"Boję się ... kiedy to zrozumiesz? " Cz.42

,,Wznieść się na szczyt prosto jest
  Gdy masz osobę, która wesprze cię
  Nieudany ruch dosyć już
  On przy tobie zawsze zostanie tu
  Dziękuję ci za wszystkie chwile złe
  W których stale byłaś obok mnie
  Nasz wspólny płacz i gniew nie raz
  Zbliżają do siebie i to jak,,

Tydzień później.
-Dzień dobry kochanie. Jak się spało? - powiedział Tom i przytulił mnie mocno. Pomału otwierałam oczy, bo raziło mnie światło wpadające przez okno.
-Dobrze. O dziwo się wyspałam, jak nigdy.  
-No proszę, to dobrze. Ty mój mały Elfiku. - powiedział i śmiał się.  
-Nie jestem Elfem. - odpowiedziałam z niezadowoloną miną.
-Oooo, ktoś tu chyba ma humorki.  
-Sam jesteś Elf i nie mam żadnych humorków. - spojrzał na mnie i już się nie odzywał tylko się śmiał.  
-Ja nie jestem Elfem, ja jestem gwiazdorem. - Odwrócił się do mnie tyłem i po chwili miał na głowie czapkę Mikołaja. Wybuchłam śmiechem. -Ciekawe co mały Elfik da gwiazdorowi?
-Gwiazdor chyba sobie na nic nie zasłużył.
-Jak to nie śnieżynko? Chyba gwiazdor będzie musiał trochę pomyśleć, bo już sam nie wie czy śnieżynka na coś zasłużyła.
-Ja byłam grzeczna.
-Na pewno?  
-Tak.
-Pamiętasz, że gwiazdor zawsze wszystko widzi. - Wybuchliśmy śmiechem z przedstawianej przez nas historyjkę. Leżeliśmy jeszcze jakąś chwilę i postanowiliśmy wstać. Poszliśmy się wykąpać. Myślałam co założyć na siebie. Dzisiaj gwiazdka. Wypadałoby wyglądać jakoś bardziej elegancko.  
-Co dzisiaj będziemy robić?  
-Nie wiem. Coś na pewno. Musiałbym znaleźć jakieś ubranie, bo dresy i luźna bluzka dzisiaj mi nie będzie pasowało.  
-W co masz zamiar się ubrać?  
-Nie wiem, coś bardziej eleganckiego.
-A ty w ogóle masz coś eleganckiego?  
-A jeszcze się zdziwisz. - powiedział i poszedł do szafki. Rzucił mi jakąś czerwoną sukienkę i kazał mi ją założyć. Leżała na mnie idealnie.
-Idź na dół i możesz zrobić kawę. Ja zaraz zejdę, tylko muszę się ubrać.  
-Dobrze. - zeszłam na dół i zrobiłam kawę w ekspresie. Usiadłam sobie na sofie. Nagle usłyszałam, że schodzi po schodach. Miałam chęć się odwrócić,ale postanowiłam się powstrzymać. Słyszałam, jak zabrał kawę ze stołu i zmierzał w moją stronę. Już dłużej nie mogłam się powstrzymywać. Spojrzałam na niego. Wyglądał...Wyglądał bosko. Tak inaczej. Jak by to nie był Tom. Podobało mi się. Uśmiechnęłam się.  
-Co się tak uśmiechasz myszko?  
-Przystojniaczek z ciebie. Pasuje do ciebie garnitur.  
-Wyglądam jak potwór.  
-Właśnie nie. Powinieneś częściej się tak ubierać.
-Po raz pierwszy i ostatni widzisz mnie w tym stroju.
-oj, nie przesadzaj.  
-Nie przesadzam.  
-Muszę ci coś powiedzieć.  
-Co? - spojrzałam na niego zaciekawiona.  
-Mojemu przyjacielowi w tych spodniach jest bardzo ciasno.  
-Tom, nie dzisiaj.  
-Ale dlaczego nie? Ten garnitur bardzo mi przeszkadza.
-Och, Tom....Są święta.  
-Doskonale o tym wiem. - powiedział i pchnął mnie tak, że położyłam się na plecach.  
-Tom.
-Ciii, nie mów nic.  
-Proszę Tom, nie dzisiaj.  
-Cicho, bo ci zakleję usta. - powiedział do mnie i klęknął między moimi nogami. Zaczął wędrować ręką od mojego kolana aż do samej góry. Odsunął moje majtki i zaczął się bawić. Zaczęło mi się robić dobrze. Wiedział jak się dobrze zająć kobietą. Podwinął mi sukienkę i spuścił swoje spodnie.  
-Tom...- nie zdążyłam nic powiedzieć bo mi przerwał.  
-Miałaś być cicho.  
-Tom, słyszałam kogoś.  
-Wydaje ci się, jesteśmy tu całkowicie sami.  
-Mówię prawdę, kogoś słyszałam. - Tom chciał się brać za dalsze pieszczoty, ale nagle usłyszeliśmy męskie głosy śpiewające kolędę. Zerwał się z łóżka jak poparzony. Pociągnął spodnie i spuścił mi sukienkę. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Nagle do salonu weszła gromadka kolegów Toma z choinką, którą pewnie ścieli gdzieś po drodze. Święta zaczęły robić się ciekawe.

***
Kolejną część postaram się dodać w przyszłym tygodniu. Dziękuję za komentarze.
Pozdrawiam.
Ola - Obok Mnie