Kiedyś będziesz mój - Rozdział 52 - EPILOG

Ariel siedział obok Moniki, chociaż powinien być już wraz ze swoją grupą i przygotowywać się do występu. Jakoś tak nie potrafił zebrać się w sobie, aby zostawić dziewczynę i zniknąć.  
- Chyba powinieneś już iść – powiedziała blondynka, zerkając na niego znacząco. – Ta cała szalona Orłowska zaraz tu wpadnie i siłą wepchnie cię na scenę.
Zamiast przejąć się jej słowami, złapał ją za rękę i spojrzał w oczy.
- W takim razie, musisz mocno za mnie trzymać kciuki i dać mi jakąś namiastkę nagrody, jaka mnie czeka za świetnie zagranie swojej roli.  
Monika zarumieniła się, uciekając wzrokiem w bok.
- Ariel – mruknęła upominającym tonem. – Idź już.
Zirytowany, westchnął ciężko, a potem dotknął dłonią jej podbródka i pocałował.  
Owszem, stresował się każdym występem przed widownią, ale tym razem było inaczej. Czuł, jak po jego ciele rozlewa się ulga, gdy blondynka oddawała wszystkie jego pocałunki, cicho wzdychając.  
- Dobry początek – powiedział szczerze, odsuwając się od niej na niewielką odległość. Widział zmieszanie wymalowane na jej twarzy, ale nie napawało go ono obawą, a wręcz przeciwnie. – Wrócimy do tego, jak już będzie po wszystkim.
Po tych słowach, wstał, zostawiając Monikę w totalnym szoku i ruszył w stronę grupy, która już wyglądała zniecierpliwiona zza kotary i kiwała na niego energicznie głową. Po chwili, zauważył wściekły wzrok Orłowskiej, która lustrowała wzrokiem całą widownię.  
Poczuł mocny skurcz w żołądku, ale potem przypomniał sobie, że tym razem, to nie on gra pierwsze skrzypce, więc odetchnął z ulgą i uśmiechnął się szeroko do choreografki, która prychnęła pogardliwie pod nosem i zniknęła, szukając pewnie innych tancerzy.  

