Olivia, Victoria - cz. XXXVII

Olivia, Victoria - cz. XXXVII

Po powrocie do domu, wyprowadził Victorię z samochodu, lecz była tak osłabiona, że wprost leciała mu z rąk, więc wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Niezbyt kontaktowała gdzie jest, zostawił ją więc pod opieką matki i ciotki, a sam zszedł do gabinetu, poszukał w podręcznym spisie telefonów nr telefonu do lekarza - przyjaciela, który był znanym neurologiem i psychiatrą.
Miał szczęście, bo po krótkiej chwili usłyszał w słuchawce jego głos.  
- Witam cię Robercie!  
- Witam cię równie serdecznie Karolu! - odpowiedział zbolałym głosem.
- Dawnośmy się już nie słyszeli, ale po twoim głosie poznaję, że nie dzwonisz raczej kurtuazyjnie. Co się dzieje Robercie? - w głosie przyjaciela usłyszał zatroskanie.
- Karol! Los walnął mnie ponownie mocno i pewnie tylko ty będziesz w stanie mi pomóc - zwrócił się do przyjaciela z prośbą.
- Możesz coś więcej i jaśniej? - usłyszał w odpowiedzi.
- Karol, to chyba nie na telefon rozmowa, ale Victoria pewnie śpi, więc pokrótce; zawarłem dziś związek małżeński z dużo młodszą dziewczyną. Przez cały okres przygotowań, jak i podczas ceremonii ślubu, wszystko było w jak najlepszym porządku. Nic nie wskazywało na to, że odczuwa jakiś stres, czy  przeżywa to jakoś inaczej, mocniej, więc kiedy po wyjściu z USC, naraz zaczęła zachowywać się, jakby dostała jakiegoś udaru czy wstrząsu, prawdę mówiąc spanikowałem. Sam poczułem się, jak facet walnięty mocno czymś tępym w głowę. Trzymała mnie kurczowo cały czas za rękę, tuliła się do mnie i na przemian śmiała się lub płakała, szepcząc mi do ucha; Mój Robercik! Mój mężuś! Mój ukochany! Mój na zawsze! Tak jak mówiłem; na przemian cieszy się, śmieje, a po chwili łka i drży całym ciałem. Karol, jeżeli możesz, miałbyś czas i mógł nas przyjąć, będę ci bardzo wdzięczny, bo za chwilę sam się załamię - prosił przyjaciela o pomoc ze ściśniętą krtanią.
- Mam rozumieć, że jesteś w domu razem z żoną, tak? - usłyszał pytanie.
- Tak, jestem w domu. A ona teraz prawdopodobnie śpi. Dzwonię z innego pokoju - odpowiedział  Robert.  
- Robert! Zrobimy więc tak; Ja skończę pracę trochę wcześniej i przyjadę do ciebie. Mieszkasz dalej w Nowej Hucie, tak? - padło pytanie z drugiej strony.
- Tak! Pod adresem, który znasz! Może podeślę po ciebie samochód? - zaproponował Robert.
- Nie ma takiej potrzeby! Za jakieś 35-40 minut będę u ciebie. Trzymaj się! I do zobaczenia - otrzymał odpowiedź. Po zakończonej rozmowie, ze szczyptą otuchy w sercu udał się do sypialni. Victoria przebrana w koszulkę nocną spała. We śnie jej twarz wyglądała dużo lepiej i pogodniej, oddychała przy tym  dość równo i spokojnie. Obok w fotelach siedziały Maria z Violettą. Kiedy wszedł do sypialni, obie nic nie mówiąc, popatrzyły na niego pytającym wzrokiem.
- Rozmawiałem z lekarzem. Będzie tutaj do godziny czasu - odpowiedział na ich nieme pytanie.
- Jest to świetny lekarz i jeden z bardziej znanych specjalistów w zakresie neurologii i psychiatrii, a do tego mogę uważać się za jego przyjaciela - uzupełnił swoją wypowiedź.
- Sądzisz, że to może mieć związek z nerwami i psychiką? - zapytała Maria, które przecież sama była pielęgniarką, ogólną co prawda, ale mającą przecież ogólne pojęcie o zdrowiu czy chorobach. Stąd dziwne wydało się jej to, że Robert tak jednoznacznie zdecydował, do jakiego lekarza odwołać się. Nie wiedziała przecież o tym, że Polacy w większości uważają, że znają się nieraz lepiej od lekarzy na medycynie i nie tylko.
- Mario, nie wiem, czy dobrze zrobiłem, ale Karol jest świetnym lekarzem, więc po rozmowie z Victorią sam zdecyduje, czy dotyczy to jego dziedziny, czy innej. Nic lepszego nie przyszło mi do głowy, a na SOR nie chciałem jej wieźć, bo wiem jakie tam są kolejki i procedury. A teraz mogę tylko przeprosić cię, że nie skonsultowałem tego z tobą i musimy poczekać - dodał zrezygnowanym głosem.
- To wy zostańcie nadal z Victorią, a ja pójdę porozmawiać z Andrei'em i dziewczynami, bo pewnie martwią się o Victorię na równi z nami, a nic niewiedzą - oznajmił obu siostrom i zszedł do salonu, gdzie zebrała się reszta rodziny. Widząc go wchodzącego, siostry Victorii poderwały się z miejsc i otoczyły go. Na twarzach wszystkich zebranych malował się smutek i troska o Victorię.
- Robert, możesz nam powiedzieć coś więcej ponad to, co widziałyśmy same? - zabrała głos  Elena, jako najstarsza z sióstr po Victorii.
- Na razie Victoria zasnęła i śpi. Są z nią mama i ciocia, a do godziny czasu ma przyjechać lekarz. Victoria wygląda już znacznie lepiej, a uwzględniając powiedzenie, że sen jest najlepszym lekarstwem, miejmy nadzieję, że tak będzie - oświadczył smutnym głosem Robert.
- Ale co mogło się stać, że tak nagle zmieniła się z radosnej, szczęśliwej dziewczyny, w smutną, załamaną i nieszczęśliwą? - zastanawiała się głośno Mihaela.  
- Nikt pewnie tego w tej chwili nie wie - włączył się w jej rozważania Robert.
