Bronię się przed tobą cz.15

Nasze wargi idealnie wpasowały się w swój, własny rytm. Elyas całował tak cholernie dobrze, że świadomość zaprzestania pocałunku była dla mnie w tym momencie niemożliwa. Delikatnie zagryzł moją, dolną wargę, zmuszając mnie do wydania niemego jęku. Jego miękkie i słodkie usta uwikłały mnie i zamknęły jak dziką zwierzynę. Czułam się jak w transie.
-Yhym.- usłyszeliśmy odchrząknięcie.
Momentalnie się od siebie odkleiliśmy. Przez chwilę wciąż czułam smak Elyasa na swoich ustach.
-Przepraszam, ale chciałem przejść.- powiedział niewysoki facet, ukrywając uśmiech.  
Zrobiłam się cała czerwona. Co my właściwie robiliśmy? Miałam na niego nakrzyczeć, zwyzywać a nie zacałowywać go na śmierć. Zaczęłam biec w stronę parkingu, gdzie zostawiłam swój samochód. To się nie wydarzyło! Dlaczego musiałam go dziś spotkać? Nie mogłam wyjść z kawiarni szybciej? Próba unikania go jednak nie jest tak łatwa, jak przypuszczałam. Jedyne czego teraz chcę to zapomnieć o tym. Usłyszałam za sobą głos Elyasa, ale nie zatrzymywałam się.
-Linden!- poczułam na swoich ręcach jego silne dłonie.
Próbowałam wyswobodzić się z jego uścisku, ale nie miałam tyle siły.
-Linden, przestań.- powiedział.
Ciężko oddychając, uspokoiłam się, nie patrząc na niego.
-Spójrz na mnie.- poprosił.
Zaprzeczyłam, ruchem głowy.
-Dlaczego?- zapytał.
-Bo mnie znowu pocałujesz.- wyznałam.
Czułam, że się uśmiechnął.
-Było aż tak kiepsko, że ode mnie uciekasz?- zapytał rozbawiony.
Spojrzałam na niego.  
-Nie powinieneś mnie całować! Miałeś się nie zbliżać do moich ust!- oburzyłam się.
Elyas zwolnił uścisk.
-Ale nie zwymiotowałaś.- uniósł zabawne brew.
-Bardzo śmieszne.
Elyas przybliżył się do mnie.
-Stop!- krzyknęłam przestraszona.
Uśmiechnął się niewinnie.
-Chciałem ci tylko poprawić czapkę.- wytłumaczył.
Zwariuję z nim!
-Czemu chciałeś wejść akurat do tej samej kawiarni, gdzie byłam ja?- zapytałam oschle.
-Nie wiedziałem, że tam będziesz. Poza tym nie mogę chodzić po Londynie?
-Nie! Nie wtedy, kiedy ja.
Brunet próbował ukryć rozbawienie, które ponownie zawitało na jego twarzy.
-Jesteś niemożliwa!- powiedział.
-A ty...mnie pocałowałeś!- założyłam ręce na ramiona.
-To źle?- zdziwił się. -Ludzie robią to na okrągło.
-Masz na myśli całowanie przypadkowych ludzi na ulicy?- zmarszczyłam czoło.
-Ty nie jesteś przypadkowa.- wyznał.
-Zawsze się tak witasz? Przyciskasz do muru i całujesz?
Mój głos coraz bardziej stawał się ironiczny.
-Tylko z tobą będę się tak witał.- puścił mi oczko.
-Poza tym dlaczego mnie pocałowałeś? Nie mogłeś zrobić czegoś innego? Na przykład pstryknąć mi przed oczami albo pomachać?
Elyas zmarszczył brwi.
-Byłaś zajęta wyzywaniem mnie.
-To mam ci kupić kaganiec na twarz?
Oddychaj!
-Nie ma takiej potrzeby.- rozbawienie na jego twarzy nadal nie znikało, przez co moja cierpliwość, do tego człowieka, sięgnęła zenitu.
-Elyas! To nie jest zabawne! My się całowaliśmy!
-Mówisz to tak, jakbyśmy zrobili coś złego.
-Bo to jest złe!- jęknęłam. -Nie miałam tego w planach przez najbliższe dziesięć lat.
