To na Ciebie czekałem cz.46

Aneta, jak na ślepo zakochaną kobietę, która idzie po trupach do celu, przystało, nie marnowała czasu. Od zawarcia układu z chłopakami zakasała rękawy i zabrała się do pracy. Dla niej to była sprawa życia lub śmierci. Już dawno temu postanowiła, że Grzegorz musi być jej i teraz zrobi wszystko aby osiągnąć swój cel. Niestety nie docierały do niej jego prośby i błaganie o spokój. Była  zapatrzona w czubek własnego nosa i uważała, że każda jej zachcianka powinna być spełniana. Dlatego nawet do głowy jej nie przyszło aby odpuścić tylko dlatego, że ktoś może cierpieć przez jej intrygi. Wręcz przeciwnie, dla niej ich łzy były nagrodą, od początku była nastawiona na wygraną ale nie sądziła, że tak szybko będzie miała ich pod dostatkiem...
Dziś miała farta. Siedziała w samochodzie, zaparkowanym przed jednym z banków w centrum miasta, już miała odjeżdżać, gdy po drugiej stronie ulicy zobaczyła Grześka. Szedł szybkim krokiem, a w ręku trzymał teczkę z dokumentami. Pochyliła się nad kierownicą aby nie stracić go z oczu. Obserwowała każdy jego ruch, jak przechodzi przez pasy, wchodzi na parking, wkłada rękę do kieszeni jeansów, wyjmuje kluczyki do samochodu, wciska guzik na pilocie a światła auta migają szybko. Gdy wsiadł do środka i odpalił silnik, od razu zadecydowała, że pojedzie za nim.  
Gdy przejeżdżał obok niej zsunęła się trochę na siedzeniu aby jej nie rozpoznał, a potem ukryła oczy za wielkimi okularami przeciwsłonecznymi. Czekając na skrzyżowaniu na zmianę świateł, dzielił ich tylko jeden samochód. Spojrzała na zegarek, i wywnioskowała, że o tej porze pewnie jedzie do domu. Zastanawiała się czy jest sens aby jechać tam za nim, bo i tak nie podejdzie do niego, ale szybko zorientowała się, że Grzegorz zmierza w zupełnie innym kierunku. Zastanawiając się dokąd jedzie, nie oddalała się od niego dalej niż na odległość dwóch aut. Jej ciekawość wzrosła gdy za oknem zaczęły się pojawiać wielkie blokowiska. Nigdy nie była w tej części miasta, a to osiedle było jej kompletnie nieznane ale nadal kluczyła za nim w osiedlowych uliczkach. Gdy zaparkował auto na jednym z wolnych miejsc, ona stanęła na drugim końcu parkingu.  

Mężczyzna wysiadł z auta, zabierając ze sobą dokumenty i niczego nieświadomy poszedł w stronę budynku, a po chwili zniknął w jego ciemnościach. Zaskoczona obserwowała jak w małych okienkach wychodzących z klatki schodowej po kolei zapala się światło. Ostatnie zapaliło się na dziesiątym piętrze, a więc było niemalże pewne, że właśnie tam się zatrzymał. Jeszcze przez długi czas obstawiała różne mniej i bardziej prawdopodobne powody jego obecności tam. Postanowiła zostać jeszcze aby upewnić się, że nie wyjdzie zaraz i nie odjedzie w kolejne miejsce o jakim nie miała pojęcia.
  
W jej przekonaniu albo tam mieszkał, albo kogoś odwiedzał. Ale odwiedziny szybko odrzuciła gdy przypomniała sobie, że miał klucze do drzwi. Bębniła palcami w kierownicę zastanawiając się co powinna teraz zrobić gdy nagle na horyzoncie pojawiła się znajoma postać. Przyjrzała się jej lepiej i od raz bezbłędnie stwierdziła, że to Nikola. Od razu ogarnęła ją złość, na to, że dziewczyna wciąż się kręci koło niego. Jej umysł został zalany setkami ich wspólnych obrazów i każdy działał na nią tak samo, rozwścieczał ją do czerwoności. Jej złość zdominowała ją tak bardzo, że nie zauważyła, gdy Nikola także weszła do środka za pomocą klucza a nie domofonu. Stała pod ich mieszkaniem jeszcze długi czas. Zapadł zmrok ale znienawidzona przez nią dziewczyna, nadal od niego nie wyszła. Więc wniosek z dzisiejszych obserwacji był jeden i bardzo oczywisty. Grzegorz się przeprowadził a Nikola nadal się koło niego kręciła i właśnie wygląda na to, że będzie u niego nocowała.
