Swaty. 25

Podchodził ze zwierzęcością w oczach. A ona się cofała. Z premedytacją w kierunku łóżka. Powoli zbliżał się do niej, jak obława myśliwych na łowną zwierzynę. Ustępowała, kroczek za kroczkiem, mając za sobą kozetkę. Aż potknęła się o jej brzeg i… wylądowała na niej na plecach. Jak długa.
Niefortunnie spódniczka podwinęła się, powodując, że Marta leżała w kuszącej, można by rzec – zapraszającej pozie, niemalże nawołującej: „weź mnie”.
Jej samej bardzo się to spodobało – oto leży przed napierającym napastnikiem bezbronna, zdana na jego łaskę i niełaskę…  
Dokładnie to samo pomyślał Zenon. Czuł się jak nacierający, rozjuszony odyniec.
Natychmiast poczuła na sobie ciężar mężczyzny.  
- Zenonie… proszę… nie…
Ten, zdawał się jej nie słuchać, nerwowo rozpinał guziki bluzki. Ręce drżały, przez co nie szło mu to sprawnie. Szarpnął nerwowo i urwał dwa. Nauczycielka protestowała, ale jakby pro forma, cicho. Niezwykle podniecała ją barbarzyńskość Zenona.