To na Ciebie czekałem cz.33

Kinga siedziała nieruchomo na swoim łóżku, z wrażenia zaciskając dłonie na puchowej poduszce. Wieczorne promienie zachodzącego słońca wpadały do pokoju przez otwarte okno i gubiły się w jej czarnych lokach, zabarwiając je na wszystkie odcienie pomarańczy. Powoli wciągnęła w płuca świeże powietrze i kręcąc głową z niedowierzaniem, zamrugała przypatrując się bratu.
-Nie wiem co powiedzieć.  
-Może lepiej nic. - westchnął zrezygnowany.
-Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. Znaczy wiesz, ja od zawsze podejrzewałam, że ona ci się podoba ale nie sądziłam, że to zaszło aż tak daleko.  
-Bo jestem idiotą.  
-Nie mów tak. - usiadła obok niego i chwyciła jego dłoń. -Każdemu mogło się to przytrafić, w końcu to normalna rzecz. - wzruszyła ramionami, chcąc pocieszyć brata.  
Chwilę milczała nim znów się odezwała.  
-Wiesz, wydaje mi się, że ona powinna wiedzieć.  
-No chyba jej nie powiesz. - zaprotestował szybko.
-Ja nie ale ty powinieneś.  
-Ale po co? Przecież to i tak nie ma sensu. - wstał, wciskając dłonie do kieszeni jeansów. Podszedł do okna i zapatrzył się w dal.
-To nie tak, że to nie ma sensu. Wszystko go ma, co nam się przytrafia, tylko chyba będzie lepiej jeśli nie będziesz robił sobie wielkich nadzieji. - dodała ciszej, nie chcąc go urazić. Spojrzał na nią nieodgadnionym wzrokiem i powiedział.  
-Aż takim idiotą nie jestem. Wiem, że ona woli Grześka. Już raz się przez to pokłóciliśmy i wierz mi, nie było to dla mnie fajne. Niezbyt dobrze się wtedy zachowałem a teraz nie chce tego powtarzać.  
-To dobrze, ale porozmawiać z nimi możesz.  
-Z nimi?  
-W końcu Grzesiek, to twój przyjaciel. Szczerość to podstawa, pamiętasz?
-Pamiętam, ale..
-Ale nie ma żadnego ale. Powiedz im to co naprawdę czujesz. Oni powinni wiedzieć, a tobie zrobi się lżej.  
-Może mi nie uwierzysz ale chciałbym aby była szczęśliwa. Wiem, że z nim będzie. On się naprawdę zmienił, a ta ostatnia kłótnia tylko wzmocniła to co jest między nimi.  
-Też, mi się tak wydaje. Najważniejsze jest to, że się pogodzili. - Paweł kiwną tylko głową.  -Porozmawiaj z nimi. Nawet niedługo będziesz miał okazję, Michał znowu chce robić grilla.
-Wiem, wspominał coś ostatnio. Dobra muszę już lecieć, mam coś do załatwienia. - przechodząc koło siostry zmierzewił jej włosy, a gdy był już przy drzwiach, Kinga go zatrzymała.  
-Poczekaj. Chciałam ci jeszcze coś powiedzieć.. -zawiesiła na chwilę głos. Uśmiechnęła się niepewnie ale ostatecznie zrezygnowała z poinformowania brata, o tym że od niedawna spotyka się z jego najlepszym przyjacielem. Uznała, że woli mieć obok siebie Michała, gdy uraczy go taką nowiną. - w sumie już nieważne. - machnęła ręką, a on posyłając jej ostatnie spojrzenie zniknął za drzwiami...    

Niebo było bezchmurne, słońce powoli z każdą minutą co raz bardziej się obniżało ku horyzontowi, ciepłe powietrze pachniało latem i niosło ze sobą dźwięki muzyki. Michał w swoim ogrodzie stał obok grilla i przypatrując się Kindze, która siedziała niedaleko na ogrodowym krześle, spoglądał co jakiś czas ponad jej ramieniem na Nikole i Pawła, którzy oddaleni o kilkadziesiąt kroków, prowadzili rozmowę.  
-O czym oni tak rozmawiają? - zapytał, ale ona tylko odwróciła głowę i wzruszyła ramionami.  
-Jasne. - pokręcił głową. Podszedł i pocałował ją, przykucając obok niej. -Powiedziałaś mu?    
-Nie, dziś to zrobimy.
-Nie ukrywam, że trochę się denerwuje.  
-Daj spokój. Przecież to tylko mój brat i do tego nie prosisz go o moją rękę tylko po prostu uświadamiasz go, że się spotykamy. - zrobiła zabawną mine i uśmiechnęła się.  
-Rozumiem, że to ja mam mu przekazać te nowiny?  
-Dobrze rozumiesz. - dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyje i mocno przyciągnęła do siebie, bezbłędnie odnajdując jego usta. Ciężko uwierzyć w to, że jeszcze kilka tygodni temu, unikała go i nie chciała w ogóle słuchać tego co od dłuższego czasu szeptało jej serce. Całowała go doskonale zdając sobie sprawę z tego, że za plecami ma brata, ktory bądź co bądź niezbyt radośnie reagował na jakiekolwiek wzmianki na temat nowych chłopaków swej młodszej siostry, a zważywszy na to, że tym n o w y m jest nie kto inny jak jego wieloletni przyjaciel, postanowiła utrzymać swe emocje na wodzy i odsunęła się od niego na tyle, aby nie wzbudzać podejrzeń.  