-Dziesięć lat? Zaplanowałaś wszystko na dziesięć lat?- zdziwił się. -W którym roku zamierzasz przyjąć moje oświadczyny?
-Nigdy.- powiedziałam.
Uśmiechnął się.
-Czemu jesteś taka zachowawcza? Jak można zaplanować sobie życie aż do tego stopnia?
-To dziwne? Dla mnie nie.- powiedziałam, chowając dłonie w kieszenie płaszcza.
-Ja nic nie planuję.- wzruszył ramionami.
-To zacznij i napisz na środku: "Nigdy już nie pocałuję Sophie".
Zaśmiał się cicho.
-Masz na imię Linden.
-Tylko ty mnie tak nazywasz.- oburzyłam się.
Dotknęłam dłonią moje policzki, czując, że zamarzam.
-Jest ci zimno.- stwierdził.
-Wcale nie.- powiedziałam.
-Nie kłóć się.
-Nie jest mi zimno.
-Przyznaj się albo znów cię pocałuję.- ostrzegł.
-Okey, okey, zimno mi. Wręcz lodowato.- powiedziałam szybko.
Zaśmiał się.
-Jesteś autem?- zapytał.
Przytaknęłam.
-Świetnie się składa. Chętnie zobaczę jak jeździsz.- puścił mi oczko.
-Czy ty właśnie próbujesz wepchnąć mi się do auta?- uniosłam brew.
-Ależ skąd.



Otworzyłam samochód, szybko wchodząc do niego. Włączyłam go i czekałam aż się trochę nagrzeje. Elyas usiadł na miejscu pasażera, zapinając pas.
-Jeszcze nie ruszyłam.
-Przezorny zawsze ubezpieczony.- wyznał.
Wywróciłam oczami i ruszyłam.
Jechałam dość wolno, zresztą zawsze tak jeżdzę, ale Elyas nie skomentował tego, bedąc wciąż wpatrzony w krajobraz zimnego Londynu za oknem.
-Gdzie mieszkasz?- zapytałam.
-St. Martin's Lane.- powiedział.
-To musisz mną kierować, bo kompletnie nie znam się na ulicach Londynu.- powiedziałam, na co on się uśmiechnął.
-Jedź prosto i za światłami skręć w prawo.- powiedział.
Tak też zrobiłam.
-I tu ustań.- powiedział.
Zaparkowałam i wyłączyłam auto.
Rozejrzałam się po dzielnicy.
-Ładna, nigdy tu nie byłam.
Elyas odpiął pas.
-Może wejdziesz na herbatę?- zapytał.
-A jest Logan?- zapytałam.
Zaprzeczył.
-To nie, bo nie będę czuła się bezpiecznie, będąc z tobą sam na sam.
-Ej.- oburzył się. -Przecież ci nic nie zrobię. Zresztą robię najlepszą herbatę na świecie.
-Nie przekonasz mnie nią.
-I jajecznicę też robię całkiem dobrą.
-Elyas!
-No i nie mogę zaprzeczyć, że w między czasie oglądam przy tym nudne i mdłe filmy.
Westchnęłam.
-Masz mnie, ale wejdę tylko na pięć minut.
-Liczę, że zostaniesz na więcej.



Elyas otworzył szeroko oczy.
-Żartujesz, prawda?- spytał, dla pewności.
-Mówię całkiem serio. Nie wejdę do windy, wolę schody.
-Mieszkam na czternastym piętrze.- jęknął.
-Jak pójdziemy teraz, to szybciej zajdziemy.- wzruszyłam ramionami, wchodząc na schody.
-Ale ta winda jest bezpieczna.- próbował mnie przekonać.
-Mhm.- mruknęłam. -A jak się zatnie w połowie i zgaśnie światło, pożerając nas powoli to wtedy przyznasz mi rację, ale jak już będziemy martwi. Wtedy nawet nie zdążę cię zabić.
-Za dużo filmów oglądasz.- szedł za mną po schodach.
-Dlatego jeszcze żyję.
Przy siódmym piętrze moje nogi i reszta ciała błagały o wygodne łóżko.
-Jeszcze nigdy nie szedłem tymi schodami.- wysapał, łapiąc się barierki.
