To na Ciebie czekałem cz. 68 - epilog

Grzegorz

   Cztery lata. Całe cztery lata od tych niszczących wydarzeń. To był intensywny czas, nie tylko dla mnie ale i dla moich najbliższych. Wszyscy przeżywaliśmy swoje zawirowania, mniejsze lub większe trzęsienia ziemi i różne dramaty.  

Wokół mnie choć tłum ludzi, wszyscy milczą i wpatrują się we mnie, jakby czegoś ode mnie oczekiwali. Oddycham ciężko i po raz kolejny, którego już nawet nie liczę, sięgam do kołnierza koszuli i odsuwam go od szyi, bo mam wrażenie, że ten kawałek materiału zabiera mi powietrze którego i tak mam mało. Dłonie mi się trzęsą, a gdzieś w środku w bliżej nieokreślonej okolicy czuję nerwowe skurcze.

Wiem gdzie jestem, wiem co tu robię, na co i na kogo czekam, wiem co się dalej wydarzy, a jednak czuje lęk. Wszystkie moje emocje nawet te pozytywne, podszyte są strachem, że coś pójdzie nie tak, że wydarzy się coś czego nie planowaliśmy na ten dzień.  

Oddycham głęboko dwa razy. Muszę się uspokoić. Podnoszę wzrok na balkon gdzie mieści się chór. Cicha melodia granej "ave Maria" odbija się echem od ścian. Wpatruję się chwilę w małe dziewczynki, które stojąc w równych rzędach śpiewają bez ani jednej fałszywej nuty.

Przypomina mi się ten dzień, w którym dowiedziałem się o ciąży Nikoli, zaraz później ten, w którym straciła nasze dziecko. W sercu czuję dziwne ukłucie. Gdyby nie ten wypadek, dziś byłbym dumnym ojcem trzyletniego łobuza albo pięknej księżniczki.  
Wiem, że Nikolę ta strata też bardzo bolała. Tak jak i bolała każda rzecz jaka później się wydarzyła.  

Nasze rozstanie było ciosem nie tylko dla nas samych, ale i dla ludzi z naszego otoczenia. Przecież jak mówili, my mieliśmy trwać, mieliśmy być mimo wszystko. A jednak, wydarzyły się takie rzeczy, które rozdzieliły nas na trzy długie lata.  

Czasem mam wrażenie, że to nasi przyjaciele bardziej walczyli o ten związek niż my sami, a przynajmniej niż ja. Kochałem ją i kocham nadal, ale uważałem, że jestem dla niej zbyt zepsuty. Trzymałem się od niej z daleka, bo wmawiałem sobie, że nie zasługuje na nią, że beze mnie będzie szczęśliwsza, że beze mnie będzie jej lepiej. Nie ma na tym świecie drugiej rzeczy, której bałbym się tak bardzo jak tego, że ją skrzywdzę. Ale jak później zrozumiałem, bardziej krzywdziłem ją żyjąc na odległość.  

Gdyby nie Kinga, która dziewięć razy w każdym tygodniu przez trzy lata, na zmianę prosiła albo robiła mi awanturę, zarzucając mi, że sam siebie unieszczęśliwiam, pewnie nie stałbym w tym miejscu, w którym jestem.  

Nigdy nie sądziłem, że to powiem ale jestem jej wdzięczny za ten wrodzony upór, za to, że gdy ja miałem ochotę ją udusić, bo po raz kolejny powtarzała mi to co sprawiało piekielny ból, ona nie podawała się i absolutnie nie pozwala zapomnieć mi o tym, że moje serce wciąż bije, a ja sam też zasługuje na to aby kochać i być kochanym.  

