– To co młody? Żeby paniusia nadawała się na ofiarę dla inkaskich bogów, musi być dziewicą… Taka ciasna, może jeszcze żaden nie zamoczył… Tak trza przyjąć i ofiarować ją zgodnie z ceremoniałem. Zostawimy ją tutaj na chwilę. Chodź! Ale, żeby nie robić jej takiej wielkiej krzywdy, zawiążemy jej oczy, co nie? No i nie zostawimy jej z odkrytą piczką.
Bartłomiej zawiązał Marcie oczy, po czym nasunął z powrotem majtki i spódniczkę.
Słyszała oddalające się kroki.
Po co poszli? Zostawili ją tak samą… Boże… Co za sytuacja? Nie mogę ruszać rękami. Nie mogę się podnieść… mogę tylko leżeć i czekać… w dodatku w tej zapraszającej pozycji…
Gdyby ktoś tu się pojawił i chciał skorzystać z mojego skrępowania… nawet nie wiedziałabym kto to…
Jak na zawołanie usłyszała szelest kroków. Cicho. Jakby ktoś się skradał. Ktoś tuż tuż przykucnął? Marta zadrżała.
Czyżby jeden z nich wrócił? Tylko po co ten cały cyrk? A może chcą się do mnie dobierać, a potem udać, że to nie oni? Ach! Przebiegły ten Bartłomiej!
Poczuła dotyk. Miała wrażenie, że ktoś podciągnął jej spódniczkę do góry. Świadomość tego, połączona z faktem, że nie może niczego zobaczyć, potęgowała jej podniecenie.
– Proszę… nie… – szeptała, gdy czyjaś ręka zsuwała na bok jej majtki.
Zaraz potem poczuła na sobie ciężar obcego ciała. I zapach. Dokładnie ten sam, co w jaskini. Męskiego potu, potu bardzo dojrzałego mężczyzny, mieszającego się z dobrymi perfumami.
Chciała krzyknąć, ale szorstka dłoń zakryła jej usta. Była niezmiernie podniecona. Nie mogła zobaczyć napastnika, nie mogła go dotknąć dłońmi, a teraz nie mogła nawet krzyczeć. Za to poczuła organ! Nieco miękki, ale jednak twardniejący. Wiedziała, jaki jest jego cel i ta świadomość podniecała. Nie widziała zupełnie nic: ani sylwetki mężczyzny, ani twarzy, ani jego przyrodzenia. Za to mocno czuła jego zapach.
Próbowała zrzucić z siebie napastnika, ale nie potrafiła. Umiejscowił się między jej nogami, więc nie mogła też ich zewrzeć. Poczuła jak penis niecierpliwie wdziera się w nią, niezbyt twardy, ale wystarczająco by wsunąć się do środka.
Niemożność krzyczenia, niemożność użycia rąk, niemożność choćby zobaczenia go, podniecały okrutnie. Mogła tylko przyjmować w siebie potężny organ. A ten wdarł się do samego dna pochwy. Zdobył. I zaczął rytmicznie się poruszać. Jakże to ją podniecało! Cała jej uwaga była skupiona na kolejnych sztychach.
Rżnie mnie. Tak! Niech mnie rżnie bez końca!
Podniecona, jęczała przyjmując pchnięcia.
1 komentarz
Zaloguj się aby dodać komentarz. Nie masz konta? Załóż darmowe konto
enklawa25