Chwilę później zza domu wyszedł Grzegorz, który dziś musiał zostać dłużej w pracy. Znał obchody i zwyczaje panujące u przyjaciela, więc darował sobie dzwonek do drzwi, tylko po prostu obszedł wkoło dom i znalazł się w pięknie zazielenionym ogrodzie, który od sąsiedniej posesji oddzielały wysokie gęste iglaki, zapewniające swego rodzaju odosobnienie. Przywitał się z Kingą i Michałem i gdy miał zapytać o Nikole, jego oczy mimowolnie ją odnalazły. Stała obok Pawła i śmiała się z tego co mówił. Widząc to poczuł ukłucie zazdrości. Nie podobało mu się ani to co widzi ani to co czuje, bo przecież nie może zabraniać jej rozmawiać z innymi mężczyznami. Wpatrywał się w nich chwilę, a może dłużej niż chwilę, sam już nie wiedział i musiał przyznać, że niespecjalnie słuchał tego co mówi stojący obok kumpel. A Nikola gdy go spostrzegła uśmiechnęła się promiennie, ale tak jak uśmiecha się tylko dla niego i pomachała mu. Odetchnął z ulgą na ten widok. Po chwili cała piątka stała już razem. Rozmawiali i śmiali się. A Grzesiek po tym jak przywitał się z Nikolą całując ją  w czoło, stanął za nią i czule ją objął opierając na jej głowie brodę. Nikt już nie rzucał ukradkowych spojrzeń na nich z tym specyficznym uśmiechem, bo dla wszystkich chemia między nimi była niemal namacalna, tylko wydawało się, że oczy Pawła zatrzymując się na nich na chwilę nieco posmutniały.  

Kinga próbowała nawiązać kontakt wzrokowy z bratem ale on jakby tego unikał, specjalnie na nią nie patrzył. Miała wątpliwości co do jego tematu rozmowy z Nikolą. Chciała mu pomóc ale wiedziała, że to jest raczej niemożliwe. Było jej go żal ale z całą pewnością była przekonana o tym, że on kiedyś też odnajdzie w końcu swoją miłość. Nie pomyliła się co do tego, tylko jeszcze nie wiedziała przez co będą musieli przejść jej przyjaciele aby brat odnalazł miłość..