- Być może te wszystkie zakupy, przygotowania, wizyta w salonie fryzjersko-kosmetycznym, a na końcu sama ceremonia ślubu wywołała w niej jakieś mocne napięcia wewnętrzne, głębokie przeżywanie i w konsekwencji duży stres, a po ślubie i wyjściu na zewnątrz, coś się w niej załamało i puściło. Tak to ja sobie tłumaczę, ale być może dowiemy się coś więcej po wizycie lekarza. Musimy więc poczekać i chciałbym was prosić, abyście jej pozwolili spokojnie wypoczywać. Chcecie ją zobaczyć, to prosiłbym, aby zrobić to po cichu i pojedynczo, nie budząc jej - zaapelował na końcu Robert.
- Masz rację Robercie, dla niej teraz najważniejsza jest cisza i spokój, więc na razie damy sobie spokój z wizytami i oglądaniem jej śpiącej - podsumowała temat Elena.  
- To spytaj teraz taty, czy wszystko zrozumiał z tego, co mówiłem - zwrócił się ponownie do Eleny Robert, ale Andrei podniósł rękę, na znak, że wszystko słyszał i zrozumiał. Dokładnie po czterdziestu minutach odezwał się domofon przy furtce. Robert podniósł słuchawkę i otworzył furtkę, a potem wyszedł przed dom, powitać przyjaciela i lekarza w jednej osobie.
- Witam cię serdecznie Karolu! Miałeś jakieś problemy z jazdą? - zapytał, witając się z Karolem.
- Też miło mi cię widzieć! A co do jazdy, to udało mi dość płynnie wyjechać z centrum, a od Czyżyn był już luz - poinformował.
- Podać ci coś do picia zimnego czy ciepłego? - zaproponował Robert gościowi.
- W tej chwili może nie. Prowadź mnie najpierw do żony - oświadczył już jako lekarz, udając się w ślad za Robertem do sypialni. Kiedy weszli, Maria i Violetta podniosły się z krzeseł i po dokonaniu przez Roberta wzajemnej prezentacji, powitały obie w bardzo serdeczny sposób przybyłego gościa i chciały opuścić sypialnię, aby umożliwić mu przeprowadzenie badania Victorii. Lekarz jednak zdecydował, aby pozostały obie razem z Robertem, bo obawiał się, że po wybudzeniu, Victoria nie widząc znanych sobie, bliskich osób, może przestraszyć się jego osoby. Karol jeszcze raz poprosił o opisanie zachowania Victorii przed ceremonią ślubną, w trakcie i po wyjściu na zewnątrz. Dodatkowo poprosił Marię, jako matkę o odpowiedź czy Victoria kiedykolwiek wcześniej przejawiała podobne zachowania? Czy przeżyła jakieś niepowodzenie czy inne przykre zdarzenie w swoim życiu? oraz czy ktoś w jej rodzinie czy rodzinie męża zdradzał lub przejawiał podobne zachowania? Na wszystkie te pytania otrzymał od Marii odpowiedzi przeczące. Po otrzymaniu wszystkich odpowiedzi poprosił Roberta aby w delikatny, sprawdzony sposób spróbował obudzić swoją żonę. Robert pochylił się na śpiącą Victorią i podobnie jak to wcześniej czynił, zaczął czułymi, delikatnymi gestami gładzić ją po buzi. Za którymś razem Victoria pochwyciła jego dłoń i uchyliła lekko powieki. Poznała Roberta i jej buzia wypogodziła się.  
- Robercik, mój mąż! Kochany mój, jesteś przy mnie! - usłyszał jej słaby głos.
- Jestem i zawsze już będę przy tobie! - powiedział łamiącym się głosem. Rozglądnęła się i zobaczyła siedzącego obok Roberta Karola. a na jej buzi pojawił się wyraz niepokoju i strachu.
- Kto to? - zapytała drżącym głosem.
- Victorio, moja ukochana żono, to mój przyjaciel, Karol - uspokajał ją ciepłym, spokojnym głosem. Lekarz tymczasem dał znak Marii i Violetcie, aby pokazały się chorej.
- Victorio, popatrz, jesteśmy przy tobie, obie z ciocią Violettą - weszły w obszar, w którym mogła je widzieć. Faktycznie zobaczyła je i na buzi pojawił się grymas uśmiechu.
- Mama, ciocia! Jesteście! To dobrze! Ale nie muszę nigdzie jechać? - upewniała się.
- Nigdzie nie jedziemy, ale mój przyjaciel musi cię zbadać, bo zasłabłaś i chce dowiedzieć się dlaczego? - oznajmił jej Robert, trzymając ją za rękę.  
- Ale ty będziesz ze mną, tak? - usłyszał pytanie. Karol dał mu znak, żeby potwierdził, że tak.
- Oczywiście, kochanie moje! Będę cały czas przy tobie - potwierdził.
Karol wziął stetoskop i poprosił Victorię, aby przesunęła się bliżej kraju łóżka. Zrobiła to z lekką  pomocą Roberta. Była ubrana w dość kusą koszulkę nocną i stringi, więc lekarz poprosił, aby ją przebrać w lekką pidżamę, umożliwiającą badanie. Robert wyciągnął z komody cienką, bawełnianą pidżamę i podał Marii. Obaj z Karolem odwrócili się tyłem, a Maria wraz z Violettą pomogły Victorii w przebraniu nocnego stroju. Po przebraniu Victorii, lekarz wznowił badanie ogólne. Zmierzył ciśnienie, osłuchał stetoskopem płuca i serce i dodatkowo przeprowadził badanie fizykalne przez opukiwanie. Podczas badania Victoria cały czas wodziła oczami za Robertem. Po zakończeniu badania, lekarz odszedł na bok i kiwnął na Roberta, aby przybliżył się. Robert podszedł do niego.
- Robercie, ogólnie i fizykalnie nie stwierdziłem u twojej żony nic niepokojącego w zakresie serca, płuc, wątroby i nerek. Ciśnienie i puls są lekko obniżone, co wynika z osłabienia, ale poza tym wszystko jest w porządku i jej fizyczne reakcje również. Spróbuję z nią porozmawiać, ale sam na sam i zobaczymy jak zareaguje. Kluczową sprawą według mnie jest jej totalna obsesja na twoim punkcie. Widzę jak wodzi niespokojnie wzrokiem za tobą, jakby w obawie, że ją opuścisz czy zostawisz. Spróbujcie wszyscy wyjść z tego pokoju i zastawić nas samych. Zobaczymy, jak zareaguje. Nic jej nie mów, poproś tylko obie panie i wyjdźcie po cichu - zaproponował lekarz. Robert skinął niepostrzeżenie Marii i Violetcie i razem zmierzali w stronę drzwi. Victoria patrząc coraz bardziej niespokojnym wzrokiem, widząc, że zamierzają opuścić sypialnię prawie krzyknęła;
- Robert, Robercik, nie zostawiaj mnie! Robercik, mężu, weź mnie ze sobą! - błagała, łkając i zalewając się łzami.
