To na Ciebie czekałem cz.61

AKTUALIZACJA  !!!  
(na dole tekstu)


Nie spodziewała się tego. Oczywiście zauważała te wszystkie symptomy jego zauroczenia jej osobą, ale nie spodziewała się takiego posunięcia. Gdy nachodziła ją obawa, że Wojtek może poczuć coś więcej, coś, czego ona nie będzie, ani chciała ani mogła odwzajemnić, czuła się nieswojo. Napięcie nie opuszczało jej wtedy, dopóki nie przekonała samą siebie, że nic takiego się nie wydarzy. Że on doskonale zdaje sobie sprawę, w jakim położeniu swojego życia, ona teraz się znajduje, że nie wykorzysta tego, aby się do niej zbliżyć, że nie zrobi tego.
Ignorowała swoje systemy awaryjne, które co jakiś czas niepokoiły ją swoim alarmem. Odsuwała to od siebie, uważając, że to jest niemożliwe. Niestety. Jednak okazało się jak najbardziej możliwym do zrealizowania, a najgorsze było to, że tak naprawdę nigdy nikt jej nie zapewnił, że tak nie może być.

  A teraz, gdy Wojtek ją pocałował, czuła się skołowana. Zupełnie nie wiedziała jak ma się zachować, jak ma teraz postąpić. Zaskoczyło ją to tak bardzo, że w tamtej chwili opuściły ją wszelkie siły, utraciła kontrolę nad swoim ciałem i zamiast odsunąć się, zwiększając dystans między nimi, stała i pozwalała się całować.
Przez jej ciało przetoczył się nieprzyjemny dreszcz na to wspomnienie. Oparła się o ścianę, aby złapać oddech, którego tak bardzo jej teraz brakowało. Rozejrzała się po przestronnym holu i zupełnie nie wiedziała gdzie ma iść. Nie była tu nigdy wcześniej, a sala wykładowa, w której miały odbywać się warsztaty, nie była zbyt wyraźnie oznaczona, a dla niej samej całe otoczenie wyglądało jednakowo.

Odgarniając włosy z twarzy, zauważyła, że trzęsą jej się dłonie. Jednak jej złe samopoczucie nie przeszło, tak jak sądziła rano. Może faktycznie powinna posłuchać innych i pójść do lekarza. Zresztą, teraz miała ważniejsze sprawy na głowie. Musiała skupić się na miejscu, w którym aktualnie się znajdowała.
-Przepraszam. – Usłyszała za sobą czyjś głos. Odwróciła się i zobaczyła wpatrzone w siebie przyjazne oczy młodej dziewczyny, która zapewne tutaj pracowała. Miała na sobie porwane jeansy i koszulę w kratkę a włosy upięte w stylu artystycznego nieładu. W pewnym sensie wyglądała jak artysta, ale chyba była za młoda, aby mieć spore doświadczenie w tej profesji, a zwłaszcza w prowadzeniu warsztatów. – Wszystko w porządku?
-Tak. Tak. Nic mi nie jest. – Kłamstwo przyszło jej zaskakująco łatwo. Przecież było jej wszystko. Doświadczała wszystkiego, co najgorsze, odkąd odszedł Grzesiek.  
-Nie wiem gdzie mam iść. – Zaśmiała się lekko.
Nie zdążyła powiedzieć, o co dokładnie chodzi, a kobieta ponownie się odezwała.
-Rozumiem, że pani na warsztaty fotograficzne?
-Zgadza się.
-Zaprowadzę panią.

Uśmiechając się niewyraźnie, podążyła za kobietą. Najpierw po kilku schodkach a później krótkim korytarzem na końcu, którego znalazła się u celu podróży.
Sala była mała, ale przytulanie urządzona. Na środku stały stoliki ustawione w kilku rzędach z głównym przejściem pomiędzy nimi. Na jednej ścianie wisiały wielkie oprawione w szklane ramy zdjęcia przedstawiające krajobrazy miejskie i kontrastujące z nimi pejzaże wiejskie. Każda z nich na swój sposób była fascynująca i zapierająca dech w piersiach. Na przeciwległej ścianie na całej szerokości rozciągały się okna od sufitu do podłogi, które w słoneczny dzień wpuszczały maksymalnie dużo światła.

Była jako pierwsza, więc zajęła idealne, jak sądziła, miejsce. Na końcu sali w ostatnim rzędzie, tuż pod ścianą. Na wykładach na uczelni też wolała siedzieć na końcu niż na początku auli, takim sposobem miała obraz na całe otoczenie, tym samym nie rzucając się nikomu w oczy.
Rozglądała się jeszcze chwilę, gdy centralnie za biurkiem przeznaczonym dla prowadzącego, dostrzegła dużą sztalugę, na której były wystawione prace konkursowe. Zamrugała dwa razy, jakby nie mogła tego poznać. Ale poznała tyle, że była zaskoczona.  
Wygrywając konkurs zapewniła sobie jedno z dziesięciu miejsc na tych warsztatach, ale nie sądziła, że jej fotografie będą wystawione na widok publiczny. Podeszła do nich i zafascynowana zaczęła się im przyglądać. Dziwnie było patrzeć na efekty swojej pracy, z takiej perspektywy. Oglądała kolejne, przypominając sobie sytuację, gdy je robiła. I wydawało się, że na chwilę odwróciła swoją uwagę od chaosu rządzącego się w jej głowie.  

Wróciła na swoje miejsce, gdy zaczęły się schodzić pozostałe osoby. Niektóre z nich pamiętała z rozstrzygnięcia konkursu. Wymieniła z nimi przyjazne uśmiechy, zamieniły kilka zdań i choć bardzo się starała, nie potrafiła się obronić przed powrotem niechcianych myśli.
Odruchowo dotknęła ust, na których czuła jeszcze pocałunek Wojtka. Mimowolnie porównała tą chwilę, do tych, które setki razy przeżywała z Grześkiem. Ich pocałunki się różniły. Ich usta były zupełnie inne. Wszystko było inne. Tym razem, nie zatrzęsła się ziemia, nie ugięły się jej kolana, cały świat nie spłoną w ciągu jednego uderzenia serca. Nie wydarzyło się nic, prócz kłującego bólu serca. Choć to było irracjonalne, czuła się jakby zdradziła Grzegorza, pozwalając na to zbliżenie.

