Uzależniona od adrenaliny 2 - rozdział 8

Nie wiedziałem co się dzieje. Zaniosłem Kamilę na werandę i położyłem na ławce. Złapałem telefon i zadzwoniłem po karetkę. Nie za dobrze znam włoski ale udało mi się porozmawiać z dyspozytorem po angielsku. Wyjaśniłem gdzie jesteśmy i co stało się mojej żonie. Jako, że według informacji podanych dyspozytorowi jest to bardzo trujący jeżowiec postanowili wysłać do nas helikopter. Kiedy skończyłem rozmawiać wyjąłem lód z lodówki i położyłem na jej rannej nodze. Krwawienie powoli ustawało ale noga robiła się fioletowa i puchła.  
Gdy przyleciał helikopter Kamila dalej była nieprzytomna. Prawdopodobnie jest uczulona na truciznę, co jeszcze tylko pogorszyło sprawę. Niestety nie pozwolono mi lecieć razem z żoną do szpitala, więc zapytałem gdzie ją znajdę. Po uzyskaniu niezbędnych informacji ratownicy odlecieli a ja ruszyłem do domu, żeby wziąć potrzebne dokumenty. Wrzuciłem wszystko do plecaka, ubrałem kombinezon i ruszyłem we wskazanym kierunku. Prawdopodobnie gdyby nie to, w jakiej jestem teraz sytuacji podziwiałbym gładki asfalt i ciasne zakręty. Teraz to nie miało znaczenia. Czemu zawsze kiedy myślimy, że to już koniec nieszczęść dzieje się coś takiego? Mam tego dość. Przeciągam do oporu, byle tylko być jak najszybciej obok niej.
Nie wiem ile czasu minęło ale dla mnie to jak wieczność. Wreszcie parkuję przed szpitalem, w biegu zdejmuję kask i zmierzam do recepcji. Gdy wyjaśniłem o co chodzi dostałem dokumenty do wypełnienia. Ręce mi się trzęsą ale jakoś daję radę wszystko napisać. Potem wreszcie dowiaduję się, gdzie ją znajdę. Najszybciej jak się dało udałem się na wskazane piętro. Kiedy przechodziłem przez korytarz zobaczyłem ją.  
Leżała podpięta do kroplówek. Taka blada, delikatna, jak porcelana. Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. Położyłem kask na szafce i usiadłem na brzegu łóżka.
M – Przepraszam kochanie. To wszystko moja wina, to ja kazałem ci wejść do wody, gdyby nie ja to nic by ci się nie stało.
Poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciłem się i zobaczyłem szczupłą brunetkę o złotych oczach, prawdopodobnie lekarka Kamili.  
(Rozmowa prowadzona w języku angielskim)
L – To pana dziewczyna, prawda?
M – Nie, to moja żona. Co z nią?
L – Kolec przebił jedną z żył, stąd to krwawienie. Okazało się, że jest silnie uczulona na truciznę jeżowca, trafiła do nas w ostatniej chwili.
M – Ale będzie dobrze?
L – Tak, możliwe, że za kilka dni wróci do domu. Spokojnie, niedługo się obudzi. Dowidzenia.
Ostatnie słowo wypowiedziała z delikatnym pomrukiem i jej dłoń przesunęła się wzdłuż mojej ręki aż do dłoni. Wzdrygnąłem się, nie wiem czy ona mnie podrywała, czy po prostu tu tak już jest. Chwilę później usłyszałem jak mówi coś po włosku. Do pomieszczenia weszła pielęgniarka z nową kroplówką. Kilka minut później znów byliśmy sami.  
Pogłaskałem Kamilę po policzku. Tak bardzo się o nią bałem. Delikatnie pocałowałem ją w czoło i wyszeptałem:
M – Kochanie proszę obudź się.
Trzymałem ją za rękę i czekałem. Gdy po kilku godzinach już miałem wychodzić, ponieważ skończył się czas odwiedzin poczułem jak ukochana delikatnie łapie mnie za dłoń.
K – Mateusz? Co się stało? Gdzie ja jestem?
M – Spokojnie skarbie. Pamiętasz jak nadepnęłaś na jeżowiec? Potem straciłaś przytomność, okazało się, że jesteś silnie uczulona na truciznę i przewieźli cię helikopterem tutaj. Zdążyli w ostatniej chwili. Przepraszam, to wszystko moja wina.
K – Wcale nie, to był przypadek.
M – Ale gdybym wtedy cię nie zaciągnął do wody…
K – Już po fakcie, czasu nie cofniesz.
M – Ehh wiem, najważniejsze jest to, że niedługo wrócisz do domu.
K – Kiedy? Dzisiaj?
M – Nie, możliwe, że jutro.
K – Nie można się wypisać na własne żądanie?
M – Nie ryzykuj, proszę cię.
K – Ale chcę wrócić z tobą do domu.
M – Wrócisz ale nie dzisiaj. Muszę już iść.
Podszedłem i pocałowałem ją. W ten jeden pocałunek przelałem wszystkie uczucia z ostatnich kilku godzin. Strach, nadzieja, zdenerwowanie, miłość…
K – Kocham cię.
M – Ja ciebie też. Pa.
Ostatni raz pocałowałem ją w czoło i wyszedłem z sali. Myślałem, że jeśli choć jeszcze przez chwilę tam zostanę już nie wyjdę.  
Kiedy opuściłem szpital obejrzałem się za siebie i założyłem kask. Droga do domu ciągnęła się w nieskończoność. Gdy wreszcie wjechałem do garażu było już ciemno.  
W domu było tak cicho, pusto. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić. W końcu usiadłem przed telewizorem i zacząłem skakać po kanałach. Na jednym akurat leciało MotoGP.
W czasie reklam poszedłem wziąć prysznic. Zimna woda mnie otrzeźwiła i pomogła jaśniej myśleć.
Już odświeżony wróciłem do salonu by dalej oglądać wyścigi. Nawet nie wiem kiedy zasnąłem.