Jej ostry jak brzytwa głos, przeciął ciszę nocy wyszukanym przekleństwem.
                                            
                                                            ***
Wczoraj odjechała do domu, ale dziś rano zanim jeszcze słońce zaświeciło na niebie, znów tu była. Czekała już półtorej godziny, obserwując wszystkich wychodzących ludzi z budynku. Drzwi ciągle się otwierały ale żadna z tych osób nie była tą na którą czekała. Była zniecierpliwiona co raz bardziej gdy w końcu jej czekanie zostało nagrodzone, wielkie szklane drzwi ponownie się otworzyły i wyszła z nich uśmiechnięta Nikola a za nią Grzesiek. Rozmawiali, uśmiechali się i ewidentnie byli zadowoleni, nie miała ochoty zastanawiać się dlaczego. Nikola była jej wrogiem numer jeden i zazdrościła jej każdej sekundy spędzonej w towarzystwie Grześka.  
Obserwowała nadal jak przeszli chodnikiem na parking i oboje kierują się do jego auta. Ale za nim wsiedli Grzesiek złapał ją w pół, przyciągnął do siebie i pocałował. Gdyby wzrokiem można było zabijać, jego ukochana właśnie padłaby nie żywa.
Nadal śledziła każdy ich ruch ale nie zobaczyła już nic ciekawego. Grzegorz odwiózł ją do pracy a sam pojechał załatwiać swoje sprawy. Choć na zegarze dochodziła dopiero dziewiąta, ona już miała zepsuty humor i nie widziała nadziei na jego poprawę. Wyciągnęła telefon i napisała wiadomość do Przemka. Chciała się z nimi spotkać aby przekazać im najnowsze wieści ale nawet czekanie na odpowiedź doprowadzało ją do szału. Rzuciła telefon na siedzenie i odjechała.
                                             ***
To był ostatni tydzień pracy Nikoli. Od przyszłego poniedziałku wracała na uczelnie. Dzień zaczął się jak co dzień, nic szczególnego się nie wydarzyło i nie zapowiadało się na to, dopóki nie zadzwonił jej telefon. To była Amelia. Nie spodziewała się jej, ale musiała przyznać, że zanim odebrała przez myśl jej przeszło, że dziewczyna znów będzie miała jakieś pretensje.  
-Tak?
-Cześć. – po chwili wahania usłyszała jej cichy głos.
-Cześć, co tam?
-Chciałam z tobą porozmawiać.  
-Teraz? W pracy jestem i nie mam za dużo czasu, więc..
-Znaczy, z tobą i z Grześkiem, więc pewnie nie teraz.
-To w takim razie możemy się gdzieś spotkać jak chcesz.
-Okej, to jak z nim pogadasz to napisz mi gdzie możemy się zobaczyć, co?
-W porządku nie ma sprawy. – przez chwilę panowała między nimi cisza, którą znów przerwała Nikola. –Wszystko w porządku?
-Tak. Chciałam po prostu z wami wyjaśnić kilka spraw.
-Okej, rozumiem. Więc jak skończę to napiszę ci sms-em miejsce.
-Dzięki. Do zobaczenia.
-Do zobaczenia.

Nikola przez chwilę wpatrywała się w ekran telefonu, choć nie działo się tam nic godnego uwagi. Zastanawiała się czego może chcieć Melka, mimo woli przypomniała sobie te wszystkie sytuacje, w których dziewczyna miała pretensje do całego świata, ale tak naprawdę nie wiadomo o co. Ale skoro chce się spotkać, zrobią to, miała tylko nadzieję, że tym razem obejdzie się bez złości i pretensji.