Zamknęła oczy próbując się uspokoić, a gdy je otworzyła sala była prawie pełna, a obok jej stolika stała kobieta, na oko starsza od niej o kilka dobrych lat. Miała na sobie czarne śliskie spodnie, koszulową bluzkę i niebotycznie wysokie szpilki. Na twarzy mocny makijaż i idealnie ułożone włosy.
Z irytującym uśmiechem na czerwonych ustach, zapytała czy może zająć to miejsce. Wydobycie z siebie głosu, zajęło jej dłuższą chwilę. Nie miała ochoty na takie towarzystwo, ale nie zgodzić się nie mogła. Uśmiechnęła się mając nadzieję, że towarzyszka nie zamierzała zabawiać jej rozmową. Z torebki wyjęła długopis i zaczęła coś bazgrać na planie warsztatów, który dostała przy wejściu.

Gwar rozmów został przerwany dźwiękiem otwieranych drzwi, które znajdowały się po przeciwnej stronie od jej stolika. Zapadła idealna cisza, którą przerywał tylko odgłos kroków, jak obstawiała osoby prowadzącej. Nie podniosła wzroku z nad swojej kartki, tylko gwałtownymi ruchami długopisu zapełniała jej wolne przestrzenie. Kilka szeptów, zwłaszcza kobiecych rozeszło się echem po wnętrzu. Nie zwróciła na to większej uwagi, i choć ich powód był oczywisty, nie wzbudziło to w niej żadnych podejrzeń, ani chęci, aby to sprawdzić. Chwilowo była poza zasięgiem.

-Dzień dobry. – Zamarła z ręką zawieszoną w powietrzu, tuż nad blatem stołu. Dobra, myślała o nim, ale teraz miała chyba jakieś omamy słuchowe, bo dałaby sobie rękę uciąć, że ktoś ma głos bardzo podobny do jego. Nie miała odwagi podnieść głowy, choć coś jej mówiło, że powinna to zrobić jak najprędzej. – Nazywam się Grzegorz Kilian i będę prowadził te warsztaty. Wiem, że miał robić to, kto inny ale..

Reszty nie słuchała, nie musiała. Nie było to na tyle ważne, aby skupiać na tym swoją uwagę. Zresztą nawet jakby chciała, to i tak nie potrafiłaby. W centrum jej świadomości była dręcząca myśl, że on tu jest. Długopis wypadł jej z dłoni, potoczył się po stoliku i zanim zdążyła zareagować spadł na podłogę. Kilka osób odwróciło się, spoglądając na nią, jakby nagle wyrosła jej druga głowa. Była jak sparaliżowana, kompletnie nie wiedziała, co ma teraz zrobić.

Ktoś podał jej długopis, a ona walcząc z urywanym oddechem, podniosła wzrok i modląc się, aby to był tylko zbieg okoliczności, spojrzała w jego bursztynowe oczy. Patrzył wprost na nią. Jakby była w centrum jego wszechświata, jakby poza nią nie liczył się nikt ani nic. Zamilkł na chwilę, a kości jego szczęki uwydatniły się, gdy zacisnął zęby. Wiedziała, że robił to wtedy, gdy czuł wewnętrzny ból, gdy był bezsilny.

Te kilka sekund trwało nieskończenie długo, a ona miała wrażenie, że jeszcze nigdy nie doświadczyła tylu uczuć jednocześnie. Fala gorąca rozlała się po jej ciele, potężny dreszcz przetoczył się po skórze, urażając zakończenia czuciowe. W gardle zaschło, serce dudniło głucho w uszach, ręce drżały tak bardzo, że musiała je zacisnąć na ławce, aby nie było tego widać. Gdyby nie to, że siedziała chybaby upadła, bo jej nogi nie uniosłyby tego ciężaru, jaki teraz czuła. Chyba zapomniała o oddychaniu, bo poczuła narastające pieczenie w klatce piersiowej. Uczucie pustki i braku jego osoby, tak nagle w nią uderzyło, że ledwo powstrzymała się, aby do niego nie podejść. Wciąż wpatrywała się w te oczy, które były pełne bólu, jaki ona sama znała i nie mogła się odwrócić. Tak jakby coś jej kazało, jakby coś ją przyciągało do tego wzroku. Choć bardzo się starała, nie potrafiła przerwać tego spojrzenia, które jednocześnie dawało jej nadzieję, ale zabierało siłę.

-Niezły jest. – Usłyszała głos siedzącej obok kobiety. Podziękowała Bogu za to, bo dzięki temu otrząsnęła się z tego otępienia, choć sam dobór słów, absolutnie nie spodobał jej się. Odwróciła głowę, modląc się, aby nie było nic po niej widać i zmierzyła ją niezbyt przyjaznym wzrokiem. Z ruchu jej ust wyczytała jeszcze słowa, których nie mogła pomylić z niczym innym. – Podoba mi się. – Poruszyła znacząco zrobionymi brwiami.

Niech to szlag. Zaklęła w myślach. Nie minęło jeszcze pięć minut, a ona już miała jej dość. Czuła zalewającą ją zazdrość. Poniekąd, ta nieświadoma niczego dziewczyna, która wpatrywała się w niego maślanym wzrokiem, wchodziła na jej terytorium.
-Ja jestem zadowolona z takiej zmiany. Aż miło będzie czerpać z pana wiedzy. – Odezwała się, skupiając na sobie uwagę innych osób, w tym Grzegorza, który absolutnie nie miał zamiaru odpowiadać na jej zaczepkę.