[Oczami Kamili]
Ta noc była dla mnie bardzo niespokojna. Co chwilę się budziłam, jakby w obawie, że za chwilę stanie się coś złego. Dopiero nad ranem zapadłam w głęboki sen.
- Kochanie pobudka.
Leniwie otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą Mateusza. W rękach trzymał mój kask i kombinezon.  
K – Wychodzę?
M – Tak, tylko muszę iść po wypis ale dzisiaj wracasz do domu. Zaraz wracam.
Od razu przebrałam się w kombi, zarzuciłam plecak na ramię, wzięłam kask i ruszyłam korytarzem. Kilka kroków od gabinetu lekarskiego usłyszałam przyciszone głosy. Drzwi były uchylone. Widziałam jak moja lekarka wodzi rękami po ciele Mateusza a on sobie nic z tego nie robi. Zbyt dużo widziałam. Postanowiłam wyjść przed szpital. Ledwo powstrzymywałam się od płaczu. Dlatego wczoraj tak szybko uciekł? Co ich łączy? Nie mam pojęcia i swoją drogą nie chcę wiedzieć. Mam nadzieję, że Mati mi to wszystko wyjaśni.

[Oczami Mateusza]  
Zapukałem i wszedłem do gabinetu. Doktorka siedziała przy biurku ale gdy mnie zobaczyła wstała i poprawiła włosy. Dziwnie na mnie patrzyła… z czułością? Nie wiem.  
M – Chciałbym prosić o wypis dla mojej żony.
L – Oczywiście, jest już gotowy, tylko czy musimy się już rozstawać? Przecież możemy wykorzystać te kilka minut…
Podeszła do mnie i dotknęła ramienia. Jej dłoń zmierzała coraz niżej a ja stałem jak zamurowany. W końcu się otrząsnąłem i zrobiłem krok w tył jednak to tylko pogorszyło sprawę. Kobieta pchała mnie coraz bardziej na ścianę a ja nie miałem pojęcia co zrobić.
M – Co pani zamierza zrobić?
L – Sprawić nam obojgu chwilę przyjemności.
Kiedy oparłem się plecami dotarła do mnie powaga sytuacji. Mam żonę i to ją kocham, żadna inna kobieta nie ma prawa mnie tak dotykać. Próbowała mnie pocałować. Odepchnąłem ją od siebie.
M – Niech pani zrozumie. Mam żonę, którą kocham nad życie i nie zamierzam wplątywać się  w żadne romanse. Nic do pani nie czuję.
Porwałem wypis z jej biurka i ruszyłem w stronę drzwi. Chcę raz na zawsze wymazać to zdarzenie z pamięci.