                                                 ***
Adam nigdy nie sądził, że w takich okolicznościach pozna dziewczynę, na której będzie mu zależało. Choć, słowo pozna, było chyba nie na miejscu, bo przecież Kingę zna już od wielu lat. To wszystko potoczyło się tak szybko, że nie zdążył w żaden sposób zareagować, choć czasem zastanawiał się czy jeśli miałby szansę zareagować, w odpowiednim momencie powiedzieć co innego, podjąć inną decyzję, później w inną stronę czy zrobiłby to. Przez wiele lat Kinga była dla niego tylko młodszą siostrą kolegi z klasy, nawet z Pawłem nie żyli jakoś szczególnie blisko, po prostu czasem spotykali się na jakiś imprezach, czy gdzieś na mieście, a sama dziewczyna była dla niego niemalże niewidoczna, wszystko zmieniło się jeszcze przed wakacjami, gdy to wylądował na imprezie u Michała, na której była też ona. To wtedy zaczął z nią rozmawiać i musiał przyznać, że było miło ale nie przywiązywał do tego większej uwagi, aż do momentu gdy wtedy oboje znaleźli się w tym barze. Może nie powinien pozwolić na to, zwłaszcza, że znał Michała ale to było silniejsze od niego, a teraz na gdybanie było za późno.  

Chciałby jeszcze raz ją zobaczyć, porozmawiać, jeszcze raz poczuć smak jej pocałunków. Nie potrafił o tym zapomnieć a sama próba była nieznośna. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Kinga była nie podzielała jego uczuć. Dla niej to był błąd, sprawa zamknięta i nie miała zamiaru do tego wracać. Żałowała, że do tego doszło bo przez taką lekkomyślność zraniła człowieka, który zrobiłby dla niej wszystko.
Z zamiarem przyjazdu do niej nosił się od kilku dni, a dokładnie od momentu, w którym Kinga jasno i wyraźnie dała mu do zrozumienia, że dla niej to nic nie znaczyło. Sądził, że jeśli postawi ją przed faktem dokonanym i pojawi się przed jej domem, to będzie musiała porozmawiać z nim jeszcze raz. A wtedy liczył na zmianę zdania z jej strony i nie chodziło mu o ponowne wylądowanie w łóżku tylko po prostu spędzony z nią czas.

Zatrzymał auto na podjeździe przed ich domem, nim wysiadł rozejrzał się dookoła, miał nadzieję, że zastanie ją w domu bo przyjazd tutaj nie należał do najłatwiejszych. Nie zastanawiając się nad tym więcej, wysiadł z auta, podszedł do bramki i wcisnął przycisk domofonu. Nie czekał długo bo już po chwili w drzwiach pojawiła się ona. Przyjrzał się jej uważnie, próbując cokolwiek odczytać z jej twarzy ale nic mu to nie dało.
-Adam? Co tu robisz?
-Chciałem pogadać.
-Ale my już gadaliśmy. – odparła z wyrzutem, opierając rękę na klamce.
-Otworzysz?
-Czego ty ode mnie chcesz? Nie możesz dać mi spokoju? Czy to takie trudne?
-Tak, to jest bardzo trudne a nawet jeszcze trudniejsze. Otworzysz?
Dziewczyna stała przez kilka sekund w zupełnym milczeniu, mierzyła tylko go wzrokiem, a po chwili zniknęła w przedpokoju i otworzyła mu bramkę wpuszczając go do środka.
-Adam – zaczęła gdy usiedli w salonie – żebyśmy mieli jasność, to był błąd. Nie wiem czy to było dla ciebie ale dla mnie to było coś co nigdy nie powinno było się wydarzyć, rozumiesz?
-A czy ty rozumiesz, że dla mnie to nie był błąd? Czy nie rozumiesz, że ja chciałbym spotykać się z tobą? I nie chodzi mi tu o seks, tylko po prostu o czas spędzony z tobą. Nie wiem czemu akurat teraz to się zmieniło, czemu akurat teraz dotarły do mnie pewne rzeczy ale faktem jest to, że nie potrafię tego zignorować.
-To chyba będziesz musiał się tego nauczyć, bo ja nie widzę możliwości kontynuowania takiej znajomości. To nie miało tak wyglądać, w ogóle nie miało tego być. Rozwaliła swój związek, zraniłam Michała chociaż on na to nie zasłużył, a ty teraz chcesz, żebym spotykała się z tobą?
-Jak sama powiedziałaś nie jesteś już z Michałem, on nie chce z tobą gadać, więc czemu go sobie nie odpuścisz?