Kilka osób poruszyło się niespokojnie, kilka uśmiechnęło. Tylko oni wpatrywali się w siebie, jakby byli połączeni niewidzialną nicią. Nikola opuściła głowę udając, że nagle coś innego zajęło jej uwagę, ale tak naprawdę próbowała zapanować nad sobą. Chciała ukryć głęboko na dnie serca wszystkie te bolące rzeczy, założyć maskę obojętności i z podniesioną dumnie głową spojrzeć mu w oczy, ale jedyne, co tam zobaczył, gdy to zrobiła, to wielkie wzbierające łzy i szarpiącą nią rozpacz.

Żal ścisnął go za serce. Drgnął jakby chciał do niej podejść, ale nogi sztywno przytwierdzone do podłoża, sprzeciwiły się. Nie mógł tego zrobić, bo był niemal pewny, że Nikola właśnie teraz by go odtrąciła. A na takie przedstawienie na oczach wszystkich, nie miał ochoty. Musiał skupić się na tym, po co tu przyszedł. Odsunąć od siebie te zniewalające go uczucia i zająć się pracą. Wziął głęboki wdech i odwrócił się tyłem do zebranych, przygotowując rzutnik do krótkiej prezentacji. Zanim zaczął mówić wypił szklankę wody, ale to i tak nie zniwelowało tej guli w gardle.

Opowiadał im o świecie fotografii, o tym wszystkim, co każdy miłośnik aparatów powinien wiedzieć. Suchą teorię przeplatał ciekawymi przykładami, własnymi doświadczeniami i różnymi anegdotami. Momenty, które dla postronnego słuchacza wydawać by się mogły nudne, on ubarwiał tak, że na twarzach zebranych, co chwilę pojawiał się uśmiech.  

Obserwował ją, choć starał się robić to w taki sposób, aby nikt nie zorientował się. Przenosił wzrok z jednej osoby na drugą, by po chwili znów do niej wrócić. Za każdym razem miał nadzieję, że zobaczy jej oczy wpatrzone w niego, ale ona, choć siedziała po skosie od niego, tak, że nikt mu jej nie zasłaniał, miała pochyloną głowę. Zdawał sobie sprawę z tego, że to nie przypadek. Ona po prostu chciała ogrodzić się od niego.

Gdy skończył mówić o teoretycznej stronie fotografii, zarządził piętnastominutową przerwę. Liczył na to, że uda mu się teraz z nią porozmawiać, ale gdy tylko zamknął laptopa dając ludziom znak, że mogą wyjść, Nikola zrobiła to samo. Złapała szybko za swoją torbę i wyszła z sali nim ktokolwiek zdążył dotrzeć do drzwi. Grzegorz stał przez chwilę przy biurku i wpatrywał się w jej miejsce, które nie tak dawno zajmowała. Musiał ją teraz znaleźć. Kierując się tą myślą wyszedł z sali, uważnie rozglądając się dookoła.

Sprawdził krótki korytarz, który teraz zmniejszył się jeszcze bardziej przez ilość zebranych tam osób, zajrzał do holu, recepcji, do sali widokowej, w której organizowane były wystawy fotograficzne. Wyszedł nawet przed studio na parking i przez tylne wyjście do małego ogrodu, który wykorzystywany był do sesji zdjęciowych. Nigdzie jej nie było. Zupełnie tak, jakby ziemia się pod nią rozstąpiła. Poczuł budzący się w nim strach. Nie chciał, aby okazało się, że uciekła, że tak po prostu wyszła sobie stąd i nie wróci. Nie chciał być przyczyną tego, ale gdzieś w głębi duszy miał przekonanie, że właśnie tak jest. Że to on, nikt inny, tylko on jest sprawcą jej rozchwiania emocjonalnego.
Wracając do środka, zastanowił się przez chwilę czy nie sprawdzić damskiej toalety, ale uznał, że byłoby to niezbyt dobrze widziane przez zebrane tu osoby.

Zatrzymał się na chwilę przy recepcji, zamieniając kilka słów z dziewczyną, która pracowała tu od niedawna. Na imię miała Paulina. I choć ona była miła i wydawała się być autentycznie zainteresowana swoją pracą i związanymi z tym zajęciami, on dawał jej tylko niewielką część swojej uwagi. Resztę poświęcił na obserwowanie otoczenia, w razie pojawienia się Nikoli.  

Minuty mijały, przerwa się kurczyła aż w końcu nadszedł czas, w którym musiał kontynuować to, co przerwał. Zrezygnowany postanowił wracać do sali. Przed nimi była teraz część praktyczna. Jeszcze wcześniej miał nadzieję, że jeśli nie złapie jej na przerwie, to podczas tych ćwiczeń będzie miał okazję, aby się do niej zbliżyć, ale teraz, gdy Nikola po prostu stąd wyszła, jego plan wziął w łeb. Zmierzwił dłonią włosy i otworzył drzwi. I chyba przystanął na chwilę zaskoczony, nie dowierzając własnym oczom, bo dziewczyna siedziała na swoim miejscu. Minę miała nieodgadnioną a jej szare oczy, skierowane były wprost na niego.
Odchrząknął nieznacznie, gdy poczuł na sobie spojrzenia innych osób i wrócił do biurka. Poczuł ulgę i przez chwilę chciał się uśmiechnąć, ale ostatecznie tego nie zrobił.  

Opowiadając im pokrótce jak będą wyglądały ćwiczenia musiał, co chwilę przerywać, bo towarzyszka z ławki Nikoli, co chwilę wtrącała swoje dwuznaczne żarty, które absolutnie go nie bawiły. Zdawał sobie sprawę z tego, że dziewczyna próbuje zwrócić na siebie jego uwagę, ale takie zachowanie już dawno przestało go interesować.  