Moją uwagę przykuwa kolorowa smuga światła, która wpada do środka przez witraż. Wpatruję się w ten obraz jak w ósmy cud świata i przypominam sobie ten dzień, gdy Nikola zabrała mnie tutaj pierwszy raz. Wtedy też świeciło słońce, była piękna pogoda, a my mieliśmy serca przepełnione miłością, a głowy pełne marzeń. W powietrzu unosił się ten sam specyficzny zapach. I teraz właśnie po kilku latach, z kilkoma bliznami na sercu ziszcza się nasz piękny sen. Stoję przed ołtarzem i czekam na moją kobietę.  

Przewinąłem w głowie nasz film od początku do końca już chyba trzy razy. Czas mi się dłuży, choć wiem, że to tylko moje złudzenie. Słyszę ciche chrząknięcie gdzieś za plecami, odwracam się i spoglądam na Michała. Oczy mu się śmieją.  

-Nie stresuj się tak. Przecież cię nie wystawiła. - szepcze, ale na tyle głośno aby ludzie siedzący w pierwszych ławkach to usłyszeli.  

Też się uśmiecham, choć wiem, że nie wyszło to pewnie zbyt naturalnie. Patrzę na niego przez chwilę i widzę jaki jest podekscytowany. On też nie może się doczekać, choć czeka na co innego niż ja. Beznamiętnym ruchem sięga do kieszeni marynarki i upewnia się, że jest tam to co być powinno. Pierścionek zaręczynowy dla Kingi. Tak. Dzisiejszego wieczoru ma zamiar poprosić ją o rękę. Ale się porobiło. Jest podwójnie szczęśliwy, bo dostał błogosławieństwo od jej brata.  

Patrzę na niego jeszcze przez chwilę, by zaraz odwrócić wzrok w stronę, z której słychać ciche kwilenie niemowlaka. Paweł pochyla się nad wózkiem, oczy robią mu się maślane gdy patrzy na tą małą istotkę. Eliza kładzie mu rękę na ramieniu i uśmiecha się, a ja widzę spokój malujący się na jej twarzy.  

Mój przyjaciel, który jednocześnie został moim szwagrem, po chwili prostuje się z małym człowiekiem w ramionach, który jest niezaprzeczalną mieszanką jego i jego żony. Mały Kacper wpatruje się we mnie swoimi wielkimi oczami, które odziedziczył po mamie. Uśmiecha się w swój uroczy, dziecinny sposób i macha pulchną rączką. Pół roku temu jako jedyny brat Elizy, zostałem jego chrzestnym, piękne uczucie.

Patrzę na nich i myślę sobie, że im poszło najszybciej. Pierwsze spotkanie było jak zderzenie dwóch żywiołów, woda i ogień. Wybuch od pierwszej chwili. Kłócili się non stop, za każdym razem gdy ich drogi się krzyżowały, aż do momentu kiedy to podczas kolejnej słownej potyczki, której to żadne z nich nie umiało sobie odmówić, Paweł pierwszy raz uciszył ją, zamykając jej usta pocałunkiem. Tydzień później dowiedziałem się, że poszli na randkę.  

A później było już tylko lepiej, dogadywali się jak mało kto i skończyły się kłótnie i to zabijanie samym wzrokiem, to się chyba nazywa miłość od pierwszego wejrzenia. Znali się półtora roku gdy się zaręczyli. Rok później był ślub.  

Pamiętam ten czas, gdy moja przyjaźń z Pawłem stała pod wielkim znakiem zapytania. Obaj zakochaliśmy się w tej samej kobiecie. To nie mogło dobrze się skończyć, a jednak tak się potoczyło.  

Naprawdę bardzo się cieszę z tego powodu, że on też znalazł swoje miejsce. Choć sam swego czasu, byłem niemal pewny, że między nim, a Leną coś się dzieje. A jednak tak nie było, co zresztą udowodniła sama zainteresowana przedstawiając nam swojego chłopaka. A jakże!  

No i żeby nie było, wszyscy trzej z Michałem i Pawłem, byliśmy tak bardzo zaaferowani dbaniem o bezpieczeństwo naszych dziewczyn, że przy okazji prześwietliliśmy i jego. Ku uciesze wszystkich okazał się całkiem w porządku.  