ᴂ

Patka siedziała na ławce w szatni i próbowała zebrać myśli. Przez niedopowiedzenia ze strony Wojtka brakowało jej czasu, aby stresować się spektaklem, który miał się zacząć za kilka minut. Doskonale wiedziała, że powinna już dawno tam być i rozciągać się razem z Kiką, ale unikała blondyna, bo bała się spojrzeć mu w oczy. Nie zamierzała wybuchać, bo sytuacja tego nie wymagała.  
Wojtek miał rację.
Cokolwiek powiedział Arturowi, miał cholerną rację. I te wszystkie powody, dla których nie poinformował jej o obecności bruneta, również miały sens. Nie chciała zgłębiać się w szczegóły, bo blondyn zawsze był wobec niej fair. Zresztą, nawet jeśli egoistyczna natura kazała mu stanąć na drodze pomiędzy nią a Arturem, to nie mogła mieć pretensji.  
Chciał ją mieć dla siebie, czy to coś złego?
I jak na zawołanie, w damskiej szatni pojawił się Wojtek, na dodatek, niekompletnie ubrany. Odwróciła wzrok, przeczesując palcami swój idealny kucyk.  
- Tutaj się schowałaś – powiedział uradowany, kucając przed nią. Niechętnie przeniosła na niego wzrok, cała się rumieniąc. – Co taka czerwona?
- Masz zamiar tak paradować? – zapytała, wolno taksując go spojrzeniem.
Nachylił się w jej stronę, skupiając wzrok na ustach.
- Jeśli ci się podoba to czemu nie?
Wywróciła teatralnie oczami.
- Orłowska…
- Drobna zmiana planów, nakaz wyszedł od niej, więc będziemy w pierwszym układzie tańczyć bez koszulek.
- W teatrze?! Całkowicie oszalała?
- A co powiesz na ten top? – odbił piłeczkę, dotykając palcami jej odsłoniętego brzucha, a potem odkrytych ramion. Czuła w podbrzuszu przyjemne ciepło i choć wiedziała, że będą mieli cały spektakl na dotykanie się, zarzuciła mu rękę na szyję. – Hmm?
- Nie podoba się?
- Masz całkiem dobry humor. Myślałem, że będziesz trzęsła się z nerwów, a jest wręcz odwrotnie. – Uśmiechnął się dwuznacznie. – I seksownie.
Na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Widzę, że od ostatniego razu też ci się polepszyło. – Rozdzwoniła się jego komórka, a kiedy na nią przelotnie zerknął, mina mu zrzedła. – Chyba za wcześnie to powiedziałam…
Wojtek spojrzał na nią w dziwny sposób, a potem zacisnął mocno szczękę. Nie potrafiła rozszyfrować jego wyrazu twarzy, więc złapała go mocno za rękę i uniosła pytająco brwi.
- Co się stało?  
- Nic – mruknął.
- Skład się posypał?  
- Nie…
- Orłowska wpadła w szał?  
- Jeszcze nie.
- Ludzie nie kupili biletów albo w ogóle nie przyszli? - Blondyn zmroził ją wzrokiem, aż wreszcie brunetka westchnęła ciężko. – W takim razie chodzi o to, że on tu jest, prawda?
Zaskoczyła go, widziała to po jego oczach.
- Skąd wiesz?
- Wojtek, nie jestem dzieckiem – odpowiedziała łagodnie. – Nie musisz traktować mnie jak jajko, które lada moment wypadnie ci z rąk.  
- Nie chcę, żeby z tobą rozmawiał.
- I nie będzie – zapewniła go. Zauważyła, że jej słowa nie zrobiły na nim wrażenia, więc objęła jego twarz dłońmi i uśmiechnęła się delikatnie. – Wiem, że z nim ostatnio rozmawiałeś, chociaż to bardzo nietrafne słowo.
- Kto ci powiedział?
- Nieważne – ucięła krótko temat. – Nasze ostatnie spotkanie miało mu uświadomić, że stracił mnie ostatecznie i na nic zdadzą się jego kolejne próby, skoro mnie nie kocha, a kieruje nim tylko chora zazdrość, której nie rozumiem. – Uśmiechnęła się z trudem. – Nie musisz martwić się, że kiedy stanie na mojej drodze, przywitam go z otwartymi ramionami, bo tak nie będzie. Nie tym razem.  
Spuścił wzrok, a ona przygryzła wargę, oczekując na jakąś reakcję z jego strony.
- Wyszedł ze mnie egoista – mruknął żartobliwie, chociaż gdy ponownie na nią spojrzał, nie zauważyła, aby śmiech dosięgnął jego oczu. – Nie zamierzam traktować cię jak swojej własności, ale jesteś moją dziewczyną. – Zamrugała kilka razy powiekami, zastanawiając się, kiedy ich znajomość posunęła się do przodu tak bardzo, że stali się parą. – Nie miej takiej zaskoczonej miny.  
Uniosła jeden kącik ust do góry, głaszcząc kciukami jego policzki.  
- Cieszę się, że…
Nie zdążyła dokończyć, bo złapał ją za łokieć i pociągnął w swoją stronę, złączając ich usta. Poczuła nagły przypływ pewności, bo Artur nie przyjąłby spokojnie takich tłumaczeń, a jakakolwiek argumentacja tylko pogorszyłaby dodatkowo sprawę.  
Wybór między nimi dwoma może nie należał do łatwych, ale szybko zorientowała się, że żaden z nich nie dałby jej tego samego, więc nawet nie musiała wybierać. Mogła jedynie zmusić swoje myśli, aby dały spokój wspomnieniom związanym z brunetem, jak i swoje serce, aby odpoczęło od wszystkich uczuć, jakie wzbudzał w nim Artur.  
- Tu jesteście! - Podskoczyli jak oparzeni, a zarumieniona Patrycja uciekła wzrokiem, żeby tylko nie spojrzeć Orłowskiej prosto w oczy. - Wynocha na scenę! Migiem! – Wiedziała, że kobieta była dość nerwowa i często działała pod wpływem impulsu, ale w tym momencie przebiła samą siebie. - Jeszcze się nacałujecie!  
Kątem oka zauważyła rozbrajający uśmiech na twarzy Wojtka, który nie potrafił oderwać od niej oczu. Poczuła się wyjątkowa, ale nie tylko, bo gdy tylko jej serce zadrgało w znajomy sposób, utwierdziła samą siebie w przekonaniu, że wystarczy znaleźć odpowiedniego chłopaka, a uczucia same przyjdą - prędzej czy później.

