"Boję się ... kiedy to zrozumiesz? " Cz.32

,,Nasze życie będzie jak poemat
Trzeba tylko znaleźć dobry temat
Trzeba się odnaleźć w każdej chwili
Trzeba być
Tyle jeszcze drogi jest przed nami
Z tym że trasę wyznaczymy sami
Po co dalej w miejscu tkwić
Trzeba żyć... ,,

Spędziliśmy tu już kilka dni, było naprawdę fajnie miło i sympatycznie, ale Tom zaczął zachowywać się dziwnie. Był dość nerwowy. Wszystko mu przeszkadzało. Wolałam się nie odzywać, bo bałam się jego reakcji kiedy był zły. Miałam coraz większe wrażenie, że staje się z powrotem taki jaki był z początku kiedy go poznałam, ale dlaczego? Przecież po wypadku wszystko zaczął się układać. Byłam sama w pokoju już od kilku godzin i miałam wrażenie, że nikogo nie ma w domu. Nie słyszałam żadnych rozmów czy nawet telewizji. W domku panowała kompletna cisza. Ubrałam się na wyjście i zeszłam na dół. tak jak przepuszczałam... jestem sama. Wzięłam klucze i już chciałam wyjść na spacer, gdy nagle przed moją twarzą otworzyły się gwałtownie drzwi. Przede mną stanął zezłoszczony Tom. Stałam, nawet się nie ruszałam. Przestraszyłam się go. Dlaczego tak się zmienił? Wolę jego bardziej troskliwą wersje.
-A ty gdzie!? - spojrzał na mnie zabójczym wzrokiem.
-Chciałam się przejść na spacer. Byłam sama, nudziło mi się. - powiedziałam przerażona.
-Nigdzie nie pójdziesz! - krzyknął na mnie i szarpnął mnie za ramie popychając w stronę salonu.
-Zostaw mnie!! - wzięłam zamach ręką chcąc go uderzyć w twarz, ale przed jego twarzą złapał moją rękę wykręcając mi ją do tyłu. -Ałaa! Tom puść mnie! Proszę... - zaczęłam płakać, a on odepchnął mnie tak mocno, że upadłam na ziemię. -Co się z tobą dzieje? - zapytałam szeptem, zalana łzami.
-Idź lepiej do góry i mnie nie denerwuj! - spojrzałam ukradkiem na niego i wstałam pomału, ale nie miałam zamiaru iść do pokoju. Spojrzałam na niego i zaczęłam biec w stronę wyjścia z domku. Szybko otwarłam drzwi i zbiegłam ze schodów. Słyszałam jak Tom biegnie za mną. Przyspieszyłam biegnąc po piasku, ale potknęłam się i upadłam. Odwróciłam się, a Tom stał już nade mną. Cholera, dlaczego akurat teraz musiałam się potknąć?!  
-Co ty ode mnie chcesz?! Co ja ci zrobiłam?! - nie byłam w stanie mówiąc przez łzy.
-Taki kaprys mam kurwa! Wstawaj i do domku! - krzyknął na mnie i pociągnął mnie za rękę. Szłam za nim raz po raz stawiając mu opór, ale na nic to się zdało. Był silniejszy i większy ode mnie. Po chwili byliśmy już w pokoju. Rzucił mnie na łóżko i usiadł na mnie okrakiem.  
-Tom zostaw mnie ... - złapałam jego rękę, którą zaczął błądzić po moich dolnych partiach ciała. Nie dawał za wygraną nawet jak się wyrywałam. Jedną ręką złapał moje dwie dłonie i trzymał je za moją głową. I wtedy rozpiął mi spodnie zsuwając je jedną ręką, a później zaczął drażnić mnie ręką w miejscach intymnych. Próbowałam zaciskać uda, ale on włożył pomiędzy swoje nogi. Płakałam, ale on nie zwracał na to uwagi. Nie pozostało mi nic innego, tylko poddanie się i przejście tego co Tom sobie zaplanował. Bawił się mną jak jakąś zabawką, przedmiotem. A ja nie byłam w stanie nic zrobić. W końcu wykończony zasnął. Wydostałam się od niego i poszłam do łazienki. weszłam pod prysznic chcąc zmyć z siebie to co się przed chwilą stało. Ale nic mi to nie dawało. Czułam się okropnie. Wyszłam pomału z łazienki i weszłam do pokoju na palcach. Myślałam, że Tom nadal śpi, ale nie było go w łóżku. Bałam się jak nigdy.
-Kto ci kazał wychodzić z łóżka? - zapytał stojąc za mną. Szybko ruszyłam w kąt pokoju i usiadłam tam przyciągając nogi do klatki piersiowej. Zaczęłam płakać. Już nie chciałam tu być. Dlaczego akurat mnie to spotkało?  
-Tom, stój! - wciskałam się bardziej w kąt co mi nic nie dawało. Tom klęknął przede mną.  
-Wstawaj i na fotel. - powiedział i wstał, ale nie oddalał się ode mnie.
-Nigdzie nie pójdę!  
-Już!!! - tak krzyknął, że aż podskoczyłam. Na stole było jakieś jedzenie, którego nie miałam zamiaru nawet ruszyć. Wstałam i wymijając go szybko pobiegłam na fotel. Usiadłam cała zapłakana. -Przestań w końcu ryczeć! Nic takiego ci nie zrobiłem.
-Nic takiego?! Można to zaliczyć do ponownej próby gwałtu! Nie chciałam tego, a ty zrobiłeś to siłą. Cieszę się, że nasze dziecko nie żyje, bo pewnie przechodziłoby przez to samo co ja! - Tom się poważnie zdenerwował podszedł szybko do mnie i po prostu sprzedał mi liścia. -Damski bokser! - wykrzyknęłam i zakryłam się rękoma wiedząc, że będzie chciał mnie ponownie uderzyć.  
-Masz wszystko zjeść!- krzyknął i wyszedł trzaskając drzwiami tak mocno, że aż podskoczyłam. Usłyszałam jak zaklucza drzwi. Czułam się jak byśmy zaczynali od początku. Zjadłam wszystko zmuszając się do jedzenia. Czas mijał, na dworze było już ciemno. Nadal nikogo nie było. Włączyłam telewizję i się położyłam. Dosłownie nie było nic do oglądania. Na każdym kanale były reklamy. Zasnęłam.

***
Kolejna część, trochę spóźniona, ale nie dałam rady napisać prędzej.
Pozdrawiam