Nowe życie cz. 63

Wstałam jak zwykle obudzona tym głupim budzikiem. Kolejny dzień, trzeba iść do szkoły i się uczyć. Masakra...
Wyłączyłam budzik i powoli wstałam z łóżka. Podeszłam do szafy i wybrałam z niej czarne rurki i bluzę a do tego Vansy. Włosy rozczesałam i związałam w wysokiego kucyka. Dziś postawiłam na mocniejszy makijaż. Gdy już stwierdziłam, że jestem gotowa, zeszłam na dół do kuchni. Tam spotkałam moją kochaną rodzinkę. Tata czytał poranną prasę, mama szykowała śniadanie a Artur odrabiał jakieś zadania domowe. Jak zwykle zostawił to na ostatnią chwilę. Dosiadłam się do stołu i przywitałam ze wszystkimi.  
Na śniadanie zjadłam jogurt z owocami i płatkami zbożowymi.  
Po posiłku tata zawiózł mnie i mojego brata do szkoły.  
Tam spotkałam koleżanki z klasy i zaczęłyśmy gadać. Nagle ktoś zasłonił mi oczy swoimi dłońmi. Na początku się wystraszyłam ale potem się rozluźniłam bo poznałam te dłonie. To na pewno Damian. No i co teraz? Mam udawać, że wszystko okey i, że nie wiem o niczym? Wychodzi na to, że tak. Tylko nie wiem czy jestem aż taką dobrą aktorką.
Damian zabrał ręce i odwrócił mnie w swoją stronę.  
- Damian!- powiedziałam i rzuciłam mu się na szyję z radością. To mi wyszło wręcz rewelacyjnie.
W końcu mogłam poczuć jego ciepło i bliskość. Brakowało mi go i to bardzo. Wiem, że to może wydawać się głupie bo nie widzieliśmy się tylko kilka dni ale tak nie jest. Kocham go całym sercem i bardzo za nim tęskniłam.
- tęskniłem za Tobą- powiedział i pocałował mnie w głowę.
- ja za tobą też- odpowiedziałam i spojrzałam na niego. Damian wykorzystał moment i pocałował mnie w usta. Odwzajemniłam pocałunek wkładając w niego całe uczucie do mojego ukochanego. Pocałunek był długi i delikatny.
Po kilku minutach oderwaliśmy się od siebie i spojrzeliśmy głęboko w oczy.
- kocham cię księżniczko  
- ja też cię kocham Damian. Dlaczego nie powiedziałeś, że wracasz?
- bo to miała być niespodzianka  
- rozumiem
Naszą rozmowę przerwał dzwonek na lekcje. Weszłam do sali i usiadłam obok Kaji.
- No i jak tam?  
- o czym mówisz?- spytałam niezbyt rozumiejąc o czym mówi.
- o Damianie. Widziałam was razem
- No zachowuje się normalnie więc nie wiem o co chodzi- powiedziałam ze smutkiem w głosie. Na prawdę nie mam pojęcia o co chodzi.
- pragnę przypomnieć że jest już lekcja- powiedziała zdenerwowana nauczycielka
- przepraszamy pani profesor
- i żeby mi się to więcej nie powtórzyło. Rozumiemy się?
- tak- odpowiedziałyśmy zgodnie i zajęłyśmy się lekcją.
Nie mogę się skupić. Ta sprawa nie daje mi spokoju. Jak by miało się coś stać albo coś już się stało Damian zachowywałby się inaczej a on zachowuje się zwyczajnie. Z drugiej strony ta cała sytuacja z Agą nie daje mi normalnie funkcjonować.
Na przerwie zauważyłam Artura z Agą. Rozmawiali o czymś. Super razem wyglądają. Na jego słowa Aga się uśmiecha i rumieni.Nagle podchodzi Damian i zaczynają o czymś poważnie rozmawiać. O co może chodzić? Szkoda, że z tej odległości ich nie słyszę. Przerwa się kończy i wszyscy udają się do sal. Na korytarzu robi się zamieszanie. Idę w stronę klasy i nagle na kogoś wpadam. Podniosłam wzrok na tą osobę i widzę wściekłą Patrycję.
