Remont 59 - Jak on długo może...

Myślałam sobie - "Mój Boże! Jak długo ten Stacho tak może... Przecież to trwa wieki... harcuje w tej mojej cipce jak jakiś wariat!"
Istotnie, absolutnie nie pamiętam faceta, który by mnie dłużej dmuchał, bez spuszczenia się... No nie... jeden był... Ale to tylko chyba ten kierownik domu wczasowego... Pan Mietek... Oj tak, tamten dał mi zdrowo popalić... Nie złaził ze mnie... przez kawał nocy...  
I w dodatku chwalił się, że tak może bez końca. Zwłaszcza, jak ma pod sobą taką lalunię, jak ja... To wtedy mu Wacek nigdy nie zmięknie... A już zwłaszcza jak pracuje w takiej ciasnej i dobrze naoliwionej norce - dogadywał.  
Myślałam wtedy, że nigdy nie skończy... Tak samo teraz Stach.  Zupełnie, jakby nie zamierzał ze mnie wychodzić. Wcale, a wcale...
W tym czasie ten hultaj - Bandziorek zdążył skończyć na moich ustach.
- Patrzajcie, jaką ma pani nauczycielka buźkę!  Całą w śmietance! Ha ha ha! - Dworował sobie ze mnie łobuziak.
Natomiast ja uświadamiałam sobie, jak bardzo podnieca mnie zetknięcie z męskim nasieniem... Cholernie ekscytowało mnie to, że panowie ozdabiają mnie swoją spermą...
Pomyślałam w duchu:
- "Gorzej tylko będzie, kiedy Stanisław podaruje mi swój ładunek... zostawiając go głęboko we mnie..."
I już wizualizowałam sobie, jak lawa spermy wycieka z mojej cipki... z mojej niezabezpieczonej cipki...
--------------
Tymczasem łóżko, załamane uprzednio pode mną i Stanisławem, po każdym jego kolejnym pchnięciu, coraz mocniej się "rozlatywało"... Obawiałam się, że lada moment wyląduję na podłodze.  
Pomyślałam nawet: - "Taki chłop to ma dużo lepiej... taki Stacho osunie się na mnie... i będzie miał tylko miękkie lądowisko."

- Panie Staszku... aaaa... aaaa... niech pan uważa... aaaa... aaaach! niech pan tak nie szarżuje... Nie tylko mnie pan zamęczy... ale i... zaraz łóżko się rozleci... w drobny mak!

To jedynie rozbawiło Bandziorka.  
- Ej, Stachu, młócisz ją solidnie, jak cep zboże! Wyrko już nie do odratowania... Zaraz będziesz grzmocił panią nauczycielkę na podłodze. Na gołych dechach! Ha, ha, ha!

Jednak pan Staszek był tak pochłonięty tym, co mi robił, że zdawał się absolutnie nie dostrzegać świata bożego wokół siebie. No może jedynie mnie...
Czułam to szczególnie... dogłębnie. A może nawet wydawało mi się, że powoli przestaję czuć to potężne tarcie jego twardego tarana o ścianki mojej pochwy...