- Robert, zostań! A panie niech wyjdą - poprosił lekarz. Obie, Maria z Violettą wyszły i zamknęły za sobą drzwi. Victoria widząc, że Robert został, natychmiast przestała płakać, usiłując przywołać uśmiech na twarzy.
- Robercik, mój mężu, mój ukochany! Nie zostawiaj mnie - prosiła rozedrganym głosem.
Podszedł do łóżka i przysiadł koło niej.
- Nie bój się kochanie! Jesteś moją żoną i nigdy cię już nie opuszczę - powiedział tkliwym, rozrzewnionym głosem. Lekarz obserwując zachowanie Victorii i jej reakcję na próbę jego wyjścia z pokoju oraz późniejszą, kiedy pozostał i jego słowa, pokiwał tylko głową, dając Robertowi do zrozumienia, że prawdopodobnie wie już, co jest przyczyną takiego zachowania się Victorii. Odwrócił się w jego stronę i skinął, aby nastawił ucho.
- Czy krótko przed waszym ślubem, zdarzyło się coś, co mogło w twojej żonie wzbudzić obawę, że możesz ją zostawić lub ktoś może cię jej odebrać? - zapytał prawie szeptem, nie chcąc, aby Victoria to słyszała. Kiedy do Roberta dotarł sens jego pytania, złapał się wprost za głowę.
- Tak! - odpowiedział krótko.
- Wczorajszy 'wieczór narzeczonych' czyli inaczej; wymyślona przez jej siostrę i kuzynkę zabawa erotyczna z moim i jej udziałem oraz jej sióstr i kuzynek - odpowiedział Robert.
- Czy ta zabawa mogła spowodować u Victorii te obawy, o których wspomniałem? - ponowił pytanie lekarz.
- Oczywiście, to nie była niewinna zabawa w zgadywanie czy wymyślanie czegoś, to odbywało się w realu, za zgodą i w obecności mojej żony oraz z jej udziałem, ale na sto procent, to mogło wywołać u niej te obawy, o których mówisz - potwierdził Robert.
-  Czy ta zabawa, jak ją określasz, miała miejsce w tym domu? - dopytywał lekarz.
- Tak, dokładnie w tym pokoju, w którym się znajdujemy - odpowiedział Robert, pewny już tego, co stało się przyczyną takiego, a nie innego zachowania Victorii.
To jesteśmy w domu - oświadczył Karol; lekarz i przyjaciel.
- Wobec tego moja rada jest taka; musisz ją szybko wywieźć stąd jak najdalej od tego domu, od sióstr i kuzynek, które brały udział w tej zabawie. Im szybciej to zrobisz, tym szybciej ona o tym zapomni i wymaże w psychice ten stan obawy, przywracając poprzedni, nie skażony tymi obrazami stan swojej świadomości. Potraktuj to jak miesiąc miodowy po waszym ślubie i zafunduj swojej młodziutkiej żonie niezapomniane małżeńskie wakacje. To młoda osoba i przypuszczam, że pięć czy sześć tygodni spędzone razem z tobą w jakimś urokliwym, niepowtarzalnym zakątku naszej planety przywróci jej w pełni zdrowie, radość i chęć do życia. Przyznaję, że bałem się, czy jej zachowanie i stan psychiczny nie wynika z obsesyjnej miłości do ciebie, ale twoje słowa utwierdziły mnie w przekonaniu, że to jednak nie obsesja, a obawa przed utratą ciebie. Musisz teraz to wszystko odwrócić i sprawić, żeby na nowo wstąpiła w nią wiara w ciebie i zaufanie, że nigdy jej nie opuścisz i nikt jej ciebie nie odbierze - zakończył swój wywód lekarz i przyjaciel.  
- Karol, mój drogi przyjacielu! Nie jestem w stanie wyrazić słowami  tej wdzięczności, jaką teraz czuję do ciebie, za to, co teraz dla mnie zrobiłeś. Uświadomiłeś mi, jak wielki popełniłem błąd, ale pokazałeś też sposób, w który mogę to naprawić. Dziękuję ci Karolu jeszcze raz i zapewniam cię, że nie ma teraz takiej rzeczy, której teraz ja nie zrobiłbym dla ciebie, w ramach moich możliwości - oznajmił. Objął przyjaciela serdecznym gestem, po czym obaj poklepali się po plecach na znak przyjaźni i wzajemnego wsparcia.  
- To teraz może się coś jednak napijesz? - zaproponował Robert przyjacielowi.
- Robert, szczerze? - usłyszał pytanie.
- Oczywiście, chyba ze mną możesz być szczery - odparł zaskoczony pytaniem Karola.
- Chłopie, muszę wracać jak najszybciej, bo słysząc ton twojego głosu, nie miałem sumienia ci odmówić, ale czeka na mnie prawie beznadziejny przypadek, młoda kobieta z uszkodzonym poważnie rdzeniem i muszę podjąć decyzję co do sposobu czy metody zabiegu, który trzeba wykonać, aby ją uratować. Tak, że nie gniewaj się, ale na prawdę nie mam czasu. A ty też długo nie zastanawiaj się, tylko zabieraj stąd tę młodziutką istotę i cieszcie się oboje życiem we dwoje - oświadczył, zbierając się do wyjścia.
- Karol, przepraszam, że wcześniej nie zapytałem; możesz mi podać numer konta, na który mógłbym przelać należność za twoją poradę? - zapytał zażenowanym głosem.
- Ani mi się waż o tym myśleć! Wiem, że masz kilka firm, być może, że skorzystam z usług którejś z nich, więc wtedy pogadamy. A teraz trzymajcie się oboje zdrowo i miłego wypoczynku tylko we dwoje, gdzieś na jakiejś rajskiej wyspie. A do wyjścia trafię. Pa - odparł Karol, uścisnął mu rękę, a potem leciutko pogładził po buzi Victorię i opuścił sypialnię. Robert pochylił się nad żoną i zaczął obcałowywać jej buzię, a łzy same pociekły mu po twarzy.
