26. Błysk i Grzmot – Część III – BiG // Rozdział VI

Nie mogłam spać przez całą noc. Dziwny niepokój ogarnął każdą komórkę mojego ciała. Jedzenie też było jakieś takie bez wyrazu. Zjadałam śniadanie, ale równie dobrze mogłabym go nie jeść. Nie było mi potrzebne. Wszystkie moje myśli skierowane zostały ku domowi i temu, co tam zastanę.

Wiedziałam, że Adam czuł się zbędny. Nie rozmawiałam z nim, bo zbyt stresowałam się całą tą sytuacją. Przedłużał wyjście w nieskończoność, próbując zagadywać do mnie na różne tematy. Gdy jednak na każde jego zapytanie reagowałam z opóźnieniem lub wcale nie odpowiadałam, dał za wygraną. Spakował namiot i nasze plecaki, założył swój na ramiona i pomógł mi z moim, po czym westchnął zrezygnowany:

– Chodźmy już…

Moja reakcja była natychmiastowa. Niczym nakręcony zegar zaczęłam podrygiwać i coraz szybciej stawiać kroki. Nocny mróz na leśnych ścieżkach zamienił wczorajsze błoto w nierówne szlaczki i trudniej się szło, jednak nawet to nie mogło mnie zniechęcić. Pocieszająca była myśl, że deszcz najprawdopodobniej zatarł nasze wczorajsze ślady po wykopach. Pierwszy raz od bardzo dawna, wilgoć przestała być dla mnie irytująca.

Całą drogę zmuszeni byliśmy przebyć lasem. Już nawet przestałam się złościć. Rozumiałam tę konieczność i zgadzałam z Adamem, że w ten sposób jesteśmy bardziej bezpieczni. Męczyło mnie, co prawda ciągłe ukrywanie się, ale to też było teraz obowiązkowe. Po tym, co widziałam i czego doświadczyłam ze strony innych ludzi, mogłam obawiać się dosłownie wszystkiego.

Adama podświadomie usuwałam z listy zwanej „Oni”. On już nie był „Nimi”, bardziej przynależał do listy „My”, ale to też nie była do końca prawda. Po prostu nie chciałam go jeszcze nigdzie zaszufladkować. To był mój… Kto? Przyjaciel? Chłopak? Ukochany? Znajomy? Nie wiem, kogo dla mnie stanowił. Liczyło się jednak, że w ogóle był. Tu i teraz. Obok mnie.  

Uścisnęłam jego dłoń. Nie powiedziałam żadnego słowa. Nie było potrzebne. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się pokrzepiająco. Nic nie rzekł. Szliśmy przed siebie w kompletnej ciszy. Dogadywaliśmy się bez słów. To było miłe. Samo przebywanie z nim i brak konieczności utrzymywania bezsensownej rozmowy, kiedy wcale nie chciało się nic mówić. W tym momencie wolałabym nawet wyłączyć swoje myśli. Było ich tak wiele, kłębiących się w mojej głowie, walczących o moje względy, że chciałam im powiedzieć, by wszystkie poszły precz. Niestety nie było to możliwe.

Muszę przyznać, że moje przedmieście to niewielki obszar. Całe można przejść wzdłuż w około dwie godziny. Z tego też powodu podróż tutaj wydawała się teraz niedorzecznym posunięciem. Dzisiaj przypada… – zaczęłam liczyć – chyba jedenasty dzień odkąd wyruszyłam spod hal. Tyle czasu poświęciłam na drogę tutaj, bojąc się pościgu i czasem nawet własnego cienia. Zyskałam natomiast Adama i niepełną wiedzę na temat fałszywego pochówku moich rodziców. Co będzie dalej? Mogłam oczekiwać wszystkiego.

Tak jak większość przedmieść, moje otaczał las. Była tylko jedna większa droga prowadząca do głównego miasta, gdzie znajdowała się szkoła. W ogóle jakby się zastanowić nad wyglądem naszego kraju, można powiedzieć, że przypomina jedno wielkie drzewo. Stolica znajdowała się u dołu. Niczym korzeń. Od niej długą i prostą autostradą dojeżdżało się do rozjazdu, gdzie ułożone zostały dwadzieścia cztery mniejsze drogi dojazdowe do głównych miast. Stamtąd małymi dróżkami docierało się do przedmieść. Ich ilość była różna. Moje ósme miasto miało tylko pięć. W osiemnastym było ich aż dziewięć. Nie dało się przyjąć żadnej reguły. Może warunkował to przyrost naturalny, a może ukształtowanie terenu. Trudno powiedzieć.

Zdałam sobie sprawę, że większość podróży przebyłam lasem razem z Adamem. Na rozjeździe biegłam ile sił w nogach, by nikogo nie spotkać i jak najszybciej schronić się wśród drzew. Las był moim sprzymierzeńcem. Powinnam być mu bardziej wdzięczna. Dał mi schronienie i niechybnie ocalił życie.

Teraz drzewa również były nam bardzo potrzebne. Minęliśmy główne miasto i piąte przedmieście, aby pewnie skierować się ku mojej czwórce. Dwunasta ulica i numer pięćdziesiąt sześć był na skraju drzew. Wystarczyło wyjść spośród nich, spojrzeć nieco w dół z pagórka i już, już, tam byłam. Wychyliłam się z nadzieją w oczach i uśmiechem na twarzy. Po chwili jednak uśmiech gwałtownie zamarł na moich ustach. Łzy napłynęły do oczu: To nie był mój świat, a tym bardziej już nie mój dom…

Wszędzie wznosiły się piękne, kolorowe i kosztowne wille.  

Wille? Nie mieściło mi się to w głowie. Jakim cudem się tutaj znalazły? Kto i za co je wybudował? W miejscu naszych małych skromnych domków. Naszych kochanych, pielęgnowanych miłością domków – poprawiłam się. Zaczęła we mnie wzbierać złość, którą wypowiedziałam na głos:

– Co do diabła? – Wściekłam się. – To chyba jakieś żarty!

– Chyba jednak nie… – odparł niepewnie Adam.

– Co to ma być? – Wskazałam poniżej i spojrzałam na niego. – Co to do cholery jest?

– Wille? – zapytał i dodał. – Bardzo kosztowne wille.

– Wiem, że to wille i że są kosztowne – Żachnęłam się. – Po prostu nie dowierzam, że one stoją tam, gdzie był mój i domy sąsiadów.

– Ale stoją i chyba niezbyt wiele możesz z tym teraz zrobić – odparł kwaśno, urażony moim tonem.

Westchnęłam i złapałam się za boki:

– Przepraszam… to zaczyna mnie przerastać. Ekskluzywny szpital zamiast szkoły, puste groby, wille w miejscu mojego domu. Co jeszcze? Co jeszcze musi się wydarzyć, by mnie już całkowicie dobić? Już jestem w dołku. Czy może być jeszcze coś gorszego, dziwniejszego i bardziej nieoczekiwanego?

Złapał za ramiona plecaka i położył go na ziemię. Podszedł do mnie i zrobił to samo z moim. Pociągnął mnie w stronę drzew i przytulił:

– Będzie dobrze. Musi.

Oparłam głowę na jego klatce piersiowej i na znak zaprzeczenia nieznacznie nią pokręciłam. Adam nigdy mnie jeszcze nie okłamał. Tym razem nie potrafiłam mu jednak uwierzyć. To nie zależało od niego. Nie wiedział, co jeszcze się wydarzy. Mógł tylko zgadywać.

Tak samo zresztą jak ja.