Życie do góry nogami - cz.43

Obróciłem się i zobaczyłem wołającą mnie Ally. Zatrzymałem się nie wiedząc o co chodzi, a ona podbiegła do mnie cała zasapana.
- Ally, co się stało? - zapytałem.
- Max, ona chyba to zrobiła! - powiedziała ciężko oddychając Ally.
- Ale co takiego?!
- Ona chyba usunęła ciążę!
- Skąd to wiesz?! - zapytałem zaskoczony.
- Szłam do sklepu, i zobaczyłam ją i Mike'a, gdy...
- Czekaj czekaj, ją i Mike'a? Czy oni się nie pokłócili? - przerwałem jej.
- Daj mi dokończyć, wysiedli z samochodu i usłyszałam jak mowil do niej że ma nikomu tego nie powtarzać  
- Coś jeszcze usłyszałaś?
- Nie, tylko to, od razu pomyślałam o tym i dzwoniłam do Ciebie ale nie odbierałes więc pomyslałam ze musisz byc u Amandy wiec zaraz pobiegłam w stronę jej domu.
Spojrzałem na telefon i rzeczywiscie było mnóstwo nieodebranych połączen od Ally.
- Przepraszam że nie odebrałem, nie wierze że ona to zrobiła...
- Co my teraz zrobimy? - zapytała Ally.
- Idziemy do niej, nie możemy czekać!
I zaraz pobiegliśmy w stronę domu Emmy. Gdy już byliśmy pod domem szybko zacząłem uderzać w drzwi i za chwilę w drzwiach stanęła mama Emmy.  
- Max? Co się stało? - zapytała
- Jest Emma? Muszę z nią porozmawiać, to bardzo ważne - powiedziałem.
- Jest, poczekaj chwilę, zawołam ją.
Poczekaliśmy chwilę pod drzwiami i zaraz zeszła Emma.
- Co wy tu robicie? - zapytała zdziwiona.
- Nie będę owijać w bawełnę, powiedz zrobiłaś to czy nie?
- Ale co niby zrobiłam?
- Nie udawaj, usunęłaś ciążę?
Ona zmieszała się na to pytanie i od razu chciała zamknąć nam drzwi przed nosem ale zdążyłem przytrzymać je nogą.  
- Idź stąd! - krzyknęła.
- Nie pójdę dopóki nie powiesz mi prawdy! - odpowiedziałem jej.
- Co tu się dzieje? - powiedziała podchodząc mama Emmy.
- To Emma się nie pochwaliła tym co zrobiła? - zapytałem ironicznie.
- To znaczy?
- Usunęła ciążę.
- Emma, on mówi prawdę?  
- Zostawcie mnie wszyscy w spokoju! - wrzasnęła Emma i pobiegła na górę.
- Powinniście już iść - powiedziała do mnie i Ally mama Emmy.
- Nic pani z tym nie zrobi? - zapytałem zdziwiony
- Ona jest dorosła, wie co robi i sama odpowiada za swoje decyzje.
- Naprawdę jest pani to obojętne?
- Nie, ale zrozum że to była jej decyzja.
- Słucham? To mogło być też moje dziecko! Nienawidze jej! Nigdy jej tego nie wybacze! Zresztą pani nie jest lepsza! Mamusia która ma wszystko w dupie, udana rodzinka! - krzyczałem rozżalony.
- Chodź już - powiedziała Ally odciągając mnie od drzwi domu Emmy, a jej matka ciągle stała oszołomiona moimi słowami.
Usiedliśmy na ławce i długo nie potrafiłem wydobyć z siebie żadnego słowa. Miałem kompletny mętlik w głowie. Było jeszcze gorzej niż przedtem. Moje dziecko mogło zginąć. Siedzieliśmy długo w milczeniu i w końcu Ally odezwała się:
- No to ładnie jej nagadałeś
- A nie miałem racji?
- Miałeś, ale patrząc na to jaka ona jest to nic nie zmieni.
- Wiem, ale nie panowałem nad sobą
- Rozumiem, przecież nie musisz mi się tłumaczyć, idź do domu połóż się ja sama trafię do siebie.
- Napewno? - zapytałem.
- Tak, idź.