ᴂ

Światła ostatecznie zgasły, a Artur wziął głębszy wdech, przyciskając pięść do ust. Od kilku minut starał się uspokoić, bo nie był przygotowany na to co zobaczy. Wiedział, że Wojtek z Patrycją tańczą razem, ale nawet nie przypuszczał, że…
Jego plątaninę myśli przerwało pojawienie się na scenie brunetki, ubranej całej na biało. Była tak skupiona na tym, co robiła, że nie mógł wyjść z podziwu. Ostatnim razem emocje wzięły górę, ale teraz… Po chwili wokół niej pojawiły się inne tancerki, którym nie mógł się dobrze przyjrzeć, bo cała jego uwaga była przeznaczona dla Patrycji, która czarowała całą widownię.  
Długa spódnica, która składała się z fragmentów materiału, wirowała wokół niej przy każdym obrocie, wprawiając go w zachwyt. Czuł dziwne skurcze żołądka, bo zaczął się obawiać, co jeszcze zobaczy w tym spektaklu, skoro Patka była taka śliczna i pełna delikatności.  
Wszystkie tancerki niespodziewanie zamarły, a muzyka zmieniła się. Zanim się zorientował, dziewczyna znikła, a w jej miejscu pojawił się… pieprzony drań, który chciał sprzątnąć mu Patrycję sprzed nosa. Wziął kilka głębszych wdechów, a potem zacisnął mocniej szczękę, bo kiedy na scenie zrobiło się jaśniej, zauważył, że ten lowelas paradował bez koszulki.  
Prychnął pogardliwie, gdy dziewczyny na sali zaczęły głośno wzdychać. Miał ochotę wstać i wyjść, ale doskonale wiedział, że tego nie zrobi, bo chce porozmawiać z brunetką, nawet, jeśli musiałby wdać się w bójkę z tym kretynem.
Komórka zawibrowała mu w kieszeni, więc wyciągnął ją i przelotnie zerknął na ekran.
„Gdzie jesteś?”
Westchnął ciężko, a potem zablokował ekran i odwrócił telefon, aby go nie kusił. Nie zamierzał prowadzić żadnych smsowych dyskusji z Anitą, która pewnie nie byłaby zadowolona, że pojechał do teatru, aby zobaczyć swoją… Patkę.
Nie miał ochoty zastanawiać się nad tym, co będzie dalej.  

ᴂ

Czuł na sobie wzrok Orłowskiej, która nie potrafiła oderwać od nich oczu. Kątem oka sprawdzał, czy wszystko idzie zgodnie z planem, ale kobieta wyglądała na wniebowziętą, prawie tak samo, jak Patrycja, która prześlizgiwała mu się w dłoniach z taką gracją… Kilka razy musiał powstrzymać się, aby się nie uśmiechnąć, więc gryzł policzki.  
Patka była taka… Brakowało mu słów, ale przy każdym najmniejszym dotyku, czuł przyjemne napięcie, jakie przechodziło przez całe jego ciało. Kręcił się wokół niej, podnosił, obracał, łapał w powietrzu i pozwalał jej nogom oplatać jego biodra. Miał coraz większą ochotę na pocałunki, ale wiedział, że musi zdusić w sobie te pragnienia, bo Orłowska nie wybaczyłaby mu, gdyby przyspieszył koniec spektaklu. Ograniczył się jedynie do maślanych oczu, bo świetnie zdawał sobie sprawę, jaki wyraz ma jego spojrzenie, gdy patrzy na nią.
Zaczęła się piosenka z ostatniego epizodu, więc od razu zauważył zmianę w oświetleniu. Tym razem, inni tancerze tworzyli dla nich tło. Ciało brunetki drżało od emocji oraz muzyki, w którą wczuwała się bardziej niż jakakolwiek znana mu dziewczyna. Patrzył z podziwem na jej skupiony wyraz twarzy, próbując odnaleźć w nim kawałek czegoś, co świadczyłoby o tym, że pamięta o jego obecności.  
Zanim się obejrzał, wpadła mu w ramiona, obejmując mocno nogami jego biodra. Przytrzymał dłońmi jej uda, spoglądając prosto w zamglone od emocji oczy. Spowolniona muzyka, jej przyspieszony oddech oraz mocne bicie jego serca sprawiły, że ten pocałunek stał się nie tylko częścią spektaklu, ale częścią ich samych.
Miało być subtelnie, można rzecz, że symbolicznie, ale blondyn wpił się mocno w usta Patrycji, zabierając jej oddech. W ciągu kilku sekund poczuł, jak wplata mu palce we włosy, przyciągając bliżej jego głowę, pogłębiając pocałunek. Nie było w tym nic delikatnego, ale nie przejął się tym, tracąc kontakt z otaczającym go światem.  
Liczyła się tylko dziewczyna, którą trzymał w swoich ramionach i obiecał sobie w duchu, że nigdy nie dowie się, jak mocno kochał ją ten drań.  