Przesuwam wzrokiem po zgromadzonych gościach. Mama Nikoli siedzi na wózku obok pierwszej ławki, patrzy na mnie z ciepłym uśmiechem w oczach. Odwzajemniam go. Moja teściowa to wspaniała kobieta. Mimo kalectwa z jakim będzie musiała zmagać się do końca życia, nie straciła pogody ducha ani wiary w ludzi. Mimo krzywdy jakiej doświadczyła nadal cieszyła się życiem. Miejsce gdzie powinni siedzieć moi rodzice jest puste.  

Z ojcem tak naprawdę nie utrzymywałem kontaktu od dnia jego wizyty wtedy w szpitalu tuż po wypadku Alicji i Nikoli. Czasem minęliśmy się gdzieś, ale ani ja, ani on nie spieszyliśmy się do jakiejkolwiek rozmowy. Ale tak na dobre nasz kontakt urwał się po śmierci mojej mamy. Zmarła rok temu, tak nagle na serce. Dla wszystkich to był szok, zaskoczenie, niedowierzanie. Zwłaszcza, że nigdy nie chorowała na serce. Bardzo to przeżyłem, ale cieszę się z tego, że zdążyłem się z nią pogodzić zanim odeszła. Cieszę się, że stojąc przed nią zdobyłem się na to aby schować swoją urażoną dumę do kieszeni i szczerze z nią porozmawiać, jak syn z matką. Jedną z ostatnich rozmów, którą odbyliśmy na kilka dni przed jej nagłą śmiercią, zapamiętam na zawsze. Powiedziała mi bardzo ważne słowa, które w sercu będę miał zapisane już do końca swoich dni.

A jeśli chodzi o ojca, miałem wątpliwości czy go zapraszać na swój ślub, ale ostatecznie zrobiłem to. Wiem, że mama by tego chciała. Ale nie liczyłem na to, że przyjdzie. Kątem oka dostrzegam jakiś ruch w bocznych drzwiach. Odwracam się odruchowo i znieruchomiałem. A jednak pojawił się. Wpatrujemy się w siebie przez kilka długich sekund, bez jakichkolwiek emocji wypisanych na twarzy, choć wiem, że obaj je ukrywamy, obaj tak dobrze to potrafimy. Dopiero później gdy rozluźniamy się, a ojciec skinął mi głową z lekkim uśmiechem, zauważam jego oczy. Są zmęczone. Wiem, że brakuje mu mamy. Eliza mówiła, że jej odejście zmieniło go, ale ja nie chciałem w to wierzyć, ale teraz mam na to niezbity dowód.  

Moje rozmyślania przerywa jakieś zamieszanie. Wszyscy się kręcą, odwracają, coś szepczą. I wtedy to dostrzegam. Przed głównym wejściem zatrzymuje się przystrojony samochód. Jeszcze jej nie widzę, ale kąciki moich ust unoszą się do góry. Serce bije mi tak głośno, że jestem pewien, iż słyszy go cały kościół, ręce drżą, a powietrza jakby nagle było za mało.  

Boże, to się dzieje naprawdę. Już niedługo ją zobaczę. Jeszcze kilka sekund, kilka uderzeń serca, kilka oddechów. Kilka kroków i znów będziemy razem. Tym razem już na zawsze.  

Na ułamek sekundy zamykam oczy, gdy je otwieram Nikola wolnym krokiem zmierza w moją stronę, prowadzona pod rękę przez swojego tatę. Zamieram z uśmiechem na ustach. Mimo znacznej odległości odnajduję jej roześmiane oczy i nie przerywamy tego kontaktu, dopóki staje przede mną, a w mojej dłoni znajduje się jej mała dłoń.  

Wszyscy zajmują swoje miejsca, ceremonia się zaczyna i wtedy oboje słyszymy jak czyjeś kroki roznoszą się echem po marmurowej podłodze. Nie musimy się odwracać, oboje wiemy kto to jest, oboje wiemy kogo brakowało. Wojtek.  