-To co siadamy? - zapytała oglądając się na stół na którym poustawiane były różne pyszności, które prawie wszyscy wspólnymi siłami przygotowali.
-No jasne. Uwielbiam imprezy z wami.-Michał zatarł radośnie ręce.  
-Bo zawsze przygotujemy z Nikolą coś dobrego do jedzenia? - Kinga od razu rozszyfrowała jego słowa.  
-To następnym razem chłopcy się wykażą. - Nikola posłała wszystkim trzem czarujący uśmiech.  
-Ależ nie ma sprawy. - Grzesiek się zaśmiał a reszta od razu mu zawtórowała. - Dla ciebie mogę wszystko ugotować. - spojrzał na siedzącą obok dziewczynę, która nie musiała nic robić aby jego serce szalało w klatce piersiowej.        
-Zapomniałam. - Kinga powiedziała głośniej niż zamierzała, z czego zdała sobie sprawę gdy wszelkie rozmowy i śmiechy ucichły i w jednej chwili wpatrywało się w nią cztery pary oczu.
-Co się stało?  
-Nic, tylko zapomniałam, że Lena ma przyjść.
-Lena?  
-No tak, bo dzwoniła do mnie wcześniej czy nie wyszłabym z nią na miasto wieczorem, więc ja ją zaprosiłam tu. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko?  
-Jasne, że nie. - powiedział Michał a reszta mu przytaknęła.  
-Lena w przeciwieństwie do Amelii jest bardzo znośna. Ja tam ją lubię. - powiedział Grzesiek.  
-Zauważyliście, że ona zaczyna wychodzić z cienia Amelii? Ona odkąd pamiętam dyrygowała nią. Szkoda, że Lenka dopiero teraz głośno wyraża swoje zdanie. - do rozmowy włączył się Paweł.
-Ale lepiej późno niż wcale.
-Dokładnie.  
-Ale mam nadzieję, że będzie sama? - Grzesiek spojrzał uważnie na Kinge.  
-Tak, Grzesiu możesz być spokojny. Amelki nie będzie. -wszyscy zaczęli się śmiać a Kinga dodała jeszcze. -Lena coś wspominała, że chyba się pokłóciły ale nie pytałam o szczegóły. Zresztą, pewnie jak przyjdzie to wszystko opowie.  
-A o której ma być? -Nikola spojrzała na zegarek.
-W sumie już powinna być.  
-Czego nie mówiłaś wcześniej? Zabrałbym ją ze sobą, bo pewnie na to zadupie piechotą idzie. - Grzesiek spojrzał na Michała, a ten zmrużył oczy w uśmiechu i już wiadomo było, że szykuje się jakaś odpowiedź.  
-Słyszysz Nikola? On chce podwozić inne dziewczyny.  
-Słyszę słyszę. - dziewczyna odchyliła się lekko do tyłu i posłała mu ten uroczy uśmiech. Wszyscy wiedzieli, że to tylko żarty, dlatego nie przestawali się śmiać nawet wtedy gdy chwilę później zjawił się wyczekiwany gość.  
-Widzę, że wam już wesoło. - uśmiechnęła się, siadając obok Pawła, gdzie już było przygotowane dla niej miejsce i bez większego problemu włączyła się do rozmowy.  
-To o co chodzi z tą Amelią? -zapytała Kinga gdy śmiechy na chwilę ucichły.  
-Olewa mnie, delikatnie rzecz ujmując. - spojrzała po wszystkich i pociągnęła spory łyk malinowego piwa.  
-Przez tą dziewczynę? -zapytała brunetka.  
-Przez jaką dziewczynę? -Nikola się zainteresowała.
-Niedawno Amelia na jednej z imprez spotkała swoją dawną przyjaciółkę. Z tego co pamiętam gdy mi mówiła, ona chyba mieszkała gdzieś niedaleko jej babci, bo znały się jeszcze gdy były małe i Mela jeździła tam na wakacje, później po śmierci dziadków przez kilka lat nie miały ze sobą kontaktu a teraz gdy przypadkiem się spotkały, nie mogą się nagadać. Ciągle się spotykają i tym właśnie sposobem Mel mnie ignoruje. - wzruszyła ramionami, nie wydając się zbytnio przejęta tym wszystkim.  
-Wiesz, może nie powinienem tego mówić ale jednak powiem. -Michał spojrzał na nią przechylając głowę. - im mniej z nią przebywasz, tym lepiej dla ciebie. - Lena uśmiechnęła się i po chwili namysłu odpowiedziała.  
-Wiesz, że nie pierwszy raz to słyszę?  
-A widzisz? Coś w tym jest.  
-Ona ma ciężki charakter, wiem ale z drugiej strony ciężko byłoby mi teraz tak po prostu zerwać z nią kontakt. Zwłaszcza, że od przedszkola siedziałyśmy w jednej ławce.  
-Wiadomo. Nikt nie mówi o takim całkowitym zerwaniu kontaktu, ale o tym żebyś częściej i śmielej mówiła to co myślisz. W kontaktach z Amelką to jest bardzo ważna cecha charakteru.    
-Tak, żebyś wiedział. Ja być może wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy ale cały czas żyłam w jej cieniu, robiłam to co ona chciała, mówiłam to co mi kazała i to było straszne.  
-Nie martw się, każdy czasem popełnia błędy ale najważniejsze to zrozumieć wszystko i naprawić je, czyli zacząć żyć po swojemu. - dziewczyna kiwnęła głową, przyznając racje usłyszanym słowom. Po chwili zaśmiała się nerwowo, choć w jej piwnych oczach nie odzwierciedlił się ten śmiech.
-Najgorsze było to, gdy ona czepiła się Grześka i za każdym razem, gdy się widziałyśmy nie przestawała o nim mówić.  
-Nie przypominaj mi tego nawet. - Mężczyzna o bursztynowych oczach, pokręcił głową na przypływ tych niechcianych wspomnień.  
-Wtedy to było, na każdym kroku ona. Gdzie nie spojrzysz, gdzie się nie odwrócisz, gdzie nie pójdziesz ona. - Paweł pokręcił głową.    
-To dlaczego ona tak się ciebie czepiła? - Niki spojrzała na Grzegorza, który obejmując ją, bawił się pasmem jej włosów związanych w kucyka. Nim zaczął mówić, wzruszył ramionami, przesuwając spojrzeniem po wszystkich.
-Nie wiem. Nie mam pojęcia. Ona zawsze razem z dziewczynami chodziła na imprezy z nami.
-Nie zawsze -Kinga zaprzeczyła. - mama pozwoliła mi dopiero chodzić z wami gdy miałam siedemnaście lat, i tylko wtedy kiedy upewniła się, że Lena i Amelia też będą. - uśmiechnęła się.  
-To już mniejsza z tym, kiedy zaczęłyście ale pamiętam, że przez jakiś czas było normalnie, ona gadała z nami czasem zatańczyła i tyle, aż nagle któregoś pięknego dnia, wpadła na mnie jak grom z jasnego nieba i się zaczęło. - pokręcił głową.
-Może to był twój grom z jasnego nieba? - Michał uniósł brwi w głośnym śmiechu a po chwili wszyscy do niego dołączyli.
-Na pewno nie. - zaprzeczył mocniej przytulając Niki.
-Dobra, chyba pora zmienić temat. Jak tam w pracy, Grzegorz? - zainteresowała się Kinga.
-Ogólnie to jakoś leci, ale chciałbym już wziąć urlop. Niedługo szykuje się jakiś bankiet, więc nie wiem jak to będzie.
-Jaki bankiet?
-Wiesz co, nawet nie wiem. To nasz zleceniodawca to organizuje, po to aby podziękować nam za idealnie zgodny z jego oczekiwaniami projekt, i żeby jeszcze bardziej rozpowszechnić naszą firmę w branży. Będzie tam kilka ważnych osób i szef już chodzi jakby kij od szczotki połknął.
-Jeszcze bardziej rozpowszechnić waszą firmę? Jesteście jedną z najlepszych agencji w Krakowie. -słusznie zauważyła Lena.
-Nieskromnie muszę przyznać, że najlepszą. - Grzesiek się uśmiechnął. -Zestawienie za pierwsze półrocze to pokazało.  
-No to gratulucje. -wszyscy uniesli swoje szklanki z alkoholem.
-Wszystko się zgadza, tylko teraz będą to zagraniczni inwestorzy. W prawdzie już kilka razy wyjeżdżałem za granicę ale to z polecenia polskiego zleceniodawcy.  
-I co idziesz na ten bankiet? - zapytała Kinga.
-Niestety muszę.  
-Czemu?
-Czemu muszę, czy czemu niestety?
-I to i to.  
-Muszę bo to ja byłem głównym fotografem, odpowiedzialnym za wszystkie projekty, a niestety bo mi się nie chcę. Bo będzie drętwo. U mnie w pracy jest tylko kilka naprawdę fajnych osób, z którymi można normalnie porozmawiać a reszta, szkoda gadać. - machnął ręką.  
-A jak tam twoje asystentka? - zapytał Michał, czym ściągnął na siebie zaciekawiony wzrok Kingi i Nikoli.
-Bez większych zmian.  
-To znaczy? - zapytała Nikola gdy usłyszane słowa nic jej nie wyjaśniły.  
-Ona jest pokroju Amelii, więc chyba nie muszę więcej tłumaczyć. -Nikola z uśmiechem spojrzała na niego, chyba nieco dłużej niż chciała. Nie była zazdrosna, to znaczy odczuwała lekką zazdrość na myśl innych kobiet kręcących się przy nim ale nie była to chorobliwa zazdrość, która mogłaby doprowadzić do podobnej sytuacji jak ostatnio. Od tamtej pory coś się zmieniło, ufała mu ale to wszystko i tak nie zmienia faktu, że chciałaby wiedzieć dlaczego nie darzy zwykłą sympatią swojej asystentki, tak jak jest w przypadku innych współpracowników.    
-A ty skąd w ogole ją znasz? - Kinga odwróciła się w stronę Michała.  
-Byłem jakoś kiedyś u niego w biurze. - temat Anety powoli się wyczerpywał, ale Nikola nie była zła, uśmiechała się co raz bardziej gdy Grzesiek obdarzał ją większą czułością.
-A co do urlopu - wtrąciła Lena, spoglądając na Kinge - mówiłaś im?
-Zapomniałam. - brunetka uderzyła się w czoło.  
-Ty chyba naprawdę masz sklerozę. -Paweł rzucił w siostrę zmiętą chusteczką.  
-Wymyśliłyśmy z dziewczynami, że za udaną sesję zrobimy sobie nagrodę, i pojedziemy na mazury pod namioty. Co wy na to?
-Szkoda, że ja już skończyłem studia. - rzucił Grzesiek.
-Co nie? - potwierdził Michał.  
-Oj głupki wy z nami też. - Kinga zajęła się wyjaśnianiem wszelkich wątpliwości.
-Kiedy wpadłyście na ten pomysł? - Nikola spojrzała na siedzącą na przeciw brunetkę.
-Niedawno jakoś, w każdym bądź razie wtedy kiedy nie było cię z nami.  
-No raczej. -uśmiechnęła się.
-No to jak?
-Fajny pomysł, jestem za. - zgodziła się Nikola, a za nią cała reszta.  
-Tylko ostrzegam, że niestety Amelia też jedzie.  
-Cóż, może jakoś to przeżyje. -Grzesiek uśmiechnął się, wiedząc że jego największym pocieszeniem będzie obecność Nikoli.
-Niki a ty kiedy idziesz do tej pracy?
-Do jakiej pracy? - zaciekawił się Grzegorz.
-Nie mówiłam ci? Będę stała na kasie w sklepie na osiedlu.  
-Czyli nie wracasz do domu na wakacje? - zapytał.
-Nie, choć w poniedziałek planuje pojechać na kilka dni, a jak uzgodnimy konkretny termin wyjazdu to wrócę. - odparła a Grzesiek poczuł jak z radości spada mu kamień z serca. W prawdzie te kilka dni bez niej, też nie były szczytem marzeń ale chociaż tyle mógł wytrzymać.  
-To kiedy zaczynasz?  
-Za dwa tygodnie.  
-To spokojnie możemy w któryś weekend się wybrać. Dacie radę?  
-Myślę, że tak.  
-Muszę grafik sprawdzić ale raczej tak.- wszyscy byli zgodni co do terminu.  

