,,Mięso" cz. 44

Cz. 44

Witaj. Niebawem wyjeżdżam. Znowu. Tym razem nie będzie mnie trochę dłużej. Oczyściłam już świat z moich jajeczkowych bobasów i mogę teraz w spokoju odejść.
Nie umieram, jeśli o to chodzi. Mam po prostu do załatwienia jeszcze jeden interes.
Nawet nie chce mi się myśleć, co moje pociechy zrobią beze mnie. Wciąż zadaję sobie pytanie, czy wystarczająco ich przygotowałam do pracy. Nie jest to prosty chleb, sam rozumiesz i wszystko teraz zależy od nich.
Tylko tyle mogłam dla nich zrobić. Tyle, albo tak mało.
Ile listów do ciebie nadałam? Sama już nie pamiętam. Może, gdybym wystarczająco mocno się nad tym skupiła, wszystko wyglądałoby inaczej.
A ty szukałeś mnie w ogóle? Czy pofatygowałeś się, chociaż, aby kogokolwiek wysłać w pościg za mną? Czy za mną tęskniłeś? Teraz wiem, że może zbyt szybko załatwiłam tego nowego lokatora. To prawda. Z rozmowy wychodziło, że to mnie szukali. Być może zdawałam sobie sprawę z tego, że czasem zbyt pochopnie postępuję, ale zrozum, że nie mogłam ryzykować. W życiu do głowy by mi nie przyszło, że chodziło o Szczepańską. Nawet teraz nie powiedziałabym, że wyglądała na kogoś, kto z rozmachem zakatował swoich rodziców siekierą. Kto by przypuszczał, że Szczepańska ma aż takie jaja?
A tak na dobrą sprawę, to powinna mi być teraz wdzięczna za to, że unieszkodliwiłam jej wrogów. O ile w ogóle zdawała sobie sprawę z tego, że była śledzona.
Widzisz staruszku? Tyle czasu minęło, a nikt mnie nie odnalazł. Czy jestem z tego dumna? No pewnie! Nie każdemu zbirowi udaje się zatuszować tyle zniknięć. Być może, gdyby policja powęszyła trochę bardziej dokładnie, mogliby wpaść na mój trop. W sumie, tak na dobrą sprawę, to nawet teraz mogą. A więc proszę, jestem do ich dyspozycji. Droga wolna. Naślij ich na mnie. Tylko pamiętaj, aby nie robili krzywdy Kućkowi i Melasi. To dobre dzieciaki. A kto wie? Może już niebawem spojrzymy sobie w oczy?
                               Twoja córka Maja 6 września 2016r.