ᴂ

Musiał wyjść, żeby odetchnąć świeżym powietrzem.  
W głowie kotłowały mu się różne myśli, a większość z nich podburzała go do pójścia za kulisy i skopania tyłka temu lowelasowi, który pozbawił go możliwości bycia z dziewczyną, którą cholernie mocno pokochał.  
Wspomnienia, jak stop-klatka przelatywały mu przed oczami, przypominając o najlepszych chwilach z Patrycją. Przypomniał sobie jej śmiech, dotyk, drżenie ciała, gdy ją dotykał i mocne bicie serca, gdy całował. Doskonale pamiętał, w jaki sposób na niego patrzyła i ile razy powtarzała, że wcale nic do niego nie czuje, chociaż jej oczy mówiły coś innego.  
A teraz, gdy naprawdę, sam zaczął czuć do niej najmocniejsze uczucie, jakie kiedykolwiek go przepełniało, które było nawet trwalsze niż złość, która ciągle przejmowała władzę nad jego ciałem, zrozumiał, że ktoś inny rozkochał ją w sobie, odbierając mu powód, dla którego tu się znalazł.
Rozluźnił dłonie, całkowicie się poddając.
Przegrał, chociaż to nie była żadna cholerna gra. Stracił ją, dokładnie tak jak mu powiedziała. Na jego miejscu pojawił się ktoś inny, przy kim wydawała się szczęśliwsza… Tak, Wojtek z pewnością ją uszczęśliwiał. W tańcu całkowicie mu się oddała, a przecież tam podobno liczy się zaufanie. Zaufanie, które również stracił…
Nie powinien w ten sposób myśleć, bo to nie było w jego stylu, ale wszystkie bodźce, wbijały mu szpile w serce, bo to właśnie ono najbardziej cierpiało. Cierpiało, gdy dowiedział się o stracie dziecka, gdy zobaczył matkę z blizną, gdy zabił się jego brat.  
Do pieprzonego trójkąta dołączyło jeszcze jedno zdarzenie, a mianowicie, utrata Patrycji mimo usilnych prób zatrzymania jej przy sobie.
Opuścił ramiona, a potem wyciągnął komórkę z kieszeni spodni i wybrał numer do jedynej osoby, która mogła mu pomóc w tym momencie. Wahał się tylko przez chwilę, aż ostatecznie zadzwonił.
- Anita?

KONIEC

_____________________________________________

Nigdy nie napiszę alternatywnego zakończenia tej historii, bo Artur nie zasłużył sobie na szczęście u boku Patrycji. Wojtek (w moim odczuciu) jest najlepszym, co mogło ją spotkać po takim rozczarowaniu...  
Dziękuję, że tu byliście, czekaliście, czytaliście i komentowaliście
Może ruszę z nową historią, a może skupię się na tym drugim opowiadaniu - jeszcze nie wiem, ale pewnie na dniach wszystko się rozstrzygnie
Ale ciekawi mnie, jakie jest Wasze zdanie na temat całokształtu tego opowiadania?