Nikola starała się jak mogła, aby ignorować jej głupie paplanie, ale tak naprawdę w środku gotowała się z zazdrości. Czuła skradający się do niej strach, tą świadomość, że Grzesiek teraz jest wolny, że ma prawo do własnego życia, a myśl, że mógłby być zainteresowany, kim inny, sprawiała, że serce boleśnie jej się zatrzymywało.  
Po kolejnym błyskotliwym zdaniu, rzuconym z ust tej wypindrzonej lali, spojrzała na nią spod przymrużonych powiek i patrzyła na nią tak długo, aż ta się odwróciła w jej stronę i z pytającym wyrazem twarzy pochyliła się w jej stronę.
-Daruj sobie. - Szepnęła tak, aby nikt poza nią jej nie słyszał.
-Co?
-Powiedziałam daruj sobie. Od trzech godzin próbujesz zwrócić na siebie jego uwagę, a on cię ignoruje. Nie zauważyłaś? - Starała się, aby jej głos był spokojny. Choć miała jej do powiedzenia bardzo dużo, doszła do wniosku, że jedno proste zdanie wystarczy, bo jej rozmówczyni nie wyglądała jakby grzeszyła inteligencją. -On ma dziewczynę.
-Skąd wiesz? - Obruszyła się.
-Bo ją znam.  
-Ale..
Wyraz twarzy Nikoli, mówił wystarczająco dużo, aby dziewczyna zamknęła usta i skrzyżowała ręce na piersi, udając urażoną.

Popatrzyła na nią jeszcze przez chwilę, a później odwróciła głowę bardzo powoli przesuwając wzrokiem po otoczeniu. To był jeden z tych nielicznych momentów, kiedy ich spojrzenia spotkały się podczas dzisiejszego dnia. Powietrze wydawało się być naelektryzowane. Grzesiek podpierając się na biurku wpatrywał się w nią, jakby chciał rozszyfrować wyraz jej twarzy, jakby chciał zadać nieme pytanie i natychmiast uzyskać na nie odpowiedź.  

Domyślał się, co Nikola mogła powiedzieć tej dziewczynie, ale do stuprocentowej pewności brakowało mu choćby cienia jej uśmiechu. Nie dostał go. Nie dostał nawet najmniejszego grymasu twarzy. Gdy on był gotowy zrobić to pierwszy, ona zamrugała przerywając to dziwne połączenie i standardowo odwróciła wzrok odgradzając się od niego wysokim murem. Ale gdzieś w głębi serca poczuł satysfakcję, gdy jego ukochana krótką wymianą zdań, zaznaczyła swoją pozycję, choć tak naprawdę nie przyznając się do tego.  

Był w potrzasku. Nie sądził, że aż tak bardzo mu jej brakuje, dopóki jej nie zobaczył. W głębi serca cieszył się na to spotkanie, czuł się tak jak na początku, kiedy chciał ją poznać, kiedy to kombinował i aranżował ich spotkania, aby móc z nią pobyć. Ale zaraz po tej przyćmionej radości przychodziła świadomość, że sam sobie zaprzecza. Wiedział, że nie powinien tego chcieć, że jej widok nie powinien budzić w nim tego wszystkiego. Bo to on ją zostawił. To on odszedł. Więc obraz obojętności, jaki przedstawiała mu Nikola, choć w najmniejszym stopniu nie był prawdziwy, nie powinien go tak bardzo ranić. A jednak.

Serce go bolało. Teraz nienawiść do ojca jeszcze bardziej się nasiliła. A w takich momentach żałował swojej decyzji, zastanawiał się czy nie dałoby się tego jakoś inaczej rozwiązać, ale tak naprawdę zanim zdołał się pogrążyć w swoich rozważaniach, niczym widmo wracało do niego wspomnienie zmiętej kartki z wynikiem testu DNA. To było niepodważalne.

Przechodząc do następnej sali, kazał zabrać im swoje aparaty. Nikola pierwsza zniknęła w tłumie a później wcisnęła się w najbardziej odległy od niego kąt. Pokazał im teorię w praktyce. Chciał, aby nauczyli się radzić sobie w dość wymagającej sytuacji, więc polecił każdemu znaleźć sobie obiekt, w miarę możliwości nadający się do fotografowania, sprawdzić ustawienia i zrobić kilka zdjęć, które na następnym spotkaniu będą kadrowali. Stojąc z boku obserwował panujące zamieszanie. Ludzie rozpierzchli się po wszystkich wolnych miejscach przestronnej sali. Jedni uwieczniali na zdjęciach otoczenie, martwą naturę, inny robili zdjęcia sobie.  

Wiedział, że jedni radzą sobie lepiej, drudzy gorzej. Do każdego starał się podejść, pomóc w razie potrzeby, nakierować na odpowiedni tor i podpowiedzieć, aby efekty pracy były jeszcze lepsze. Kilka razy skrzyżował swój wzrok z dziewczyną, którą Nikola na jakiś czas uciszyła. Niestety ten czas najwyraźniej już minął, bo gdy tylko pojawił się w zasięgu jej głosu, od razu zaczęła robić te swoje miny.  
-Podoba mi się to, z jaką pasją opowiadasz o tym. - Zagadnęła go, gdy stanął obok.  
-Bo to jest moja pasja. - Skwitował krótko, zerkając na jej zdjęcia.  
-Pasjonujący z ciebie człowiek. - Posłała mu długie spojrzenie spod rzęs. - Masz jeszcze jakieś pasję, o których chciałbyś opowiedzieć? - Zapytała z dwuznacznym uśmiechem.  
-Nie trać czasu. - Powiedział spoglądając jej prosto w oczy. Chyba nie spodziewała się takiej reakcji z jego strony, bo otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, ale po chwili zamknęła je. - Mam dziewczynę i nie jestem zainteresowany innymi znajomościami.  