Słońce już dawno zaszło, pozostawiając za sobą jedynie pomarańczową plamę, na ciemniejącym niebie. Powietrze było ciepłe i przyjemne i wcale nie dawało odczuć, że jest już po dwudziestej pierwszej. Rozmowa toczyła się gładko, przeskakując z tematu na temat. Wszyscy byli zadowoleni i uśmiechnięci. Kinga odnajdując pod stołem rękę Michała, dała mu znak, że to oni powinni  teraz zabrać głos. Michał wziął głęboki oddech, co nie zostało zauważone przez nikogo oprócz Kingi.
-Dobra to teraz my musimy wam coś powiedzieć. - nagle przy stole zapanowała cisza, wszystkie oczy zostały zwrócone na nich, Nikola przyglądała się przyjaciółce, próbowała coś wyczytać z jej twarzy ale nie potrafiła.  
-O co chodzi? - zapytał Grzegorz, który miał minę jakby nabijał się z przyjaciela.
-Tak wyszło, że spotykamy się z Kingą.-oparł się o krzesło, tak jakby uszło z niego całe powietrze ale nadal ściskał jej dłoń.
-Cóż, za efektowne przemówienie. -Grzesiek zaśmiał się szczerze, wcale nie będąc zdziwiony tym co usłyszał.
-Ale jak wyszło? - zapytał Paweł.  
-Normalnie braciszku.
-Nic nie powiedziałaś. - Nikola wymierzyła w nią palcem.  
-Oj bo to wszystko, tak szybko się potoczyło. - wzruszyła ramionami spoglądając uważnie na Michała.  
-No to gratulacje. - Grzesiek wstał jako pierwszy, żeby uściskać przyjaciół. -Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi.  