-A czemu ty nie odpuścisz sobie mnie?
-Bo mi zależy na tej znajomości.
-No to masz już odpowiedź.  

Wstała z kanapy, chciała powiedzieć mu aby już wyszedł ale wtedy usłyszała dzwonek do drzwi. Oboje zaskoczeni spojrzeli w tamtym kierunku. Dziewczyna nie zastanawiając się nad tym kto to może być, poszła otworzyć. Uczucie, które wtedy poczuła nie sposób opisać. Jej serce rozszalało się z radości a ona sama nie wiedziała czy ma wierzyć własnym oczom czy nie. Za drzwiami, metr od niej stał Michał.
Wpatrywał się w nią swymi niebieskimi oczyma i nie mówił nic. Za to jej wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Już sobie wyobrażała ich rozmowę, ten najpiękniejszy moment w życiu, kiedy to Michał powie jej, że jest gotowy na to aby dać im drugą szansę i wtedy przeniósł swój wzrok ponad jej głowa, a ona poczuła jakby ktoś wylał na nią wiadro zimnej wody.  
Z salonu wyszedł Adam, teraz obaj panowie mierzyli się wściekłymi spojrzeniami. A Kinga dała już sobie spokój z wymyślaniem szczęśliwych zakończeń bo w chwili obecnej na takie się nie zanosiło.
-Przeszkadzam? – zapytał Michał. Dziewczyna w pierwszej chwili nie była pewna do kogo jest skierowane to pytanie bo on nadal cały czas patrzył na swojego rywala, dopiero później powoli przeniósł wzrok na nią. Chłód jego spojrzenia sprawił, że przeszły ją ciarki.
-Nie. Adam już wychodzi.
-A jak powiem, że nie wychodzę? Że nie mam na to ochoty? – jego ton pobrzmiewał ignorancją.  
-A jak ja powiem, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać? –Kinga starała się aby głos jej nie zadrżał, ale stojąc obok Michała nie należało to najprostszych rzeczy świata.
-Chciałem z tobą porozmawiać – mówiąc to Michał totalnie zignorował Adama i spojrzał na Kingę – ale widzę, że jesteś zbyt zajęta. – zimno, które od niego wiało zmroziło ją do szpiku kości. Do tej pory nie znała takiego Michała ale musiała przyznać, że nie był to miły widok.
Odwrócił się i chciał zejść ze schodów. Kinga poczuła nagle przypływ zdrowego rozsądku i wiedziała, że musi go zatrzymać.
-Michał, zaczekaj. – sekundę później, zatrzymał się ale nie dlatego, że ona go o to prosiła a dlatego, że postanowił coś jeszcze zrobić.
-Zapomniałem – uniósł lekko rękę –zapomniałem o jednej rzeczy.
Zawrócił się i jednym krokiem podszedł do Adama, który zdążył się już zrównać z Kingą.  
Tylko przez chwilę patrzył mu prosto w oczy a później z precyzją zawodowego boksera wymierzył perfekcyjny cios, prosto w szczękę Adama. Chłopak zdezorientowany zachwiał się na nogach a później oparł się o ścianę, dotknął ręką obolałej twarzy i nadal w szoku przyglądał się zakrwawionym palcom.
Kinga przerażona tym co teraz może nastąpić, zakryła usta dłonią i nie mogła wykonać żadnego ruchu.
Za to Michał zachował stoicki spokój, pochylił się nad Adamem i wysyczał przez zaciśnięte zęby.
-Chyba wiesz za co. Prawda?
Nie czekając na odpowiedź odwrócił się i wyszedł, na schodach minął się z Pawłem, który właśnie wchodził do domu. Skinął mu tylko na przywitanie i wyszedł, a do jego uszu doleciał jeszcze tylko zszokowany głos Pawła.
-O cholera..

Odjechał stamtąd czym prędzej, nie oglądając się za siebie. Dopiero teraz to chłodne opanowanie, zaczęło puszczać. Poczuł jak serce kołacze mu się w klatce piersiowej a dłonie lekko drżą. Przez głowę przeleciało mu setki myśli, ale żadnej z nich nie mógł uporządkować. Był zły na siebie, że pozwolił sobie na tą wizytę. To była spontaniczna decyzja, nie zastanawiał się nad tym tylko po prostu wsiadł do auta i przyjechał do niej. Tęsknota nie dawała mu spokoju, nie pozwalała na niczym się skupić, zrobić coś pożytecznego bez tych natrętnych myśli i wspomnień. Chciał ją zobaczyć, choć sam nie wiedział jakby to spotkanie mogło wyglądać. Co miałby jej powiedzieć, co zrobić.  