On zachował się jak prawdziwy przyjaciel. Choć wiem, że pokochał ją tak samo jak ja, nigdy nie próbował jej zatrzymywać, gdy po wyjeździe do Warszawy odeszła od niego. Gdy zrezygnowała z tego wszystkiego co jej zaproponował, był przy niej, wspierał ją ale nigdy nie stał na drodze do jej szczęścia. Cierpiał ale jednocześnie cieszył się jej uśmiechem.  

Gdy przychodzi czas na złożenie przysięgi mam ochotę płakać ze szczęścia. Patrzę na nią, na moją kobietę, na moją ostoję, na życiowy cel, na moje szczęście, na moją jeszcze narzeczoną, ubraną w piękną białą suknię i modlę się w duchu aby to nie był sen. Aby to była prawda. Jej duże, szare oczy, które oczarowały mnie od pierwszych chwil, wpatrują się we mnie pełne miłości, gdy podajemy sobie prawe dłonie.

-Biorę sobie ciebie Grzegorzu za męża - jej głos cichy i delikatny, przecina ciszę oczekiwania.

-I ślubuję ci miłość, wierność – dopowiadam zaczarowany.  

-…i uczciwość małżeńską.  

-…oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci.

Ślubuję jej to i mam zamiar dotrzymać tej obietnicy. Bo teraz już rozumiem, że bez niej mnie nie ma, że bez niej nie potrafię żyć. Ona to moja miłość, moje bezpieczne miejsce na ziemi i moje szczęście. Potrzebuję jej jak nigdy nikogo wcześniej.  

Gdy wychodzimy przed kościół już jako mąż i żona, całuję ją i długo przytulam. Czuję spokój i mam poczucie, że wszystko jest na swoim miejscu. Gdy wydaje mi się, że wykorzystałem limit szczęścia na jeden dzień, Nikola wciska mi w dłoń małe białe pudełeczko z czerwoną kokardką.  
-Otwórz. – prosi z tajemniczym uśmiechem.

  Nie potrzebując więcej zachęty, pociągam za jeden koniec kokardki, zdejmuję wieczko i świat się zatrzymuje, a ja staram się pamiętać, że muszę oddychać.  

Na małej poduszeczce leży test ciążowy w dwoma kreskami. Nie dowierzając spoglądam na nią, jej oczy podobnie jak moje wypełniają się łzami, tyle że teraz są to łzy szczęścia.  
Kiwa głową aby potwierdzić moje pytanie, którego tak naprawdę nie zadałem. Nie muszę, przecież to wszystko prawda. Chwytam ją w ramiona, jednocześnie zamykając w dłoni dowód istnienia naszego małego, wielkiego szczęścia, i obracam kilka razy wokół własnej osi. Czy mógłbym chcieć czegoś więcej? Nie, mam już wszystko. Mam swoje miejsce, którego szukałem tak długo i szczęście, na które tyle czekałem.  

KONIEC
THE END
FIN
FINITO

PS. To jest naprawdę koniec. Już nic więcej nie będzie.  

Kochani! I właśnie (po nie wiem ilu latach – zresztą nieważne ) dotarliśmy do końca tej opowieści. Wiem, bywało ciężko, musieliście długo czekać i sami wiecie co jeszcze, ale dotrwaliśmy wszyscy, a przynajmniej większość. Dlatego bardzo serdecznie Wam dziękuję. Wam wszystkim, którzy byliście ze mną do końca, którzy wspieraliście, rozumieliście, czekaliście. Dziękuję za wszystkie komentarze i wiadomości, za te rozmowy. Za miłe słowa i za krytykę też – w końcu to najlepszy motywator.  

Jeszcze raz dziękuję i mam nadzieję, że teraz sprostałam Waszym wymaganiom, a takie zakończenie jest dla Was satysfakcjonujące. Dziękuję, jesteście wielcy! <3