Nowe życie cz. 27

W końcu dzwonek na przerwę. W towarzystwie Kaji i Kamila wyszłam na korytarz. Usiedliśmy na ławce zaczynając rozmowę o wszystkim i o niczym gdy nagle zauważyłam przechodzącego Damiana. przed oczami stanęła mi sytuacja z ostatniej przerwy. Muszę to z nim wyjaśnić, nie chcę żeby między nami były jakieś nieporozumienia. Szybko do niego podbiegłam bo nie chciałam go stracić z oczu.
- hej!- krzyknęłam lekko zdyszana
- cześć- odpowiedział mi z uśmiechem- goniłaś mnie?
- nom. Wszystko w porządku?- spytałam nie wiedząc jak zacząć rozmowę.
- tak. Dlaczego pytasz?- kurcze... I co teraz?! Co ja mam mu odpowiedzieć? Zapytać w prost? Nie... to zły pomysł. Myśl Lena, myśl.
- a tak jakoś, bez powodu.- no i nie zapytałam.  
- rozumiem. Szukałem cię.- nie da się ukryć, że jestem zaskoczona
- po co?
- bo mam pytanko
- tak? A jakie?
- Wybrałabyś się ze mną gdzieś w piątek po szkole?- o mało co mi serce nie stanęło. On chce się ze mną umówić?!
- tak, jasne, że tak
- super, ciesze się. Muszę już iść, zaraz dzwonek. Do zobaczenia
- do zobaczenia- odpowiedziałam a on pocałował mnie w policzek.
Nie mogę uwierzyć, że Damian chce gdzieś ze mną wyjść. Ogromnie się cieszę.
Kaja do mnie podbiegła i mocno uściskała krzycząc, że mi gratuluje i że się cieszy. Wariatka... Kamil wstał z ławki, uśmiechną się do mnie słabo i odszedł. O nie... temu to ja już nie daruje... Co się tu dzieje? Muszę się dowiedzieć o co chodzi Kamilowi bo zwariuje.  
Przepraszam Kaje i biegnę do Kamila. Po chwili go doganiam.
- No nareszcie cię dogoniłam. Co się stało?
- nic- powiedział uciekając wzrokiem w głąb korytarza.- właśnie widzę jakie nic. Musze się wszystkiego dowiedzieć. Czy on jest zazdrosny o Damiana? Nie... To nie możliwe.
- Kamil co jest. Powiedz mi.
- naprawdę chcesz wiedzieć o co mi chodzi?!- zdziwił mnie ton jego głosu ale potwierdziłam kiwając głową.
- chce- popatrzył mi w oczy i ze smutkiem w oczach wyznał
- zakochałem się w tobie- nie wierze, że to powiedział. To nie może być prawda. Przecież jesteśmy przyjaciółmi. Nie wiem co mu odpowiedzieć, po prostu mnie zamurowało.
- błagam cie, powiedz coś- prosił a ja patrze na niego i nic nie przychodzi mi do głowy
- nie wiem co powiedzieć. Kamil my jesteśmy przyjaciółmi... Ja...- zaczęłam się jąkać.  
- spokojnie, wiem to. Rozumiem, że nic więcej do mnie nie czujesz dlatego nie będę naciskać, dam ci spokój. Po prostu zabolało gdy dowiedziałem się, że Damian cię zaprosił w piątek a ty się zgodziłaś
- Kamil... Przepraszam cie
- nie masz za co, to co przyjaciele?- spytał a mi lekko ulżyło.
- tak, nie chce psuć tej przyjaźni, nie gniewaj się
- ja się nie gniewam, spokojnie
- przytul mnie- sama nie wiem dlaczego to powiedziałam ale po prostu chce żeby było tak jak dawniej. Mam nadzieje, że Kamil nie gniewa się na mnie.
Przytuliliśmy się do siebie i dołączyła do nas Kaja. Zadzwonił dzwonek na lekcje na którą pospiesznie poszliśmy.
Siedziałam na lekcji z Kają a ona na mnie spojrzała.
- powiedział ci?- spytała szeptem. Tylko kto miał mi coś powiedzieć i o czym?
- ale co i kto?
- Kamil, wyznał ci miłość?- znowu mnie zamurowało. Ona o wszystkim wiedziała i mi nie powiedziała
- wiedziałaś- to było raczej stwierdzenie a nie pytanie.
- tak. Przepraszam, że ci nie powiedziałam ale stwierdziłam, że sam musi ci to powiedzieć.
- rozumiem
- i co teraz?
- ustaliliśmy, że będziemy przyjaciółmi
- i co on na to?!- pytała z niecierpliwością oczekując na moją odpowiedź
- zgodził się, nawet sam to zaproponował.
- to chyba dobrze?
- bardzo dobrze.
Do końca lekcji żadna z nas nic nie mówiła. Ciesze się, że z Kamilem sobie wszystko wyjaśniliśmy i jest dobrze. Mam nadzieje, że jego wyznanie nie sprawi, że teraz między nami będzie taka napięta atmosfera. Chce żeby było tak jak wcześniej i nic się nie zmieniło.
Reszta lekcji minęła spokojnie, na przerwach siedziałam z moimi przyjaciółmi. Panowało lekkie napięcie ale nie aż tak duże jak się spodziewałam. Mam nadzieje, że z czasem wszystko się ułoży.