- jak łazisz pokrako?!- wykrzyczała mi w twarz, i ruszyła przed siebie. A ją co ugryzło? Ostatni raz widziałam ją tak wściekłą jak dowiedziała się o zemście.  
Nagle na korytarzu dostrzegam załamanego Rafała. Założe się, że humor Patrycji ma coś wspólnego z nim.
- hej- idzywam się nieśmiało do niego a on podnosi na mnie wzrok
- hej- odpowiada niechętnie
- co się stało?- pytam spoglądając na niego
- zakochałem się w osobie która ma mnie w dupie, to się stało- odpowiedział lekko zdenerwowany i poszedł na lekcje. Można było się tego spodziewać. Patrycja nie umie kochać, ona nie wie co to znaczy.
Korytarz zrobił się pusty. Wchodzę do klasy i siadam na wolnym miejscu, jak się okazuje obok Kamila.
- Lena spóźnienie- mówi ostrym tonem nauczycielka i notuje w dzienniku
- dobrze pani profesor- odpowiadam i wyjmuje książki i zeszyt na ławkę.
- zapraszam do tablicy- zajebiście po prostu. Fajnie, że cokolwiek umiem. Dlaczego akurat ja? Ma cała klasę do pytania a wybrała akurat mnie i to jeszcze z takiego tematu co go nie umiem. Cudownie się zapowiada.
- mam wysłać specjalne zaproszenie?- pyta wkurzona a ja kiwam zaprzeczająco głową i wstaje z krzesła kierując się w stronę tablicy.
Nic nie umiem więc równie dobrze od razu może mi wstawić pałę.
Nie odpowiedziałam, na żadne pytanie No i dostałam jedynke co było oczywiście do przewidzenia.
Nareszcie dzwonek na przerwę. Wychodzę na korytarz i szukam wolnej ławki żeby usiąść. Nagle słyszę głos Damiana.
- Lena nie może się o niczym dowiedzieć  
- nie No jasne, oczywiście- Aga? O czym oni mówią? O czym nie mogę się dowiedzieć? Damian i Aga kręcą ze sobą? Przecież mówiła wczoraj, że kocha mojego brata. Co tu jest grane do cholery?!
- Hej skarbie- podchodzę do nich z wymuszonym uśmiechem na twarzy
- o cześć kochanie- odpowiedział lekko zmieszany
- stało się coś?- dodał po chwili widząc moją minę  
- nic
- przecież widzę- to po co się pytasz?!  
- dostałam jedynke, nic takiego- tak naprawdę ta jedynka mnie nie obchodzi. Mam ją gdzieś, przecież i tak zawsze mogę ją poprawić. Bardziej mnie interesuje co tu się dzieje i co oni przede mną ukrywają.
- poprawisz ją słonko nie martw się- powiedział i mnie pocałował. Odwzajemniłam pocałunek i po chwili odsunęliśmy się od siebie.
Na reszcie lekcji nie mogłam się skupić. Nic nie wchodziło mi do głowy. Tylko czekałam aż w końcu zadzwoni dzwonek kończący ostatnią lekcję.
Gdy wreszcie zagrał, szybko spakowałam swoje rzeczy i wyszłam ze szkoły kierując się do domu. Po drodze dostałam sms.
Patryk: Hej mała  
Ja: No cześć  
Patryk: wybierzemy się gdzieś razem? Dawno się nie widzieliśmy
Ja: czemu nie. O której ?
Patryk: 17:30?
Ja: No i gitara to dozobaczenia  
Patryk: dozobaczenia  
W miarę swoich możliwości szybko dotarłam do domu i zjadłam zupę ugotowaną przez mamę. Była pyszna zresztą jak zawsze.
Następnie udałam się do swojego pokoju i spakowałam się do szkoły na następny dzień odrabiając przy okazji część lekcji. Punktualnie o 17:30 w progu moich drzwi pojawił się Patryk.
.....................................................
Mam nadzieję, że nie macie mnie jeszcze dosyć bo oto kolejna część