MIND || jdb #41

FOTRY - ONE

     POV JUSTIN

     - Bieber, masz widzenie! - krzyknął Bradley, a ja zdziwiony odwróciłem się w stronę chłopaka, który właśnie szedł w moją stronę.

     Widzenie? Ernest był u mnie wczoraj i powiedział o tej gównoburzy, która ma aktualnie miejsce, oraz o tym, że wszystko jest na dobrej drodze aby sąd przyjął ten cały wniosek.

     - Ja? - wskazałem na siebie palcem, a Bradley się zaśmiał i skinął twierdząco głową.

     - Tak ty, idziesz czy nie?

     - Okej chłopaki, dokończymy potem ten mecz - spojrzałem na grupkę chłopaków, a oni skinęli. Rzuciłem piłkę ostatni raz do kosza, a potem chwyciłem białą koszulkę i poprawiając włosy, podszedłem do Bradley'a, który założył mi kajdanki.  

     - Kto to jest? - spytałem, gdy wychodziliśmy z dziedzińca.

     - Nie wiem. Trent kazał mi cię przyprowadzić - odpowiedział, a ja skinąłem potakująco.

     - Ładna dzisiaj pogoda - stwierdziłem patrząc w niebo i mrużąc przy tym oczy. - Dzisiaj mijają cztery miesiące - dodałem ciszej, ale mimo to usłyszałem westchnięcie Bradley'a, a on tego nie skomentował. Zawsze mi mówił co u niej; robił to on albo Felix, jej ojciec, ewentualnie Dylan, ale z tego co wiem on wyjechał z Los Angeles jakieś dwa miesiące temu.

     - Jej matka u niej była - odezwał się wreszcie, a ja wywróciłem oczami. Felix mi naprawdę dużo powiedział o tej kobiecie i jedyne jak mogłem to skomentować to ''ja pierdole''.

     - Nie mam ochoty słuchać nic o tej kobiecie - stwierdziłem niemal od razu. - Jest taka piękna pogoda, więc nie psuj tego, przyjacielu.

     - Brałeś coś? Mówisz tak jakbyś coś brał.

     Zaśmiałem się i oblizałem wargi.

     - Zacząłem chodzić znowu do psychologa po tym jak, wiesz, pobiłem Michaela i trafiłem za to na tydzień do izolatki i wiesz co? Jest trochę do dupy, no ale zawsze wysłucha mojego pierdolenia.

     - Myślisz o niej?

     - Cały czas - odpowiedziałem od razu.

     Bradley już nic nie dodał, ponieważ weszliśmy do pokoju odwiedzin, a ja rozglądałem się w poszukiwaniu kogoś znajomego, ale niestety - nie znałem nikogo. Była tutaj jakaś rodzina i dziewczyna, która siedziała pod oknem i patrzyła wprost na mnie.

     - Do panny Wheller - usłyszałem z tyłu głos Kevina, więc spojrzałem na brunetkę, która wciąż patrzyła, kurwa, na mnie.

     Wheller, Wheller. Czy ja znam kurwa jakąś Wheller?

     Nah, nie wydaje mi się.

     Ruszyłem do przodu, a potem gdy znalazałem się przy tej kobiecie, wciąż na nią patrząc, zająłem miejsce naprzeciwko niej i czekałem aż to ona się pierwsza odezwie, bo ja nie miałem takiego zamiaru.

     - Jestem Molly - zaczęła od razu, a ja dopiero wtedy zrozumiałem, że to ta idiotka, która mieszkała z Olivią. Podniosłem wyzywająco głowę i czekałem na więcej. - Wróciłam do LA dwa tygodnie temu i wiem też, że Olivia jest w śpiącze.

     - Po jaką cholernę tutaj przyjechałaś? - warknąłem. Z opowieści dziewczyny dało się wywnioskować, że Molly była wredną i irytującą dziewczyną, więc miałem ochotę na rozmowę z nią tak samo jak na herbatkę z Jamesem.

     Czyli w ogóle.

     - Muszę z tobą porozmawiać, bo chyba wiem kto jest winny tego wszystkiego - zaczęła powoli, a ja wziąłem głęboki oddech aby się uspokoić i trzymać nerwy na wodzy.