Odwrócił się od niej, nie poświęcając jej więcej uwagi. Zrobił to, co uważał za stosowne, poczym całym sobą skupił się na Nikoli, która teraz była już tak bardzo blisko, że niemal mógł wyczuć woń jej perfum w powietrzu.  
Zatrzymał się trzy metry od niej i przyglądał się jej. Jako modela do swoich zdjęć, wybrała imitację ludzkiej sylwetki, postać bez twarzy stojąca w rogu pomieszczenia, służąca za wystrój wnętrza, która wydała się jej najbardziej interesująca z pozostałych rzeczy. Uśmiechnął się, zdając sobie sprawę z jej niebanalnego intelektu i spostrzegawczości. Większość osób fotografowała tak naprawdę nic, a ona jako jedna z nielicznych znalazła coś, co może dawać spore pole manewru.

Sprawdziła ustawienia, prawą ręką chwyciła za grip, tak jak uczył ją dawno temu, drugą ręką podtrzymała od dołu obiektyw. Przycisnęła spust migawki i wyprostowała się, spoglądając w mały ekran. Powtórzyła to jeszcze raz, ale nie wydawała się być zadowolona z tego, co otrzymała.  

Grzesiek wiedział, co robiła źle. Może nie tyle źle, a raczej czego nie robiła a co mogłoby jej ułatwić pracę. Podszedł do niej powoli i zatrzymując się tuż za jej plecami otworzył usta i zamknął je po chwili, nie mogąc wydobyć z siebie żadnego słowa. Sam już teraz nie wiedział, co chciał powiedzieć. A to, co miał na końcu języka, straciło sens. Zabrakło mu odwagi. Poczuł wątpliwość. Chciał zrobić zupełnie, co innego niż powinien.

Wiedział, że zdawała sobie sprawę z jego obecności. Drgnęła, gdy poczuła jego oddech we włosach, chwilę potem do jej nozdrzy doleciało powietrze zabarwione zapachem, który tak kochała.
-Spokojnie. – Wyszeptał, kładąc dłonie na jej ramionach. – Przyciśnij łokcie do tułowia, łatwiej będzie ci o stabilizację.  
Odwróciła głowę w jego stronę, ale nie spojrzała na niego. Nie zaprotestowała też tylko zrobiła to, co jej podpowiadał, czerpiąc siłę z tego chwilowego dotyku jego dłoni na jej ciele. Czuła płynące od niego ciepło, nawet przez ubranie.  
-Spróbuj jeszcze raz. - Zachęcił ją, cofając dłonie.
  
Choć przez te wszystkie tygodnie bez niego tęsknota wykańczała ją, teraz mając go na wyciągnięcie ręki, czuła się dziwnie spięta. Zrobiła to, o co prosił, ale nie zwróciła uwagi na ustawienia. Zdjęcie wyszło zupełnie nieostre.  
Westchnęła opuszczając ręce. Była spięta i zestresowana.  
-Daj, pomogę ci. - Czuła jak nerwy przejmują za nią kontrolę. Z głośnym świstem wciągnęła powietrze, gdy Grzegorz stając za nią, chwycił aparat tak, że ich palce się stykały i podniósł go do góry. Stała w jego objęciach i próbowała się skupić na tym, co mówił, a nie na tym, że ciepło jego ciała wypala niewidzialne znaki na jej skórze. Nie zdjęła paska podtrzymującego z szyi, przez co znaleźli się tak blisko siebie.  
Wcisnął na aparacie coś, czego ona nie zauważyła i pochylając się nad nią jeszcze bardziej zapytał cicho.  
-Pamiętasz? - Miał na myśli najprostsze ustawienia.  
-Pamiętam. - Odpowiedziała szeptem, chcąc ukryć drżenie głosu. - Wszystko pamiętam.

Wiedział już, że mówią o dwóch różnych rzeczach. Nikola miała na myśli ich.  
Zdjęła ostrożnie aparat z szyi i odwróciła się w jego stronę. Spojrzała mu prosto w oczy i pozwoliła, aby zobaczył to wszystko, co od kilku tygodni ją zamęczało.  
-Co tu robisz?  
Milczał przez chwilę, zastanawiając się, co powiedzieć. Pytanie wydawało się proste, ale odpowiedź mogła to jeszcze bardziej skomplikować.
-Facet, który miał prowadzić warsztaty nie mógł się wywiązać z umowy. Organizator szukał kogoś na szybko, dostałem tą propozycję zaledwie kilka dni temu. Naprawdę nie chciałem się tego podejmować, ale nie mogłem świadomie zrezygnować, gdy wiedziałem, że ty tu będziesz.  
Otwartość, z jaką się do tego przyznał zaskoczyła ją. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi.
-Wiec dlaczego..?  
Przerwał jej szybko.  
-Wiem, że jestem winien ci wyjaśnienia. Ale uwierz mi, to nie jest takie proste. - Spojrzał za okno, jakby tam szukał natchnienia do wypowiedzenia prawdy.  
-Myślisz, że dla mnie to jest proste? Odszedłeś z dnia na dzień, bez zbędnych wyjaśnień i co, to ma mi wystarczyć?  
-Zostałem przyparty do muru, wtedy wydawało mi się, że decyzja jaką podjąłem jest najlepsza dla ciebie. Miałem nadzieję, że ochronie cię tym, że zaoszczędzę ci cierpienia.
  
Zaśmiała się gorzko, kręcąc głową.  
-Zostawiłeś mnie, bo chciałeś zaoszczędzić mi cierpienia? Przecież to się kupy nie trzyma.  

