To nie bajka #22

Od tamtego zdarzenia miną rok mam już osiemnaście lat i nadal nie mam chłopaka no znaczy mam kogoś dla kogo jestem "tą jedyną" ale jak dla mnie jest tylko przyjacielem i on o tym dobrze wie, a ten ktoś to Sebastian chłopak którego poznałam na osiemnastce mojej koleżanki z klasy Klary. Mój brat Kuba nadal jest z Eweliną, a moi rodzice nadal są zapracowani. Nie wiem co się dzieje u Mikołaja słyszałam tylko z opowieści ze przed tym zdarzeniem ojciec mu załatwił pracę i miał nie jechać, ale skoro już nic go tu nie trzyma to wyjechał i ma się dobrze tylko pytanie czy ma już kogoś, co robi, czy czasem myśli o mnie tak jak ja o nim. Brakuje mi go i to bardzo ale czasu nie cofnę. Dziś idę ze znajomymi do clubu Sebastiana nie będzie i przyznam ze się trochę cieszę. Idę na dół powiedzieć Kubie i Ewelinie ze wychodzę.  
-Kurde siostra ślicznie wyglądasz. - Powiedział mój braciszek.  
-Dziękuję, ja idę na imprezę i nie wiem o której wrócę. - Powiedziałam i poszłam do kuchni, a za mną Ewelina.  
-Martyna muszę ci coś powiedzieć.  
-Więc mów.  
-Bo Mikołaj wrócił. - Gdy to powiedziała zamarłam, mój, a raczej już nie mój Mikołaj wrócił i mogę go w każdej chwili spotkać, wspomnienia wróciły.  
-Kiedy? - Spytałam.  
-Trzy tygodnie temu.  
-I dopiero teraz się dowiaduje? - Pytam trochę zła.  
-Kuba wcale nie chciał ci powiedzieć ale go przekonałam.  
-Dobra, wiesz to mnie nie interesuję ze on wrócił. Idę pa.- Powiedziałam i wyszłam z domu. Przyjechali po mnie znajomi: Dominik, Roksana,Szymon,Klara.  
-Hej.- Przywitałam się i ruszyliśmy. Gdy weszliśmy do clubu od razu zaczęliśmy pić i tańczyć, a mi się przypomniała chwila z Mikołajem nasz pierwszy pocałunek, taniec. STOP MARTYNA! To przeszłość zapomnij o nim.  
- Coś się stało? jesteś jakaś blada - Powiedziała Roksana.  
-Wszystko ok, ja muszę wyjść na zewnątrz. - Powiedziałam.  
-Iść z tobą?  
-Nie, ja wracam do domu sorki, miłej zabawy powiedz reszcie.- Powiedziałam i poszłam. Na zewnątrz było sporo ludzi. Ustałam i zamknęłam oczy, powoli wdychałam i wydychałam powietrze i nagle poczułam dłonie na moim ramieniu gwałtownie się odsunęłam i otworzyłam oczy.  
-Przepraszam jeśli cię przestraszyłem myślałem ze coś ci się stało.- Powiedział blondyn o zielonych oczach.  
-Nie no okey nic się nie stało.  
-Śliczna jesteś.- Powiedział i przejechał dłonią po mojej ręce, odsunęłam się lekko.  
-Dzięki.  
-Masz ochotę na zabawę? - Spytał i się przysuną do mnie, ja pokręciłam przecząco głową ale był nachalny ode pchnęłam go od siebie.  
-Odczep się. - Krzyknęłam.  
-Oj daj spokój nie graj nie dostępnej. - Powiedział i złapał mnie za nadgarstek.  
-Nie słyszałeś? Daj jej spokój,- Usłyszałam głos za swoimi plecami, tak dobrze znany mi głos, który należy do Mikołaja. Głos którego mi brakuje i za którym tęsknie.  
-Nie wtrącaj się koleś.- Mój napastnik przyciągną mnie do siebie i zaczął całować mi szyję.  
-Chciałem spokojnie, ale ty wolisz inaczej. - Powiedział i wyrwał mnie z jego uścisku, a go uderzył z całej siły w twarz. Blondyn uciekł, a Mikołaj spojrzał na mnie. Mikołaj to ten sam Mikołaj jak kiedyś. Patrzymy na siebie z tęsknotą. W końcu przerywa ciszę.  
-Martyna...- Szepcze. Czyżby mnie nie poznał na początku ?  - zmieniłaś się.  
-Tak wiem, ale za to ty nadal jesteś taki sam. - Miał racje zmieniłam się ale tylko z wyglądu ścięłam włosy, przyciemniłam włosy. Mikołaj podchodzi do mnie bliżej patrzymy sobie w oczy.  
-Stęskniłem się.- Szepcze.
-Ja tez.- No i daliśmy upust swoim emocjom. Pocwałowaliśmy się namiętnie i zachłannie. Tęskniłam za tym, tak bardzo mi tego brakowało. W końcu się oderwaliśmy.  
-Mikołaj...- Wyszeptałam jego imię.  
-Martyna daj nam jeszcze jedną szansę, - Mówi z zaszklonymi oczami.  
-Mikołaj przepraszam. - Mówię, a po moim policzku spływa łza.  
-za co przepraszasz?- On tez się rozkleja.  
-Pozwoliłam ci odejść.  
-Nie, to ja przepraszam odeszlem .- Powiedział.  
-Spróbujmy jeszcze raz.- Wyszeptałam, a on się uśmiechną przez łzy.  
-Martyna jak ja się za tobą stęskniłem.  
-Pocałuj mnie.- Powiedziałam a on bez wahania to uczynił.  
-Jedziemy do mnie.- Powiedział i poszliśmy do jego samochodu.