MIND || jdb #23

TWENTY - THREE

POV OLIVIA

     Czułam się tak strasznie źle, przysięgam. Myślałam, że rozryczę się przed nim lub, że nakrzyczę na niego i wyjdę trzaskając drzwiami. W jego oczach była czysta powaga, a słowa wypowiedziane z jego ust brzmiały tak szczerze, że nie miałam sensu podejrzewać, iż kłamał.

     ''Dlaczego zachowujesz się tak, jakby to cokolwiek dla mnie znaczyło?''
     
     Przymknęłam powieki aby nie krzyknąć z rozpaczy, która ogarnęła moje ciało gdy patrzyłam mu po tym w oczy. Zniszczył wszystko w tym momencie, a jedyne co mi pozostało to moja pomoc. Justin wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie liczy na coś więcej, a ja jak taka głupia i naiwna nastolatka pozwoliłam mu na to żeby myśleć inaczej.

     - Jeszcze dzisiaj zadzwonię do Ernesta i poproszę o jak najszybsze spotkanie - powiedziałam powoli. Justin skinął głową i ziewnął. Był tak samo zmęczony jak ja.

     - Okej - zaczął. - Da się zrobić tak, że spotkamy się we trójkę? - spytał, a ja od razu przytaknęłam.

     - To będzie nieuniknione - mruknęłam, przecierając oczy. Kiedy sobie przypomnę, że czeka mnie jeszcze jazda do domu to mam ochotę zasnąć nawet tutaj.

     - Wszystko okej? - zapytał Justin, a ja spojrzałam na niego zauważając, że uważnie mi się przygląda.

     Oh, tylko trochę rozpadam się w środku, jestem na ciebie strasznie zła, ale ci tego przecież nie powiem. A, no i chcę strasznie spać.

     - Po prostu jestem zmęczona - odpowiedziałam.

     - W takim razie jedź do domu - posłał mi uśmiech, a ja zacisnęłam pięści. Chcę go uderzyć, żeby on poczuł się choć tak źle jak ja. Chcę go zranić; sprawić, że będzie cierpiał.

     Ale nie mogę. Nie potrafię życzyć mu źle i nie potrafię zrobić żadnej z tych rzeczy.

     - Skontaktuje się z Bradley'em. Przekaże ci to, co najważniejsze.

     - Dlaczego ty tego nie zrobisz? - zapytał.

     - Nie przyjadę tutaj tylko po to, aby powiedzieć ci, że Ernest się zgodził - syknęłam zirytowa. Justin podniósł ręce w geście obronnym, a ja wywróciłam oczami i po prostu nie skomentowałam tego. Wstałam, podobnie jak Justin.

     - W takim razie do zobaczenia - posłał mi sztuczny uśmiech.

     - Tak - mruknęłam. - Do zobaczenia - odwróciłam się na pięcie i kliknęłam na peger, aby Bradley już przyszedł. Zastygłam gdy poczułam delikatny uścisk Justina na moim łokciu. Na moment przymknęłam powieki, a potem odwróciłam się w jego stronę.

     - Co? - zapytałam cicho.

     - Na pewno wszystko okej? - teraz to ja wywróciłam oczami i zrobiłam krok w tył, tym samym wyrywając się z jego uścisku.

     - Tak, Justin - odpowiedziałam. - Jestem zmęczona, tyle.

     - Czy to przeze mnie? - przeczesał dłońmi włosy, a potem spojrzał na nie tymi swoimi, hipnotyzującymi oczami.

     - Oczywiście, że nie - przyznałam. Moje serce w tym momencie się zapadło.

     To przez ciebie, Bieber.

     - Dobranoc, Olivia - wyszeptał, a potem pocałował mnie w policzek. Zrobił krok w tył w tym samym czasie, gdy drzwi się otwarły, a do środka wszedł Bradley. W szoku patrzyłam na Justina i nie wiedziałam co mam powiedzieć. On tego nie zrobił. Nie pocałował mnie po tym w policzek. Oblizał wargi, a uśmieszek pojawił się na jego twarzy. Wzięłam oddech, pożegnałam się z ochroniarzem i jak najszybciej wyszłam z więzienia. Musiałam odetchnąć świeżym powietrzem.

     Gdy tylko drzwi za mną się zamknęły, a ja sama poczułam chłód dzisiejszej nocy, spojrzałam w niebo. Lekki wiatr muskał moje ciało, a mi to wcale nie przeszkadzało. Potrzebowałam tego. Przez chwilę tak stałam, oddychając miarowo, aż do momentu gdy ktoś dotknął delikatnie mojego ramienia. Prawie krzyknęłam z przerażenia, ale gdy tylko poczułam znajome perfumy, uspokoiłam się. Otwarłam oczy i spojrzałam na Felixa. W świetle lamp, które oświetlały teren dostrzegłam jego poważny wyraz twarzy. Nie wyglądał jak policjat; świadczyła o tym tylko kabura z bronią przewieszona przez jego spodnie. Był ubrany zwyczajnie - miał czarną kurtkę i bluzę z kapturem. Na jego głowie była czarna czapka z daszkiem. Ale dlaczego on jest tutaj gdy powinien być na imprezie i to w dodatku pijany?

     Już chciałam o to zapytać ale moja warga zadrżała, a ja po prostu przytuliłam się do niego. Usłyszałam jego westchnięcie, a potem to jak głaszcze moje włosy. Objął mnie mocniej przez co poczułam się jeszcze bardziej bezpiecznie.

     Cieszyłam się, że o nic nie pyta. Ważne, że on po prostu jest.

     - Nienawidzę tego - wyszeptałam, zaciskając ręce na jego bluzie.

     - Czego nienawidzisz? - spytał cicho.

     - Tego, że mi zależy - mój głos zadrżał, a ja bałam się, że zaraz wybuchnę płaczem. Ale nie pozwoliłam sobie na to. - Nie widzę w nim mordercy, rozumiesz? Nie widzę w nim kogoś, kto zabił swoją rodzinę i odsiaduje dożywocie. Nie widzę w nim niebezpiecznego więźnia, który mógłby nawet mi coś zrobić. Widzę w nim silnego mężczyznę, który wewnątrz jest zraniony i zagubiony, a na zewnątrz jest po prosu cholernie pewny siebie. Dostrzegłam w nim dobro i powinnam siebie nienawidzić za to, że się do niego przywiązałam i pozwoliłam na to aby teraz cierpieć przez taką rzecz. Wciągnął mnie w swoją burzę, a ja pozwoliłam aby Justin zniszczył mój spokój.

xxx