Nowe życie cz. 24

Obudziłam się jak na dworze zaczęło się ściemniać. Chłopaki gdzieś poszli a ja leżałam na kanapie okryta kocem z poduszką pod głową. Usiadłam powoli i przetarłam oczy ręką. Nagle do salonu wszedł Patryk. To on nadal tu jest?
- o już się obudziłaś?
- właśnie przed chwilą- powiedziałam i delikatnie się do niego uśmiechnęłam a on usiadł obok mnie na łóżku.
- jak się spało?
- dobrze dziękuję. Długo spałam?
- ze dwie godziny
- tak długo?! Dlaczego mnie nie obudziliście?
- bo tak słodko spałaś- powiedział mój brat wchodząc do salonu z kanapkami na talerzu i dzbankiem herbaty.
- bardzo śmieszne. Kolacje zrobiłeś?
- tak. Chodźcie i zajadajcie
- nie, ja już będę się zbierać- powiedział Patryk wstając
- mowy nie ma, nie puścimy cię głodnego do domu
- wow bracie jestem pod wrażeniem, w końcu mądrze gadasz. - powiedziałam do niego a mój przyjaciel wybuchł śmiechem a zaraz po nim ja
- bardzo śmieszne- odrzekł sarkastycznie i też się roześmiał.
W końcu wyszło tak, że Patryk został na kolacji.
Gdy chciałam napić się herbaty okazało się, że mój brat nie wziął szklanek na herbatę. No tak mogłam się tego spodziewać.
- Idę do kuchni po szklanki bo oczywiście nie wziąłeś- wstałam i udałam się do kuchni. Wyjęłam z szawki trzy szklanki i ruszyłam do salonu. Byłam w drzwiach gdy usłyszałam ich rozmowę. Cofnęłam się trochę by mnie nie zauważyli. Wiem, że nie ładnie podsłuchiwać ale no cóż po prostu jestem ciekawska.
- słuchaj Patryk czy ty kręcisz z moją siostrą?- spytał mój brat Patyka. Nie powinnam podsłuchiwać ale siła wyższa, nie potrafię odejść. Muszę się dowiedzieć co Patryk odpowie.
- Lena to wspaniała dziewczyna ale mam ją za przyjaciółkę. Wspaniale się razem bawimy i mamy super kontakt ale nie patrzę na nią jako na dziewczynę.- no i kamień spadł mi z serca. Patryk czuje to samo co ja. Jestem taka szczęśliwa. Tak się ucieszyłam, że szklanki wypadły mi z rąk i rozbiły się na podłodze. Cholera! Co za pech. Masakra. Zaczęłam zbierać szkło z podłogi i skaleczyłam się w rękę. No pięknie... Do kuchni wbiegli chłopcy z przerażeniem w oczach. Od razu podeszli do mnie.
- co tu się stało?! Zostaw to szkło. Skaleczyłaś się! Pokaż tą rękę.
Mój brat się bardzo przejął. Zadawał tyle pytań a przecież nic takiego się nie stało. Trochę się krew leciała ale bez przesady.
- to nic, daj spokój- powiedziałam
- pokaż tą rękę mówię- no dobra nie będę się kłócić. Podałam mu rękę a on ją obejrzał.
- tu jest szkło, widzisz?- spojrzał na rękę i faktycznie. Tkwił w niej mały kawałek.
- Patryk podasz mi apteczkę z tamtej szawki?- zwrócił się do mojego przyjaciela a on od razu podał apteczkę. Usiadłam na stołku a mój brat najpierw delikatnie wyjął ten kawałek, potem odkaził ranę a następnie przyłożył wacik i obwiązał bandażem. No nie powiem mój brat to się zna na rzeczy. Jestem pod wrażeniem.
- dziękuje- powiedziałam do mojego brata
- co się właściwie stało?- spytał mnie Patryk a mój brat zaczął sprzątać szkło z podłogi.
- nic- no przecież mu nie powiem prawdy  
- mhm... napewno?
- napewno
- to dobrze. Ja już będę się zbierać. Pa
- pa, do zobaczenia  
- do zobaczenia- odpowiedział i wyszedł a Artur wyniósł zebrane szkło odprowadził Patryka do drzwi.
Było już późno dlatego poszłam do pokoju spakować się do szkoły. Spakowałam podręczniki i zeszyty i udałam się do łazienki wziąć kąpiel.
Czysta i pachnąca połorzyłam się na łóżku z laptopem w ręku. Sprawdziłam fb i dopisałam na wszystkie wiadomości. Głównie były to wiadomości od znajomych z Krakowa o tym jak bardzo tęsknią i opisujące co się aktualnie dzieje w szkole. Brakuje mi ich. Ciesze sie, że nawet po moim wyjeździe mamy ze sobą kontakt.  
Odłożyłam laptopa i zamknęłam oczy próbując usnąć a sen przyszedł zaskakująco szybko. Po mimo, że nie dawno spałam, nadal odczuwam lekkie zmęczenie.
.............................................................................................................
Witam, Witam oto kolejna część. Trochę krótka ale jest.
Pozdrawiam