STALKER • 50

EPILOG

– To nie mogło się tak skończyć – usłyszałem jego głos i roześmiałem się, siadając wygodnie na kanapie. Mój wzrok powędrował na zdjęcie, wiszące na ścianie po prawej stronie. Poczułem lekkie szturchnięcie w ramię, a potem spojrzałem na chłopaka i zabrałem od niego puszkę coli.

– Uwierz, że mogło – odpowiedziałem, siadając wygodnie. Roześmiałem się, widząc jego zdezorientowaną minę, gdy chciał coś powiedzieć, ale nie wiedział do końca co. Cóż, pewnie też byłbym tym wszystkim zaskoczony i byłbym zdezorientowany, gdybym dowiedział się o tym wszystkim w przeciągu kilku godzin. – Na czym skończyliśmy? – upiłem łyk i odłożyłem puszkę na stolik, bo wiedziałem, że będzie mnie rozpraszać.

– Na tym, gdy Bella dowiedziała się, że Jason handlował narkotykami.

Kiwnąłem głową i skrzyżowałem ramiona, przywołując wspomnienia sprzed pięciu lat.

– Ach, tak – zgodziłem się z nim. – W zasadzie potem wydarzyły się dwie najważniejsze rzeczy. Ben i jego przydupas zostali zabici przez ludzi Lucasa, a sami bracia dowiedzieli się, że Bella tak naprawdę nie robiła tego, co chcieli – machnąłem lekceważąco dłonią. – Poza tym, zapomniałem wspomnieć, że Ben i jego goryl byli ludźmi Alexa.

– Czemu mówisz Ben i jego przydupas? Jak miał na imię?

– Czy to jest w tej chwili ważne? – jęknąłem, kręcąc się na kanapie.

– Jest ważne – kiwnął głową i zmierzwił swoje czarne włosy. Wywróciłem oczami.

– Miał na imię James, ale nigdy go nie lubiłem, więc nie używałem jego imienia. Był jego przydupasem, chłopcem na posyłki i wszystko robili razem.

– W porządku – stwierdził i wyjrzał przez okno na panoramę Nowego Jorku. Miasta, którego nie mógłbym zostawić. – Co z braćmi i Bellą?

– To była ciekawa sprawa – roześmiałem się, kręcąc głową z niedowierzaniem, przypominając sobie ten czas, gdy wtedy faktycznie bałem się, że coś jej się stanie, ale teraz po tylu latach mogłem się z tego śmiać. – Arabella następnego dnia spędziła dzień u Lucasa, dla którego miała pendrive'a z listą klientów Alexa i Jake'a. Potem, o piątej, miała jechać do klubu Roberta w czymś mu pomóc, nie mam pojęcia w czym – machnąłem ręką i wziąłem puszkę, bo zaschło mi w gardle. Opowiadanie było męczące. – No i faktycznie tam pojechała, o dziewiątej pojechaliśmy z Jasonem, by do nich dołączyć, a tam oczywiście, byli już bracia Delgado. Możesz sobie wyobrazić, co się wtedy działo.

– Wyobrażam sobie – mruknął, a ja się zaśmiałem.

– W każdym bądź razie, byli naprawdę wkurwieni na Bellę, że tak zrobiła ich w chuja. W zasadzie nawet nie wiem, czy byli źli na to, że miała rozejm z Lucasem, czy że skopiowała listę ich klientów. Gdy Jake zauważył, że przyszliśmy zaczął klaskać i mówić, że tak wygląda żywy trup, oczywiście miał na myśli mnie, ale wtedy podszedłem do nich i zapytałem co się tu dzieje. Alex odpowiedział, że mam się nie wpierdalać, bo skończę jeszcze szybciej niż myślę, a wtedy byłem pewien, że się dowiedzieli. Nie wiedziałem jeszcze jak i kiedy, ale to nie było ważne. Bałem się o Bellę. Jake wtedy krzyczał na Bellę, ona krzyczała na niego, Robert stał oparty o bar i trzymał w dłoni trzy szklanki, wciąż to pamiętam.

– Klub był wtedy zamknięty? – wtrącił mi, a ja odetchnąłem i spojrzałem na niego znacząco.

– Oczywiście, że był – prychnąłem i pokręciłem głową, że zadał tak głupie pytanie. – A co myślałeś, że będą prowadzić tę rozmowę przy tych wszystkich ludziach?