Przyglądała mu się dłuższą chwilę i zapamiętywała każdy szczegół z jego twarzy, jaki zmienił ból. Wiedziała, że on też to przeżywa, ale wciąż nie rozumiała, co jest tego przyczyną.
-Co się takiego wydarzyło, przez co musiałeś to zrobić? - Zapytała ciszej niż poprzednio.  
Chciał odgarnąć z jej twarzy włosy, ale w ostatniej chwili zdał sobie sprawę z tego, że nie są sami i zatrzymał się z dłonią zawieszoną w powietrzu.  
-Nikola..  
-Przepraszam. - Usłyszeli głos dochodząc z boku. Oboje powiedli wzrokiem w kierunku, z którego nadchodził. Nieopodal nich stał młody chłopak, wpatrywał się w Grześka a po jego minie można było wywnioskować, że potrzebuje pomocy.  

Grzegorz dał mu znak ręką, że potrzebuje jeszcze chwili a później zwrócił się w jej stronę.  
-Zostaniesz po zajęciach? -Zapytał szeptem jakby bał się, że głośne wypowiedzenie tych słów nada im innego znaczenia.  
-A czy to coś zmieni?  
-Proszę.
Nikola wolała nie wpatrywać się w niego już więcej, bała się, że w jego twarzy mogłaby ujrzeć coś, co by ją rozbiło. Odwróciła się od niego i zajęła swoją pracą, zupełnie go ignorując.  

Im bliżej było końca dzisiejszego spotkania, tym większe napięcie czuł Grzegorz. Pakując swoje rzeczy, obserwował jak to samo robi Nikola tyle, że nieco wolniej. Sala powoli się wyludniała. Została tylko ona, chłopak, który wcześniej przerwał ich rozmowę i on. Stał przy biurku i choć wszystko miał już spakowane i przygotowane do wyjścia, na siłę szukał sobie zajęcia. Przekładał z miejsca na miejsce swojej notatki aby zająć czymś ręce.
Chłopak spakował swoje rzeczy, pożegnał i wyszedł. Nikola poszła w jego ślady tyle, że pogrążona w milczeniu.

Grzesiek stał i bezradnie obserwował jak jego ukochana zabiera swoje rzeczy i nie spoglądając nawet w jego stronę, idzie w kierunku drzwi. Czuł już ten zbliżający się ciężar, który ostatecznie dopadnie go, gdy zamknie je za sobą, ale ona położyła dłoń na klamce i zatrzymała się.  
Stała tak przez kilka chwil szarpiąc się ze swoimi myślami, zupełnie tak jakby nagle zabrakło jej sił, aby nacisnąć klamkę i wyjść. Opuściła głowę, a włosy zsunęły jej się z ramion. Westchnęła ciężko i spojrzała w jego stronę. Rozum, przez który przemawiała duma, kazał jej wyjść. Z kolei serce, które krwawiło z tęsknoty, błagało, aby została.  
Spojrzała w jego stronę i już wiedziała, jaką decyzję podejmie.  

Szła powoli, krok za krokiem. Mijając kolejne ławki zostawiała na nich swoje rzeczy. Najpierw aparat, później torebka, następnie szalik, który zdążyła owinąć wokół szyi.
A gdy była, co raz bliżej, on stopniowo wypuszczał, co raz więcej powietrza, które przetrzymywał w płucach. Zatrzymała się przed nim i z uporem maniaka, wpatrywała się w jego przyćmione bólem oczy. Znów widziała, że jego też to bolało. Że on tak samo sobie z tym nie radził. Że też był poraniony i porozbijany. Przesuwała wzrok po jego ciele, jakby chciała zapamiętać każdy charakteryzujący go szczegół.
  
Błękitna koszula z łatami na łokciach, ciemne jeansy przepasane paskiem i czarne buty, cień zarostu na policzkach, zmierzwione nieco przydługie włosy i to intensywne spojrzenie. Czy on musi tak dobrze we wszystkim wyglądać? Zamknęła oczy próbując ochłonąć.  

Dzieliło ich wyciągnięcie ręki, jednak przez pierwsze kilka sekund żadne z nich tego nie zrobiło. Żadne nie zbliżyło się choćby o milimetr. Stali nieruchomo, mierząc się wzrokiem i pozwalali, aby emocje w nich sięgały zenitu.
  
Kilka szarpiących oddechów i uderzeń serca później, ich usta się zderzyły. Oboje jednocześnie ruszyli na siebie. Grzegorz jedną rękę położył na jej karku mocno ją przyciskając do siebie, a drugą odsunął włosy z policzka. Całował ją tak zachłannie, jakby to była ostatnia dana mu rzecz na tej ziemi, jakby jutra miało już nie być a świat przestał istnieć. Raz po raz wpijał się w jej miękkie usta i czuł, jak tłumione przez tygodnie pragnienie, budzi się do życia, jak wybucha gwałtownym płomieniem i powoli, ale skutecznie trawi go, obracając w żar jego ciało.  

Wiedział, że ona czuje to samo. Jej drobne ciało, szczelnie przylegało do jego. Wbiła palce w jego ramiona i raz za razem oddawała jego pocałunki. Pozwalała, aby miażdżył jej usta, z taką zachłannością, jakiej teraz najbardziej pragnęła. Nie cofnęła się ani o milimetr, nie zwiększyła dystansu między nimi, bo bała się, że powietrze, które wtargnie między nich rozdzieli ich, zadając ból. Potrzebowała go. Potrzebowała jego ciepła i bliskości, potrzebowała tej czułości, która trzymała ją w całości. Nie chciała przerywać tego szaleństwa, bo doskonale wiedział, że tylko dzięki niemu jest jeszcze w jednym kawałku. Przysnęła się jeszcze bardziej, tak jakby chciała, aby stworzyli jedno nierozerwalnie ciało.  
Dali się ponieść pożądaniu, zamykając się na cały świat a otwierając na siebie. Już nie słyszeli tych alarmów w głowie, które z każdą sekundą dawały, co raz słabsze głosy. Nie liczyło się nic poza nimi. Ten jeden pocałunek sprawił, że niebo rozpadło się a ziemia się zapadła, tlen się wypalił, a wszystkie kolory świata wybuchły kolorowymi iskrami kończąc się i nie pozostawiając po sobie najmniejszego śladu istnienia. Powietrze wokół nich było naelektryzowane do granic możliwości tak, że niemal parzyło a wszystko wokół stanęło w płomieniach. Ale oni i tak tego nie zauważyli, bo w całym tym chaosie dostrzegli tylko siebie. Tylko ich zderzające się usta, spragnione siebie nawzajem i splatające się palce, tylko to się liczyło.  

