Nowe życie cz. 14

Piątek, piąteczek... Tak to już dziś, koniec tygodnia. Właśnie mija pierwszy tydzień w nowej szkole. Dużo się wydarzyło. Zdobyłam nowych, cudownych przyjaciół z którymi po prostu nie ma mowy o nudzie, nowych znajomych, mam cudowną klasę i nie myślę już ciągle o Krakowie i jak mi go brakuje.
Wstałam z łóżka i jak co rano ubrałam się i umalowałam. Zeszłam na dół do kuchni gdzie zastałam tylko mojego brata. Rodzice zapewne juz są w pracy.
- cześć. Rodzice juz wyjechali jak coś- no tak...przecież miało ich nie być w weekend a dzisiaj przychodzą Kamil i Kaja, jak mogłam o tym zapomnieć?
- okey. Co tam robisz dobrego na śniadanie?- spytałam bo zauważyłam, że coś smaży  
- placki. Masz ochotę?
- mam- mówiąc to usiadłam do stołu  
- to sobie je zrób- odwrócił się w moją stronę i uśmiechnął a ja mu wypięłam język.
- no dobra już dobra, nie będę taki, może jednego ci dam
- a wypchaj się, sama sobie zrobię i będą o niebo lepsze od twoich.
I w końcu i tak wyszło na to, że zrobił mi te placki. Haha bał się, że moje by były lepsze.
Po śniadaniu udaliśmy się do szkoły. Po dotarciu przywitałam się z moimi przyjaciółmi i zauważyłam na horyzoncie Damiana. Szedł w naszą stronę.
- no część piękna- powiedział i pocałował mnie w policzek na powitanie.
- hej
- hej wam- zwrócił się do moich przyjaciół a oni mu odpowiedzieli.
- zabieram cię dzisiaj na lody po trzeciej lekcji i nie przyjmuje sprzeciwu- zwrócił się ponownie do mnie
- no skoro tak mówisz
- no i pięknie, to do zobaczenia
- do zobaczenia
Zadzwonił dzwonek na lekcje. Jak zwykle było nudno i nie do zniesienia. Przez całą lekcję czułam, że ktoś mnie obserwuje a gdy rozejrzalam się po klasie okazało się, że to Kamil. Uśmiechnęłam się do niego a on pomachał do mnie ręką. Zastanawiające jest to, dlaczego mnie obserwuje.  
Nie miałam czasu jednak się nad tym zastanawiać bo zadzwonił dzwonek na przerwę.
Szłam do łazienki gdy nagle ktoś za mną krzyknął
- ej!- odwróciłam się żeby zobaczyć czy to do mnie
- tak ty. Czekaj- a wiec jednak. Tylko kto to jest? Średniego wzrostu dziewczyna o ciemnych włosach patrzyła na mnie takim wzrokiem jak by chciała mnie zabić. Kojarze ją z widzenia ale nie wiem kto to jest
- znamy się?
- nie i całe szczęście- no dobra teraz to już nic nie rozumiem
- ok- juz chciałam sobie iść ale najwyraźniej ona tego nie chciała  
- jeszcze nie skończyłam. Masz się odpierzyć od Damiana rozumiesz?  
- a kim ty jesteś żeby mi mówić co ja mam robić?  
- jego dziewczyną- nogi się pode mną ugięły jak to usłyszałam. Damian ma dziewczynę?! To po co były te cyrki do cholery?! Byłam zdenerwowana, smutna i wszystko na raz. Sama niewiem dlaczego tak zareagowałam, przecież Damian to przyjaciel, nie jesteśmy razem. Nie powinno mnie to obchodzić a jednak jestem wkurzona. Z trudem udało mi się odpowiedzieć  
- nie masz się czego bać. Damian to tylko przyjaciel- powiedziałam i pobiegłam do łazienki. Biegnąc wpadłam na Kaje
- Lena stało się coś?
- nie, jest wszystko okey- powiedziałam i wbieglam do łazienki zamykając się w jednej z kabin. Po chwili wbiegła Kaja.
- Lena co jest?
- on ma dziewczynę!- dla niewiem dlaczego to powiedziałam
- kto ma dziewczynę? O czym ty mówisz?
- Damian
- żartujesz?!
- nie. Właśnie z nią rozmawiałam  
- co za dupek
Wyszłam z kabiny i się do niej przytuliłam. Trochę się ogarnęłam i zadzwonił dzwonek.
Siedziałam na lekcji ale myślami byłam gdzie indziej. Wspominałam wspólne chwile z Damianem, było cudownie a po chwili przed oczami stanęła mi jego dziewczyna i chciało mi się płakać. Dlaczego mi nie powiedział,że ma dziewczynę?  
W sumie dlaczego miałby mi mówić?  
Zadzwonił dzwonek na przerwę. Miałam iść na lody z Damianem ale nie chce go teraz widzieć. Czekał na mnie na korytarzu. I co teraz?  
- to jak idziemy?  
- idź ze swoją dziewczyną
- co?!- był mega zaskoczony
- myślałeś, że się nie dowiem?
- przecież ja nie mam dziewczyny. O co ci chodzi?
- daruj sobie ten teatrzyk dobra?- odwróciłam się i ruszyłam przez korytarz.