Zaprzeczył, a ja mówiłem dalej.

– Wracając, mówiła, że nigdy nie byłaby w stanie zabić Lucasa, a Jake odpowiedział, że w TAKIM RAZIE ŻYCIE LUCASA JEST DLA CIEBIE WAŻNIEJSZE NIŻ ŻYCIE JUSTINA. Widziałem, że się zdenerwowała, a ja chciałem do niej podejść, ale Alex stanął mi na drodze i coś powiedział, ale niewiele zrozumiałem. Alex zaczął mówić, że brakuje tu jeszcze Lucasa do kompletu – popukałem się w czoło i przywołałem jego minę, gdy wypowiedział te niedorzeczne słowa.
Spojrzałem wtedy na Roberta, który wzrokiem chciał mi coś przekazać, ale ja za cholerę nie wiedziałem, o co mu wtedy chodziło. Kiwnął raz głową, potem drugi raz, a ja się zastanawiałem, czy ma jakiś problem, czy coś jest na rzeczy. Jake, Alex i Bella krzyczeli na siebie, Jason zaczął szarpać ochroniarza braci, a ja stałem jak taki kretyn trzymany przez Alexa i chciałem coś zrobić, bo naprawdę miałem wrażenie, że któryś z nich wyciągnie broń i nie zabije mnie tylko Belli.

– Bałeś się, że wtedy umrzesz?

– Gorsze byłoby, gdyby Bella zginęła.

– I co było dalej?

– Wiesz pewnie, że w klubie był pokój z szybami, coś na kształt, luster weneckich. Stojąc przy barze nie widziałeś, co działo się w środku, a będąc w pokoju obserwowałeś cały parkiet.

Kiwnął głową.

– A więc tam był Lucas, który przyjechał wcześniej, bo tak poprosiła go o to Bella. Jego szofer odjechał, aby nie wzbudzać podejrzeń, miał tam zostać i wyjść w odpowiednim momencie. I wyszedł, gdy wszyscy na siebie krzyczeli, bracia byli totalnie wkurwieni, a zamiast działać woleli wrzeszczeć nie tylko na Bellę, ale na siebie nawzajem. To byli prawdziwi debile.

– Bella powiedziała ci o planie?

– Nie wiedziałem o niczym – obaj się roześmialiśmy. – Ale tak było lepiej. Im mniej osób wie, tym lepiej.

– A Robert?

– Wiedział, ale przyznał mi to dwa lata później. Bella mu powiedziała, by wpuścił go tylnym wejściem.
– Czyli Arabella zwabiła Alexa i Jake'a?

– Wiedziała, że była śledzona i miała podsłuch w telefonie. Wykorzystała to, gdy Robert do niej zadzwonił i powiedział, by przyszła do klubu. Powiedziała, że będzie o piątej. Pół godziny wcześniej Lucas wyszedł z hotelu i pojechał innym samochodem niż tym, którym jeździł zazwyczaj.

Widziałem na jego twarzy szeroki uśmiech, gdy wspomniałem o Belli, a moje serce biło za każdym razem szybciej, gdy tylko myślałem o tym jak wiele dla mnie poświeciła, narażając też swoje życie.

– Myślisz, że mogłaby zgodzić się na propozycję braci i nie mówić o niczym Lucasowi?

– Nie – odpowiedziałem bez wahania. – Nie zabiłaby go. Nie zrobiłbym tego też ja, bo doskonale by wiedzieli, gdyby zrobił to ktoś inny.

– I co było potem? Lucas wyszedł?

– Zszedł do nas, ale Robert najpierw znów kiwnął głową tak mocno, że bałem się, iż dostał skurczu. Nie mogę uwierzyć, jakim byłem idiotą. A potem zrobił krok do przodu, rzucił się na ochroniarza, a ja na Alexa, którego przewróciłem od razu. Potem usłyszałem strzał, podniosłem głowę, bojąc się, że Bella dostała, ale jedyne co zauważyłem to to, że na nią upadło ciało Jake'a. Znów usłyszałem strzał i tym razem strzelił Robert do ich ochroniarza, a ja spojrzałem na spanikowaną twarz Alexa i przez chwilę zrobiło mi się go przykro, ale tylko przez chwilę, aż wreszcie uderzyłem go raz, potem drugi, trzeci, aż zaczął krwawić, Jason złapał mnie za kurtkę, ociągnął od niego, a Lucas strzelił mu w serce. Byłem w takim szoku i nie do końca wiedziałem, co do cholery, się stało. Dopiero słowa Lucasa sprawiły, że całkowicie się ocknąłem.

