widząc, że nie jest w stanie nam pomóc.
-Ona odeszła.- usłyszałam cichy głos Elyas'a. -Nie ma jej.
Zacisnęłam mocno usta, żeby się nie rozpłakać.
-Nic mi nie powiedziała o chorobie.  
-Może nie chciała cię martwić.- szepnęłam.
Prychnął.
-Powinnaś wrócić do domu.- powiedział.
Spojrzałam na niego kątem oka.
-Nie zostawię cię, tym bardziej w takim stanie.- zadygotałam.
Ostatnie o czym myślałam, to o opuszczeniu szpitala.
-Ona zapewne nie chciałaby cię widzieć w takim stanie. Wiem, że ci jest ciężko, ale Elyas...nie cofniemy tego.- położyłam dłoń na jego ramieniu.
Zaśmiał się ironicznie.
-Żartujesz, prawda?
Przełknęłam ślinę.
-Powiedziałam coś nie tak?
Odsunął się.
-Nigdy nikogo nie straciłaś...- zaczął. -Siostra się nie liczy, ty jej nawet do cholery nie widziałaś! Nie wiedziałaś o jej istnieniu.- zacisnął ręce i kontynuował dalej. -Masz spokojną rodzinę, zawsze byli na twoje zawołanie, jesteś zachowawcza. Ja nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem. Wpierw rozwód rodziców, matka alkoholiczka, ojciec, który nigdy nim tak naprawdę nie był, mieszkanie u niego było okropne. Teraz straciłem matkę, nie mam nikogo.- odwrócił wzrok.
Słuchałam tego jak otłumaniona.
-Masz mnie.- wyznałam cicho, choć nie planowałam tego powiedzieć.
Elyas westchnął cicho.
-Nigdy ciebie nie miałem.
Spojrzałam na niego.
-To co między nami się wydarzyło jest już przeszłością. Możemy zacząć od nowa.- zaryzykowałam, wiedząc, że źle robię. Wydawało mi się, że tylko tak mogę mu jakoś pomóc, kiedy będzie wiedział, że nie jest sam. Wciąż go kochałam, ale nigdy nie sądziłam, że zaproponuję mu rozejm i powrotu do siebie. Kilka tygodni temu wydałoby mi się to niemożliwe.
-Linden, nie możemy.- powiedział poważnie.
Ukuło mnie to, ale postanowiłam się nie poddawać.
-Dlaczego? Zapewne wiesz, że ta rozłąka była dla mnie koszmarem, dla ciebie też. Elyas, wiem, że mnie kochasz.
Całe moje ciało przeszył okropnie zimny dreszcz.
-Nie kocham.- w końcu spojrzał na mnie. Jego oczy wskazywały na kilka nieprzespanych dób.  
Te dwa słowa wypowiedziane przez Elyas'a dudniły mi w uszach. "Nie kocham"...
-Jesteś teraz w szoku, dlatego tak mówisz.- wyznałam, wiedząc, że jego słowa nie były szczere.
-Nie, Linden. Nie potrzebuję ciebie i nigdy nie będę potrzebował. Myślę, że powinnaś zająć się sobą i swoim życiem.- powiedział szorstko.
Grunt, na którym jeszcze się trzymałam, powoli się rozpadał, pochłaniając mnie ze sobą.
-Obiecałam twojej mamie, że się tobą zaopiekuję.- wyznałam, biorąc jego słowa za okropny żart, udawając, że tego nie słyszałam, choć w środku zaczęłam płakać.
Elyas zacisnął zęby.
-Wyjeżdzam do Stanów. Tam, gdzie kiedyś mieszkałem.
Otworzyłam szeroko oczy.
-A studia? Logan? Cała grupa motocyklowa?- zapytałam, mając nadzieję, że przemyśli to jeszcze.
-Zrezygnowałem ze studiów, a z chłopakami nadal będę miał kontakt.
Przez cały ten czas był zimny. Słowa, które wypowiadał z każdą sekundą były coraz gorsze.
-Przemyśl to.
Westchnął.
-Przemyślałem.
Przymknęłam oczy.
-Ja nadal twierdzę, że to nie ty. Mówisz tak, bo jesteś zraniony, twoja mama odeszła, jutro stwierdzisz...
-Czego nie rozumiesz?- przerwał mi. -Koniec tej szopki, tego wszystkiego...nigdy bym ci nie dał szczęścia.
-Dawałeś.- łkałam. -Nikt mi nie dał tyle szczęścia i bólu naraz.
Odwrócił wzrok, patrząc się w martwy punkt.
-Naprawdę chcesz, żebym odeszła?  
Chłopak spojrzał mi w oczy.  
-Tak.