Za nim wstała cała reszta, a gdy w końcu podszedł do nich Paweł, spojrzał na siostrę i zapytał.
-Ale jak to z nim? - wskazał na przyjaciela. - To jakiś żart? - wszyscy zgromadzeni wokół wybuchnęli gromkim śmiechem a on w końcu przytulił swoją małą siostrę.  
-Z tobą sobie później porozmawiam. - zagroził przyjacielowi z uśmiechem błąkającym się w kącikach ust.  

Kiedy atmosfera nieco się rozluźniła, Michał już swobodnie obejmował Kingę. Wszyscy byli uśmiechnięci i zadowoleni, tylko Paweł znów wydawał się nieobecny. Tak jakby siedział za grubą szybą, która utrudniała mu kontakt z ludźmi. Jego młodsza siostra bez problemu to zauważyła. Nawet kilkukrotnie nawiązała z nim kontakt wzrokowy, aż w końcu i on sam się odezwał.
-Skoro wszyscy dzielą się dzisiaj jakimiś wiadomościami, to i ja wam coś powiem. - młoda Kamińska na moment wstrzymała oddech, gdy oczy jej brata powędrowały do jej długowłosej przyjaciółki.  Bała się, że wyjawi swoje uczucia, co w takich okolicznościach nie ucieszyło by Grzegorza. Paweł zrobił efektowną pauzę a później jak gdyby nigdy nic, powiedział. - Wyjeżdżam.  
-Dokąd?  
-Do Holandii, do pracy.
-Ale jak to? A praca tutaj?  
-Znudziła mi się już.  
-Czyli to jest nasze pożegnanie? -zapytał Michał.
-Nie. Jadę dopiero za trzy tygodnie, więc jeszcze zrobimy pożegnanie. - uśmiechnął się ale wszyscy wiedzieli, że nie był to prawdziwy szczery i radosny uśmiech, tylko taki z przymusu.      
-Dlaczego nic nie powiedziałeś? -Kinga spojrzała na niego spod długich rzęs. W jej głosie wyraźnie słyszalna była troska.  
-Ty też nie powiedziałaś nic o was. - wypomniał jej z uśmiechem.  
-To jest co innego.  
-Mała nie przejmuj się tak. Przecież nie wyjeżdżam na zawsze. Będę przyjeżdżał co jakiś czas.  

Każdy na swój sposób próbował się oswoić z tą myślą. Na powrót wznowiły się żarty i śmiechy. I noc wydawała się nie kończyć, gdy ich rozradowane głosy niosły się w ogarniającą ich ciemność.  

Kiedy impreza powoli dobiegała końca, Paweł postanowił porozmawiać z Michałem. Obaj byli już lekko wstawieni.
-I co ja mogę? - zapytał Kamiński.
-Chyba nic. - zaśmiał się i pozwolił przyjacielowi uściskać się.  
-Ale zapamiętaj sobie. - odsunął się grożąc mu palcem- to w dalszym ciągu jest moja siostra i jeśli włos z głowy jej spadnie, tak nie chciałbym być w twojej skórze.  
-Zapewniam cię, że będzie szczęśliwa.
Michał przyjrzał mu się uważnie i chciał zapytać o  jego pomysł z wyjazdem ale stwierdził, że teraz nie jest na to odpowiednia pora. Porozmawiają kiedy indziej, ale przeczuwał że jego decyzja jest spowodowana czymś innym, czymś głębszym co kryje się na dnie jego serca.  