– Co powiedział? – zapytał podniecony.

– Koniec tego pierdolenia. Nienawidzę brudzić sobie rąk.

Roześmiał się, ale mi nie było w ogóle do śmiechu.  

– Patrzyłem na trzy ciała i oddychałem tak gwałtownie, czułem walące serce; bałem się i sam nie wiedziałem czego. Czułem niepokój, że zaraz coś się stanie, ktoś wtargnie i zabije nas wszystkich. Poczułem jak Bella mnie objęła, zaczęła mówić, że mnie kocha, że wszystko w porządku, a moje serce czułem aż w gardle. Powiedziała, że muszą mnie wyprowadzić i gdy wyszedłem na zewnątrz, poczułem zimne i świeże powietrze dotarło do mnie, co się stało.

– Ha, idiota – parsknął, znów mi przerywając, a ja posłałem mu znaczące spojrzenie.

– Dlaczego ja w ogóle ci o tym mówię?

– Bo ominęła mnie pewna część waszego życia, a teraz – machnął dłonią na otaczającą nas przestrzeń. – Chcę dowiedzieć się wszystkiego.

Uśmiechnąłem się szeroko.

– Ludzie Lucasa posprzątali ich ciała, zrobili to tak szybko, że nawet krwi nie było na podłodze. Robert po wszystkim podszedł do mnie i powiedział, że jestem idiotą, bo nie domyśliłem się, że zarówno on i Lucas czekali, aż przyjmę znaki, które mi dawał. Czekali tylko na mnie. Zapytałem potem Bellę, jak się czuje, czy wszystko w porządku, a ona się do mnie uśmiechnęła, przytuliła mnie, powiedziała, że mnie kocha i wreszcie wykrztusiła z siebie: Nareszcie wszystko jest dobrze. Nie pamiętam, czy kiedykolwiek wcześniej odczułem taką ulgę po jakichkolwiek słowach. Kamień spadł mi z serca, bardziej ją do siebie przyciągnąłem i powiedziałem, że też ją kocham. O Boże, tak bardzo ją kocham.

Milczał jakiś czas, wpatrując się znów w okno i widziałem jego zaciśnięte pięści.  

– Nie wybaczy mi tego – powiedział cicho, a ja oblizałem usta, zastanawiając się do jeszcze mogłem powiedzieć.

– Zawsze chodziło o to, by chronić tych, których kochamy.

Ethan na mnie spojrzał.

– Ona widziała jak umieram.

– Widziała to, co chciała widzieć. Dobrze wiemy, że gdybyś żył nigdy nie skończylibyśmy tego gówna w naszym życiu. Quentin też musiał uwierzyć, że nie żyjesz, wszyscy nasi wrogowie musieli tak sądzić.

– Nie chcę, by Bella wiedziała, że żyję.

– Szanuję twoją decyzję – odpowiedziałem szczerze.

– Najgorsze nie było ukrywanie się – zaczął po krótkiej przerwie. – Najgorsze było obwinianie się o cierpienie Arabelli. Gdyby chodziło o ciebie, nie wytrzymałbym i w końcu powiedziałbym jej, że żyjesz.

– Nie zrobiłbyś tego – pokręciłem głową, wpatrując się w puszkę.

– Skąd wiesz?

– Bracia zawsze dochowują tajemnic.

Ethan kiwnął powoli głową.

– Poza tym, ty też mnie nie wydałeś, no wiesz, gdy niby siedziałem jeszcze w więzieniu.

– Robiłem wszystko, by ją chronić.

– Teraz ja ją będę chronił.

Mój telefon zawibrował na stole, a ja spojrzałem na sprzęt, dobrze wiedząc, kto pisał.

– Ile już ma?

– Dwa lata – odpowiedziałem dumnie.

– Jason z Mandy wyjechali?

– Mieszkają w Australii.

– Zostajecie w Nowym Jorku?

– Prawdopodobnie do przyszłego roku – odpowiedziałem. – Chcemy zamieszkać w Paryżu, wiesz nigdy nie możesz być pewny, że w danym miejscu spędzisz całe swoje życie.

Ethan spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku i westchnął.

