In the darkness 03 cz.1

Prędko wstałam z łóżka i pobiegłam długim korytarzem do pokoju dowódcy. Gdy stanęłam przed drzwiami szybko złapałam za klamkę i nacisnęłam ją drżącymi dłońmi.
Zamknięte.
Niech go piorun trafi, pomyślałam i mocnym kopniakiem wyłamałam zamki w drzwiach.
- Ojej. - Powiedziałam na widok miny Blacka. - Trzeba chyba będzie wymienić drzwi.
- Co Ty tutaj robisz? - Warknął na mnie.
- Oczekiwałam cieplejszego powitania. Moglibyśmy się przenieść do innej kwatery? Brak tu prywatności.
- A po co niby?
-Właśnie coś sobie przypomniałam.

***

- Dobra, a teraz gadaj o co chodzi. - Black zmierzył mnie swym zimnym spojrzeniem. W pokoju znajdywało się prócz nas jeszcze pięć osób. Nikomu nie ufałam, ale to co mam do powiedzenia może wszystkim bardzo pomóc, a w szczególności mnie.
- Miałam kolejną wizję. - Całe zebranie zrobiło krok w moim kierunku, aby dokładnie usłyszeć co mówię.
W ostatnim czasie podczas mojego pół-snu doznawałam dziwnych przebłysków wspomnień z mojego życia przed zostaniem w większości demonem. Wszystkie poprzednie wspomnienia - prócz tych z Lukiem - zatarły się w mojej pamięci. Teraz miałam do przekazania coś niesamowicie ważnego.
- Pamiętacie, jak zniszczyliście mój portal bombą elektryczną? - Z tego wydarzenia również doznałam wizji.
Nikt się nie odezwał.
- Jest jeszcze jeden. - Wymówiłam cicho i powoli.
- To niemożliwe!
- Kłamiesz, żeby nas pogrążyć.
- Przecież dwa portale....
- Cisza!!! - przerwał wszystkim głośny głos Blacka. - Gdzie? - Przemówił ostrym tonem pochylając się nade mną.
Jako demon nie czułam już strachu. Wszyscy trzymali się ode mnie z daleka, bo wiedzieli, że mogę ich wszystkich przemienić bez większego trudu. A jednak tego nie robiłam. I nie zamierzałam robić. Nie po to zniszczyłam całą populację demonów, by odtwarzać ją na nowo.
Szybko wstałam przewracając krzesło, na którym przed chwilą siedziałam. Black cofnął się o krok.
- Nie waż się zwracać do mnie takim tonem!
I splunęłam mu na buty.
To było nierozsądne.
Tak jak i to co on za chwilę zrobił.
A mianowicie uderzył mnie w policzek.
Poczułam furię zbierającą się we mnie. Twarze ludzi zebranych na sali pobladły. Black zrozumiał co właśnie zrobił i powoli zaczął się wycofywać z uniesionymi dłońmi.
Zobaczyłam, że ktoś wznowił alarm, ale go nie powstrzymywałam. Może Blackowi uda się przeżyć. W tym samym momencie wystrzeliłam wiązkę cienkiego światła zbliżającą się do dowódcy. Widziałam strużki potu lejące się z jego czoła i strach w oczach. Wiązka już prawie najeżdżała na głowę, ale przerwałam.
Nie jestem potworem.
Nagle wpadła do sali zorganizowana grupka uzbrojonych ludzi i powaliła mnie na ziemię. Poddałam się. Lepiej, żeby mnie stąd zabrali zanim zrobię komuś naprawdę krzywdę. Wśród nich zobaczyłam smutną twarz tego chłopaka, którego o mało co nie zabiłam stojakiem od kroplówki pół roku temu. Byłaby to jeszcze jedna śmierć poniesiona z mojej ręki.