Wielkanoc. Marta i strażacy cz. 41 Impreza przeniesiona z remizy

Nie wiadomo, kiedy to się stało. Impreza strażacka szybko przeniosła się z remizy do domu dwu samotnych kobiet.

Mimo, że wszyscy, jak jeden mąż, druhowie byli, jak to mówił Gienio – “narąbani, jak szpadle” – nie tracili moresu i nie oszczędzali żadnej z pań.

- O Boże! Już czwarty się na mnie gramoli! Nie wydzierżę! Zamęczycie mnie… – żałośliwie biadoliła Marta – za mocno dajecie mi do pieca!

Młoda nauczycielka istotnie doświadczyła już kilku tęgich penetracji, rzeczywiście mocno to odczuwała… jednak sprawiało jej to niesamowitą rozkosz.

Dotychczas nigdy nie zdarzyło się jej być nawet z dwoma mężczyznami jednocześnie. A teraz gościło u niej w domu siedmiu tęgich druhów.

Dziewczyna mocno pocuła na sobie komendanta Gderliwego, a teraz właził na nią jegomość, którego zwali Sasza, a historyczka ochrzciła go mianem Sancho Pansa, bo takiegoż giermka Don Kichota jej przypominał – niski i gruby, do tego przaśny w obyciu:

- Tera moja kolej! Tera ja chcę pokosztować tej damulkowej psioszki! Nie uciekaj mi dziewucho! Tylko leż pode mną grzecznie!

Marta dostrzegła, że kordelas sanczopansowy jest godny swego własciciela – gruby i krótki.

- Ojej! – jęknęła poczuwszy na sobie jego wielgachny brzuch.

- Jeszcze mi tu panno zaraz pojęczysz! Oj, pojęczysz! Co, czujesz, że Sasza trochę waży? A widzisz… będziesz ledwo zipać pode mną… No. Nuże… rozkładaj nóżęta!

Kobieta posłuchała Saszy. Szeroko rozłożyła uda, uznając, że trzeba w ten sposób pomóc sztylecikowi niezbyt pokaźnej długości.

Okazało się jednak, że taki sztylecik potrafi porządnie zakłuć.

- Auuuaa! Aaaaaa! – stęknęła.

Strażak wyglądał na uradowanego.

- Cudna cipula! Wąska! No to Sasza będzie miał w sam raz używanie! Dawno żem nie miał tak ciasno! A uczycielki nie miałem nigdy w życiu!