– Powinienem już iść. Mam samolot za dwie godziny.

– Podrzucę cię na lotnisko. To dziesięć minut drugi od hotelu – odpowiedziałem. – Poza tym, nie przesadzaj, nie widzieliśmy się szmat czasu, a pewnie znów spotkamy się dopiero za pięć lat.

– Spotkamy się, gdy Ethan będzie już nastolatkiem – odpowiedział, a ja prychnąłem.

– Mam nadzieję, że nie będzie miał nic z ciebie – parsknąłem, a telefon znów zaczął wibrować.

– Radzi sobie? – usłyszałem jego kolejne pytanie.

– Tak, jest lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Jesteśmy naprawdę szczęśliwi.

– Tak cholernie żałuję, że nie mogę znów spotkać się z nią twarzą w twarz – westchnął, a ja nawet nie byłem w stanie wyobrazić sobie, co czuł. – Wiem, że tak jest lepiej, a zdjęcia nie zawsze oddają to, co ty masz na co dzień.

– Przyjedź do nas za parę lat. Wtedy na pewno cię nie pozna – zażartowałem, chociaż obaj wiedzieliśmy, że to nie była prawda. – Okej, doskonale wiemy, że Bella pozna cię nawet na końcu świata – uniosłem dłonie w obronnym geście.

Ethan zaczął się śmiać, a ja nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Cieszyłem się z obecności Ethana, z tego, że wreszcie mógł przylecieć, że mogliśmy porozmawiać, chociaż czułem poczucie winy, że Bella nie wie o jednej z ważniejszych rzeczy, o których powinna zdawać sobie sprawę. Tłumaczyłem to sobie tym, że chodziło o nas wszystkich, o nasze spokojne życie, o naszego syna. Gdy Ethan zaproponował ten plan, nie zgodziłem się; wiedziałem, że Bella będzie cierpieć, ale nie pozostawało nam nic innego.

– Nie obwiniam cię, Justin – usłyszałem wreszcie i uniosłem na niego spojrzenie. – Jestem wdzięczny, że mam rodzinę – dodał, a ja blado się do niego uśmiechnąłem. – Poważnie, gdyby to trwało dalej, nigdy nie miałbym żony, dzieci ani spokojnego domu w Teksasie. Nigdy bym nie pomyślał, że w ogóle stanę się takim człowiekiem.

– Cieszę się, że nam wszystkim się udało – zapewniłem go. – Powinniśmy iść.

Na zewnątrz słońce chyliło się ku zachodowi, a Nowy Jork jak zawsze żył swoim życiem. Przymknąłem na moment oczy, napawając się zgiełkiem tego miasta, a po chwili z uśmiechem rozejrzałem się po okolicy. Byłem wdzięczny za tak wiele rzeczy, tak wiele było jeszcze przed nami.

– Wiesz, pozdrów Hailee – szturchnąłem go w ramię, a on parsknął i założył czapkę z Adidasa. Podeszliśmy do samochodu, zaparkowanego nieopodal, a Ethan wyjął swoje kluczyki. – Przyjechałeś swoim? – jęknąłem niezadowolony, spoglądając jak kiwnął głową i otworzył drzwi od strony kierowcy. – Więc zgaduję, że musimy się pożegnać.

– Nie żartuj, myślałem, że pojedziesz ze mną na lotnisko – odpowiedział.

– W zasadzie czemu nie – odpowiedziałem, wzruszając ramionami. – Bella napisała, że Ethan śpi i mam pojechać do sklepu po mleko – dodałem.

– Awh, Bieber i pieluchy. Jak słodko – zakpił, a ja wywróciłem oczami i zamknąłem go w męskim uścisku. – Zrobiłeś się cholernie uczuciowy – dodał ciszej.

– Zamknij się. Dobrze wiem, że ci tego brakowało – odpowiedziałem.

– Nawet nie wiesz jak bardzo – przytaknął, a obaj wiedzieliśmy, że nie mówiliśmy już nawet o uścisku, pierwszym od pięciu lat.

Tylko o wszystkim.

– Do zobaczenia wkrótce, Bieber.

– Tak, do zobaczenia.




dziekujedziekujedziekuje. to nie bylo takie dobre jak mialo byc, ale dziekuje za przeczytanie mojego ostatniego opowiadania. dziekuje za to, ze wciaz sa tu ci, ktorzy to czytaja. all the love, o.