To nie bajka #23

Pojechaliśmy do jego mieszkania, gdy tylko zamkną drzwi zaczęliśmy się całować coraz namiętniej, ale nie muszę się powstrzymać.  
-Mikołaj stop. - Powiedziałam odsuwając go od siebie, on tylko spojrzał nie rozumiejąc o co chodzi. -My nie możemy.
- Czemu? Masz kogoś? - Spytał.
-Nie, to znaczy jest ktoś dla kogo jestem kimś więcej, ale on jest moim przyjacielem, z resztą nie ważne, po prostu my musimy się na nowo poznać ja ci nie ufam. - Powiedziałam- Minęło rok  zrozum..ja..- nie dał mi dokończyć.  
-Rozumiem, ale myślałem ze mi wybaczyłaś.  
-Tak, ale..ja mam pomysł zerujmy nasze karty i poznajmy się od początku, ale nie dziś..muszę iść przepraszam. - Powiedziałam i wybiegłam z mieszkania. Na szczęście nie pobiegł za mną. Do domu gdy wróciłam wszyscy spali a ja poszłam wziąć kąpiel. Włączyłam sobie piosenkę w telefonie, włożyłam słuchawki i odprężając się w wanie słuchałam muzyki oraz rozmyślałam.Pomyślałam o Mikołaju łzy zaczęły mi z oczu lecieć, ale zaraz ja nie znam żadnego Mikołaja. Wyszłam z wanny, wytarłam się i ubrałam piżamę a potem powędrowałam do łózka spać. Rano obudziłam się i poszłam się ubrać w krótkie dresowe spodenki i bokserkę oraz bluzę bo jest 6.00 rano. Wzięłam telefon, słuchawki i wyszłam z domu, biegam od niedawna w pobliskim parku. Biegnąc wpadłam na kogoś i upadłam gdy podniosłam głowę zauważyłam przystojnego chłopaka, tak to Mikołaj. Podał mi rękę aby mi pomóc wstać oczywiście skorzystałam z pomocy.  
-Przepraszam wpadłem na ciebie. - Mówił tak jak by mnie pierwszy raz widział.  
-Nic się nie stało, to ja przepraszam. - Spuściłam głowę w dół , a on wyciągną do mnie dłoń  
-Mikołaj jestem. - Powiedział, na początku się zdziwiłam, ale potem przypomniała mi się ubiegła noc więc podałam mu rękę i również się przedstawiłam.  
-To może w ramach przeprosin ze wpadłem na ciebie kawa?  
-Hm..teraz? Nie bardzo, ale o 15 może ?
-No super mi pasuje to do zobaczenia Martyna. - Powiedział i pobiegł przed siebie. Tak jakoś dziwnie ale przyjemnie. Wróciłam do domu nikogo nie było wzięłam kąpiel i ubrałam się w białą zwiewną sukienkę oraz sandałki. Ugotowałam obiad, który zjadłam w samotności. Nastała 15 więc udałam się do pobliskiej kawiarni, on tam juz siedział.  
-Hej. -  Podeszłam i usiadłam na przeciwko niego.  
-Cześć, ślicznie wyglądasz. - Powiedział, a ja się zarumieniłam .
-Dziękuję. - Powiedziałam. Potem zamówiliśmy sobie kawę i nasza rozmowa bardzo się kleiła brakowało nam chyba tego. Nagle do kawiarni przyszedł Sebastian i podszedł do naszego stolika.  
-Siema Martyna. - Powiedział i pocałował mnie w policzek, widziałam jak Mikołaj zacisnął pięści.  
-Hej Sebastian, co ty tu robisz?  
-A no wiesz idę sobie ulicą i naglę patrzę, a ty siedzisz w kawiarni z jakimś chłopakiem, więc przyszedłem spytać co on ma, czego ja nie mam? Czemu go chcesz, a mnie nie? - No to mnie zaskoczył.  
-Sebastian jesteś moim przyjacielem i nic więcej więc nie rób takich akcji.  
-Ale ja cię kocham. Szmata z ciebie i tyle.  
-Nie mów tak do niej.- Mikołaj powiedział z uniesionym głosem.  
-A ty niby kim jesteś ?- Spytał Sebastian.  
-Mikołaj, coś ci to mówi?  
-Martyna ty znowu mu zaufałaś?  
-Sebastian idź stąd.  
-Nie dopóki mi nie odpowiesz.  
-Tak, bo ja nadal go kocham.- Powiedziałam i wybiegłam z kawiarni.