Grzegorz podjął się odwiezienia do domu Leny i Nikoli. Najbliżej znajdowało się mieszkanie Nikoli, później dopiero Leny i Grzegorza. Niki wybiła mu z głowy pomysł aby najpierw odstawić Lene a dopiero później, jeszcze raz przez pół miasta wracać do niej. Zapewniła go, że spotkają się następnego dnia i spędzą ze sobą tyle czasu ile tylko będą chcieli. Gdy zaparkowali więc pod jej blokiem, Grzesiek rzucił porozumiewawcze spojrzenie, siedzącej z tyłu Lenie.
-Idź idź.  
-Zaraz wrócę. - odpowiedział zadowolony.  
Pożegnała się z Nikolą i przez chwilę patrzyła na nich gdy w mroku nocny, oświetlanym jedynie przez mleczną poświatę ulicznych latarni, poszli w stronę klatki schodowej.      
Gdy znaleźli się pod jej drzwiami, Grzesiek z typowym dla siebie uśmiechem przyparł ją do ściany i chwytając w ciepłe dłonie jej twarz przywarł do jej ust. Całował ją tak zachłannie jakby to miał być ostatni ich pocałunek. Stał tam dotąd aż zniknęła za drzwiami i usłyszał dźwięk zamykanego zamka.  

Gdy po niespełna pół godziny wszedł do swojego mieszkania, od razu skierował się pod prysznic a potem położył się do łóżka, na którym nie tak dawno spała Nikola, a gdzie wciąż było czuć jej delikatny zapach.  

Kinga odczekała aż jej rodzice wyjdą z kuchni po skończonym śniadaniu i wygodnie wyciągnęła się na krześle aby znów porozmawiać z bratem. Nim zaczęła mówić sięgnęła po szklankę z sokiem, upiła łyk i dopiero wtedy odezwała się, zatrzymując wzrok w oknie odbijającym poranne promienie słońca.
-Dlaczego jej nie powiedziałeś?
-A po co?  
-Po to, żeby wiedziała?  
-A jakie to ma znaczenie? Przecież to nic nie zmieni.  
-To dlatego wyjeżdżasz?            
-Nie. - odparł ciszej niż chciał. - po prostu chcę coś zmienić w swoim życiu.  
-I dlatego uciekasz.
-Nie uciekam, tylko wyjeżdżam. Nie ja pierwszy i nie ostatni.  
-Ale zanim poznałeś Nikole nigdy nie wspominałeś nic o wyjeździe.
-Bo wtedy nie czułem takiej potrzeby. Nie powiązuj ze sobą tych dwóch rzeczy, bo naprawdę mają ze sobą mało wspólnego. Fakt znajomości z Nikolą nie ma tu nic do rzeczy, w innych okolicznościach też bym pewnie wyjechał. - Kinga dopiero teraz na niego spojrzała. Wpatrywała się w niego dłuższą chwilę bez ani jednego słowa, aż w końcu wstała, podeszła do brata i mocno go przytulając powiedziała.
-Będę za tobą tęskniła.
Paweł przytulił ją mocno, przypominając sobie jak to było kiedyś, gdy była mała.  
-Ja za tobą też. Opowiesz mi jak to było z tym Michałem?  
Dziewczyna uśmiechnęła się i wracając na swoje krzesło, opowiedziała wszystko po kolei, no może pomijając te wszystkie ukradkowe pocałunki.
-I że ja nic, nie zauważyłem. - pokręcił głową uśmiechając się.
-Wiesz, myśleliśmy że gorzej to przyjmiesz.  
-Co, obawiałaś się, że będę miał coś przeciwko?
-Szczerze to tak.
-Wiesz, zawsze chciałem dla ciebie jak najlepiej, i choć szanuję moich przyjaciół nigdy nie uważałem aby któryś z nich był dla ciebie odpowiedni, ale to tylko z tego względu, że znam ich jak własną kieszeń i wiem o wszystkich głupstwach jakie popełnili w życiu.  Ale skoro jesteś szczęśliwa, to ja tylko mogę mieć nadzieję, że tak pozostanie. - uśmiechnął się do niej i odwrócił głowę w stronę okna, z którego dosięgały go letnie podmuchy porannego wiatru.

***
Aneta ze swojego miejsca przy biurku, jak zwykle miała idealny widok na Grzegorza. Nie mogła oderwać od niego oczu, gdy wszedł do biura ubrany w szarą koszulę z podwiniętymi rękawami, ciemne jeansy i eleganckie buty. Zawsze, we wszystkim prezentował się nieźle ale dziś przeszedł wszelkie możliwe na to sposoby. A ona wierciła się w fotelu podekscytowana wizją zbliżającego się wyjazdu. Gdy dowiedziała się od Amelii o wyjeździe na mazury i o tym, że jedzie cała ich paczka, wybłagała u niej możliwość wyjazdu z nimi. Ona, Grzegorz i ta małolata Nikola, to okazja mogła się już nie powtórzyć. Amelia zapytała się reszty, a raczej postawiła ich przed faktem dokonanym, że jej przyjaciółka jedzie z nimi. A oni przyjęli ten fakt do wiadomości, nie protestując, bo po co? Nie interesowało ich kogo Amelia zapragnie zabrać ze sobą, najważniejsze, że ich zgrana i najlepsza paczka będzie razem. Ale gdyby tylko ktoś podejrzewał, że Aneta już zaczyna knuć swoje intrygi...