-Kiedyś musi być ten pierwszy raz.- puściłam mu oczko.
-Pierwsze razy są zawsze najcięższe.- wyznałam.
-Przy schodach to się nie liczy. Zawsze będzie ciężko.  
-Już prawie jesteśmy.
-Prawie to bardzo daleko.- jęknął.


Ciężko oddychając, otworzył drzwi, przepuszczając mnie pierwszą. Weszłam do kompletnie nieznanego mi pomieszczenia, rozglądając się. Mieszkanie Logana i Elyasa było znacznie większe niż moje i Edith.
-Ładnie tu.- powiedziałam, siadając na skórzanej kanapie.
Elyas uśmiechnął się, wieszając kurtkę. Spojrzał w moim kierunku. Wiedziałam o co chodzi.
-Sama zdejmę.- powiedziałam, zdejmując płaszcz i czapkę.
-Tak bardzo unikasz mojego dotyku.- zmarszczył brwi.
-Na dzisiaj mi go starczy.- wyznałam.
Brunet poszedł do kuchni, która była połączona z salonem. Wstawił wodę i sięgnął po produkty z lodówki.
-Pomóc ci?- zapytałam.
-Nie, dam radę.- uśmiechnął się. -Włącz telewizor, jeśli chcesz.
Wzięłam pilot z małego stolika i włączyłam TV. Jeździłam po kanałach dobre kilka minut, po czym zatrzymałam się na jakiejś bajce.
-Naprawdę?- zapytał Elyas.
-Tak.- uśmiechnęłam się.
Kilka minut później brunet postawił przede mną talerz z jajecznicą i kubkiem herbaty.
-Widzę, że polubiłeś jajecznicę.- wyznałam, z pełną buzią jedzenia.
Uśmiechnął się.
-Tak, kochanie.
Wywróciłam oczami, słysząc ten zwrot.
-Czemu bronisz Vicky?- zapytałam, zjadając całą jajecznicę.
Mina Elyasa wskazywała na to, że nie chciał o tym rozmawiać.
-Poprosiła mnie o to.- odpowiedział krótko.
-Jesteście przyjaciółmi?- spytałam.
Zaprzeczył.
-Łączyło was kiedyś coś?- nie dawałam za wygraną.
-Ciekawska jesteś.- odparł.
-A ty tajemniczy.
-Dawno temu się z nią przespałem i tyle.- wzruszył ramionami.
Otworzyłam szeroko oczy.
-Co? O, nie.- zrobiłam kwaśną minę.
Elyas wziął łyk herbaty.
-To stare dzieje. Kiedyś byłem inny.- westchnął.
-To znaczy...byłeś kolesiem, który spał z połową dziewczyn w Londynie?- zapytałam.  
-Nie jestem z tego zadowolony, ale tak było...dopóki nie poznałem...
-Swojej byłej narzeczonej?- dokończyłam.
Przytaknął.
-Czemu się rozstaliście?- zapytałam, przypominając sobie jego wyznanie, kiedy piliśmy wino.
Elyas spojrzał na mnie. Znów miał ten wzrok bez wyrazu.
-Kiedyś ci powiem.
-Czemu nie teraz?
-Sama zrozumiesz.
Dopiłam herbatę i odstawiłam kubek na stoliku. Nie chciałam dalej pytać, widziałam, że ten temat nie dawał mu spokoju a rozdrapywanie starych ran nie jest w tym wypadku najlepszym pomysłem.
-Myślałam, że będziesz zły.- szepnęłam.
Elyas zmarszczył brwi.
-Miałam się nie zbliżać do Vicky...a dostałam łomot.- cicho parsknęłam śmiechem.
Elyas uniósł brew.
-Czemu cię to śmieszy? Martwiłem się o ciebie. Dzwoniłem, ale ty...
-Wiem, wiem.- przerwałam mu. -Ale rozumiesz, chciałam spuścić łomot Joemu a sama dostałam go w gratisie od Vicky.- zaśmiałam się.
-Linden, powinnaś być ostrożniejsza.
Uśmiech wciąż nie znikał mi z twarzy.
-Teraz mnie to śmieszy. Spytałam tylko czy się mnie boi.
-Vicky taka jest.- wzruszył ramionami. -Wybuchowa.