- Moja kochana żono! Obiecuję ci, że już nigdy we mnie nie zwątpisz i nigdy więcej nie tknę, a nawet nie spojrzę na inną kobietę. To ty jesteś i zostaniesz tą najukochańszą, jedyną kobietą w moim życiu. Teraz zabiorę cię jak najdalej stąd i pojedziemy czy polecimy tam, gdzie będziesz mogła poczuć się jak w raju. Załatwię tylko kilka spraw i choćby jutro będziemy mogli opuścić ten dom - obiecywał i roztaczał przed nią perspektywy spędzenia gdzieś w malowniczym, rajskim ustroniu razem czasu, tylko we dwoje, przez najbliższe kilkadziesiąt dni. Mówiąc to, obserwował twarz swojej młodziutkiej żony i zauważył, że słucha go bardzo uważnie, wodząc swoimi piwnymi ślepkami po jego twarzy i patrząc mu w oczy poważnym, rozumnym spojrzeniem. Czyżby docierało do niej to, co do niej mówię - przebiegło mu przez myśl.
- Victorio, moja kochana, czy słyszysz i rozumiesz, co do ciebie mówię? - zapytał, nie bardzo wierząc w to, co pomyślał. Pokiwała głową, przywołując na buzię grymas uśmiechu. Omal nie zakręciło mu się w głowie ze szczęścia, które go ogarnęło.  
- Czy mam zawołać mamę i ciocię, by podzielić się z nimi moją radością - zapytał prawie radosnym głosem. Ponownie pokiwała głową, patrząc na niego rozumnym wzrokiem. Otworzył drzwi na hol i zobaczył siedzącą w fotelu Violettę. Widząc nie skrywaną radość na jego twarzy, popatrzyła na niego krytycznym spojrzeniem.
- Violetto, poproś Marię i przyjdźcie do nas. Victoria chce was widzieć - przekazał jej radosną nowinę spokojnym głosem. Zerwała się na równe nogi i pobiegła na dół szukać Marii. Po chwili wróciły obie zdyszane, jakby je ktoś gonił i zaaferowane, tym, że Victoria chce je widzieć.
- Co w końcu ustalił ten twój przyjaciel - lekarz? - zapytała z lekkim przekąsem w głosie Maria.
- To, co faktycznie miało miejsce - odpowiedział spokojnie Robert.
- Fizycznie i cieleśnie Victoria jest zdrowa, a wszystkie ważne narządy i organy są w porządku. Natomiast jej psychiczny stan i takie, nie inne zachowanie wywołała psychoza, spowodowana obawą, że ją opuszczę lub ktoś mnie jej zabierze, do czego niewątpliwie przyczyniła się wczorajsza zabawa w 'wieczór narzeczonych'. Po rozmowie z nami, to znaczy ze mną i z tobą Mario, Karol obawiał się, że Victoria żywi do mnie tak zwaną 'obsesyjną miłość', polegającą na zaborczości, nie uzasadnionych napadach zazdrości, poczuciu dominacji i własności drugiej osoby. Po tym jak kazał nam opuścić sypialnię i słowach Victorii; Robert nie opuszczaj, nie zostawiaj mnie, doszedł jednak do wniosku, że to nie obsesja, a obawa powoduje takie zachowania Victorii. Zapytał mnie więc, czy przypadkiem nie miało miejsca jakieś zdarzenie, które mogło wywołać u Victorii stan obawy, że ją opuszczę lub zostanę jej odebrany. I takim zdarzeniem była ta nasza nieszczęsna zabawa w 'wieczór narzeczonych' z udziałem Victorii, moim i pozostałej czwórki dziewczyn. Nie ważne. Mleko już rozlało się. Teraz Karol zalecił i poradził mi, abym nie zwlekając, wyjechał z Victorią na pięć, sześć tygodni gdzieś do jakiegoś ustronnego, rajskiego miejsca i spędził z nią 'małżeńskie, poślubne wakacje' w ramach miodowego miesiąca, a wszystko wróci do normy - przedstawił w skrócie przebieg badania, diagnozę i zalecenia w zakresie przywrócenia zdrowia Victorii.
- I co w związku z tym zamierzasz zrobić? - zapytała rzeczowo Maria.
- Mam zamiar niezwłocznie wyjechać z Victorią gdzieś, gdzie będzie słońce, ciepło, zielono, cicho, lazurowa woda i wszelkie warunki, aby czuła się kochana, radosna i szczęśliwa - odpowiedział Robert.  
- To jest już moja najukochańsza żona, o którą mam obowiązek troszczyć się i dbać, aby była szczęśliwa, jak tylko to jest możliwe - dodał.
- Co do was, to podtrzymuję wszystko, co ustaliliśmy. Możecie przebywać w tym domu przez cały miesiąc, a o zapewnienie wam odpowiednich warunków, takich samych, jakbyśmy tu byli oboje z Victorią, poproszę Anię, Małgosię i Rafała. Jedno z nich zamieszka w domu razem z wami, abyście mogli spędzać ten czas beztrosko, tak jak goście - wczasowicze, o ile oczywiście podtrzymujecie wasze życzenia i chęć pobytu prawie do końca sierpnia - przedstawił im Robert
propozycję, uwzględniającą jego i Victorii nieobecność w domu przez czas ich pobytu w Polsce.
- Robercie, masz rację, w tym wszystkim to Victoria i jej zdrowie są najważniejsze. Co do nas, to w tej sytuacji musimy się naradzić i zastanowić, co dalej? Myślę, że jutro będziemy mogli dać ci odpowiedź. A teraz pozwól zamienić parę słów z Victorią, jeżeli jest tak jak mówisz - poprosiła, widząc, że Victoria patrzy w jej stronę i słucha uważnie jej słów.
- Córciu kochana, słyszysz mnie i rozumiesz, co mówię? - zwróciła się do Victorii.
- Tak mamo! Słyszę i rozumiem wszystko, co mówicie. Czuję się jeszcze trochę osłabiona, ale nie szumi mi już w uszach. A poza tym chce mi się pić - powiedziała już znacznie silniejszym głosem, wzbudzając tym samym w sercach Roberta, mamy i ciotki całkiem inny nastrój niż przed paroma godzinami. Robert natychmiast ruszył do kuchni i zrobił dwa rodzaje herbaty; owocową i zwykłą oraz przygotował sok z pomarańczy i dołączając kilka różnych soków Tymbarka, przyniósł to wszystko do sypialni.  
