Remont 61 - Mój Boże! Chcą we dwóch!

Tymczasem Bandziorek coraz mocniej nakręcał się patrząc na potężne i miarowe wysiłki Stacha i słuchając moich, coraz to żałośniejszych, jęków.

- Te, Stachu, narobiłeś nam smaka! A może byśmy we dwóch na raz wtarabanili się w cipę pani profesórki?! A co! To nie mydło, nie wymydli się! Co Martusiu, chcesz poczuć dwa drągi na raz w swojej nauczycielskiej psicie?!

Zadrżałam. Mimo, że i tak solidny konar systematycznie rozpychał moją pochwę, nie dając jej chwili wytchnienia.

Do tego ten gówniarz nagle, ni stąd ni zowąd przeszedł ze mną na "ty"... To bardzo godziło w moją dumę. Nigdy, ale to przenigdy nie pozwalałam młodym mężczyznom w wieku moich uczniów, przechodzić ze mną na "ty"... Może rzeczywiście budowałam zawsze ten dystans, próbując być nieco wyniosłą, po to, by okazywać, jak bardzo jestem dla nich nieosiągalna... Wręcz nie do zdobycia. I cholernie mnie podniecała ta niemożebność dla nich. To że jedynie mogą sobie popatrzeć, jak idąc szkolnym korytarzem, kręcę tyłkiem, albo jak nisko pochylam biust nad ich ławką, pod prestekstem zajrzenia im do zeszytu. Mogą sobie jedynie zapuszczać żurawia... I nic więcej!

A teraz tu ten gnojek bez żadnych ceregieli, bez mojej zgody - mówi mi per "Martusiu"... Niebywałe! Do tego wyraża się o mojej kobiecości słowami "nauczycielska psita"... Co za upokorzenie!  

W dodatku zwraca się do mnie w takiej sytuacji... patrząc jak jestem tęgo młócona przez jego zwalistego kompana... Staszka.  
Jak ja to biedna zniosę...?

No ale i tak to wszystko nic, wobec skrajnie zboczonej zapowiedzi tego ancymonka, żeby brali mnie we dwóch na raz!  
Mój Boże! I tak moja biedna cipka jest już i tak rozciągnięta do granic możliwości... Ach! A może dopiero przyjdzie mi poznać jej prawdziwe granice wytrzymałości???! Ach, nie! Przecież i tak ja tu omdlewam, będąc tak eksploatowaną przez tego nieposkromionego barbarzyńcę... Jak nic, ja tego nie zniosę...! Zemdleję tu jak nic!

Przecież ja nigdy nie byłam z dwoma mężczyznami na raz. To prawda... dostałam wtedy taką propozycję wtedy w sanatorium od dwóch już starszych panów, Miecia i Henryka, którzy podrywali mnie podczas balu... Ale stanowczo i z oburzeniem ją odrzuciłam.  
Fakt, że potem całą noc nie mogłam zasnąć... Wyłącznie rozmyślałam nad tym ich sprośnym pomysłem... Wręcz fantazjowałam. Ze szczegółami wyobrażałam sobie - jakby to było... Ich dwóch, ja jedna. A te łóżka w pokojach sanatoryjnych były tam wyjątkowo wąskie... No cóż... dla chcącego nie ma nic trudnego. A dla dwóch tak bardzo chcących i napalonych panów... tym bardziej.
Pamiętam jakie emocje mną wtedy targały, gdy wyobrażałam sobie, że tych dwóch podrywaczy ładuje się na raz w moją ciasną dziurkę...  
Nie byłam w stanie powstrzymać się, żeby moje paluszki nie powędrowały we właściwe miejsce...

A teraz?! Teraz to nie fantazje, ale realne zagrożenie! Bandziorek wygląda na tak zmotywowanego, że chyba mi nie odpuści! Ach, ja biedna!