Piłka nożna też jest dla dziewczyn cz.56

Poszłam do domu, zjadłam i usunęłam. Rano wstałam i nie wiedziałam co się dzieje. Obudziłam się cała zakrwawiona. Bardzo się wyatraszylam nie wiedziałam co zrobić i chyba zemdlałam. Przebudziłam się w szpitalu. Nade mną stały pielęgniarki i lekarz. Nie wiedziałam co się dzieje.  


Słyszałam za sobą głosy typu czy sprawdzali, czy się na pewno wybudziłam


-Co się stało?- zapytałam zmęczona
-Teraz odpoczywaj później ci wszystko wytłumaczę- powiedziała bardzo sympatyczna pielęgniarka. -A teraz odpoczywaj- dokończyła. Chciałam się zapytać gdzie rodzice, gdzie dziadkowie, ale ona poszła. Miałam mętlik w głowie. Jeszcze tak mnie bolała głowa. Poczułam że coś na niej mam. Bałam się spojrzeć w lustro, bałam i nie miałam po prostu siły... Zrezygnowana usunęłam... Spałam tak 5 godzin...  



-Hej mała- powiedział Damian, co tutaj się dzieje? Co ja robię tutaj
Usiadłam, ale Damian kazał mi się położyć

-Damian, co tutaj się dzieje?
-Lekarz ci powie  
-Ale co się stało?!
-Wszystkiego się dowiesz
-A gdzie rodzice, dziadkowie, Kuba?
-Kuba przecież dzisja spał u kolegi, ale już jedzie, to wszytajo się zdarzyło rani, przecież sama w domu byłaś. Rodzice też jadą, a twoi dziadkowie są na komendzie próbują się czegoś dowiedzieć, ale odpoczywaj
-Że co? Damian
-Nie bój się, jestem przy tobie - powiedział i złapał mnie za rękę. Jestem mu bardzo wdzięczna że jest zee mną


-Proszę Pana aby na chwilkę pań wyszedł, muszę porozmawiać z pacjentką- powiedział lekarz

-Dobrze- powiedział Damian i wyszedł na korytarz

-Powie mi pań teraz o co chodzi?  
-Posłuchaj ostatnio w tej okolicy było włamanie i prawdopodobnie ten sam facet włamał się do domu twoich dziadków, ale ze ty byłaś w domu wychodzi na to że zbił cię dzbankiem w głowę, a przy tym chciał żeby wyglądało na to że sama to sobie zrobiłaś, ale nie zdążył bo sąsiedzi usłyszeli cos, a było pewne że ty śpisz, a sama zresztą byś się tak głośno nie zachowywała, ale to jeszcze z policją porozmawiasz jak się lepiej poczujesz, a za godzinę jedziemy na szycie ci tej rany na głowie i ręce


-A zostanie ślad?
-Na głowie nie bo to jednak nie jest duża rana, a na ręku no pewnie jakaś zostanie ale to nie będzie nikt na to uwagi zwracał nie bój się  


-Dziękuje- powiedziałam z wymuszonym uśmiechem. Jak to? Ze ja? Jak ja się cieszę że niektóre panie są takie że wszytajo podsłuchują bo jednak mnie uratowały. Zaraz wszedł do mnie Kuba z Damianem


-Siostra jak się czujesz?- zapytał mnie Kuba
-Bywało lepiej- powiedziałam  
-Jak złapie tego chuja to go zabije przysięgam- powiedział Kuba a ja się tylko uśmiechnęłam. Miło mieć oparcie e bracie, pomimo naszych kłótni wiem że mogę na niego liczyć.  


-Odpoczywaj- powiedział

-Kiedy będę mogła wrócić do domu? - zapytałam gdy weszła pielęgniarka

-Ajj dziewczyno ty jeszcze z trzy dni tutaj poleżysz  

-Że co trzy dni?! -udawałam że się czuje lepiej ale tak naprawdę wcale tak nie było

-Oj kochana tak trzy dni, a teraz jedziemy na szycie, nie możemy dłużej czekać- powiedziała i pojechała ze mną.  



No i po wszystkim, bolało, ale dałam radę. Późno dość wróciłam, więc poszłam spać.  


Rano była przy mnie mama a obok tata.  


-Hej kochanie- powiedziała mama  

-Jak się czujesz?- zapytał tata

-Lepiej niż wczoraj, ale nie chcę teraz i tym rozmawiać - powiedziałam

-Dobrze, odpoczywaj, masz tutaj owoce, serki, jogorty, jak będziesz coś potrzebować to mów - powiedział tata

-Okej- odpowiedziałam

-Dzień dobry śniadanie- weszła pani z tacą.  
-Proszę - podała mi. Wypiłam tyko herbatę, jedzenie w szpitalu nigdy nie było dobre. Więc zjadłam jogurt.  


-Moja droga idziemy na badanie- powiedział lekarz. Sama nie wiem jakie to było badanie ale po myśli lekarzy chyba było bo powiedział że na szczęście jest w porządku.  


-Mamo możecie jechać do domu, ja sobie poradzę, zresztą dziewczyny zaraz przyjadą

-No ale

-Bez ale jedzcie i odpocznijcie ja sobie dam radę.