- Victorio! Czy możesz kochanie zostać z mamą i ciocią na jakieś półtorej godziny. Ja podjechałbym na godzinę do lokalu, gdzie odbywa się przyjęcie, aby uspokoić gości, co do twego stanu zdrowia, poza tym zabrałbym ze sobą twoje siostry i kuzynki, aby zabawiły się po raz pierwszy na polskiej imprezie. Przy okazji poinformowałbym Rafała, Anię i Małgosię, że wyjeżdżamy na poślubne wakacje małżeńskie, nie wiem jeszcze gdzie, ale chciałbym, aby to było coś, co pozwoli ci pozbierać się i będzie dla ciebie niezapomnianym przeżyciem. I pamiętaj kochanie! Jesteś moją ukochaną żoną, a ja mężem, który chce, abyś była najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, bo na to zasługujesz - zwrócił się w obszernych słowach do Victorii, która stała się dla niego najdroższym skarbem, jakim obdarzył go los. Victoria wysłuchała go uważnie i uśmiechnęła się do niego.
- Mój ukochany mężu! Nawet nie wiesz Roberciku, jak pięknie brzmi w moich uszach to słowo.
Jedź mój ukochany! Chętnie bym z tobą pojechała, ale czuję się jeszcze osłabiona. Zostanę więc, aby nie wywoływać niepotrzebnej sensacji, z mamą, a myślę, że i tata do nas dołączy, tak, że damy sobie radę. A ty, tak jak mówisz, zabierz ze sobą dziewczyny, a może i ciocię, aby miała na nie oko, chociaż wiem, że Ania z Małgosią na pewno by się nimi zaopiekowały - oświadczyła, może niezbyt mocnym, ale pogodnym głosem. Usiadł obok niej, pochylił się i złożył na jej wargach niezwykle czuły pocałunek, traktując jej buzię jak najdroższy, najdelikatniejszy skarb.
- Postaram się wrócić najwcześniej, jak tylko się da. Czekaj tu na swojego mężusia, najmilsza i najdroższa dla mnie istoto, chociaż mam teraz niejakie wątpliwości, czy aby na pewno z naszej planety - w swoją wypowiedź włożył wiele czułości, ale połączonej z nutką humoru, tak że wywołał tym cień uśmiechu na twarzy Victorii. Oznaczało to, że psychika Victorii wraca powoli do równowagi i normalności.  
- Jedź Roberciku i wracaj szybko. Twoja żoneczka czeka na ciebie - powiedziała głosem coraz bardziej normalnym i spokojnym. Uznając, że forma Victorii poprawiła się na tyle, że matka doskonale nią się zaopiekuje, zamierzał opuścić sypialnię.  
- Mario, zostawiam ci klucze od domu i od bramy w kuchni - poinformował Marię, że zostawia jej na wszelki wypadek klucze od domu i bramy.
- To co Violetto, jedziesz z nami? - zwrócił się do ciotki Victorii.
- Nie mam wyboru, jeżeli Victoria tego sobie życzy. Gospodyni się nie odmawia - mówiąc to, uśmiechnęła się. Zeszli oboje do salonu, gdzie oczekiwały siostry i kuzynki w towarzystwie Andrei'a, kierowcy busa i kierowcy samochodu firmowego, Witolda.  
- Chciałem wam powiedzieć, że Victoria odzyskuje siły i zdrowie, ale nie jest jeszcze na tyle silna, aby jechać na przyjęcie poślubne, życzy sobie natomiast, abyście to wy w jej imieniu pojechały ze mną do lokalu i poznały polskie zwyczaje w towarzystwie waszej mamy i cioci - powiedział Robert.  
- Co do ciebie Andrei'u to Maria i Victoria proszą cię na górę, abyś nie siedział sam w salonie, a im też będzie raźniej z tobą. My wobec tego pojedziemy do tego lokalu. Czy pan, panie Witku wie, gdzie odbywa się to przyjęcie, czy mam dzwonić, bo nawet nie wiem gdzie to jest? - zwrócił się do kierowcy.
- Wiem, więc może pojedziemy przodem, a kolega pojedzie busem za nami - odpowiedział kierowca Roberta.
- W takim razie, jeżeli jesteście gotowe, to zbierajmy się, bo chciałbym wrócić jak najwcześniej - zwrócił się Robert do zebranych w salonie dziewczyn. Wyszli na podjazd i Robert zamknął furtkę. Wsiedli do samochodów, dziewczyny do busa, a Robert z Violettą do samochodu firmowego z kierowcą Witkiem. Ruszyli i po kilkunastu minutach dojechali do sali weselnej, którą wynajęły Ania z Małgosią. Kiedy Robert pojawił się na sali weselnej w towarzystwie ciotki, sióstr i kuzynek Victorii rozległy się okrzyki powitania, na które odpowiadał odmachując ręką, jednocześnie próbując je uciszać. Duża sala udekorowana w kolorach pastelowych z przewagą zieleni i błękitu, podzielona była na kilka otwartych sal bankietowych, otaczających salę taneczną, obsługiwaną przez dwóch DJ-ów. Kiedy weszli, trwała właśnie przerwa posiłkowa. Do Roberta i towarzyszących mu Violetty wraz z dziewczynami podszedł Rafał wraz z Anią i Małgosią.  
- Robert, mamy rozumieć, że z Victorią jest lepiej, jeżeli mogłeś dojechać do nas? - zauważyła Ania.  
- Tak! Została z rodzicami. Jest jednak nadal osłabiona i nie mogła mi towarzyszyć. Została jednak zbadana i nie jest to nic groźnego, ale lekarz zalecił, abyśmy jak najszybciej wyjechali na kilkutygodniowe wakacje, a wszystko to, co wywołało u Victorii ten nieszczęsny stan psychozy, może ulec wycofaniu i po to tu między innymi do was przyjechałem. Nie wiem, co zdecydują ostatecznie rodzice Victorii i obecna tu jej ciocia Violetta, ale obiecaliśmy im, że będą mogli u nas spędzić urlopy, a dziewczyny wakacje do 28 sierpnia. Dla mnie natomiast zdrowie Victorii, jako mojej żony, którą kocham ponad życie, jest najważniejsze. Dlatego mam do was prośbę i pytanie; czy możecie mi pomóc? - Robert zwrócił się do nich, łamiącym się ze wzruszenia głosem.
- Robert, chcesz po prostu, abyśmy zajęli się firmą i rodziną Victorii, tak? - retoryka Ani była jak zwykle wyważona i bez niedomówień.  
- Jest mi głupio z tego powodu, ale nie mam wyjścia - odpowiedział zrezygnowanym głosem.
- A wy widzicie jakieś inne rozwiązanie? - Ania zwróciła się do Rafała i Małgosi.