Pierwszy niepokój poczuł gdy zauważył zaparkowany pod jej domem samochód Adama. Od razu go poznał, wiedział, że on tam jest a jednak wszedł do środka. Teraz wszystko sobie przypominał klatka po klatce. Jak otwierał bramkę, jak wcisnął dzwonek, ta chwila oczekiwania aż ktoś się pojawi w drzwiach, jej oczy, te jej oczy, i on. A na koniec jego zaskoczenie gdy wymierzył mu prawy sierpowy.  
Zatrzymał auto i zamknął na moment oczy, chcąc odgonić od siebie to wszystko. Nie było łatwo. Jego serce nadal krwawiło po słowach usłyszanych z jej ust, ale trzeba żyć dalej, innego wyjścia nie ma…


                                                 ***
Grzesiek trzymając za rękę Nikolę, otworzył jej drzwi do małej knajpki przy deptaku i puścił ją przodem. To tu umówili się z Amelią. Oboje nie widzieli czego mogą się po niej spodziewać ale wydawało się że to Grzegorz był bardziej wyluzowany niż Nikola. Usiedli przy stoliku w rogu sali i cierpliwie czekali na jej przyjście.  
Ciesząc się swoim towarzystwem śmieli się i rozmawiali i nawet przez chwilę żadnemu z nich nie przeszło przez myśl, że mogą być obserwowani. A jednak tak było, Aneta jak w każdej innej sytuacji związanej z Grześkiem, popadała w lekką obsesje. Nie mogła tak po prostu odpuścić i odejść w swoją stronę, wiedząc, że w każdej chwili może wydarzyć się coś o czym nie miała wcześniej pojęcia. Ukryta za wielkimi okularami i jeszcze większym kapeluszem kręciła się na zewnątrz obserwując to co dzieje się w środku. Zastanawiała się co zrobić gdy nagle jej uwagę przykuła osoba, która dosiadła się do ich stolika. To była Amelia. Zaskoczona jej obecnością tutaj, żałowała że nie znajduje się bliżej aby mogła usłyszeć o czym rozmawiają.
                                                  ***
-Dobra, Amelia proszę cię, nie trzymaj nas dłużej w niepewności i mów o co chodzi. – Grzesiek pierwszy zaczął ten temat, widząc że dziewczyna jest nieco zdenerwowana. Posłała jej uśmiech widząc jej minę.
-Nie sądziłam, że tak trudno będzie mi o tym mówić ale chciałam was przeprosić za siebie, za Anetę i za to wszystko.
-Za Anetę? – oboje zapytali jednocześnie.
-Tak, bo to ja ją ściągnęłam wtedy na te mazury i w ogóle.
-Amelia, ale to nie twoja wina, że ona jest psychiczna. Przecież nie wiedziałaś, że ona mnie zna, więc nie zadręczaj się tym na co nie masz wpływu bo na dobre ci to nie wyjdzie.
-I jeszcze to absurdalne oskarżenie. – wzruszyła ramionami. – głupio się wtedy zachowałam, ale ona była tak przekonująca, że zwątpiłam we wszystko. Tak strasznie mi wstyd.
-Tamten czas dla nas wszystkich był ciężki ale ważne, że wszystko się już wyjaśniło. – Grzegorz znów posłał jej pokrzepiający uśmiech.  
-Czyli nie jesteś na mnie zły?
-Nie. Wszyscy wiemy, że Aneta potrafi być bardzo wiarygodna i momentami cholernie ciężko odróżnić jej blef od prawdy.
-Właśnie w tym jest cały problem. Tak strasznie mi wstyd, że wierzyłam jej w to wszystko. Przepraszam.  
-Nie ma sprawy. Nie martw się już.  
-Korzystając z okazji chciałam przeprosić cię za jeszcze jedną rzecz.
-Za jaką?