Wszystko gwałtownie się zaczęło i gwałtownie skończyło. Odskoczyli od siebie w chwili, gdy usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi. Oddychali ciężko, jakby właśnie przebiegli maraton. Powietrze było nieznośnie gorące, a utrzymanie postawy pionowej i dystansu, nagle sprawiało ból.  
Spojrzeli w swoje oczy, szybko odwracając wzrok, gdy podchodziła do nich Paulina, pochylona nad dokumentami trzymanymi w dłoni. Podniosła na nich wzrok i zatrzymała się zaskoczona.
-Och przepraszam. Myślałam, że jesteś już sam. - Przesunęła wzrok między ich twarzami, ale wydawała się nie zauważać napięcia panującego między nimi. Ich unoszące się i opadające gwałtownie, klatki piersiowe nie były dla niej wskazówką do tego, co przed chwilą się wydarzyło w tych czterech ścianach.
-Mam dla ciebie kilka dokumentów do wypełnienia. - Spojrzała na Grześka, ale już się wycofywała do wyjścia.
-Jasne, już wychodzę. - Nikola mimowolnym ruchem dłoni, dotknęła opuchniętych ust. Posłała mu tylko jedno krótkie spojrzenie, jakby wstydziła się tego wybuchu emocji, którym dali sobą zawładnąć.  
-Nie. Nie. - Paulina wyciągnęła przed siebie dłonie jakby chciała zatrzymać ją tym jednym gestem. - Ja poczekam. Nie przeszkadzajcie sobie.  
Zanim zdążyli jakkolwiek zareagować, ona zamknęła za sobą już drzwi. I znów zostali sami, z widmem ostatnich chwil.  
Grzesiek podszedł do niej powoli i ujmując jej twarz w dłonie, oparł czoło na jej czole. Zamknął oczy i wziął głęboki wdech. Wciągnął głęboko w płuca jej zapach.  
-Przepraszam. - Wyszeptał, a ona pod ciężarem prawdy tego słowa, rozpadła się. Do oczu napłynęły jej łzy, które momentalnie utorowały sobie drogę przez jej policzki.
Wiedziała, za co przeprasza. I bynajmniej nie był to powód, z którego by się cieszyła. Spojrzała mu ostatni raz w oczy, zabrała swoje rzeczy i ruszyła w stronę drzwi, do końca mając nadzieję, że zatrzyma ją zanim przejdzie przez próg. Niestety. Grzesiek tylko stał i patrzył jak jego miłość znika z horyzontu.  

***
   Drugiego i ostatniego dnia warsztatów oboje zachowywali ten zimny dystans, który wkradł się między nich. Zachowywali się jakby nigdy nic się nie stało, jakby nie dali się ponieść emocjom, które wybuchły tak gwałtownie i spaliły ich doszczętnie. Unikali swojego wzroku, w ogóle patrzenia w tym samym kierunku. I tym razem nic zupełnie nic, nie wskazywało na to, że cokolwiek się między nimi może jeszcze wydarzyć.
  
Na zakończenie dostawali certyfikaty potwierdzające udział w warsztatach. Grzegorz wyczytywał po kolei każdą z osób. Gdy przyszła kolej na Nikolę, wstrzymał oddech, tak jakby bał się, że gdy tylko poczuje jej zapach nie będzie mógł się powstrzymać przed tym, aby nie chwycić jej w ramiona. Choć bardzo się starał nie potrafił nie spojrzeć jej w oczy, musnął jej dłoń opuszkami palców i wiedział, że w ona też poczuła ten dreszcz.
A później choć wszystko w nim krzyczało aby ją zatrzymał, aby nie pozwolił jej odejść, on stał tylko nieruchomo z rękami utkwionymi w kieszeniach i obserwował jak jego ukochana odchodzi z innym mężczyzną, który nie potrafił uśmiechu na jej widok.  

***
Dwa dni później Nikola znów źle się poczuła. Leżała na kanapie w salonie i przykładała dłoń do czoła, próbując zignorować Kingę, która stała nieopodal i wpatrywała się w nią zmartwionym wzrokiem.
-Teraz ci nie odpuszczę. – Zagroziła. – Nie ma opcji. Jak tylko lepiej się poczujesz, idziemy do lekarza.
-Już lepiej się czuję. – Aby dać potwierdzenie swoim słowom, wstała szybko i momentalnie tego pożałowała. Zacisnęła powieki aby irytujące wirowanie przed oczami ustało. – I nic mi nie jest.
-Nie zachowuj się jak dziecko. – Syknęła Kinga, szukając czegoś w telefonie. – Od przeszło tygodnia jesteś blada jak ściana. Kręci ci się w głowie i nic nie chcesz jeść.
-To z nerwów. Sesja niedługo.
-Sesja – w jej głosie słychać było kpinę – zaczyna się za kilka tygodni.  