- Robert, tak jak powiedziałeś, zdrowie Victorii w tym przypadku jest najważniejsze, więc nawet nie zastanawiaj się i zabierz swoją żonę na te wakacje, a my jakoś spróbujemy poradzić sobie bez ciebie tak w firmie, jak i w zapewnieniu odpowiednich warunków rodzinie Victorii w twoim domu. W razie czego będziemy losować z Anią, które z nas zamieszka w twoim domu, bo pewnie to by było najlepsze rozwiązanie, a nie będziemy do tego wciągać Małgosi i zakłócać czy burzyć jej rodzinne szczęście, chociaż jestem przekonany, że gdyby zaszła taka potrzeba, to Małgosia nie oglądając się na nic, zrobiłaby to dla ciebie bez mrugnięcia okiem - rozwinął myśl Ani Rafał.  
- Ja też będę chciała mieć udział w tej pomocy, więc umówmy się, że będę was wspomagała logistycznie i nie tylko. Też chcę poznać dom Roberta, bo podobno są tam 'cuda i wianki', a Robert jakoś nie znalazł czasu, aby nas do siebie zaprosić - Małgosia powiedziała to pogodnym, spokojnym głosem, bez urazy czy pretensji w głosie, wprawiając jednak Roberta w zakłopotanie.
- Po prostu nie widział potrzeby aby się chwalić czy wynosić ponad nas - Ania w wyważony, spokojny sposób wzięła w obronę Roberta, dając jednocześnie Małgosi do zrozumienia, że to nie ten czas, aby wywoływać choćby cień nieporozumienia pomiędzy nimi. Małgosia zrozumiała i zarumieniła się na słowa Ani.
- Dziewczyny, mamy do omówienia i uzgodnienia wiele innych spraw, więc może zajmijmy się tym, a nie dyskusją z jakimiś niedomówieniami - przywołał do porządku obie przyjaciółki Rafał.
- Robert, dziś nie czas i miejsce do omawiania takich spraw, więc umówmy się, że jutro po dziewiątej spotkamy się u ciebie w czwórkę i omówimy wszystko na spokojnie. Do tego czasu Ania z Małgosią zastanowią się i rozeznają jako kobiety kilka opcji, gdzie i w jaki sposób moglibyście najlepiej spędzić ten czas, tak aby Victoria odzyskała zdrowie i powróciła do wcześniejszej formy, tak fizycznej jak i psychicznej. To samo zresztą dotyczy ciebie, bo źle bym się czuł i pewnie nie tylko ja, widząc, że mój szef i przyjaciel zamiast cieszyć się życiem i być szczęśliwym, mając przy boku tak piękną i młodą żonę, przeżywał kolejną traumę w swoim życiu, tworząc przy tym niezbyt przyjemny, pozbawiony optymizmu klimat w całej firmie - wyraził swój pogląd na sprawę Rafał, co pozostali przyjęli z ulgą i aplauzem.
- To teraz Robercie wracaj do swojej żony i pozdrów ją od nas oraz przekaż, że wszyscy, którzy ją znają, kochają ją nie tylko jako żonę naszego szefa i przyjaciela, ale jako radosną, pełną życia i radości dziewczynę. Niech szybko wraca do zdrowia i do firmy, a przede wszystkim, że życzymy wam wszystkiego co najlepsze, na waszej wspólnej drodze życia. Nie martw się też o swoje szwagierki i kuzynki, które przyjechały z tobą, zajmiemy się nimi tak samo, jakbyście byli tutaj z nami. Wiedząc, że Victoria czuję się już znacznie lepiej, ta zabawa również nabierze innych barw i tempa - podsumował rozmowę Rafał, wywołując uśmiech i wdzięczność Roberta, dając mu przy tym do zrozumienia, że odpowiedzialność za firmę przejmuje osoba ze wszech miar kompetentna, ale również oddana tak jemu, jak i firmie. Pożegnał się więc serdecznie ze wszystkimi, życząc im przyjemnej zabawy i widząc, że kierowca kończy jeść gorące danie, dał mu znak, że czeka na zewnątrz, po czym wyszedł na zewnątrz. Po chwili pojawił się kierowca, więc poprosił o podwiezienie do domu. Szybko znaleźli się na podjeździe przed jego domem. Robert podziękował kierowcy i polecił mu powrót do lokalu, do dyspozycji Rafała, a sam wszedł do domu i miał zamiar udać się do góry, do sypialni, kiedy usłyszał głosy Marii i Andrei'a dochodzące z salonu. Wszedł więc do salonu.  
- Wróciłeś sam, tak? - zapytała Maria.
- Tak! Wręcz mnie wygonili do domu, do Victorii - odparł pogodnym głosem.
- Dziewczyny z Violettą zostały, bo powiedzieli, że zajmą się nimi, tak jakbyśmy i my byli z nimi. Wiedząc, że stan Victorii poprawił się, zabawa też pewnie nabierze rumieńców i stanie się zabawą weselną a nie stypą. A tak to wyglądało, kiedyśmy tak zajechali - poinformował Robert.
- Mam rozumieć, że Victoria śpi, kiedy jesteście tutaj, tak? - zapytał.
- Tak! Powiedziała, że chce jej się spać, a ponieważ zaczęliśmy rozmawiać i zastanawiać się nad  tym, co mamy robić dalej, więc zeszliśmy tutaj i dyskutujemy z Andrei'em na ten temat. Wydaje nam się, że nie ma sensu przedłużać naszego pobytu, kiedy was nie będzie - wyraziła swoje i Andrei'a zdanie.
- Wiem Mario, że sytuacja trochę zmieniła się, ale powiedz mi szczerze; czy jeżeli poza tym, że nas nie będzie, ale wszystko inne nie zmieni się, interesowałby was dalszy pobyt w tym domu, z zachowaniem możliwości korzystania w zakresie obiadów z restauracji oraz wszelkich innych dotychczasowych ustaleń i atrakcji? - zapytał Robert, widząc w oczach Marii niejaką dezorientację po jego słowach.
- Co przez to rozumiesz Robercie? - wyksztusiła wreszcie Maria.