     - Nie wierzę ci - oświadczyłem ponurym głosem. Jeszcze chwila, a stąd wyjdę.

     - Byłam siostrą Lucasa, więc proszę, wysłuchaj mnie.

     - Teraz mnie to nie obchodzi. Lucas nie żyje.

     - A twoja dziewczyna jest w śpiączce.

     - A ciebie - nachyliłem się nad nią. - Powinno najmniej interesować to, co dzieje się z Olivią.

     - Mieszkałam z nią, więc coś mnie to obchodzi.

     - Spierdoliłaś kiedy ktoś się wam do niego włamał, więc o czym my gadamy?

     - Miałam do tego dobry powód.

     - A ja mam wiele dobrych powodów, ale one jakoś w więzieniu nie mają znaczenia.

     - Ja pierdole, Bieber - syknęła Molly, chwytając się za głowę. - Nie mamy dużo czasu, więc proszę cię, posłuchaj mnie, bo to co mam ci do powiedzenia jest ważne.

     - W takim razie słucham - skrzyżowałem ramiona i oparłem się o krzesło, gotowy do jej pierdolenia. Molly westchnęła i zaczęła mówić:

     - Prawda jest taka, że nie spodziewałam się, że Tobby wróci, zabije mi zwierze i włamie się do mieszkania, aby znaleźć twoje akta. Wyjechałam, aby wyglądało to tak jakbym w ogóle nie mieszkała w Los Angeles, ale ten skurwiel mnie znalazł i także zaczął grozić, bo też zaczęłam węszyć. Chcę się po prostu dowiedzieć, kto zabił mi brata.

     - Podejrzewamy, że to ta pierdolona zagadka Tobby.

     Molly pokręciła przecząco głową.

     - To prawda Tobby wrócił do miasta, ale to nie on. Myślisz, że byłby w stanie wejść do więzienia i go zabić?

     - Nie - zaprzeczyłem niemal od razu.

     - No właśnie. To zrobił ktoś stąd. Ktoś to ma kontakt z Tobbym.

     - Tylko to chciałaś mi powiedzieć? - prychnąłem. Rozmowa z mojej strony była już skończona.

     - Nie, ale...

     - Koniec widzenia - przede mną pojawił się Tobias. Spojrzałem na niego.

     - Moment - oznajmiłem.

     - Minuta - powiedział cicho i odszedł, zostawiając nas samych.

     - Uważaj na siebie, okej? Wyjechałam, bo chciałam dotrzeć do chłopaka, dzięki któremu masz alibi na dzień zabójstwa.

     Przełknąłem ślinę, a moje serce zabiło mocniej gdy tylko usłyszałem te słowa.

     - Alibi? - powtórzyłem po niej.

     - Przecież wiesz, że to nie ty ich zabiłeś - prychnęła. - W każdym razie jeszcze nie mam z nim kontaktu, ale to się zmieni.

     - Koniec widzenia. Idziemy, Bieber - Tobias chwycił mnie za kombinezon i postawił do pioniu.

     - Byłam u Olivii i lekarze dają jej duże szanse na wybudzenie się. Walczy dla ciebie, Justin!


''- Wolę niebezpieczne życie z tobą, niż prowadzenie nudnego, szarego życia bez ciebie, Justin - szepnęła i objęła dłońmi moje policzki. - Nic nam nie będzie, jasne? To był i jest mój wybór - dodała szeptem, a chwilę potem musnęła moje usta. Odwzajemniłem pocałunek i objąłem ją w pasie, przyciągając jeszcze bliżej siebie. Za każdym razem gdy ją całuję czuję się tak kurewsko dobrze, przysięgam.

     - Jeśli cię stracę - szepnąłem w jej usta, czując jak moje serce przyśpiesza. - Stracę wszystko.''

✖✖✖

     Dwa miesiące później:

     Pół roku.

     Minęło pół roku.

     Było to najgorsze pół roku w moim życiu, a to jeszcze trwa.

     Od pół roku nie widziałem Olivii, nie czułem jej bliskości, nie mogłem jej całować,ani przytulać, a tym bardziej cieszyć się tym, że jest.