Pożegnaliśmy się z Ally i wróciłem do domu. Opowiedziałem o wszystkim rodzicom i sami nie mogli uwierzyć w to jak Emma mogła zrobić coś takiego, zwłaszcza bez konsultowania się z innymi osobami. Jednak rozmowa z rodzicami dała mi wiele do myślenia. Matka Emmy zachowywała się od początku tak obojętnie, jakby sama chciała aby to dziecko zniknęło, może sama brała w tym udział. Obydwie są siebie warte. Na szczęście na rodziców zawsze mogłem liczyć i zawsze mnie wspierali. Gdy poszedłem do siebie nie mogłem zasnąć i myślałem o tym gdy ja i Emma byliśmy razem, jak było nad tak dobrze, jak zaryzykowałem życie żeby ją ratować, a teraz co z tego mam? Ona zabija być może moje dziecko i kręci się z innym. Było mi tak ciężko, ale w końcu zasnąłęm. Rano gdy się obudziłem przy moim łóżku siedziała Amanda. Byłem szczęśliwy gdy ją zobaczyłem. Rodzice opowiedzieli jej o wszystkim związanym z Emmą. Siedzieliśmy u mnie i długo jeszcze rozmawialiśmy. Było mi z nią bardzo dobrze, kochałem ją, była idealną dziewczyną. Zjadłem śniadanie i wyszliśmy się przejść. Byłem zdziwiony tym co zobaczyłem. Przed domem Emmy stała ciężarówka i jacyś mężczyźni wynosili rzeczy z jej domu. Zapytaliśmy sąsiadów i tak, rzeczywiście Emma się przeprowadzała. Może i lepiej, bo nie wiem jak miałbym codziennie widzieć ją w szkole, nie wytrzymałbym tego. Miałem jej dość na samą myśl o niej. Może to wszystko pomoże mi zapomnieć o niej, chociaż po tym co przeżyliśmy to nie będzie takie proste, ale cóż, nic innego mi nie pozostało. Minęliśmy z Amandą jej dom i odprowadziłem Amandę do pracy a sam poszedłem w stronę szkoły. Nie było mnie na lekcjach, ale specjalnie się tym nie przejmowałem, i wydaje mi się że nauczyciele gdy dowiedzą się o tym co zaszło też to zrozumieją. Chociaż może już wiedzą, bo każdy wie jak szybko wieści się rozchodzą. Minąłem szkołę i idąc dalej zauważylem Mike'a idącego w stronę parku. Nie wytrzymałem i poszedłem za nim i podbiegając do niego uderzyłem go pięścią w twarz tak że runął na ziemię.  
- Ty śmieciu! - wrzasnąłem.
- Czego chcesz?
- Zapłaciłeś za usunięcie jej ciąży! - krzyknąłem jeszcze raz go uderzając
- I dobrze mi z tym, jej też chyba nie potrzebny był bękart - powiedział ironicznie się uśmiechając
Nie wytrzymałem i zacząłem go dusić a on ciągle się uśmiechał, nagle ktoś mnie odciągnął. To Adam i kumple.  
- Zostaw go, on nie jest tego wart.
A Mike w międzyczasie wstał i odszedł, a ten irytujący uśmiech nie schodził z jego twarzy.
Mialem go serdecznie dosyć. Chciałbym żeby i on wyniósł się z tego miasta. Byłem tak zdenerwowany, że chciałem się na czymś wyżyć, ale chłopaki mnie uspokoili. Dobrze że mnie powstrzymali bo naprawdę nie panowałem nad sobą i prawie bym go udusił. Narobiłbym sobie tylko problemów przez niego. To wszystko mnie przerastało, nie wiedziałem co robić. Miałem wrażenie że wszystko jest przeciw mnie. Pożegnałem się z chłopakami i poszedłem na plażę. Położyłem się na piasku i zamknąłem oczy. Leżałem a przez moją głowę przebiegało mnostwo myśli. Straciłem kompletnie poczucie czasu. Nagle ktoś szturchnął mnie a ja podniosłem głowę i zobaczyłem...


******************************************************************

Pewnie wiele osób myslało że opowiadanie nie będzie dokończone, ale jest niespodzianka. Po wielu prośbach w końcu gdy wszystko się uspokoiło znalazłem czas i będę kontunował opowiadanie. Informacje o kolejnych częściach będą na FB, więc lajkujcie i podsyłajcie opowiadania znajomym