- To, że mój zastępca i przyjaciel Rafał oraz moje najbliższe współpracownice; Ania i Małgosia chcą się wami zaopiekować i zapewnić wam dokładnie to wszystko, co gwarantowaliśmy wam oboje z Victorią. Jedno z nich zamieszka lub codziennie pojawi w tym domu, nie po to, aby was kontrolować, ale aby być na bieżąco z waszymi potrzebami i pomagać w ich zaspokajaniu - odpowiedział Robert. Maria zaczęła dyskutować z Andrei'em po rumuńsku, więc Robert uznał, że najlepiej będzie jak ich pozostawi samych. Wstał i nie zatrzymywany, wyszedł na piętro i wszedł do sypialni. Victoria spała przykryta cienką narzutą. Wyglądała we śnie na rozluźnioną i spokojną. Nie chciał jej budzić, więc po cichu wyszedł z sypialni i zszedł do swojego gabinetu. Włączył notebooka i po zalogowaniu się, zaczął przeszukiwać strony związane z wakacjami i odpoczynkiem. Zaczął się przy tym zastanawiać, jak w takiej sytuacji, w jakiej znaleźli się rodzice Victorii, zachowałby się on sam i doszedł do wniosku, że z uwagi na nieobecność gospodarzy i na zasadzie; 'wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu' pewnie wróciłby do domu, ale jaką decyzję podejmą rodzice, okaże się pewnie dopiero jutro, bo są jeszcze siostry Victorii i jest jeszcze Violetta ze swoimi córkami, a jednym i drugim pobyt w domu Roberta i Victorii wyraźnie służy. Przeglądając strony internetowe z ciekawymi miejscami do których mógłby zabrać Victorię, spisał je w kolejności, w jakiej chciałby znaleźć się tam z Victorią.  Na pierwszym miejscu umieścił Paryż, miasto zakochanych i jego klimat z zaczarowanymi uliczkami, knajpami i kawiarniami. Sam był w nim raz i sądził, że Victoria byłaby oczarowana nim tak samo jak on. Jako drugie miejsce do którego chciałby zawieźć Victorię, to Barcelona, gdzie śródziemnomorski klimat oraz hiszpańskie słońce i rajskie krajobrazy widziane ze szczytów wzgórz stolicy Katalonii, rozgrzałoby serce Victorii i zniweczyło ślady psychozy. Trzecim miejscem byłby Budapeszt i wyspa Małgorzaty ze wszystkimi swoimi basenami wodnymi pełnymi atrakcji, zjeżdżalniami i kanałami strachu, knajpkami i piwniczkami wypełnionymi beczkami z winem. Czwartym to Wyspy Karaibskie lub Wyspy Bahama, piątym miejscem to Półwysep Skandynawski z jego niepowtarzalnym stylem, malowniczymi krajobrazami, czystym powietrzem, życzliwymi ludźmi. Jako szóste miejsce Robert wybrał Londyn, jego wielonarodowość, multikulturowość i angielskie klimaty oraz tradycje związane z monarchią i królową Elżbietą Drugą. Siódmym miejscem wartym odwiedzenia i zwiedzenia to Bukareszt, stolica Rumunii ze swoimi atrakcjami, ciekawymi obiektami. To dwumilionowe miasto posiada tak wiele ciekawych miejsc, obiektów i zabytków, że warte jest pobytu i poznania, tym bardziej, że jest to miasto i stolica, która nie jest znana Victorii, a przecież to stolica jej kraju ojczystego.  Ósmym miejscem ze względu na położenie, klimat i sielskie krajobrazy jest Tajlandia; najpiękniejsze plaże na świecie, lazurowe morza i ciekawa kultura. Dziewiątym miejscem jest południowe wybrzeże Francji i zachodnio północne wybrzeże Włoch. Atutami są; lazurowe morze, rajskie krajobrazy, klimat śródziemnomorski. Dziesiątym miejscem z uwagi na krajobrazy, bliskość i doskonała bazę turystyczno-wypoczynkową sa polskie góry. Po przeszukaniu w internecie miejsc nadających się na wypoczynek, Robert, który lubił podróżować nie tylko w grupie, ale także samotnie, czy w towarzystwie tragicznie zmarłej żony z przyczepą kempingową, zaczął się zastanawiać czy nie zafundować takich wakacji we dwoje Victorii, tylko już nie w skromnie wyposażonej, małej przyczepie, ale w dużym, doskonale wyposażonym, nowym kamperze, tym bardziej, że obok prawa jazdy kategorii B, posiadał również prawo jazdy kategorii C + E, czyli uprawnienia do kierowania samochodem ciężarowym o masie powyżej 3,5 tony wraz z przyczepą, zrobione jeszcze na początku kariery biznesmena. Podjęcie ostatecznej decyzji pozostawił na dzień następny, kiedy będzie mógł o tym porozmawiać z Victorią i jej rodziną. Zerknął jeszcze na strony związane z wynajmem czy sprzedażą 'wypasionych' kamperów w Krakowie czy okolicach, po czym zamknął komputer i przeszedł do salonu, spodziewając się, że zastanie tam Marię z Andrei'em. Nie było ich, więc zaglądnął do kuchni. Maria przygotowywała właśnie kolację z wędlinami i sałatką warzywną, a Andrei biernie jej towarzyszył, odpowiadając od czasu do czasu na pytania żony. Widać było, że to co wydarzyło się po ślubie, przytłoczyło go brzemieniem, z którym nie bardzo wiedział, jak sobie poradzić. Oznaczało to, że prawdopodobnie tak Andrei, jak i Maria będą bardziej skłonni wracać do domu, niż zostać. Wszystko wyjaśni się jutro, kiedy wszyscy odbędą wspólną naradę i zdecydują; o powrocie czy pozostaniu. Widząc, że Maria nie potrzebuje od niego żadnej pomocy, udał się do Victorii. Nie spała i popijała małymi łyczkami sok prosto z butelki. Na jego widok buzia jej rozpromieniła się nieukrywaną radością.
- Myślałam, że jeszcze nie wróciłeś - odezwała się pogodnym głosem.
- Tak jak ci powiedziałem, wróciłem dość szybko, ale spałaś, więc poszedłem do komputera, aby przeglądnąć strony z propozycjami wakacji małżeńskich tylko we dwoje - odparł, nie mniej od niej rozradowany jej widokiem, świadczącym o odzyskiwaniu dawnej formy i powrocie do normalności.  
- I znalazłeś coś, co by się na takie wakacje dla nas nadawało? - zapytała, nie spuszczając z niego oczu.