     Z tego co mi tydzień temu mówił Felix, lekarze dają jej duże szanse na wybudzenie się. Moja sprawa ruszyła, za miesiąc pierwsza rozprawa i po raz pierwszy cieszę się, że siędzę tutaj, bo z tego co mi wiadomo na zewnątrz jest ogromne zamieszanie z związku z moim wyrokiem. Ludzie nie chcą abym wychodził i przebywał w tym samym otoczeniu co oni.

     Mogę powiedzieć, że się zmieniłem. Od dwóch miesięcy nikogo nie pobiłem i od dwóch miesięcy nie było mnie w izolatce, a także od dwóch miesięcy za każdym razem na stołówce dostaje marchewkę, a nie pierdolony seler. Od czterech miesięcy często ćwiczę; to jest to, co robię w wolnym czasie aby nie myśleć o Olivii, ale to i tak jest bez sensu, bo non stop o niej myślę.

     Czy ją jeszcze spotkam, zobaczę jej uśmiech, pocałuję, przytulę lub po prostu poczuję to, że jest.

     Wciąż chcę ją zabrać na randkę do wesołego miastecz, i wciąż jestem umówiony z Blake'iem na mecz piłki nożnej, także wszystko powinno się udać.

     Wierzę w to.

     Ostatnio często Molly tu przychodzi, a ja mam jej dosyć, tego że wpierdala się w moje życie, mimo że nikt jej o to nie prosił. Aż zacząłem mówić Bradley'owi aby za każdym razem gdy ją widzi mówił jej, że siedzę w izolatce, czy coś podobnego.

     Jeśli ta idiotka myśli, że coś między nami mogłoby być to ją kurwa rozczaruję, bo kocham tylko Olivię.

     Aktualnie siedziałem w pokoju dla odwiedzin, bo Felix ma mi coś ważnego do powiedzenia, a nawet do pokazania. Nie bardzo chciałem się z nim widzieć, ponieważ właśnie dzisiaj grałem mecz z chłopakami, ale ten idiota się uparł.

     Cholernie się niecierpliwiłem i co chwilę zerkałem na zegar, na którym wskazówki przesuwały się w szaleńczo wolnym tempie. Westchnąłem i mrużąc oczy, spojrzałem na Bradley'a, który stał w kącie i się ze mnie nabijał. Wywróciłem oczami i spojrzałem na moją czarną bluzę.

     A wtedy ułyszałem t e n głos. Myślałem, że się przesłyszałem, i że to mi się wydaje, ale potem Felix uciszył tą osobę. W moim gardle pojawiła się gula, a serce szybko zabiło, gdy powoli odwróciłem się przodem do wejścia, zauważając dwie osoby.

     Myślę, że umarłem. Nie mogłem wydusić z siebie ani słowa i myślałem, iż zaraz rozryczę się ze szczęścia widząc ją po tak długim czasie, stojącą kilka kroków przede mną. Zmieniła się; to przecież oczywiste, po pół roku. Jej włosy nie były już długie aż do tyłka i brązowe, tylko były do ramion i w dodatku blond. Wciąż miała te same okulary, te same oczy, te same usta.

     To po prostu wciąż była o n a .

     To wciąż była moja Olivia.


XXX
miałam go dodać jutro, ale nie mogłam się powstrzymać i CZY WY NAPRAWDĘ MYŚLELIŚCIE, ŻE JA MOGŁABYM JĄ ZABIĆ????!!!?!
NIGDY! NIGDY! NIGDY! NIENAWIDZĘ TAKICH ZAKOŃCZEŃ, ALE KOCHAM DRAMY!
sama umierałam, gdy w fanficach, albo w książkach umierali moi ulubieni bohaterowie, więc ja tego moim nie mogłabym zrobić!

Justin się zmienił, jestem z niego dumna :""") [ ale to wciąż nie koniec, a przed nami nie epilog, ani ostatni rozdział, ponieważ wciąż mam pomysły na to ]
okej kończę, dosłownie padam na twarz. jeśli są jakieś błędy, czy coś to przepraszam hahahahaha.

JESZCZE DWA PÓŁFINAŁY, A POTEM FINAŁ I OMG KTO WYGRA EURO??