-Ważne, że z Joe sobie pogadałam. Chociaż i tak czuję się upokorzona.
-Dlaczego? Słyszałem, że nieźle mu przywaliłaś.
-Zdradził mnie nie tylko z Ruth...
-Masz z nią kontakt?- zapytał ostrożnie.
Przytaknęłam.
-Tak. Wybaczyłam jej, poza tym to ona powinna mi.
-Zobaczyłaś ich?
-Tak, w samochodzie.- powiedziałam, przywołując okropne wspomnienia tamtej nocy.
-Czekaj, w tym twoim Volkswagenie?
-Tak a co?
-To dlatego tak pachnie środkami dezynfekującymi?
Przytaknęłam.
Wyraz twarzy Elyasa był coraz bardziej współczujący.
Nagle mój telefon zaczął wibrować. Spojrzałam na wyświetlacz i zobaczyłam połączenie od Adama.
Odebrałam.
-Sophie?- usłyszałam cichy głos Adama.
-Adam.- powiedziałam.
Elyas zmarszczył czoło.
-Gdzie jesteś?
-Eeee...zaraz będę w domu.
Gdybym powiedziała, że u Elyasa, prawdopodobne Adam nie uwierzyłby mi.
-Pomyślałem, że...mógłbym ci pomóc z zadaniami. Zebrałem sporo ze starszych roczników.
-Nie ma sprawy, zaraz będę. Tylko wezmę laptopa z mieszkania.
-Okej, czekam, Sophie.
-Papa.- powiedziałam i rozłączyłam się.
-To ten nudziarz?- spytał Elyas.
Wywróciłam oczami, wstając.
-Nie jest nudny i nie nazywaj go tak.- wzięłam płaszcz.
-Nie jesteście razem, prawda?- zapytał, podążając za mną.
-Nie.- zmrużyłam oczy.
-To dobrze, bo czułbym się źle, że pocałowałem jego dziewczynę.- uśmiechnął się.
-Gdybym była w jakimkolwiek związku to nawet nie pozwoliłabym ci mnie dotknąć.- pokazałam mu język.
-Chyba, że byłabyś w związku ze mną.- poruszał zabawnie brwiami.
-To się nie stanie.- pocieszała mnie ta myśl.
-O pocałunku też tak mówiłaś.
Ubrałam czapkę.
-To nie dotyczy wepchnięcia mi języka na siłę.- burknęłam.
-A, to tak się bawisz.- Elyas podszedł blisko mnie, znów przyciskając do ściany.
-Spróbuj mnie pocałować a zdemoluję ci mieszkanie.- ostrzegłam go.
-Zniosę to.- wzruszył ramionami.
Byłam od niego o pół głowy niższa. Czułam, że zaraz wybuchnę od ciepła, mając na sobie gruby płaszcz.
-Elyas unikam cię.- szepnęłam.
-Wiem.- powiedział.
Odgarnął mi dłonią pasma włosów z czoła.
-Zapomnijmy o tym pocałunku.- powiedziałam speszona.
Brunet uśmiechnął się.
-Nawet nie będę próbował.
Usłyszeliśmy przekręcane drzwi i odkleiliśmy się od siebie. Stałam ukryta za nimi, kiedy do mieszkania wszedł...
-Elyas?- Logan zdziwił się, widząc bruneta przy drzwiach. -Co ty robisz?
Elyas kątem oka dał mi znać, że odwróci jego uwagę, żebym niepostrzeżenie wyszła.
-Eeeeee...- zająknął się. -Cieszę się, że cię widzę.
Na palcach przeszłam obok nich i wyszłam, machając Elyasowi.
-Stary, co ci jest?- usłyszałam zdziwiony głos Logana i mimowolnie się uśmiechnęłam.
Szybko zbiegłam po schodach, czując się okropnie. Do moich myśli znów zakradł się Elyas i jego pocałunek. Wszystko zepsułam...tak bardzo byłabym szczęśliwa, gdybym nie poznała go. Kiedy go widzę i jest przy mnie, wiem co mam robić a, kiedy jestem sama to się gubię. Elyas namieszał mi w głowie tak bardzo, że na ustach wciąż czuję jego smak ust.