Nikola wyszła do kuchni ignorując jej słowa. Nalała sobie wody do szklanki i w myślach planowała swój dzień, oczywiście z pominięciem wizyty u lekarza.  
-Bo powiem, Grześkowi. – Kinga posunęła się do małego postępu, wiedząc że na ten argument jej przyjaciółka na pewno zareaguje.  
-Niby co? – próbowała grać na zwłokę, ale nie potrafiła wystarczająco dobrze ukryć swoich uczuć, gdy usłyszała jego imię.  
-Powiem, że źle się czujesz, że coś jest nie tak, że nie chcesz iść do lekarza.
-Nawet nie próbuj!  
-Więc proszę. – z miną zwycięzcy podała jej telefon.
-Co to?
-Telefon do przychodni.
-Jego i tak nic nie obchodzę. – zaprotestowała ostatni raz.  
-Skoro chcesz się o tym przekonać. – Kinga znów spojrzała w telefon, ale nie zdążyła nic tam dostrzec, bo Nikola wyrwała go jej z dłoni.
-Dobra, dobra! – przewróciła oczami i wybrała numer, a później umówiła się na wizytę do lekarza.
-Na kiedy? – odezwała się Kinga, gdy znów odzyskała telefon.
-Dziś wieczorem.
-Świetnie. Pójść z tobą?
-Nie trzeba.  
-No to pójdę.
Przytuliła ją, ignorując kolejne przewrócenie oczami.

***

Tak jak zapowiedziała, siedziała w przychodni, na jednym z licznych krzesełek. Czekała na Nikolę, która miała teraz robione badania krwi. Po chwili drzwi się otworzyły, a w nich pojawiła się nieco blada dziewczyna. W zgięciu łokcia trzymała mały wacik.
-I co? – podniosła się, wychodząc jej naprzeciw.  
-Wyniki będą jutro rano.  
-A poza tym?
-Reszty dowiem się właśnie z wyników. Oczywiście powinnam wypocząć, wyspać się i.. – zamilkła nagle, bo znów pociemniało jej przed oczami. Zatrzymała się na moment, przykładając dłoń do czoła, chciała przeczekać ten moment i wracać do domu, ale wirowanie nie ustępowało. Poczuła jeszcze jak uginają jej się kolana, a później nastała ciemność.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
WAŻNE!

Kochani chyba nadeszła pora, w której po raz kolejny powinnam wyjaśnić kilka kwestii. Wiem, że wszyscy czekacie na dalsze części, ale ciągłym poganianiem mnie, dopytywaniem kiedy następna i rzucaniem tekstami, że właśnie straciłam czytelnika, bo długo nie dodaję nic, nie pomożecie ani mi, ani sobie. Bo nie przyspieszycie tego. Dodaję wtedy kiedy coś napiszę. Wiem, że raz czeka się dłużej, raz krócej, wiem. Ale zrozumcie to w końcu, że ja nie tylko na to mogę poświęcić swój czas.

Dorobiłam się już jakieś liczby czytelników i jestem z tego powodu bardzo zadowolona. cieszę się, gdy widzę te pozytywne komentarze, pełne ciepłych słów. Ale niestety nie tylko takie wpisy pod opowiadaniami widzę, i nie mówię tu o konstruktywnej krytyce, która do pisania też jest potrzebna. Przykre jest to, jak ktoś przeczyta nową część i nie powie jasno: podobało mi się to, to i to, albo ten wątek jest kiepski, ta scena jest słaba, to mi się nie podoba, tylko od razu: kiedy następna część? Chociaż uwielbiam pisać, w takich momentach ręce mi opadają. Dla mnie naprawdę bardzo ważna jest Wasza opinia.Gdyby nie Wy, gdyby nie Wasze komentarze, gdyby nie żaden odzew, to całe to pisanie nie miałoby sensu. Bo wtedy pisałabym do szuflady, a teraz do szuflady to piszę tylko wiersze. Oczywiście, że chciałabym, aby to co piszę przybrało formę zwykłej, papierowej książki. Oczywiście, że chciałabym nawiązać współpracę z jakimś wydawnictwem. Ostatnio myślę o tym co raz częściej i co raz bardziej przychylam się ku temu, aby spróbować. Ale do mojego "sukcesu" potrzebuję Was.  

Nie chce nikogo urazić, ale ci którzy nie piszą sami, zazwyczaj nie rozumieją, jak bardzo to jest czasochłonne. Ile pracy trzeba poświęcić aby wszystko było spójne i logiczne.Ja piszę dość długie rozdziały, więc dlatego tyle mi to schodzi. Jestem tylko człowiekiem, który poza tym, że uwielbia pisać, ma pracę, szkołę i inne obowiązki.  

Ostatnio jedna osoba tutaj zarzuciła mi, że jedną część dodaję po dniu, a drugą po miesiącu. Tak dla sprostowania, nigdy żadnej części nie dodałam po dniu. A jeśli zrobiłam to np. po czterech dniach i było to w miarę szybko zrobione, to dlatego, że przychodząc z pracy od razu pisałam. Jadłam i pisałam. Kładłam się do łóżka i pisałam, aż mi się oczy zamknęły. Nie wstawiłam prania, nie wyprasowałam stosu ciuchów, które zalegały mi w pokoju, nie zrobiłam porządku w szafie, nie spotkałam się ze znajomymi, bo pisałam. Więc ludzie błagam Was, zrozumcie, że czasem przychodzę z pracy i padam na twarz, bo nie mam już na nic siły. A wymyślenie tego wszystkiego, dogranie szczegółów nie jest prostą sprawą. Ktoś jeszcze ma jakieś wątpliwości?

Dlatego chciałam powiedzieć jeszcze raz: Z CAŁEGO SERCA DZIĘKUJĘ TYM WSZYSTKIM, KTÓRZY ROZUMIEJĄ TO, ŻE NIE ZAWSZE MAM CZAS, KTÓRZY MNIE WSPIERAJĄ I CZEKAJĄ, MIMO WSZYSTKO. DZIĘKUJĘ.  <3  

Póki co będę pisała, ale rozważam opcję wstrzymania publikacji. Więc możecie być na to przygotowani. Nie wiem czy da mi to, oczekiwany efekt, nie wiem czy mi się uda, ale jeśli nie spróbuję, pewne jest to, że nie dowiem się nigdy.  

Dziękuję za uwagę, mam nadzieję, że każdy zainteresowany to przeczyta.
Pozdrawiam, Sensi.