Remont 60 - Załamane łóżko

Tymczasem łóżko, załamane uprzednio pode mną i Stanisławem pod wpływem jego nader zintensyfikowanych działań, po każdym kolejnym pchnięciu wioskowego brutala, coraz mocniej się "rozlatywało"... Obawiałam się, że lada moment a wyląduję na podłodze.  

Pomyślałam nawet: - "Taki chłop to ma dużo lepiej... taki Stacho osunie się na mnie... i będzie miał tylko miękkie lądowisko."

- Panie Staszku... aaaa... aaaa... niech pan uważa... aaaa... aaaach! niech pan tak nie szarżuje... Nie tylko mnie pan zamęczy... ale i... zaraz łóżko się rozleci... i to w drobny mak!

To jedynie rozbawiło Bandziorka.  
- Ej, Stachu, młócisz ją solidnie, jak cep zboże! Wyrko już nie do odratowania... Zaraz będziesz grzmocił naszą panią nauczycielkę na podłodze. Na gołych dechach! Ha, ha, ha! To i deski wyheblujesz i panią profesor! Oj tak... wyhebluj pizdę pani profesor! Ha, ha, ha! Żeby się świeciła jak psu jajka! Chóć i tak się już przecie świeci... ha, ha, ha!

Jednak pan Staszek był tak pochłonięty tym, co mi robił, że zdawał się absolutnie nie tylko nie słyszeć wulgarnych nawoływań Bandziorka, ale też w ogóle nie dostrzegać świata bożego wokół siebie. No może jedynie poza mną... No tak... mnie dostrzegał absolutnie. I był mną zaabsorbowany, może nawet nadmiernie zaabsorbowany.

Czułam to szczególnie... szczególnie dogłębnie. A może nawet wydawało mi się, że powoli przestaję czuć to potężne tarcie jego twardego tarana...?  
To tarcie o ścianki mojej pochwy trwało już tak długo i było tak intensywne, że myślałam, że zwariuję.  
Stękałam... ale wreszcie już nie miałam siły stękać...
Jedynie pojękiwałam.
- Aaaa... aaaa... aaa..

A Stacho rżnął... rżnął... i rżnął...