-Za to, że uprzykrzałam ci życie. – w kącikach jej ust zamajaczył lekki uśmiech, ale stłumiła go widząc zaskoczoną minę Grześka i tajemniczy uśmiech na twarzy jego dziewczyny.
-No wiesz, to jest znacznie poważniejsza kwestia niż to całe zamieszanie z Anetą. – nie mógł się powstrzymać od żartów.
-Oj daj jej spokój. – Nikola szturchnęła go w żebra, nie przestając się uśmiechać.
-No dobra, to też ci wybaczam. I taka moja dobra rada, znajdź sobie chłopaka.
-Ha ha dzięki. – dziewczyna dopiero teraz nieco się rozluźniła ale za tą jego uszczypliwość postanowiła odpłacić mu pięknym a nadobne.  
-Wiesz, tak naprawdę to ja nie wiem co ja w tobie widziałam. – mówiąc to teatralnie przewróciła oczami.  
Nikola nie mogła dłużej powstrzymywać się i wybuchła głośnym ale szczerym śmiechem, po chwili wszyscy do niej dołączyli.
-Okej, może i tak być.

Aneta z zżerającą ją ciekawością, nadal ich obserwowała. Zastanawiała się czego może chcieć od nich Amelia. Ale nic jej nie przyszło do głowy, zresztą teraz gdy wszyscy już wiedzą, że w sprawie tego gwałtu od początku do samego końca kłamała, wszystko jest jej obojętne.  
Jej zamyślenie przerwała wibracja telefonu schowanego w głębokiej kieszeni płaszcza. Wyjęła go i cmoknęła ze złością.
-No nareszcie. Ileż można czekać na telefon?
-Wyluzuj, zajęty byłem. – spokojny głos Przemka wkurzał ją jeszcze bardziej.
-Ciekawe czym.  
-Nieważne. Co chcesz?
-Dzwoniłam do ciebie rano.
-No i co z tego? Teraz jest wieczór więc w czym masz problem? – rozmowa z nim dziś, szła szczególnie ciężko. Żałowała, że nie zadzwoniła do Krzyśka, on był zupełnie inny.  
-Dobra, mniejsza z tym. Pogadać chciałam, spotkamy się.
-O czym?
-Nie wkurwiaj mnie, o Kilianie i tej małolacie. Mam kilka informacji.
-Okej. Zadzwonię do Krzyśka i dam ci znać.
Rozłączyła się i odwróciła się w stronę okna, przez które obserwowała Grześka, ale stolik który zajmowali był pusty, a ich już nie było. Rozejrzała się uważniej ale nigdzie ich nie było. Wkurzona do granic możliwości zdusiła w ustach przekleństwo.
Wyrzucała sobie, że nie zauważyła momentu w którym wyszli, przecież mogła przeoczyć tyle ważnych informacji, ale teraz było już za późno. Przecież nie będzie chodziła po całym rynku i ich szukała. Na dziś musiała odpuścić zwłaszcza, że właśnie dostała sms-a od Przemka z adresem miejsca, w którym się spotkają. Z ulgą stwierdziła, że to całkiem niedaleko. Nie przestając rozmyślać nad tym wszystkim poszła w podane miejsca.

Pół godziny później siedziała w małym boksie z dwoma panami, którzy wlepili w nią swe oczy.
-No i? –zapytała w końcu gdy po usłyszeniu o zdobytych przez nią informacjach nie powiedzieli nic.  
-Skąd ty to wszystko wiesz? Skąd masz jego adres?
-A jak myślisz? Śledziłam go. – powiedziała o tym w tak oczywisty sposób jak o wyjściu do piekarni po świeże bułeczki.  
-Naprawdę?
-Nie, na niby. – przewróciła oczami. – co się z wami dzieje?  
-Nie sądziłem, że posuniesz się aż do takich rzeczy.
-A jak twoim zdaniem, mam zdobyć o nich jakieś informacje? Jak mam jej odebrać Kiliana?