A teraz z nieodgadnioną miną i błyskiem w oku wpatrywała się w niego, wyobrażając sobie przeróżne rzeczy, które w realnym świecie nie mają racji bytu. A gdy tylko zamykała oczy, od razu wracało wspomnienie tamtej fotografii, rozpoznała Nikole, pamiętała ją z przed kilku tygodni gdy z odległego miejsca na parkingu obserwowała ich przez krótką chwilę. Nie była zadowolona z tego, że ta małolata wciąż się przy nim kręci, a do tego dochodził jeszcze fakt, że Amelia też uważała, że ma do niego jakieś prawa. Nią się nie martwiła, bo poradzi sobie z nią bez żadnego problemu, mało tego, nawet ją to śmieszyło, że Melka w ogóle może marzyć o takim facecie. Przecież to ona zawsze zdobywała to co najlepsze, jej się to wszystko należy. I tak właśnie będzie. Uśmiechnęła się triumfalnie na wyobrażenie tego, że za pomocą udawanej przyjaźni zdobędzie wymarzonego faceta.  

Grzesiek pracował w skupieniu, standardowo nie zwracając na nią uwagi, a ona nie mogąc znieść braku tego zainteresowania, postanowiła coś wymyśleć. Wzięła segregator, który miała odstawić na półkę i wstając z fotela, podciągnęła do góry swoją i tak krotką spódniczkę, która odsłaniała zgrabne nogi, odziane w wysokie szpilki. Zrobiła kilka kroków i gdy była na środku pokoju wypuściła dokumenty z dłoni, a wszystkie kartki rozleciały się po podłodze, zachwiała się i udając chwilowe osłabienie, złapała się za głowę. Grzesiek podniósł na nią wzrok i zobaczył jak chwieje się na nogach, sprawiała wrażenie jakby miała zaraz upaść. Choć jej nie lubił, miał obowiązek pomóc jej jeśli źle się czuła.
-Co się dzieje? Źle się czujesz? - podszedł do niej, chwytając ją za ramię.  
-Nie wiem, jakoś w głowie mi się zakręciło.  
Stała przy nim opierając mu rękę na klatce piersiowej, korzystała z każdej chwili by móc być blisko.
-Poczekaj, podam ci wodę. - chciał zaprowadzić ją do fotela.
-Nie. - powiedziała zbyt głośno i gwałtownie jak na złe samopoczucie. Grzesiek zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na nią uważnie. A ona w mgnieniu oka przysunęła się jeszcze bliżej, i pochylając się niebezpiecznie blisko do jego twarzy uśmiechnęła się z typową dla siebie pewnością.  
-Widzę, że już ci przeszło. - odsunął się od niej nim zdążyła cokolwiek zrobić. Powiodła za nim rozmarzonym spojrzeniem, nic nie robiąc sobie ze swojego nieodpowiedniego zachowania.
-Daruj sobie te swoje idiotyczne zagrywki bo my nie jesteśmy w gimnazjum. - warknął wracając do biurka. - posprzątaj ten bałagan i następnym razem zastanów się zanim zrobisz coś tak głupiego, bo nie pomogę ci wtedy kiedy naprawdę będziesz potrzebowała tej pomocy.

Gdy zaczęła się jego obiadowa przerwa, wyszedł do małej restauracji znajdującej się po drugiej stronie ulicy. Zjadł w spokoju obiad i popijając kawę, wybrał numer Nikoli. Chciał z nią porozmawiać, usłyszeć jej głos, powiedzieć jak bardzo tęskni choć minęło dopiero kilka godzin od jej wyjazdu. Wycieczkę na mazury zaplanowali na zbliżający się weekend. A to oznaczało, że będzie musiał przeżyć bez niej jeszcze cztery długie dni...

***
Dochodziła godzina jedenasta, gdy na oddalony o ponad pięć kilometrów od głównej ulicy, skąpany w świetle słońca, parking wjechało auto, z którego po chwili wysiadła cała piątka. Zmęczeni jazdą ale uśmiechnięci i podekscytowani całą wyprawą, przeciągnęli się, prostując kości. Chłopaki podeszli do auta i zaczęli wypakowywać namioty i inne potrzebne rzeczy a dziewczyny podchodząc do krawężnika ogradzajacego wyasfaltowany plac, spojrzały przed siebie i z zachwytu aż westchnęły. Przed nimi rozciągało się sporych rozmiarów pole namiotowe, ogrodzone drzewami, między którymi znajdował się strumień, a po drugiej stronie za małym lasem, plaża i jezioro. Niesamowity widok.  
-Widzieliście? - krzyknęły do chłopaków, którzy po chwili znaleźli się obok.
-No, muszę przyznać niezłe widoki. - Michał pokiwał głową.  
-Prawda?  
Za to Grzegorz nie mówiąc nic, chwycił za przewieszony przez szyję aparat i zrobił zdjęcie.
-Ty, panie fotograf - Michał klepnął go w ramię - na urlopie jesteś.  
Wszyscy zaczęli się śmiać. A gdy odeszli w kierunku auta, chwycił Nikole za rękę i zamykając ją w czułym uścisku, pocałował.
-A dziewczyny o której mają dojechać? - do rzeczywistości przywołał ich głos Pawła.
-One niedawno wyjechały - Kinga skrzywiła się z niezadowolenia. - Bo ta cała jej przyjaciółeczka, nie chciała jechać w nocy.
-I dlatego cała reszta, czyli w tym przypadku Lena, musiała się do tego dostosować?  
-Jej mi najbardziej szkoda, mogliśmy wziąć samochód rodziców, i zabrać ją.-Paweł spojrzał na siostrę, która stała obok.
-To na którą one teraz dojadą? -ponowiła pytanie.
-To zależy jak ona jeździ.  
-Już jej nie lubię. -Nikola podnosząc z ziemi plecak z namiotem, skrzywiła się.  
-Ale koleżanko, nie bądź uprzedzona. - Kinga z zabawną miną złapała przyjaciółkę za ramię.  
-Coś czuję, że z tej dziewczyny jest niezła aparatka. -Grzesiek uśmiechnął się do Niki, odbierając jej ciężka torbę.  