- Tak i to nie jedno, ale to ty kochanie zdecydujesz, gdzie pojedziemy czy polecimy. Powiedziałem ci już, że jesteś teraz moim najdroższym i jedynym skarbem; ukochaną osobą, o którą będę się nieustannie troszczył, chuchał, rozpieszczał i dba o to, abyś była przy mnie najszczęśliwszą istotą  na tym świecie. Twoje życzenia i prośby będą dla mnie najwyższym nakazem, a także obowiązkiem, które będę starał się bez szemrania spełniać i wypełniać. Nigdy też nie dam ci powodu, abyś miała choćby cień wątpliwości i obawy, że mogę cię opuścić, czy dać się zabrać od ciebie - mówiąc te słowa, usiadł obok niej na posłaniu, podniósł do pozycji siedzącej i obejmując, przytulił z uczuciem do siebie, obcałowując każdy skrawek jej buzi, zaczynając od ust, noska i oczu. Czuł, jak instynktownie tuli się do niego, podobnie jak dziecko do matki, której przez chwilę nie było.  
- Pewnie jesteś głodna? Pójdę i przyniosę ci z kuchni kolację, tylko powiedz, na co masz ochotę? - zaproponował, kiedy rozluźniła się.
- Robercik, nic nie przynoś. Pomożesz mi troszeczkę i zejdziemy razem do kuchni - oświadczyła pogodnie.  
- Ale najpierw pójdziemy do łazienki - powiedziała i wspierając się na nim zsunęła się z łóżka, ubrała pantofle i razem podnieśli się z posłania. Podał jej ramię, Victoria wsunęła mu rękę pod pachę i razem udali się do łazienki. Podtrzymując ją, pomógł jej opuścić spodnie od pidżamy i usiąść na sedesie. Wysikała się, więc urwał papier i podtarł ją, a potem pomógł wciągnąć spodnie. Oboje przemyli ręce i wolno wyszli z łazienki, kierując się na schody. Zeszli na parter i  oboje weszli do kuchni. Maria widząc ich razem, omal nie krzyknęła z radości, bo Victoria tylko lekko wspierając się na Robercie, szła prawie sama, czyli osłabienie powoli ustępowało. Podeszli do stołu i oboje usiedli na sąsiednich krzesłach.
- Mamo, nie wiem dlaczego, ale jestem głodna - oznajmiła Victoria prawie wesołym głosem, podnosząc na duchu Roberta..
- Na co masz chęć? Jest sałatka warzywna, szynka, kiełbasa, żółty i biały ser, pomidory i ogórki, więc wybieraj - powiedziała Maria.
- Może na początek mała kanapka z białym serem oraz z plastrem pomidora i ogórka, a do tego herbata, może być zwykła Lipton lub owocowa - poprosiła Victoria.
- Już ci córciu przygotuję, a ty Robercie, na co masz ochotę?  
- Dziękuję Mario, ja sam zaraz sobie coś przygotuję, a ty zajmij się Victorią - podziękował za troskę już oficjalnej teściowej. Po chwili okazało się, że zgodnie z porzekadłem; 'Apetyt rośnie w miarę jedzenia', jedna kanapka nie zaspokoiła głodu Victorii i dopiero w połowie trzeciej kanapki Victoria uznała, że ma dość. Zasyciwszy głód i pragnienie, ponownie poczuła się senna i ociężała, podziękowała mamie za zaspokojenie głodu, a Roberta poprosiła o odprowadzenie jej do sypialni i dotrzymanie towarzystwa. Robert zostawił klucze od drzwi wejściowych i bramy w widocznym miejscu na półce w holu, pokazał Marii przycisk do otwierania furtki, gdyby on sam  nie usłyszał domofonu po powrocie z imprezy ślubnej pozostałej części rodziny, a potem podziękowali rodzicom za dzień pełen wrażeń i życząc im dobrej nocy, udali się na piętro do swojej sypialni. Razem zrobili wieczorną toaletę i Victoria przebrała się ponownie w kusą nocną koszulkę, wzbudzając niesamowite podniecenie u Roberta, któremu nie pozwoliła ubierać cokolwiek, bo chciała się tulić do jego nagiego ciała, a nie do jakiejś szmaty. Była to kolejna, pozytywna oznaka powrotu do zdrowia Victorii. Położyli się na swoim przestronnym łożu małżeńskim i Victoria pierwsza zajęła pozycję do 'łyżeczki', poklepując miejsce za sobą, aby je zajął. Kiedy to zrobił, bodąc jej pośladki stojącym 'sztywniakiem', zgarnęła na dłoń trochę wilgoci ze swojej szparki i sięgnęła ręką do jego kutasa, zwilżyła mu główkę i rozgarniając swoje firaneczki, nakierowała na dziurkę i powolnym, delikatnym ruchem nasunęła się na niego.
- Czy to nie ty mój kochany mężu wspominałeś, że seks łagodzi każdy stres? - przypomniała mu, dociskając się coraz mocniej do niego i wsuwając jego kutasa coraz bardziej w siebie.  
Ponownie sięgnęła poza siebie, pochwyciła jego rękę i położyła sobie na piersi, gładząc na przemian to jedną to drugą.  
- Czy mój mąż może popieścić swoją kochaną żonę? - zadała mu retoryczne pytanie, które oznaczało, że faktycznie życzy sobie pieszczot i seksu, a nie rozważania na temat jej stanu fizycznego czy psychicznego. Nie pozostawiła mu wyboru, jej oczekiwania były jednoznaczne. Podjął pieszczotę i kopulację, a Victoria przesunęła rękę na jego pośladek i zaczęła kontrolować tempo oraz siłę jego ruchów. Ich podniecenie ciągle wzrastało, pieścił i miętosił piersi, drażnił sutki, przesuwał rękę na wzgórek i drażnił łechtaczkę, zwiększając tempo i siłę kontrolowanych przez nią ruchów frykcyjnych, wzmacnianych dodatkowo ruchami jej kuperka. Kiedy wzmocnił nacisk i tempo drażnienia 'guziczka' łechtaczki docisnęła się maksymalnie i doszła. Robertowi też niewiele brakowało, ale odprężenie Victorii i jej miłe dla jego ucha pojękiwania, tak go zaabsorbowały, że jego podniecenie 'siadło' całkowicie, a on skupił się na pomocy w wyciszeniu emocji i doznań Victorii.  
- Ten, kto wymyślił lub wysnuł teorię, że seks łagodzi stres i poprawia nastrój, wart jest nagrody, bo czuję się dużo lepiej po, niż przed nim. Szkoda, że do mnie nie dołączyłeś Robercie - podsumowała, wyraźnie wyluzowana. Wtuliła się w niego, a on objął ją ramieniem i oboje, mając za sobą męczący, pełen nieprzewidzianych wydarzeń i zwrotów dzień, zasnęli...cdn....