Obaj nie powiedzieli nic tylko wzruszyli ramionami, spoglądając po sobie. Niby mieli taki sam plan, ale teraz to wszystko wydawało im się bardziej skomplikowane niż zakładali na początku. Nie sądzili, że Aneta jest zdolna do takich rzeczy i można by powiedzieć, że oni wcale bardziej święci nie byli ale jej determinacja była dla nich zaskoczeniem…  
      
                                                 ***
Ostatnie wieczory września, nie należały do pięknych jesiennych wieczorów. W późnych godzinach nocnych nad Kraków nadciągnęły burzowe chmury. Wskazówki zegara dochodziły do dwudziestej trzeciej gdy z ciemnego nieba wydobył się pierwszy pomruk natury, chwilę potem ciemne zaułki miasta zostały oświetlone jasną błyskawicą. Niemal jednocześnie w szyby uderzyła ściana deszczu. Burza rozpętała się na dobre.
Nikola przewróciła się na plecy, chwilę później znów zmieniła pozycje. Odkąd tylko pamięta bała się burzy. Gdy była mała zawsze chodziła do mamy i w jej łóżku czekała aż wszystko za oknem się uspokoi. To była taka jej fobia, której nie pozbyła się do teraz.  
Za oknem rozległ się kolejny potężny grzmot, który tym razem ją obudził, a towarzysząca mu błyskawica rozjaśniła mrok jej pokoju niczym lampa, dokładnie w chwili gdy wybudzona ze snu otworzyła oczy.  
Szybko się zorientowała co się dzieje. Choć burza we wrześniu to rzadkość, jednak nie było to nic nadzwyczajnego. Naciągnęła kołdrę na głowę i szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w ścianę, na której tańczyły cienie. Serce jej przyspieszyło ze strachu. Nienawidziła tego uczucia. Chciałaby zasnąć aby nie słyszeć tego co się dzieje za oknem, ale doskonale wiedziała, że teraz jest to niemożliwe. Nie zmruży oczu dopóki miasto na powrót spowije cisza. Zaczęła wspominać te noce gdy jako mała dziewczynka wtulała się w ramiona mamy i zapragnęła znów się w nich znaleźć. I wtedy całkiem zwyczajnie przyszedł jej do głowy pomysł, nad realizacją, którego nie zastanowiła się zbyt długo. Odrzuciła kołdrę na bok, wzięła poduszkę pod pachę i już po chwili stała pod drzwiami pokoju Grzegorza. Serce biło jej jeszcze mocniej, choć teraz sama nie wiedziała czy ze strachu czy z podekscytowania. Czymkolwiek to było, sprawiło że nie przemyślała wszystkiego i nie zważając nawet na to, że ma na sobie tylko krótką koszulkę i majtki, uchyliła cicho drzwi.  
Odczekała chwilę nim je zamknęła. Stała niczym zamurowana i mimo odgłosów burzy z łatwością wyłapała spokojny oddech Grześka. W chwili gdy się zawahała i była bliska powrotu do siebie, przewrócił się na drugi bok, układając się twarzą do niej. To dodało jej odwagi i po cichu podeszła do łóżka. Zastanawiała się jak ma go obudzić aby go nie wystraszyć i wtedy po raz kolejny ale nie ostatni, rozległ się grzmot, który teraz i jego wyrwał z głębokiego snu.  
Grzegorz podświadomie czuł, że ktoś jest blisko niego, tylko w pierwszej chwili nie potrafił jeszcze rozróżnić czy jest to jawa czy sen. Był zmęczony, więc burza mu nie przeszkadzała, zresztą jemu nigdy nic nie przeszkadzało jeśli był zmęczony i chciał spać, ale tym razem czuł, że powinien się obudzić.
W chwili gdy Nikola wyciągnęła dłoń w jego kierunku i położyła mu na ramieniu, otworzył oczy. I choć dziewczyna bardzo się starała aby go nie przestraszyć, nie do końca jej się to udało, bo przez jego twarz przebiegł cień strachu.
-Nikola.
-Grzesiek.
Powiedzieli w tym samym czasie, a na przypieczętowanie tego, za oknem rozległ się kolejny błysk i trzask. Nikola schowała twarz w poduszkę aby nie widzieć tego. A on teraz był jeszcze bardziej zdezorientowany i nie rozumiał co się dzieje. Usiadł na łóżku a kołdra zsunęła mu się na nogi, ukazując tym samym jego nagą klatkę piersiową. Włączył lampkę i chwycił ją za rękę, zmuszając do tego aby usiadła.
-Niki - szepnął uspokajającym tonem - co się dzieje?