Zejście z parkingu na pole namiotowe prowadziło wąską i pochyłą ścieżką. Biorąc pod uwagę to, ile ważyły niesione przez nich namioty i śpiwory było to naprawdę męczące. Gdy w końcu zatrzymali się na dole, ktoś rzucił pomysł aby zrobić konkurs kto szybciej rozbije swój namiot. Dziewczyny miały swój namiot, a chłopaki swój, który zajmował dwa razy więcej miejsca. Bez namysłu przystąpili do konkurencji, a Grzegorz usiadł na kamieniu i poważnym głosem stwierdził, że on będzie sędzią. Nikola posłała mu uśmiech i razem z Kingą zabrała się do pracy. Cały czas czuła, że jest przez niego obserwowana. Kiedy kilkukrotnie ich oczy się spotkały, poczuła jak robi jej się gorąco.  
Gdy dziewczynom pozostało tylko wbić w ziemie mocowania, chłopaki dopiero zaczynali. Cały czas śmieli się przy tym i rozmawiali.  
-Skończyłyśmy. - wykrzyknęły jednocześnie, na co Michał skrzywił się.
-To ściganie się to był zły pomysł. - usiadł obok Grześka  
-Ależ Michałku, przecież ty to wymyśliłeś. -Kinga czule pogładziła go po głowie.  
-Oj wy łajzy, nawet namiotu nie umiecie postawić. -Grzesiek wstał z uśmiechem na ustach. -  Żeby dziewczyny były od was szybsze.  
-A wiesz co w tym wszystkim jest najgorsze? - zapytał go Paweł.
-Co?
-Że ja sam osobiście, uczyłem moją siostrę rozbijania namiotów. -Znów wszyscy zanieśli się śmiechem.  

Gdy w końcu uporali się z tym co już dawno zaczęli. Zjedli a później poszli na spacer, wieczorem chcieli zrobić sobie ognisko. Grzesiek nie odstępował Nikoli na krok, nie mówiąc już o tym aby puścić jej dłoń. Cieszył się jej obecnością, tak jak Michał Kingi, i wtedy gdy spoglądał w jej roześmiane oczy, uważał że nic nie jest w stanie, popsuć teraz tej wymarzonej chwili, odbierając mu jednocześnie dobry nastrój. Niestety nie wiedział, że stanie się to prędzej niż później...

Dzień minął szybko, słońce powoli zaczynało zmieniać kolor na lekko pomarańczowe. Dziewczyny chodziły między drzewami w pobliskim lasku i rozmawiając, szukały drewna na ognisko. Niedawno dostały wiadomość od Leny, że za niecałe pół godziny będą na miejscu. Gdy wróciły na kemping chłopaki popijali już piwo, przejęli od nich drewno i zajęli się rozpalaniem.
-Oo są już dziewczyny. -Kinga pierwsza je zobaczyła. Nikola podniosła głowę i zauważyła Lene tuż za nią Amelię i na końcu, wysoką i szczupłą dziewczynę, której twarzy nie zdołała dostrzec.  
Odeszła od reszty kilka kroków w stronę Grzegorza i kładąc mu rękę na ramieniu powiedziała coś do niego, uśmiechając się. Kiedy on odwrócił się w stronę przybyłych, Aneta była schowana za Pawłem więc nadal jej nie widział. Amelia zaczęła po kolei przedstawiać jej swoich znajomych. Ona już go zauważyła, rzucając ukradkowe spojrzenia w stronę dziewczyny, która pochylając się nad nim, dotykała jego ramienia i szeptała mu coś do ucha.  
Michał, który właśnie został przedstawiony wysokiej brunetce doznał szoku, stał bez ruchu nie mogąc wydusić z siebie ani jednego słowa.  
W chwili, w której Grzesiek podniósł  się, napotkał zszokowany wzrok przyjaciela, zmarszczył brwi nie wiedząc o co mu chodzi i gdy chciał o to zapytać, usłyszał tak dobrze mu znany głos. Nie, to nie mogło być prawdą. Gdy tylko się odwrócił Aneta z niepohamowaną radością rzuciła mu się na ramiona.
-Grzegorz - krzyknęła udając, że jest zaskoczona jego obecnością w tym miejscu - a co ty tutaj robisz? - nie czekając na odpowiedź, chwyciła jego twarz w dłonie i nim on zdążył uświadomić sobie, że to wszystko dzieje się naprawdę, przyciągnęła go do siebie i pocałowała...