Wielkanoc. Marta i strażacy. (Wersja ilustrowana cz. 3)

Nagle poczuła przyspieszone bicie serca. Są! Wyraźne kroki. Stanowcze. Męskie. To muszą być oni! Podskoczyła jak ukuta szpilką, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Wyjrzała. Tak! To strażacy!
– Zapraszam panów. Ach! To ty Antosiu! – Zaskoczyła się. Rozpoznała w młodszym swojego byłego ucznia. – Uśmiechnęła się szeroko. – Zaraz przyniosę pieniążki, ale może najpierw poczęstują się panowie kieliszeczkiem albo coś przegryzą?
Strażacy – starszy wielki niczym gladiator, z rogatywką nasuniętą na czoło, pobrzękujący dwoma rzędami orderów strażackich oraz młodszy – niski, chudy blondyn, wpatrywali się w Martę niczym sroka w kość. Omiatali łakomie wzrokiem to uśmiechniętą, śliczną buzię, to doskonale wyeksponowany biust, to wreszcie długie, zgrabne nogi odsłonięte przez rozkloszowaną spódniczkę.
– A wódeczkę to my chętnie. – Zaświeciły się małe oczka wielkiego strażaka. – Możem i coś przegryźć… O! Widzę, że naszykowała paniusia jaja z kiełbaską! – Rzucił okiem na święconkę, uśmiechając się sprośnie.
Rzeczywiście: dwa jajka i kawał kiełbasy ułożyły się tak, że przywodziły na myśl męskie przyrodzenie.
Marta zarumieniła się, a strażak szedł za ciosem.
– Wiadomo co głodnemu na myśli… – I patrząc na pisanki, kontynuował: – Ładne! A nam, pani nauczycielka, też by wydrapała jajka?
Rumieniec Marty wzmocnił barwę. Udała, że nie zrozumiała aluzji.
– No tak… czemu nie… wydrapałabym wam… pisanki… – Odczuwała sporą przyjemność z gierek słownych. Peszyły ją, ale zawstydzenie stymulowało emocje.