Dziewczyna odchyliła róg poduszki i spojrzała na niego.
-Boję się burzy. - Grzegorz w pierwszej chwili chyba nie zrozumiał jej słów, bo wpatrywał się w nią w milczeniu i gdy dopiero za oknem rozległ się kolejny błysk, spojrzał w tym kierunku jakby wcześniej tego nie widział.
-Mogę z tobą poleżeć?
-No pewnie. - teraz zareagował natychmiast. - chodź tu do mnie. - podniósł kołdrę i zapraszającym gestem wskazał miejsce obok siebie.
Nikola dopiero teraz poczuła ucisk w brzuchu, ale jednak zrobiła to co powiedział. Ułożyła poduszkę i po chwili sama zajęła na niej miejsce.
-Poczekaj chwilę. - Grzegorz wstał z łóżka i podszedł do okna. Zaczął zasłaniać rolety. -Pewnie wolałabyś aby okna były zasłonięte. Mi osobiście nie sprawia to różnicy ale dla ciebie mogę to zrobić. - odwrócił się i posłał jej uśmiech, ale ona nie rozumiała ani jednego słowa. Wpatrywała się w niego i nie była pewna czy pamięta o oddychaniu.  
Grzegorz stał przed nią w samych bokserkach. Jego nieosłonięte wysportowane ciało wprawiło ją w osłupienie. Gdy uświadomiła sobie, że gapi się na niego, opadła na poduszkę i przykryła się kołdrą.
-Co? - zapytał.
-Nic. - usłyszał jej cichy głos wydobywający się spod pościeli. W lot pojął o co jej chodziło.
-Aaa Nikusia to ty taka niegrzeczna jesteś? - zaśmiał się podchodząc do łóżka. Dziewczyna szybkim ruchem chwyciła poduszkę i rzuciła w jego kierunku. Złapał ją gdy ta zatrzymała się na jego klatce piersiowej, a później jak gdyby nigdy nic położył się obok, oparł głowę na ręku i wpatrywał się w nią.
-Co? - zapytała.
-Nic. - odparł beztrosko, przenosząc wzrok na jej usta, które zaczęła nerwowo przygryzać. Wpatrywał się w nie i wpatrywał, a ona czuła jak jej serce obija się o żebra. Przyjemne napięcie powoli przetaczało się po jej ciele, aż ulokowało się w dole brzucha. Gdy zorientowała się, że twarz Grzegorza jest co raz bliżej niej, wzięła szybki oddech a wtedy on się pochylił i sięgnął przez nią ręką i wyłączył lampkę. Nikola zdezorientowana zamrugała szybko i jakby wybudzona z transu spojrzała przez ramię. A on jak gdyby nigdy nic wrócił do swojej poprzedniej pozycji i niewzruszony wyrazem jej twarzy, zapytał.
-Chcesz coś powiedzieć?
-Boże co ja tu robię? - podniosła się i chciała zejść z łóżka ale on był szybszy i złapał ją za łokieć. Gdy chciała się wyszarpnąć, za oknem znów rozległ się błyskawica a później grzmot. Zrezygnowała ze swojego pomysłu i opadła na łóżko zakopując się w pościeli. Spojrzała na niego i musiała przyznać, że jego twarz pogrążona w mroku była jeszcze bardziej pociągająca.  
-Nie dąsaj się już. - szturchnął ją lekko łokciem.
-Nie dąsam się.  
Znów położył się na boku i spojrzał na nią. Włosy przerzuciła przez ramię a grzywka delikatnie opadała jej na czoło. Jej skóra w świetle nocy wydawała się gładka i delikatnie zarumieniona przez sen z którego została wybudzona. Była piękna. Niesamowita i piękna. Po raz kolejny wrócił pamięcią do dnia, w którym pierwszy raz się spotkali. A później tak nagle i bez ostrzeżenia pochylił się i ją pocałował.  
-Dlaczego boisz się burzy?
Dziewczyna uśmiechnęła się i zaczęła opowieść.
-Jak byłam mała...
Dwie godziny później, gdy burza ustała a miasto znów spowiła cisza i spokój, Nikola spała wtulona w jego ramiona, a on szeroko otwartymi oczyma wpatrywał się w jej piękną twarz i nie wierzył, że to wszystko dzieje się naprawdę..